Emoties, naar mijn idee de kern van ons bestaan. Bewust of onbewust geven wij een emotionele waardering van een object danwel situatie afhankelijk van de betrekkelijkheid tussen het object danwel situatie en het ik als persoon, als bewustzijn. Voor het gemak zal ik hierna gebruik maken van de analogie “entiteit” als substituut voor de onbepaalde invulling van het object danwel situatie.
De betrekkelijkheid is op haar beurt ook afhankelijk van diverse factoren, te weten de indruk die de entiteit op ons heeft. Deze indruk creëert een denkbeeld in onze geest, als projectie van de realiteit.
Dit impliceert dat de emotionele waardering primair afhankelijk is van de denkbeelden in onze geest. En hier komen we op een interessant punt, want onze denkbeelden zijn een projectie van onze geest gebaseerd op de individuele ervaring van de realiteit. Dat betekent dat de indruk die het individu heeft van een entiteit nooit conform de realiteit is, want deze is betrekkelijk t.o.v. de denkbeelden van het individu.
Dat is ook de grondreden dat elke entiteit andere emoties oproept bij het individu. Elk individu zal namelijk anders reageren op de entiteit, afhankelijk van diens persoonlijke instelling, emotionele samenhang en algehele perceptie op de realiteit. Uitspraken zoals “een entiteit dat een collectief gedachtengoed veroorzaakt” is gebaseerd op de perceptie van een grote groep mensen dat wordt geclassificeerd als “algemeen”, terwijl ook dit begrip betrekkelijk is in zijn gebruik. Dat deze entiteit onder een grote groep dezelfde soort emoties oproept hoeft niet per definitie te betekenen dat dit geld voor de gehele mensheid.
Afijn, ik wijk af van het te analyseren onderwerp. Ik ervaar mijn emoties vaak de muur die mijn ontwikkeling weerhoudt. Denkbeelden uit mijn verleden roepen een bepaalde hoeveelheid emoties op waardoor er een zelf-geïnduceert effect ontstaat in mijn hoofd. Echter is er een lineaire correlatie tussen de intensiteit van het denkbeeld en de intensiteit van de emoties die worden opgewekt. Hoe intenser een denkbeeld van een indruk, des te intenser wordt de emoties dat erbij wordt opgeroepen.
Dat is ook de reden dat emotionele onbalans een negatief effect teweegbrengt op jouw hele persoonlijkheid. Een persoon dat blijft hangen in emoties, blijft hangen in zijn perceptie op een entiteit dat niet representatief is voor de realiteit. In de gewaarwording op dat moment is er wel degelijk sprake van een realiteit, maar dan een pseudorealiteit als een entiteit dat wordt opgeroepen door onze denkbeelden en waarop onze perceptie op dat moment zich heeft gevestigd. Hieruit impliceert het voorgaande de bevestiging van de bewering dat onze emoties de kern zijn van ons bestaan, als de grondredenatie hoe essentieel balans in onze emoties zijn voor onze gewaarwording van de realiteit ongeacht de betrekkelijkheid hiervan.
Helaas hebben wij de pech dat er in onze menselijke natuur een proces bestaat genaamd “macht der gewoonte”. Het zorgt ervoor dat wij uit gemak een directe verbinding leggen tussen twee entiteiten, maar ook een verbinding tussen de entiteit en de persoon die het “ik” is, ons bewustzijn. Het is dit proces dat de kern is van het ‘blijven hangen in emoties” waaruit een lijden wordt voortgebracht. Het is deze ‘macht der gewoonte’ dat er direct een associatie wordt gemaakt tussen een denkbeeld als perceptie van de realiteit en de entiteit dat hierbij betrokken is.
En dat is uiteindelijk de reden waarom emoties een persoon kan weerhouden in diens ontwikkeling. Door te blijven hangen in diens perceptie op realiteit als gevolg van een associatie tussen denkbeelden en emoties wordt er een pseudorealiteit gecreëerd gebaseerd op diens denkbeelden en alle secundaire denkbeelden die hieruit voortkomen als gevolg van een fantasie als representatie van de pseudorealiteit.
Dan blijft de volgende vraag: hoe voorkom je als persoon dat je je grip op realiteit niet verliest en verloren raakt in de voorgestelde pseudorealiteit?
Ik als persoon denk dat je eerst bewust moet worden van de processen die gaande zijn in het hoofd. Dat maakt een traumatische ervaring moeilijk om te verwerken, vanwege de intensiteit aan denkbeelden en de geassocieerde emoties. De crux bevindt zich in het feit dat je in staat moet zijn om de intensiteit aan denkbeelden te verminderen door ofwel acceptatie danwel het creëren van een tijdelijke pseudorealiteit in je fantasie om het lijden te verminderen zonder daadwerkelijk de perceptie op de realiteit te verliezen.
En als langzaam de intensiteit aan denkbeelden dusdanig zijn geminimaliseerd met behoud van de originele denkbeelden, dan kan je spreken over het bereiken van een emotionele stabiliteit. Secundair kan dit een pad tevoorschijn brengen voor het bereiken van geluk.
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Een nieuwe week met nieuwe kansen, grijp deze aan.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten