maandag 8 december 2008

Wat als...

Wat als… is een verwijzing naar een keuze in het verleden. Vaak gaan deze woorden gepaard met een gevoel van spijt en andere negatieve gevoelens. Wij mensen denken vaak dat als die ene keuze niet zou zijn gemaakt, dat het leven er dan anders uit zou zien.
De onderliggende vraag hierin is: is dat wel zo? Zou het leven in het heden er daadwerkelijk anders hebben uitgezien als die ene keuze niet zou zijn gemaakt?

Ik zeg: "het verleden is de bouwsteen voor het heden en de toekomst”. In weze is hiermee die ene vraag beantwoord: het veranderen van 1 keuze zou daadwerkelijk effect hebben op het heden en de toekomst. Toch zit hierin weer een onderliggend probleem: de grootte van de keuze.
Het maakt voor mijn toekomst weinig uit als ik kies om vanavond brood te eten of een warme maaltijd.
Wat wel uitmaakt is de keuze waar ik mijn toekomstige studie wil gaan doen, of waar ik wil werken. Dat zijn keuzes die effect hebben op het leven van een persoon.

De ironie hierin is dat de wijsheid dat verkregen is bij die ene keuze verloren gaat. Zou het waard zijn om die wijsheid te verliezen als die ene keuze ongedaan kon worden gemaakt?

Sommige dagen denk ik na en dan vraag ik me af: hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als mijn moeder nooit ziek was geworden? Wat voor een persoon zou ik vandaag zijn? Ik denk dat ik een hele andere Halbe zou zijn dan de Halbe die ik vandaag ben. Ik zou veel minder kennis hebben, veel minder inzicht in de wegen des levens.

Hoewel het vroeger soms behoorlijk zwaar is geweest, heb ik een hoop geleerd van de hele situatie. En ben ik sterker geworden en heb ik veel geleerd over het leven.
Ik denk dat de andere Halbe nog niet half zo sterk zou zijn geweest als ik nu ben.
En toch vraag ik me af weleens af hoe mijn leven eruit zou hebben gezien.
Ik zou hoe dan ook in een laboratorium terecht komen, dat weet ik zeker. Maar ik betwijfel het of ik echt een doel in mijn leven had gevonden als ik nu al vele jaren heb: mee willen werken aan wetenschappelijk onderzoek naar een ziekte.

Wat als... Het klinkt mooi om bepaalde keuzes te overdenken, maar het heeft geen nut. Het verleden kan niet meer worden veranderend. Het enige wat wij kunnen doen is onze lering eruit trekken en gebruik maken van de kennis dat is opgedaan uit die ene keuze. Om hopelijk in de toekomst met meer wijsheid de goede keuzes te kunnen maken.
Niet dat ik zoveel spijt heb hoe mijn leven is gelopen. Verbitterd, ja, maar spijt, nee. Het leven heeft mij gevormd tot de Halbe die ik vandaag ben. En als ik eerlijk mag zijn ben ik best wel trots op mijzelf wat ik allemaal heb bereikt tot nu toe. Ondanks alle tegenslagen ben ik toch best wel ver gekomen in dit leven.

Dat is voor mijzelf toch wel een hele verademing. Want als ik dit laatste beetje duisternis kan overleven, dan wacht mij een fleurige toekomst vol voorspoed.
En dan kunnen enkele tegenslagen mij niet van slag brengen, want zo zwaar als de afgelopen jaren zijn geweest zal dan nooit meer gebeuren, daar zal ik hoogstpersoonlijk voor zorgen.

Mensen, ik wens jullie een hele fijne avond toe en werk ze voor de rest van de week!
(of studeer ze, ook goed ;))

Dikke knuffel van Halbe!

maandag 1 december 2008

De complexiteit van het leven

Vandaag was weer zo'n dag die veel te lang duurde. Voor mijn gevoel heb ik er vandaag 48 uur op zit, in plaats van de normale 24 uur. Al sinds gisteravond loopt mijn hoofd over van informatie. Ik heb beroerd geslapen en ik was min of meer op tijd op mijn stage, maar ik voelde me echt niet top...

Ik liep helemaal vast in mijn hoofd. Teveel vragen waar ik geen antwoord op kon vinden. Er is mij weleens verteld dat ik antwoorden zoek op vragen waar menig 40-jarige niet durft over na te denken.

Sinds tijden heb ik me vandaag zo éénzaam gevoeld... Het litteken op mijn hart, waarmee ik loop sinds mijn ouders naar Colombia zijn verhuisd heeft in tijden niet zoveel pijn gedaan. Ik ben gewoon in tranen uitgebarsten op mijn stage. Van frustratie, van woede, van verdriet maar bovenal, van onmacht.

Kerst is op komst. Door omstandigheden kan Gloria er niet bij zijn. Leuk, kerst hoort een familiefeest te zijn. Waar is mijn familie wanneer ik haar nodig heb? Ik heb mijn broer gelukkig nog, maar het blijft wreed wanneer ik iemand nodig heb op te kunnen steunen en er is niemand waarop dat kan.
En met de tijd zal ik vast wel een leuke kerst kunnen maken en er het beste van maken, maar de weg ernaartoe is lang en koud, kouder dan de dagen tot nu toe zijn geweest.

De belangrijkste vraag krijg ik maar niet beantwoord: waarom is mijn leven soms zo'n enorme puinzooi? Waarom krijg ik mijn leven niet geordend zoals ik dat wil?
Vroeger kon ik alleen in tranen uitbarsten wanneer het mij teveel werd. Het liefste ging ik mij afsluiten van de hele wereld om mij heen. Maar ik heb geleerd dat dat niet de manier is. Om met de pijn van het litteken mee leren om te gaan heb ik geleerd om het te accepteren zoals het is.
Zoals het nummer van Dream Theater - The Answers Lies Within al zegt:

Life is short, to learn from your mistakes. And stand behind the choices that you make

Het leven loopt zoals het loopt, hoe crú het ook is. Soms is het een bittere pil om te slikken en krijg je hem niet helemaal doorgeslikt. Dan is het hoesten en proesten en soms zelfs bijna stikken. Dat verstikte gevoel brengt soms zoveel onrust teweeg dat het bijna moeilijk is om niet na te denken over de dood. Hoe simpel eigenlijk de dood is, in vergelijking met de complexiteit van het leven.

Soms vraag ik me af: hoe ziet mijn leven eruit als ik 80 ben? Ga ik überhaupt wel de 80 halen? Als ik een waarzegger uit Engeland moet geloven ligt mij nog een lang en vooral voorspoedig leven in het verschiet.

Daar haal ik mijn hoop uit, uit mijn visie van de toekomst. Daar haal ik mijn kracht uit, wetende dat de toekomst mooier zal zijn dan het heden.
Ik leef met de gedachte dat duisternis niet altijd zal heersen. Na duisternis komt er licht. Maar na licht komt er ook weer duisternis. Zo is de rode draad van het leven en zo zal het altijd zijn.
Maar het leven zelf is véél gecompliceerder dan dat. Ik denk dat de menselijke geest niet kan omvatten hoe gecompliceerd het leven is. En dat moet ik leren te accepteren dat ik dat ook niet kan, hoe graag ik dat ook wil.


Mensen, ik wens jullie een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe