Verloren tienerjaren of vroeg verkregen wijsheid?

De afgelopen twee weken waren een bijzondere ervaring voor mij. Chaos en rust, vrolijkheid en verdriet, wijsheid en domheid, alles passeerde de revue. Zelfontwikkeling heeft voor mij een grote betekenis, ik ben weer volop aan het zoeken naar mijn eigen plek in het leven. Waar sta ik nu en waar wil ik heen is een vraag die mij heel intensief bezighoudt.

De laatste tijd ben ik druk bezig geweest met het lezen van enkele werken van Nietzsche. En zijn werken intrigeren mij, het zet mij aan tot denken op een volledige andere manier. Deuren in mijn hoofd die opengaan, deuren die ik jarenlang op een kiertje heb gezet, maar nooit het lef heb gehad om deze volledig open te maken.
Wat mij vooral fascineert is de denkwijze dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven. Iemand die depressief is, heeft het zelf ernaar gemaakt. Iemand die succesvol is, heeft zelf de macht gehad hierover; der wille zur macht (de wil tot macht) om even Nietzsche te quoten.

Voor mij is dit een hele gevaarlijke uitspraak, tenslotte ben ik vanuit mijn persoonlijkheid juist iemand die altijd tussen het spirituele en het rationele aspect van het leven heb gehangen. En stiekem neig ik nu toch naar het rationele aspect.
Natuurlijk is er een grijs gebied tussen datgene wat ons overkomt en datgene wat ons overkomt als gevolg van de keuzes die wij als mens hebben gemaakt. Dat heb ik geleerd toen ik ervoor koos om te gaan samenwonen met Patries.
Ook is het crú om te zeggen dat mijn moeder heeft "gewenst" dat zij ziek zou worden. Dat zij psychisch op een dieptepunt op het leven zou komen waar menig depressieveling niet uit komt.
Ook dit heeft een hoop teweeggebracht in mijn leven. Ik heb een hoop zaken van het leven door mijn strot gedouwd gekregen. Hoe vaak heb ik wel niet God of het leven vervloekt dat het mij moest overkomen...te vaak.

Wanneer ik praat met andere mensen, dan valt mij al heel snel op dat ik een hele andere leven heb geleid dan de meeste mensen. Soms betreur ik dit; het feit dat ik nooit een "normaal leven" heb mogen lijden. Dat ik altijd maar thuis was "omdat ik me daar veilig waande". Een situatie dat allerminst geluk bood; een situatie waarin ik op een volledig andere manier leerde kijken naar het leven dan een gemiddeld mens.

Hier tegenover staat echter een onvoorstelbare hoeveelheid aan inzichten in de wegen des levens. Het heeft mij onbewust een hoop mogelijkheden gegeven. Al op jonge leeftijd leerde ik om te gaan met problemen die een gemiddeld mens mogelijk nooit zou meemaken; tenslotte leeft niet iedereen samen met een chronisch ziek persoon.
Ik leerde op jonge leeftijd mijn eigen leven te reguleren. Ik heb wel even gepubert, maar na dat puberen kwamen de verantwoordelijkheden heel snel. Niemand kon mijn leven reguleren, want er was niemand voor mij die mij daarin kon helpen. Dus deed ik dit zelf.

Dat heeft mij staande gehouden in de donkere tijden van wanhoop. Ik ben altijd in staat geweest om mijn eigen leven te reguleren; hier tegenover staat een emotionele ontwikkeling dat volledig overhoop ligt inclusief het latente ADHD.
Ook nu nog heb ik last van mijn emoties, ook nu nog wordt ik soms overspoeld door emoties die ik niet wil voelen; emoties die ik het liefst wil vergeten of onderdrukken. Maar zoals ik in mijn vorige blog heb geschreven, emoties kleuren ons leven. Door het ervaren van onze emoties ervaren wij in feite het leven.

Het wordt gevaarlijk wanneer wij de controle over onze emoties verliezen, want daarmee gaat ook gepaard het verlies van de controle over ons leven. Voor mij zijn dat de momenten dat ik mij verloren voel, dat ik mij afvraag wat mijn zin van het leven is. Maar eigenlijk bestaat er geen zin van het leven, want zoals mijn eigen levensmotto is: Het leven is dat wat je er zelf van maakt. En dan komen we toch weer terug op een levensvisie dat mijn leven kenmerkt. Of om Nietzsche nogmaals te quoten: der wille zur macht.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe

Privacygevoeligheid = hype?

