Filosofisch intermezzo - Trivialiteit van de dingen des levens

Trivialiteit - een moeilijk woord dat vrij lastig te definiëren valt. Je zou je dan kunnen afvragen of het überhaupt zinvol is om er een hele blog aan te wijden? Ik ben van mening dat dit wel degelijk zinvol is, ik wil namelijk met dit concept aantonen hoe simpel wij tegen dingen aankijken en hoe wij pretenderen alleswetend te zijn, terwijl wij alles behalve alleswetend zijn

Het concept van trivialiteit is onlosmakelijk verbonden met het concept van waardering. Waardering kan worden omschreven als het toekennen van individuele waarde aan een object. Echter is deze omschrijving ontoereikend voor het concept van waardering an sich, want op het moment dat een individu waarde toekent aan een object, zal er een associatie worden gemaakt tussen het verkrijgen van een prettig gevoel cq. 'geluksgevoel' wanneer het individu nabij het object bevind en dit ook daadwerkelijk waarneemt.
Hier komen we al op een interessant punt, want wanneer is er sprake van een waarneming? En is een object per definitie een materialistisch object, of mag er ook sprake zijn van een metafysische manifestatie van een situatie, die bij het ervaren ervan kan worden beschouwd als object?
Staat het ervaren van een situatie niet in het verlengde van een waarneming? Pas door de bewustwording d.m.v. onze waarneming kunnen wij stellen dat wij gewaar worden van een situatie. Afhankelijk van de situatie en de gevoelens die deze situatie oproept zullen wij een prettig gevoel of een onprettig gevoel ervaren. Het is deze ervaring, de gewaarwording welke gevoelens een situatie oproept waaraan wij een bepaalde waardering koppelen.

Laten we eens teruggaan naar een materialistisch object. Op het moment dat een verkregen object ons een prettig gevoel geeft, dan zullen wij een positieve waardering geven aan dat object. De waardering echter wordt weer bepaald door secundaire factoren, welke in het geval van een object verbonden zal zijn aan de gewaarwording van de mogelijkheden die een object biedt. Dit is volledig subjectief, want afhankelijk van het waarnemingsvermogen en het inzicht dat een persoon heeft in een object zal het in staat zijn om een adequate inschatting te maken van de mogelijkheden die een object biedt.
Als ik een horloge geef aan een "bosjesman", dan zal deze beste kerel waardering tonen voor mijn gift, echter zal deze niet dezelfde waardering kunnen hebben voor mijn horloge als ik die heb. Echter staat dit weer in de context van de bruikbaarheid van een object. In onze westerse wereld leven wij als het ware met de tijd. Wij moeten ons leven zo secuur mogelijk indelen, als het mogelijk is zouden zij zelfs van tevoren onze dood plannen! Hell, dat doen wij zelfs al door een verzekering af te sluiten waarmee wij geld sparen voor onze uitvaart, hoe paradoxaal wil je het hebben, wij sparen geld (dat per definitie alleen bruikbaar is in het leven) om fatsoenlijk dood te kunnen gaan!?
Mijn gift van een horloge aan een "bosjesman" staat echter in contrast met de bruikbaarheid van de wereld waarin de beste man leeft. Hij leeft niet met de tijd, hij leeft het leven zoals het daadwerkelijk is! Daarom zal hij ook niet dezelfde waardering kunnen hebben voor mijn gift als dat het voor mij betekent.

Nu zal de lezer zich vast afvragen "hoe staat al het bovenstaande nou in verhouding tot het concept van trivialiteit?". Heel simpel, door de bovenstaande deductie van het concept van waardering heb ik kunnen vaststellen dat wij nooit volledig zullen kunnen begrijpen wat een "ding an sich" is, want het is afhankelijk van de waarnemer en diens inzicht in het object wat de mogelijkheden zijn die dit ding biedt aan de waarnemer.
In het verlengde hiervan zullen wij nooit kunnen leren van ervaringen indien wij niet adequaat waarnemen en vaststellen wat voor waarnemingen wij hebben verricht en wat voor kennis er kan worden gededuceerd uit deze waarneming, indien dit mogelijk zou zijn.
Wij kunnen een waarneming uitvoeren en toch geen kennis hieruit deduceren. Of wij verkrijgen kennis door het leggen van een verkeerd (causaal) verband, wat per definitie de actuele waardering van de 'kennis an sich' teniet doet, want de verkregen kennis is gebaseerd op onjuiste feiten. Hoe kunnen wij weten of de verkregen kennis échte kennis is, of kennis verkregen uit een deductie en dus per definitie verbonden is aan een specifieke context? Kan je dan überhaupt wel spreken over kennis als deze alleen bruikbaar is in een bepaalde context?

Dan nu zijn wij aangekomen op de actuele inhoud van het concept van "trivialiteit". Iemand die écht leeft, zal weinig waarde hechten aan het leggen van complexe verbanden. Deze persoon zal waarde hechten aan andere dingen van het leven. Voor deze persoon zijn alle complexe verbanden niet van persoonlijke waarde, zij zijn geclassificeerd als 'triviaal'. Het is ironisch, want zijn eigenlijk niet alle zaken in het leven per definitie triviaal? Is het niet pas op het moment dat wij als individu waarde gaan hechten aan een object in de ruimste betekenis van het woord, dat deze de trivialiteit van het object teniet doet? Zo ja, dan zou het concept van trivialiteit kunnen worden gedefinieerd als de natuurlijke toestand van een object danwel situatie dat existeert los van de menselijke waardering voor het object danwel situatie.

Zoals Friedrich Nietzsche het verwoordde in zijn werk "voorbij goed en kwaad - "24. O sancta simplicitas! In welk een zonderlinge vereenvoudiging en vervalsing leeft de mens! Men kan zich niet genoeg verwonderen als men eenmaal zijn ogen voor dit wonder heeft geopend!"

Mijn vrienden, ik dank jullie voor het lezen van deze diepgaande blog!
Ik wens jullie allemaal een zeer fijne avond toe.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!

Filosofisch intermezzo - Eenlingen vs. Anders Breivig

President Obama heeft niet zo lang geleden de volgende uitspraak gedaan: "Een enkele persoon die verward is of gedreven wordt door een ideologie van haat kan veel schade aanrichten. Het is ook veel moeilijker om zulke eenlingen op te sporen". Een hoop mensen waren het niet eens met deze uitspraak. Ik vraag mij af, waarom voelden een hoop mensen zich aangesproken met deze uitspraak?

Het is een vrij interessante kwestie om verder te analyseren. Laten we eerste beginnen met het perspectief van Obama. Hij baseerde deze uitspraak op het gevaarlijke gedachtengoed dat zich heeft gemanisfesteert in het hoofd van Anders Breivig. Niet alleen deze persoon, ook Tristan van der Vlis was blijkbaar geclassificeerd als een 'eenling'. Het geeft stof tot nadenken, want kunnen wij 1 (2 als we Tristan meerekenen) uitzonderlijk geval bestempelen als 'kenmerkenk individu dat representatief is voor ieder individu binnen een groep' of hebben wij te maken met een doorgedraait persoon?
Ik denk dat we per definitie kunnen stellen dat Anders Breivig een uitzondering was binnen 'de groep der eenlingen'. Als zijn personage representatief zou zijn voor 'de groep eenlingen', dan zou dat moeten betekenen dat het al veel eerder zou zijn voorgevallen dat iemand doordraait, want eenlingen bestaan al sinds het bestaan van de mensheid. Alleen heetten deze mensen vroeger "kluizenaars". De moderne kluizenaars echter is een gevarieerde groep mensen uit allerlei lagen van de bevolking.

