2009 - Een veelbewogen jaar

Het jaar 2009 loopt op zijn einde. Het jaar waarin ik een kwart eeuw oud ben geworden, terwijl ik voor mijn gevoel al vele jaren ouder ben dan 25.

Mijn jaar begon niet al te positief. December 2008 was voor mij een lange lange héle lange maand. Ik herinner het mij als de dag van gisteren, dat gevoel van verloren te zijn. Anderhalf uur kapot van verdriet in de kantine van mijn stage. Maar na tranen komt de kracht. Zelfs toen ik halsoverkop bij mijn zus uit huis ging en op kamers ging wonen had ik de drang om er wat moois van te maken en dat is mij gelukt!

Mijn stage stond toen even op een wankel evenwicht...in januari had ik mij op een dag ziek gemeld. Ik had mijzelf overgewerkt...ondertussen had ik namelijk ook een bijbaan bij het Albert Heijn en daar maakte ik toch best wel veel uren. Ik heb toen 2 maanden achter elkaar weken gemaakt dat ik 32 uur op mijn stage werkte en daarnaast nog 16 uur bij de AH. Tenzij het een koopzondag was...dan werkte ik 13 dagen achter elkaar. Als je dat 3 maanden lang doet, dan vind je lichaam dat niet zo prettig vreemd he...Dus op een ochtend werd ik wakker met rugpijn en kapotte enkels. Ze hadden er opzich wel begrip voor, maar niet voor het feit dat ik mijn lichaam kapot werkte bij de AH terwijl ik nog mijn verantwoordelijkheden had op mijn stage oeps....

En toen ik op een zekere dag in januari ook nog eens niet kwam opdagen had ik het toch weer erg bont gemaakt op mijn stage...Ik werd wakker met een hoofd vol chaos en ik wist dat ik niet optimaal zou kunnen functioneren die dag. Dus ik bleef liggen en liggen....totdat ik werd opgebeld door mijn stage. "Halbe, ik had jou vanmorgen verwacht op de werkvloer. Is er iets aan de hand?" "Oh nee hoor, ik ben door mijn wekker geslapen! Ik kom gelijk jullie richting op". Op mijn stage aangekomen had ik direct een heftig gesprek met mijn twee stagebegeleiders.

2 maanden later kreeg ik een beangstigende boodschap. Ik moest mijzelf gaan bewijzen dat ik echt een analist kon worden, want mijn stagebegeleiders merkten amper vooruitgang in mij. Het was maart dat ik dat te horen kreeg, dus in principe had ik nog 4 hele maanden. Maar in die 4 maanden moest ik wel gaan afstuderen en dat was toch andere koek. Even leek het erop dat ik de handdoek in de ring zou gooien. Ik had zelfs gekeken op het internet naar een universitaire studie. Mijn gedachten waren "als zij mijn inzet niet kunnen waarderen, dan hoeft het voor mij ook niet. Dan ga ik wel biologie of biomedische wetenschappen studeren aan de VU of het UVA".

Al met al heb ik het beste gemaakt van alles, ook dankzij 2 hele lieve stagebegeleiders die echt hun best hebben gedaan voor mij. En ook alle mensen om mij heen, iedereen die mij het afgelopen jaar op wat voor manier dan ook heeft gesteunt: BEDANKT!
Het heeft uiteindelijk geleidt tot het behalen van mijn diploma in juni. Mijn diplomauitreiking was mijn dag! Niet alleen was mijn moeder aanwezig op die dag, het was voor mij erkenning van 2 hele lange jaren keihard werken, ook op persoonlijk vlak met de nodige tegenslagen die ik moest verwerken.

Ik begon daarna met werken bij Crucell, in de biotechnologie. Mijn mams was maar een maand hier in NL en na die maand ging zij weer terug. Het afscheid viel toch erg tegen...maar het leven gaat door, dus uiteindelijk heb ik mijzelf erbij neergelegd en vreemd genoeg had ik er toen erg snel vrede mee. Toen ik mijn eigen woning had, merkte ik het gemis van mijn vader...ook toen was het een kwestie van een paar traantjes laten vallen en daarna doorgaan. Je moet er zelf het beste van maken! Ik heb de nodige steun gehad van de mensen om mij heen en mijn verhuizing had ik niet kunnen redden zonder Maarten, Jhon, de vriend van mij nicht en mijn oom en tante. Allemaal: BEDANKT voor jullie hulp!