De laatste tijd zijn er in de media een hoop verhalen gaande rondom privacy. Er zijn zelfs hele bedrijven opgericht rondom dit onderwerp, want privacy is in de hedendaagse maatschappij een "hot item". Misschien ben ik wel zo'n geval apart, maar waarom is het iets wat niet zozeer mijn interesse wekt? Wat mij echter fascineert zijn de emoties rondom dit onderwerp, want blijkbaar zijn er toch mensen die zich echt druk maken over alle "registratiemogelijkheden" van vandaag.

Toegegeven, dat de reiziger van het OV tegenwoordig kan worden gevolgd vind ik persoonlijk ook vreemd. Maar is dat zo erg dan? Mij dunkt dat de mensen die hiervan een probleem maken iets te verbergen hebben. Hebben deze mensen soms een affaire? Leiden zij een dubbelleven? Beramen zij soms hele geniepige plannen die weleens in de soep kunnen lopen door deze uiterst gevaarlijke registratie van reizen? Een schrijver kan met genoeg fantasie een leuk verhaal bedenken rondom dit fenomeen. Feit is, er zijn mensen die fel tegen deze registratie zijn. De beweegredenen daarvan laat ik even buiten beschouwing.

Dan een ander "hot item": het EPD, elektronisch patiënten dossier. Mij dunkt dat mensen hele complot-theoriën aan het bedenken zijn (altijd leuk voor iemand met een ruime hoeveelheid aan fantasie), maar dat het in de realiteit wel zal meevallen. Het énige argument waarin ik mij kan vinden is dat de zorgverzekeraar weleens een negatief slaatje uit dit fenomeen kunnen halen. Ironisch genoeg is het in het hedendaagse (maatschappelijk) systeem onmogelijk om deze instellingen de toegang tot dit EPD te weigeren. Want zij zijn uiteindelijk degenen die indirect de lonen betalen van al het zorgpersoneel.
Dat zou uiteindelijk hele nare situatie kunnen opleveren voor de bekende chronisch zieken. En wat te denken van de mensen die psychische klachten zijn? Een paar weken geleden zag ik een programma waarin anti-deppressiva werden besproken. Zo even uit mijn hoofd zijn er ongeveer 800000 mensen die deze medicijnen slikken! Ik ga niet verder in op de implicaties danwel de oorzaken van de schaal waarop het wordt gebruikt. Maar stel je toch eens voor dat deze informatie in het EPD komt te staan en de zorgverzekeraar leest dat. Dan kan die zorgzekeraar tegen meneer anti-deppressivium zeggen: "meneer, wij willen graag meer geld van u zien aangezien wij zwart op wit hebben staat dat u een hoger gebruik hebt van medicijnen dan de gemiddelde mens".

De vraag die wij ons dan nu moeten stellen: is dit dan een kwestie van moraliteit of een kwestie van economie? De ironie van "het systeem" is dat zorgverzekeraars bedrijven zijn die winst willen maken. Natuurlijk kennen wij allemaal dé bekende reclame van een grote zorgverzekeraar met de leus "zonder wingstoogmerk", maar als dat zo is, waarom houden deze bedrijven zich dan bezig met vaststellen van regels waarbinnen de zorg moet opereren? Er valt nou eenmaal geen winst te maken uit zorg, hoe goed je ook je best doet!

Afijn, ik ga me er niet druk om maken. Wanneer ik mij ergens registreer, of dit nou een boekenclub is of een vereniging, ik lees altijd even snel de algemene voorwaarden door. Misschien is dat wel de reden dat ik bijna nooit "gerichte reclame" krijg? Ik lees deze algemene voorwaarden nooit aandachtig, maar ik scan meer op eventuele "doorverkoop van informatie aan derden". Want juist dát is hetgeen waar het tegenwoordig om draait. En zeg nou zelf, een bedrijf dat wilt investeren en dus klanten wilt bereiken zal een hoop geld overhebben om de contactmogelijkheden van eventuele consumenten te verkrijgen. Kortom, let eens gewoon wat meer op je eigen gedrag wanneer je ergens registreert en hou op met zeuren. Zeuren doen we al vaak genoeg en kost alleen maar energie. Energie die beter kan worden gebruikt in de bewustwording van échte maatschappelijke danwel globale problematiek.

Mensen, werk ze voor vandaag.
Dikke knuffel van Halbe!