Tranen

Tranen...van verdriet. Teveel gebeurd en te weinig tijd gegeven voor verwerking. Altijd doorgaan en nooit de tijd nemen om het een plek in het hart te geven. Het wegdrukken van emoties zodat de mensen om mij heen niet zien wat er in mij omgaat. Blijven glimlachen, ook al hebben emoties geen betekenis meer.

Tranen...van eenzaamheid. Alleen thuiskomen en alleen in slaap vallen. Alleen wakker worden en alleen koken. Alleen gelukkig zijn, terwijl geluk iets is wat je moet delen met de mensen om je heen. Er bestaat niks mooiers dan een glimlach tevoorschijn toveren op het gezicht van andere mensen.

Tranen...van angst. Angst om te stikken, wanneer ik last krijg van een emotionele brok in mijn keel. Angst om dezelfde fouten te maken, angst dat wat ik doe niks uitmaakt. Angst om de kracht te verliezen dat mij gaande houdt. Angst om mijzelf te verliezen in mijn emoties.

Tranen...van woede. Boosheid dat het mij moest overkomen. Dat het leven op zo'n manier door mijn strot wordt gedouwd. Dat ik niet kan genieten van het leven zoals andere mensen dat doen. Dat zaken voor mij altijd gecompliceerd zijn. Het gevoel hebben dat mijn leven zo anders had kunnen lopen.

Tranen...van radeloosheid. Niet weten wat wijsheid is. Zoeken naar mijn eigen weg. Moe worden van mijn verdriet. Hopen dat ik in de nabije toekomst mijn eigen leven in handen heb. Dat de chaos dat mijn leven is structuur wordt. Niet meer het gevoel hebben om eenzaam te zijn en geen angst meer om te stikken. Geen woede, maar rationaliseren van emoties.

Ik heb ADHD. Ik heb onderzoeken gedaan bij het GGZ en de diagnose ADHD is gemaakt. Maar er is mogelijk sprake van een onderliggend probleem. Dat lijkt mij erg aannemelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik al op de helft van mijn leven ben. Zoveel dingen die zijn gebeurd, zoveel verdriet dat blijft. Zoveel emoties die soms door mijn lichaam gieren dat ik er gek van wordt. Zoveel chaos in mijn hoofd dat ik het liefste wil wegrennen.

Maar ik ga het niet doen. Ik trotseer het leven. Hoe zwaar het ook is, hoe pijnlijk sommige dagen zijn, hoe beangstigend ik mij soms voel; het leven gaat door. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal. Ik weet dat ik aandacht zoek, omdat ik zelf nog steeds elke dag zoek naar een plekje voor mijn verdriet.
Nog steeds vraag ik mij af, is wat ik heb meegemaakt echt zo erg? Of hebben andere mensen het zwaarder? Wat voor impact hebben problemen op het alledaagse leven? Waarom heb ik het gevoel dat ik de énige persoon ben bij wie deze problemen daadwerkelijk invloed heeft op mijn leven? Op wat voor manier gaan mensen om met hun problemen en hoe is dat anders dan de manier hoe ik omga met mijn problemen?

Dit zijn enkele vragen die ik hoop te beantwoorden wanneer mijn behandeling start voor ADHD bij het GGZ. Tot die tijd moet ik het doen met de wijsheid die ik bezit. Moet ik mij neerleggen bij het leven dat ik nu leidt. Genieten van dat wat ik heb en mijn blik op de toekomst richten. Maar de tranen blijven...en die zullen nooit verdwijnen. Het litteken op mijn ziel blijft en zal altijd aanwezig zijn.

Ik wens ieder een hele fijne avond. Werk ze/studeer ze/luier ze. Pluk de dag en maak wat van het leven. Het is zo zonde om het weg te gooien, tenslotte leef je maar 1 keer.
Dikke knuffel van Halbe!

Het toppunt van consumentendwaasheid

Gisteren ben ik naar de stad geweest. Is opzich niet zo vreemd, maar deze keer ging ik de stad in omdat ik nieuwe schoenen én een paar nieuwe spijkerbroeken nodig had. Aangezien ik een paar keer per jaar naar de stad ga voor spijkerbroeken en ongeveer 1x in de 2 jaar voor schoenen is het een uitzondering dat ik op 1 dag de stad inga voor zówel schoenen áls een paar nieuwe spijkerbroeken.

Nu ben ik niet iemand die de mode volgt. Ik vind het eerder verschrikkelijk en vooral hersenloos om "de massa" te volgen. Als ik kleren koop, dan doe ik het omdat ik het of mooi vind of stoer vind. En ja, omdat je toch vaak de mooiere spullen in die "hippe, modieuze zaken" kan vinden, ben ik dus verschillende winkels ingelopen.

Ik was erg succesvol en als toppunt van ironie heb ik modieuze schoenen gekocht, die zowel lekker warm zitten als stoer eruit zien. En aangezien ik toch alleen in de stad was, helaas want de persoon die ik had meegevraagd kon niet *zucht*, ben ik gelijk een loopje gaan doen. Opeens liep ik langs de bijenkorf. Ik bedacht me dat ik ook nog nieuwe lakens nodig had en ik zag opeens allemaal reclameborden staan over de 3 dolle dwaze dagen.

Aangezien ik een echte Nederlander ben, ging ik ervan uit dat ik hier wel met flinke korting nieuwe lakens kon kopen. Ik liep de winkel in en tot mijn grote verbazing doet de reclamenaam zijn eer aan. Elke 5 minuten brulde er één of andere kerel door de microfoon welke aanbiedingen op de desbetreffende etage aanwezig waren. Het viel nog mee dat de mensen er niet als bijen op honing afgingen. Het leek bijna alsof heel Den Haag rondliep in de bijenkorf.
Terwijl ik daar rondliep vroeg ik mij verschillende keren af ]"hoeveel mensen komen wel niet elk weekend de stad in om kleren dan wel schoenen te kopen?".

Op zulke momenten voel ik mij direct wereldvreemd. Nieuwe kleren zijn leuk en aardig, maar mijn hart gaat er niet sneller van. Nieuwe schoenen zitten altijd lekker en zien er ook mooi uit, maar oude schoenen zitten vaak toch iets lekkerder.
En toch lijkt het alsof er mensen zijn die altijd de stad ingaan om nieuwe spullen te kopen. Natuurlijk is het leuk om te kijken, maar is het nou echt nodig om altijd iets nieuws te moeten kopen?
Kunnen mensen niet eens tevreden zijn met wat zij hebben?

Afijn, na een kwartier te hebben rondgelopen in deze gekte en mij compleet vervreemd voelen van de rest van de wereld, besloot ik maar weg te lopen uit de bijenkorf. De lakens die ik te koop had gezien waren alsnog peperduur en beslist niet mijn geld waar. Ik zou mijn geluk wel bij de hema beproeven, kijken of een mens daar wél normaal spullen kan kopen.

Ik had geen zin om te koken, dus heb ik mijzelf getraktreerd op een broodje döner. In de tram naar huis bedacht ik mijzelf "goh toch bijzonder, ik dacht dat het crisistijd was?".

Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe!
Dikke knuffel van Halbe!