Ik had mijn plekje gevonden bij Crucell, helaas was dat gevoel niet wederzijds. Toegegeven, ik had al een vermoeden dat ik niet op mijn plek zat op de afdeling waar ik kwam te werken. Maar ik heb een "can do"-werkmentaliteit. Jammer alleen dat ik uiteindelijk toch ruzie heb gekregen met mijn trainer en dat het van daaruit verder een negatief spoor naar beneden bracht. Ik weet zeker dat als ik een tweede kans had gekregen, dat ik mijzelf kon bewijzen. Maar zij hadden het gevoel dat er al teveel vertrouwen verloren is gegaan, dus exit Halbe.

Dat was pijnlijk en een hele harde klap in mijn gezicht. Vooral je zelfvertrouwen komt op zo'n moment in gevaar, ook omdat ik een week later de diagnose ADHD te horen kreeg....Tja, dat verklaart een groot gedeelte van de chaos in mijn hoofd. En juist door die chaos heb ik enkele hele domme fouten gemaakt, dat geef ik toe.
Heel toevallig werd ik opgebeld door een uitzendbureau, op de dag dat ik de ontbindingsovereenkomst had getekend bij Crucell. Zij zochten per direct analisten voor een project bij het NVI, het Nederlands Vaccin Instituut. Het ging om een project met de mexicaanse griep. Het eerste wat ik dacht was "ho...ik heb net een baan verprutst en dat staat al niet mooi op je cv. Is dit wel verstandig?". Toch klonk het werk mij wel leuk en niet al te moeilijk, dus ik had zoiets van "wat heb ik te verliezen?"

Ik denk dat het één van de beste keuzes is die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Toegegeven, het werk was niet al te ingewikkeld. Maar het was wel een prachtige ervaring die ik zeker niet had willen missen. Ik werkte toch mee in een wetenschappelijk onderzoek en voor mij is dat een prachtervaring die ik zeker ga meenemen naar de toekomst. Het biedt voor mij inzichten, want ik merkte gelijk het verschil hoe bij het NVI werd gewerkt en bij het NIOZ. Daarnaast was het ook goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb kunnen bewijzen naar mijzelf dat ik zeker geschikt ben om te werken in het laboratorium! Crucell was een misstap, maar wel één waarvan ik een hoop heb geleerd.

Het heeft vervolgens de deur geopent naar mijn nieuwe baan bij het RIVM. Vroeger was het NVI een onderdeel van het RIVM (rijkinstituut voor volksgezondheid en milieu, voor de leken onder ons ;)). Echter heeft het NVI een productieafdeling dat dus winst maakt. En winst maken gaat niet samen met een overheidsinstantie, dus is er van het NVI een aparte organisatie gemaakt, dat parallel loopt met het RIVM.
Ik heb mijn sporen verdiend bij het NVI en nu ga ik een nieuw spoor in bij het RIVM. Nog steeds voel ik de blijheid met deze baan! Het belangrijkste voor mij is dat ik extra begeleiding kan krijgen i.v.m. mijn ADHD en dat is een hele rustgevende gedachte. Het belangrijkste is echter dat ik nog beter weet waar mijn valkuilen zich bevinden. Ik moet goed letten dat ik mijzelf niet voorbijloopt, want ik realiseer me heel goed dat als ik deze baan verprutst, dat ik een heel slecht toekomstperspectief heb in de wetenschap.

2010 komt eraan! 2009 is voorbij, een veelbewogen jaar waarin een hoop is gebeurd. Behalve op het gebied van relaties haha.....een hoop blauwtjes gelopen maar ach, toch heb ik het wel gewaagd om het nummer te vragen van enkele charmante jongedames en nog gekregen ook! Jammer alleen dat ze daarna niet meer terugsmsen *zucht* vrouwen....
Ach, ik zie het voorlopig wel. Ik heb een date gehad en zij is zeker weten erg leuk! Maar ik heb geleerd om objectief te blijven dus ik zie wel hoe dit gaat aflopen...tot dit tijd geniet van mijn eigen leven!