In het manifest 2083 uit Anders Breivig zijn antipathie voor het "culturele Marxisme". Het is ironisch dat er een hoop overeenkomsten zijn tussen het gedachtengoed van deze man en het gedachtengoed zoals deze wordt geproclameerd door neerlands PVV en diens voorman Geert Wilders, zoals ik al had geschreven in een vorige blog (PVV vs. Anders Breivig).
Zou dit niet eerder een signaal zijn van een Europa dat langzaam maar zeker aan het veranderen is? Is Europa niet langzaam maar zeker intolleranter geworden? Als ik kijk naar Nederland dan zijn wij zeker intolleranter geworden naar andere culturen toe. Intollerantie naar andere culturen gaat per definitie ten koste van de ontplooiing van de eigen cultuur. Zoals eerder geschreven is de cultuur van een volk representatief voor de identiteit van een volk. Een volk dat zo conservatief gericht is op het behoud van de eigen cultuur, zal zichzelf nooit verder kunnen ontwikkelen. Want ieder nieuw idee dat zich manifesteert onder de bevolking wordt per definitie afgekeurt als het niet voldoet aan de sociale normen en waarden zoals die door de cultuur worden gestelt! Op die manier zal een samenleving stoppen met zichzelf te ontwikkelen en ontplooien en zal dit op de lange weg ten koste gaan van het niveau van een samenleving en zal deze in zekere zin ten gronde gaan.

Afijn, ik wijk af van het te schrijven onderwerp namelijk: eenlingen. Het is voor een samenleving vrij lastig, zo niet onmogelijk om sociale controle uit te voeren op een eenling. De vraag is dan of sociale controle daadwerkelijk invloed zou kunnen uitoefenen op het individu, of dat het individu zijn ideeën zal blijven behouden? Mij dunkt dat de woorden van Obama al kenmerkend zijn voor het specifieke individu, namelijk: "een enkel persoon...gedreven...door een ideologie van haat...".
Ironisch is echter dat wanneer ik het manifest 2083 doorleest dat het naar mijn mening niet is geschreven door een haatdragend persoon. Haat is namelijk zo'n heerlijk gevoel dat wordt bepaald door het individu en associaties van het individu met een bepaald object dat negatieve emoties oproept.
Wat ik wél kan bevestigen is dat het manifest geschreven is door een heel kil persoon, een persoon waarvan ik het idee heb dat hij weinig waarde gaf aan het concept van humaniteit en alles puur rationalistisch bekeek.

En het is hier dat het onderscheid wordt gemaakt tussen een eenling en Anders Breivig. Het concept van humaniteit wordt bepaald door de mate van empathie waarover een persoon beschikt. Het moraal van een persoon wordt bepaald door de mate van empathie en de associatiepatronen tussen diverse sociale interacties en welke gevoelens deze oproepen (negatieve/positieve gevoelens --> gekleurd associatiepatroon).
Een eenling zal afhankelijk van de bovengestelde factoren een moraal hebben en hierop gebaseerd een bepaalde mate van humaniteit beschikken. Het zal een zekere waarde geven aan diens medemens, afhankelijk van de context waarin de sociale interacties plaatsvinden. Anders Breivig gaf hier weinig waarde aan, dat maakt van hem een kil persoon dat over weinig moraal/empatie beschikt en waardoor het concept van humaniteit voor hem niet van toepassing is.
Aldus besluiten wij met de uitspraak van Friedrich Nietzsche uit Aldus Sprak Zarathoestra: "En als mijn verstand mij eens verlaat: - o, het vliegt zo van gaarne van hier! - dat mijn trots dan nog met mijn dwaasheid vliege!

Mensen, ik wens ieder een zeer fijne avond toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe

Life

Life

Oh how cruel art thou!
Thy make us feel pain
Thy make us feel despair
Thy make us feel the tragedy of life

What is that power that holds us?
Why can we only look and not find?
Who or what is the cause of this?
Why am i feeling like a prisoner
and yet still be free?

Life
Oh how i loathe and love thee
The freedom that thou givest
And the prison that thou buildst
It is all a part of life

The taste of life is truly a bittersweet one
It indulges pain to make us feel alive
It indulges despair to make us prosper
Then why i ask thee it is impossible to find happiness
without finding misfortune?

Life
Thou are the most cruel being that ever existed
Should a God have existed, it is no wonder
it doesn't exist anymore for who can withstand
the cruelty of life?

Psychologisch Intermezzo - Identiteit van het individu

Ik had laatst een discussie met een vriend van mij. De discussie ging over het concept van ontwikkeling en hoe je als persoon kan groeien en vooruit kan komen in het leven.

Een wijze man schreef ooit: "Afzondering van mensen resulteert in persoonlijke groei van het individu".
Ongeacht de implicitaties van deze uitspraak, kan ik de waarheid van deze uitspraak bevestigen uit eigen ervaringen. Er is een tijd geweest dat ik sociale contacten had verloren door omstandigheden. Hoe pijnlijk die ontwikkeling ook is geweest, het zorgde ervoor dat ik als een zelfstandig persoon moest leren staan - dat ik daadwerkelijk met twee benen op de grond moest staan.
Nu vele jaren laten kijk ik alsnog met grote verwondering terug naar die tijd en wat voor invloed het heeft gehad op mijn persoonlijkheid.
Eigenlijk is het dubbelzijdig, want ik kan niet zeggen dat ik mij daadwerkelijk gelukkig voelde in die periode. Ik haalde wel voldoening uit diverse zaken, maar écht geluk zoals dit overeenkomt met het algemene gedachtengoed over dit onderwerp ervoer ik destijds tot het minimum.
Het is bijna paradoxaal te noemen, dat door het ervaren van zulke verliezen ervoor zorgde dat ik mijzelf als persoon ging ontwikkelen.

"Vaarwel dan gij, de ongelukkigste! Maar wat zeg ik: de ongelukkigste, 'de gelukkigste' zou ik moeten zeggen, want dit is immers juist een geluksgave die niemand zichzelf kan schenken. Zie, de taal barst, en de gedachte verwart zich; want wie is eigenlijk de gelukkigste anders dan de ongelukkigste, en wie de ongelukkigste anders dan de gelukkigste, en wat is het leven anders dan waanzin, en het geloof dan dwaasheid, en de hoop dan uitstel van executie, en liefde dan edik in de wonde" - Of/Of - Soren Kierkegaard

Dan vraag ik mij af, indien er sprake zou zijn van een gematigde groei van het individu, kan deze dan alsnog groeien zonder ongeluk te kennen? Is het überhaupt mogelijk om geluk te kunnen ervaren zonder ongeluk te hebben ervaren? Als ik de bovenstaande quote mag geloven, dan is dit onmogelijk en is het bijna een axioma om te stellen dat het concept van geluk niet zal kunnen bestaan zonder het concept van ongeluk.
Betekent dit dat iedereen moet gaan leven als een kluizenaar door op die manier zichzelf af te zonderen en wellicht ongeluk te kunnen ervaren? Dat lijkt mij geen succes, want dat zou het einde van samenlevingen betekenen. Het individu echter kan wél de onbekende paden betreden met het risico dat er ongeluk wordt ervaren.

Dat brengt mij op het volgende, kan een persoon überhaupt groeien zonder de concepten van geluk en ongeluk? Onwaarschijnlijk, want in het kader van persoonlijke ontwikkeling zijn de concepten van geluk & ongeluk verbonden aan de waardering van ervaringen die het individu heeft ondergaan. Het biedt het individu de mogelijkheid om te leren cq. kennis op te doen uit de ervaringen waardoor júist het individu kan groeien!

{"De mens wordt niet een ander dan hij tevoren was, maar hij wordt zichzelf; het bewustzijn sluit zich ineen, en hij is zichzelf"}...{"zo is zelfs de rijkste persoonlijkheid niets voordat ze zichzelf heeft gekozen, en anderzijds is zelfs dat wat men de armste persoonlijkheid zou moeten noemen alles wanneer ze zichzelf heeft gekozen; want het grote is niet dat men dit is of dat, maar dat men zichzelf is; en dat kan ieder mens als hij het wil."} - Of/Of - Soren Kierkegaard.
Door in elke willekeurige situatie te kiezen voor zichzelf zal het individu groeien. Het veroorzaakt een gewaarwording over een ervaarde situatie en afhankelijk van de ervaarde gevoelens kan er worden gesproken over een negatieve of positieve situatie - hoe dan kan er uit de situatie kennis worden gededuceerd waardoor het individu als het ware 'zijn eigen existentie bevestigd".