Mensen, ik wil ieder persoon een voorspoedig, liefdevol, gezond en vreugdevol 2010 toewensen! Dat het een mooi jaar mag worden!
Een hele dikke knuffel van Halbe!

Het omarmen van verdriet

Het is vreemd hoe snel verdriet kan komen. Althans, hoe zo ervaar ik het. Het ene moment ben ik aan het praten met iemand en het andere moment krijg ik last van een brok in mijn keel. Vooral als het gesprek een wending krijgt die ik niet zo prettig vind. Waarbij ik het gevoel heb dat het gesprek een richting opgaat waarvan ik weet dat het onderwerp voor mij heel gevoelig is.

Vandaag ging het anders. Een collega van mij was aan het springen van blijdschap en kerstliedjes aan het zingen. Zij ging vanavond de kerstboom optuigen. Het deed mij eerst niks, maar al gauw kwamen de herinneringen van vroeger naar boven. Mijn moeder was altijd in de weer rond deze tijd. Ook al was ze ziek, elk jaar werd er een kerstboom opgetuigt. Soms waren alleen mams en ik bezig, terwijl andere jaren paps er ook bij was en dan gingen wij met z'n drieën de kerstboom optuigen.

Even deed het pijn, het besef dat dit alweer een jaar is waarbij het niet mogelijk is. Een jaar waarin een hoop is gebeurd. Een jaar waarbij ik mijzelf heb hervonden in het leven, hoe mijn gedachtengoed over het leven is gematureerd. En toch voelde het bitter aan, want ook dit jaar zal het een kerst worden zonder mijn ouders. Zij daar helemaal in Colombia en ik hier in het "verre" Nederland.
Even kwamen de tranen en voelde ik mijn ogen branden van verdriet. En plotseling deed ik onbewust iets wat ik al tijden niet meer heb gedaan: ik heb mijn verdriet omarmt.

Toen ik nog op school zat, had ik een keer gesproken met een docent van mij. Diezelfde docent die mij vertelde dat ik "een breuk in mijn ziel heb". Zij gaf mij de tip om het verdriet dat ik ervaar niet proberen weg te duwen, maar in plaats daarvan moest ik het omarmen zodat ik het een plek kan geven in mijn hart.
Zij vertelde mij het volgende: "Omarm je verdriet en accepteer het feit dat je verdrietig ben. Laat het rustig over je heen komen en wanneer je het gevoel heb dat het voldoende is geweest zal het vanzelf weggaan. En ga daarna iets voor jezelf doen, je zal merken dat je jezelf veel beter voel daarna."

Hoe bitter ik was toen ik de trein instapte, hoe overdonderd ik was toen ik de trein uitstapte. Het is een gewaarwording die ik al heel lang niet meer heb ervaren.
Ik merk al aan mijzelf dat ik dit jaar zoveel ben gegroeid, dat ik nog nooit zo stabiel ben geweest in een decembermaand als dit jaar. Maar wat mij vanavond overkwam is niet om te omschrijven in woorden. Ik mistte mijn ouders, dat is een feit. Ik voelde ook een lichte vorm van bitterheid in mijn hart. Maar bovenal voelde ik mij gelukkig. Ik heb geaccepteert dat ik verdrietig ben en dat ik mijn ouders mis, maar tegelijk ben ik gelukkig met het leven dat ik nu heb. Ik kom tevreden thuis in een huis waar ik mij gelukkig voel. En er is niemand in de hele wereld die dat gevoel van mij kan afpakken!

Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond!
Geniet van deze decembermaand, maar bovenal geniet van de warmte van je medemens. Durf de persoon die naast je zit in de bus of tegenover je zit in de trein een fijne avond te wensen. Buiten is het al zo koud, probeer het dan binnen lekker warm te maken, ook al is het in het openbaar vervoer.

Een hele dikke knuffel van Halbe!