"Maar wat is het om esthetisch te leven en wat is het om ethisch te leven? Wat is het esthetische in een mens, en wat is het ethische? Hierop zou ik willen antwoorden: het esthetische in een mens is datgene waardoor hij in onmiddelijke zin is wat hij is; het ethische is datgene wat hij wordt wat hij wordt. Wie leeft in en door en van en voor het esthetische in hem, die leeft esthetisch" - Of/Of - Soren Kierkegaard.
Het bovenstaande toont de implicaties aan keuzes en hoe groot de invloed is van het maken van persoonlijke keuzes op de persoonlijke groei van het individu. Een persoon dat door omstandigheden wordt gedwongen om persoonlijk te groeien zal mettertijd hiervan de vruchten kunnen plukken. Een persoon die bij willens en wetens ervoor kiest om het pad des levens te betreden en op zoek te gaan naar de eigen identiteit van het individu zal deze na een lange lijdensweg bereiken en bereikt hierdoor persoonlijke groei.

Een persoon die kiest om het innerlijke te negeren en puur esthetisch te leven zal geen persoonlijke groei ondervinden ergo toont dit aan dat een individu meerdere mogelijkheden zal hebben voor groei indien het individu deze groei toelaat. Het stellen van een doel is zo'n mogelijkheid en biedt iemand een fundament aan voor een pad des levens. Het kan eng zijn om de diepere betekenis van het leven te doorgronden, maar kan ook jouw ogen openen.
Een persoon met een ontwikkelde persoonlijkheid zal een ruimte vullen met diens aanwezigheid. Een persoon die behoefte heeft om te groeien zal deze mogelijkheid aangeboden krijgen door hen die die de persoon in kwestie willen begeleiden bij het proces van groei.
Hen die geen behoefte hebben aan groei, zullen een beperkte mate van groei ervaren. Voor hen die hiermee voldoening hebben, hetzij door de beperkte hoeveelheid mogelijkheden hetzij door secundaire factoren staat de (on)mogelijkheid van groei niet in de weg van het ervaren van geluk.
Dan ontstaat wellicht bij enkelen de volgende vraag:"waarom zou ik persoonlijke groei moeten beamen als ik ook geluk kan bereiken via een andere weg?". Ik zou dan antwoorden:"het bereiken van persoonlijke groei is juist een intensieve manier om op een hoger niveau geluk te bereiken. En is dat niet tenslotte voor ieder persoon het doel in het leven?


Mensen, ik wens ieder een hele fijne week toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe

Geld - de paradox van menselijke ontwikkeling

Wanneer dus de mensen hun arbeidsproducten als waarden met elkaar in verband brengen, dan wordt dit niet gedaan omdat ze deze zaken enkel als stoffelijke omhulsels van gelijksoortige menselijke arbeid zien. Integendeel, wanneer ze bij de ruil hun uiteenlopende producten als waardenmassa's gelijkstellen, stellen ze hun verschillende soorten arbeid als menselijke arbeid aan elkaar gelijk. Ze weten dat niet, maar ze doen het.
Dergelijke vormen maken nu precies de categorieën van de burgerlijke economie uit. Het zijn maatschappelijk geldige, dus objectieve gedachtenvormen voor de productieverhoudingen van deze historisch bepaalde, maatschappelijke productiewijze, de warenproductie. Alle mystiek van de warenwereld, al het getover en het gespook waarmee de arbeidsproducten op grondslag van de warenproductie worden omneveld, verdwijnt dus zodra we onze toevlucht nemen tot andere productievormen - Karl Marx - Het kapitaal, een kritische beschouwing over de economie

Hoe waar geschreven de bovenstaande alinea's ook zijn, het veranderd niks aan de paradox waarin wij ons als mensheid bevinden. Economie is dankzij complexe formules een zelf-reproducerend systeem verworden dat zijn weergave niet kent. Het kan in theorie oneindig groeien. Wat ik echter mis is het humane element, ironisch genoeg is dit het hele fundament van de economie en diens monetair beleid.
Wij leven in een tijd van individualiteit en daar is niks mis mee, ware het niet dat het ten koste gaat van collectieve cq. sociale voorzieningen. Doordat het individu wilt groeien zal dit de groei van een ander individu weerhouden, vanwege de maximale capaciteiten van systemen. De zorg is een voorbeeld van zo'n systeem. Dankzij wetenschap zijn wij in staat om een referentiekader op te stellen van waaruit wij gezondsheidszorg kunnen aanbieden. Vervolgens gaan zorgverzekeraars met deze informatie aan de slag en stellen zij d.m.v. diverse criteria vast welke zogenaamde ziektepakketten rendabel zijn en welke te duur zouden zijn om te worden vergoed.

Het is onethisch verantwoord mensen zorg te onthouden omdat dit teveel collectief geld zou kosten

En toch gebeurd dit elke dag in ons zorgsysteem, dat primair door onze politiek wordt gereguleerd. Ironisch eigenlijk als je nagaat dat de politiek in deze situatie niks meer is dan een pop dat danst via de touwtjes die worden getrokken door zogenaamde adviseurs die vaststellen welke zorgpakketten collectief moeten worden aanbesteed.
Ik vraag me werkelijk af hoeveel bestuurders van de grotere zorgverzekeraars verdienen. Dan doel ik dus op bestuurders van bedrijven als Univé (zónder winstoogmerk? Yeah right!), Achmea en Ohra. Toegegeven, al deze bedrijven kunnen een prachtige PR maken. Helaas is PR niks meer dan het opwerpen van een schijn en het perspectief centreren op de zogenaamde pluspunten van een bedrijf.
Hoe is het mogelijk dat de zogenaamde arbeid die een bestuurder uitvoert en het geld dat deze persoon verdiend in zo een schuine verhouding staat tot de arbeid dat wordt uitgevoerd door mensen die vele grotere verantwoordelijkheden dragen zoals artsen?

Voor een individu om te kunnen groeien, moet deze mogelijkheden verkrijgen. Wij leven in een tijd waarin deze mogelijkheden per definitie worden weggenomen door de economische consensus van deze tijd. De waardering voor een object danwel handeling staat in ons huidige tijdperk niet meer in normale verhoudingen tot de werkelijke waardering die een object danwel handeling zou moeten verkrijgen.
Het kapitalisme begint een plafond te bereiken, een plafond dat wordt veroorzaakt door het overvloed aan mensen die ieder hun eigen individuele wensen hebben voor wat betreft diens persoonlijke ontwikkeling. Dat is het goedrecht van ieder individu, diens persoonlijke vrijheden. Maar dezelfde persoonlijke vrijheden worden in ons huidige tijdperk misbruikt door mensen die over macht beschikken. En deze macht wordt verkregen door de hoeveelheden financiële middelen waarover het individu beschikt.

Geld is in het huidige tijdperk de paradox van menselijke ontwikkelingen. Een individu dat over geen geld beschikt zal niet in staat zijn om zichzelf te ontwikkelen, terwijl een individu dat over grote hoeveelheden geld beschikt wél in staat zal zijn om zichzelf op diverse gebieden te ontplooien. Hoe paradoxaal wil je het hebben!? De grote ironie is dat ieder individu meewerkt aan de instandhouding van dit systeem, simpelweg omdat er geen alternatief voor bestaat. Het kapitalisme is het toppunt van persoonlijke ontplooiing en individuele vrijheden en geen enkel individu zal dit systeem willen opgeven indien een alternatief systeem een beperking inhoudt van deze persoonlijke ontplooiing en individuele vrijheden.
Een onethische oplossing zou dan zijn om een globale geboortebeperking in te stellen, maar wederom tast dit de individuele vrijheden aan van het individu. En aldoende blijft het systeem zichzelf reproduceren -
En moge alles breken, wat aan onze waarheden breken- kan! Menig huis valt er nog te bouwen - Friedrich Nietzsche - Aldus Sprak Zarathoestra

Mensen, ik wens ieder een hele fijne week toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe