vrijdag 31 december 2010

2010 - het jaar waarin ik herboren werd

2010, een jaar dat zo goed begon om uiteindelijk toch te veranderen in het jaar dat ik mijzelf moest hervinden - ik ging op ontdekkingsreis in mijzelf met als doel te ontdekken wie Halbe nu werkelijk is.

Het begon zo mooi, ik had een baan, de diagnose ADHD was gemaakt dus ik zou beginnen met medicatie en een behandeling bij het GGZ (PsyQ voor de insiders). Liefde stond nog op een redelijk laag pitje, maar ik had stiekem de hoop dat ik dit jaar weleens de liefde van mijn leven zou vinden.

Mijn droombaan veranderde al snel in een nachtmerrie. Ik begon mij steeds onprettiger te voelen en het feit dat ik het gevoel had om in een verdomhoekje te worden gezet vanwege het feit dat ik ADHD had maakte het er allemaal niet makkelijker op.
Even kon ik alle problemen op mijn werk vergeten, toen mijn paps voor een maand hier in Nederland op vakantie kwam. Heerlijk was dat! Twee volle weken heeft hij hier gelogeert, twee volle weken mocht ik weer even de jongste zoon zijn van mijn vader. De jongste zoon die wel degelijk volwassen was geworden - de jongste zoon die had bewezen dat hij vooruit was gekomen in het leven.

Ironisch genoeg was het in diezelfde vakantie dat twee grote veranderingen plaatsvonden - de één zeer gewenst en de ander een grote verassing. Eindelijk was ik begonnen met mijn medicatie. Op die beruchte maandag 8 maart 2010 nam ik voor het eerst mijn medicatie in. Voor de eerste keer in mijn leven kon ik ervaren hoe het was om geen "chaos in mijn hoofd" te hebben. Eindelijk had ik het gevoel dat ik een nieuwe fase in ging van mijn leven - een fase waarin ik kon leren om te gaan met mijn "ziekte".
De andere ontwikkeling was mijn fascinatie voor filosofie. Ik ging met mijn vader naar een boekenwinkel. Om de één of andere reden heb ik nooit de tijd en moeite genomen om te verdiepen in filosofie. Ik zag een aantal werken te koop van Friedrich Nietzsche en ik besloot te beginnen bij zijn "grootste werk" als ik de critici mag geloven. Dat was het begin van de zoektocht om de mysteriën van het leven op te lossen - om te beginnen bij mijzelf.

Helaas moest het tijdelijk op de achtergrond te staan, want toen ik na twee weken vakantie terugging naar mijn werk had ik een aantal intensieve gesprekken. Mijn contract werd gewijzigd en ik kon niet meer werken bij de afdeling waar ik was begonnen.
Hoe groot mijn angst ook was, na twee weken voelde ik mij volledig op mijn plek op de andere afdeling. Zij hebben een hoop werk in mij gestoken, maar ik denk dat ik zelf ook een hoop heb kunnen betekenen voor hun.
De maanden vlogen daarna voorbij - evenals mijn filosofische kennis. Toen uiteindelijk ook nog eens de kernbehandeling bij PsyQ was begonnen, had ik echt het gevoel dat ik een nieuw pad in mijn leven zou behandelen. Het begin was zwaar en intensief - ik ging terug naar de kern van mijn persoonlijkheid. Niet door filosofie deze keer, maar puur door het nadenken over mijn verleden en alles dat hetgeen is voorgekomen in mijn leven.

Langzaam maar zeker begon alles op zijn plek te vallen - inclusief mijn inzicht in de menselijke psyche met in het specifiek de persoon die ik ben. Halbe was herboren en hoe! Ik besloot het roer om te gooien en mijn dromen achterna te gaan, hoewel dit vanzelfsprekend in een realistisch kader gebeurdde. Ik ben begonnen met een deeltijd-HBO opleiding. De volgende dag was ook nog eens mijn laatste dag bij het RIVM - ik heb toen een warm en naar mijn idee meer dan waardig afscheid gekregen. Ik had het gevoel dat een andere Halbe die laatste dag bij het RIVM vertrok.
Helaas kwam ik ook tot de ontdekking hoe koud de arbeidsmarkt is geworden...Het is veranderd - in het negatieve.

Na twee maanden thuis te hebben gezeten werd ik zomaar opgebeld door de projectleider van het NVI - of ik even hun een maandje kon helpen! Heerlijk, na twee maanden aan het werk te zijn geweest kon ik weer een maand gaan werken. Het mooiste waren alle reacties van mijn collega's, ik had het gevoel alsof ik nooit ben weggeweest. Ik kwam terecht in een "warm bad".

De laatste maand is ook een van veranderingen geweest...Ik had het gevoel dat er iets was wat mij tegenhield - als een soort blok aan mijn been. Na lang nadenken kwam ik tot de ontdekking dat een persoon uit het verleden nog steeds een grote plek in mijn hart had - een plek die ik eigenlijk jarenlang heb genegeerd. Een plek dat ik had afgesloten uit zelfbescherming. En elke keer wanneer ik contact had met haar dan voelde ik ik toch weer alle emoties tevoorschijn komen.
Maar zij en ik hebben geen toekomst - om gelukkig te worden moet je soms je hart negeren en luisteren naar je verstand. Het hart heeft de neiging om illusies te maken, waardoor je niet meer in staat ben om met een heldere blik de realiteit onder ogen te zien. Er zijn mensen die dit nooit hebben geleerd en wellicht ook nooit kunnen, maar ik wel. Ik heb geleerd om die bittere realiteit te trotseren!

Met pijn in mijn hart heb ik besloten om het contact te verbreken. En nu, nu heb ik het gevoel dat ik écht vooruit kan komen in mijn leven. Nu heb ik het gevoel dat ik met volle glorie het nieuwe pad in mijn leven kan behandelen. Niet alleen zonder medicatie, waar ik sinds enkele weken mee aan het experimenteren ben, maar met de inhoud van de grote rugzak die ik bij mij draag.
Want mijn heden is een reflectie van mijn verleden en dit verleden heeft mij gevormt tot de persoon die ik vandaag ben!

Mensen, mijn vrienden en iedereen die ik ben vergeten, ik wens jullie allemaal bij deze GELUKKIG NIEUWJAAR - MOGEN AL JULLIE WENSEN EN DROMEN VOOR HET KOMEND JAAR UITKOMEN!

vrijdag 24 december 2010

De paradox van het kerstfeest

Bijna iedereen kent het kerstfeest en weet wat dit inhoudt. Afhankelijk van de cultuurcontext en het land is er sprake van diverse tradities en gewoonten rondom dit fenomeen.
De algemene "kerstgedachte" zoals deze wordt geproclameerd door het christendom is echter die van "vrede op aarde". En hoe mooi en idealistisch ik deze gedachte ook vindt, het is niet realiteitsgetrouw en bevat naar mijn mening een diepe paradox.

Kerst is volgens het christelijk geloof de geboorte van Jezus Christus. In de westerse wereld wordt deze gedachte vaak overspoeld door de enorme hoeveelheden objecten die wij consumeren, gezien het feit dat in landen zoals Engeland al aan het einde van de zomer wordt begonnen met het stallen van kerstspullen. Kapitalisme ten top!
Een klein kind denkt met kerst aan cadeautjes en met recht. Een kind moet kunnen genieten en waar kan een kind nou meer plezier aan beleven dan het ontvangen van een prachtig kerstcadeau van onze vriendelijke kerstman.
Alleen waar "volwassenen" aan denken is mij soms nog een raadsel. Wat ik het meeste hoor zijn de woorden "overvloed aan eten en gezelligheid met de familie". En toch stromen wij met enorme massa's de winkels in om allemaal cadeau's te kopen, het liefst zo duur mogelijk want liefde kan alleen maar worden uitgedrukt in materialistische objecten of niet?

"Vrede op aarde" roepen wij allemaal tijdens het kerstfeest. "Voor het gemak" vergeten wij de ongemakken van de wereld van vandaag, vergeten wij de ongelijkheid dat de mensheid is. Ik vraag mij af hoe mensen in Haïtie hun kerstfeest vieren, ervan uitgaande dat ook bij hun de nodige christelijke roots aanwezig zijn om kerstfeest te kunnen vieren?
Gisteren ging ook ik cadeau's kopen en ik zag toen twee mannen voor de V&D staan met een opstelling waarin een soort ketel hing. Deze mannen waren van het leger des heils. Nu heb ik het zelf ook niet al te breed, maar het aangezicht van twee grote mannen die de kou trotseerden warmde mijn hart zo op dat ik al mijn kleingeld die ik op dat moment had toch met de grootste liefde had gedoneert.
Is het slecht dat wij "westerlingen" zo uitbundig genieten van ons kerstfeest? Absoluut niet! Wij hebben nou eenmaal het voorrecht om te zijn geboren in een welvarend land met een voorspoedig toekomstperspectief. En er is niks mis mee om hier als burger uitbundig van te genieten op wat voor manier dan ook.

Wat mij alleen heel erg tegenstaat is de naar mijn idee paradox van kerst, proclameren dat wij allemaal hard roepen dat er vrede moet komen op aarde om vervolgens onze ogen te sluiten zodat wij kunnen genieten in een moment van bezinning van ons persoonlijk geluk.Je zou natuurlijk stellen dat geluk ook een kwestie is van perceptie en in wezen is dat ook gedeeltelijk zo. Of een diepgelovig persoon zou wellicht beargumenteren dat het "de wil is van god dat er ongelijkwaardigheid bestaat".
Als dat inderdaad de wil is van god, waarom zijn wij mensen dan niet in staat om hier een tegenwerkende kracht voor te bieden? Wij hebben van "god" niet voor niks een "eigen wil" verkregen, een eigen wil dat een wereld van mogelijkheden biedt!
Deze blog verdiend naar mijn idee als afsluiter de volgende quote van Einstein: "I am not only a pacifist but a militant pacifist. I am willing to fight for peace. Nothing will end war unless the people themselves refuse to go to war.

Mensen, desalniettemin wens ik iedereen een heel fijn, sneeuwig, warm en vooral vrolijk kerstfeest toe! Laat je door mijn idealisme niet van de kaart brengen, ik ben ook maar een simpel persoontje...
Dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang

woensdag 22 december 2010

Een filosofisch intermezzo - geloven in de liefde

Liefde - hoe je het wendt of keert is toch een universeel fenomeen. Ongeacht de taal, leeftijd, cultuur of religie, liefde is liefde.

De subtiele verschillen is het object waarop deze liefde wordt geprojecteerd, alsmede het subject die deze liefde projecteert. Een religieus persoon zal zijn liefde voornamelijk richten op het object van zijn religie - of dat nou een god of anderszijdig metafysische substantie is, dat veranderd niks aan de projectie.
De liefde die wij als persoon projecteren naar onze familie en vrienden is van een andere soort dan hetgeen wij projecteren naar onze partner - diverse psychopathologieën daar nagelaten.

Ik vraag mij altijd af, waarom doen wij dit? Wat is de onderliggende reden voor het überhaupt projecteren van liefde?
Doen wij het in de verwachting er iets voor terug te mogen ontvangen? Dat betekent dat er sprake is van een oppertunisme - terwijl dat de essentie van liefde zou ondermijnen. Wat is dan de essentie van liefde? Is de essentie van liefde niet het projecteren van een prettig gevoel cq. "gelukkig gevoel" naar het object van projectie zonder er iets voor terug te verwachten - als een soort altruïsme? Dat zou moeten betekenen dat er nooit een vorm van oppertunisme aanwezig kan zijn in liefde - tenzij er sprake is van een schijn-liefde, een liefde dat in wezen geen liefde is.

In wat de liefde doet van Soren Kierkegaard lees ik de volgende zin: liefde gelooft alles - en wordt toch nooit bedrogen. De liefde gelooft alles en juist hierdoor zullen wij ook alles geloven - het geloven in de liefde zoals menig malen wordt geproclameerd in onze neerlandse film "alles is liefde".
Ik zie het bovenstaande als een duidelijk onderscheid tussen het "object liefde" en het "subject mens" die deze liefde projecteert. De ironie zit hem namelijk in het feit dat wij mensen heel goed in staat zijn om waanbeelden te maken die wij aannemen voor realiteit - een schijn van het object. Is geloof niet per definitie gebaseerd op de aanname van het individu? Zo ja, dan geldt dit dus ook voor alle invullingen op dit mechanisme - liefde in dit geval.

Het gevaar zit hem nu in het individu die als het ware een "self-fulfilling prophecy" voor zichzelf creeërt - idem opnieuw een invulling van het geloofs-mechanisme in een contradictoir perspectief. Dat gebeurd door selectief te toetsen hoe betrouwbaar dit "geloven in liefde is". De paradox zit hem in het feit dat geloof niet kan worden getoetst! Het enige dat zou kunnen worden getoetst is de eerder beschreven "schijn-liefde", omdat deze een feedback regeneert van oppertunisme. Dus dat geeft een negatieve meerwaarde voor de toetsing, waardoor alsnog de primaire vraagstelling blijft staan: waarom uitten wij liefde?

En deze vraagstelling krijg ik helaas niet beantwoord, want eerlijk gezegd weet ik er geen antwoord op. Ik zou zeggen, weet jij als lezer een antwoord dan hoor ik dit graag!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe!
Dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe

zondag 19 december 2010

Een psychologisch intermezzo - een goed tijdstip

Een psychologisch intermezzo over het fenomeen van keuzes maken op een goed tijdstip geïnspireerd door Soren Kierkegaard.

Wij mensen zijn geneigd met het wachten op een zogenaamd "goed tijdstip", wanneer wij voor een moeilijke keuze staan. Waar komt dit fenomeen toch vandaan? Dat je als persoon een bepaalde keuze moet overdenken is begrijpelijk, maar wij mensen bestempelen dit als het zogenaamde "goed tijdstip". Wat houdt dit "goede tijdstip" eigenlijk in?

Eigenlijk is het heel simpel, op het moment dat wij dit "goede tijdstip" bereiken, dan zijn wij in staat om de desbetreffende keuze te maken. Of het nou gaat tussen keuze A of B, of tussen A,B,C,D of E maakt in dit geval niks uit, het gaat om de emotionele lading die een keuze met zich meebrengt.
Als eenmaal de keuze is gemaakt, dan blijven wij meestal bij de gemaakte keuze. Wij zien dit vaak als een zogenaamd "keuze-zonder-terugkeer".
Maar als we deze situatie met in het bijzonder het fenomeen "goed tijdstip" onder de loep nemen, dan is dit niks anders dan een schijnmechanisme die wij onszelf hebben opgeworpen!? Want wij "denken" dat wij de keuze hebben gemaakt - op basis van diverse proposities, maar vooral op basis van wijsheid (hierbij ga ik dus niet verder in op het filosofisch concept van wijsheid "an sich").

Wij hebben in ons hoofd het idee dat op het moment dat wij dit zogenaamde "goede tijdstip" hebben bereikt, dat wij dan d.m.v. wijsheid een keuze hebben kunnen maken door de diverse gevolgen van het maken van elke keuze te beredeneren en wat de zogenaamde voor - en nadelen zijn van het maken van de desbetreffende keuze.
De ironie is echter dat dit allemaal een schijnmechanisme is, want elke keer dat wij kiezen voor A verliezen wij de kans om keuze B te maken. Wij zullen altijd de spijt moeten meedragen van dit verlies - wij zullen nooit kunnen weten wat de gevolgen zouden zijn geweest als keuze B was gemaakt i.p.v. keuze A. Ons menselijke beredeneringsvermogen heeft nou eenmaal een maximumcapaciteit, eenmaal bereikt kunnen wij niks anders doen dan berusten in de gemaakte keuze. Dit zorgt voor de ervaring genaamd "smart" - het innerlijke lijden.

Er bestaat geen "goede tijdstip", want er is totaal geen sprake van enige goedheid in deze situatie evenmin als van enige slechtheid. Er is hoogstens sprake van een balans die uiteindelijk doorschiet in het maken van de desbetreffende keuze. Dat moment bestempelen wij als het "goede tijdstip", terwijl dit helemaal niet zo is.
Wij worden gesteld voor een keuze en door het maken van deze keuze(s) creeëren wij als het ware ons eigen pad des levens waarmee wij onze eigen existentie verifiëren via onze smart - via ons innerlijk lijden dat een tegengesteld effect zal bereiken in ons hoofd. En hierin bevindt zich de paradox - door het ervaren van smart proberen wij in de toekomst deze smart te ontwijken om aldoende ons geluk te bereiken.
Keuzes maken blijft verdomd moeilijk, ik ken verschillende mensen waaronder mijzelf die bijzonder veel moeite hebben met het maken van keuzes. Maar dat is nou eenmaal een onderdeel van de rit dat ons leven heet - is dat dan niet onze smart waard?

Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond toe! Ik ga weer verder genieten van mijn boeken en een poging doen mijn verdriet een plekje te geven.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe

donderdag 16 december 2010

Een semi-filosofische analyse van het concept humaniteit

Sinds jaar en dag verbaas ik mij over mijn medemens – over het feit hoe simpel sommige mensen zijn in hun gedachtepatronen en hoe ondoordacht hun gedrag is. Nu weet ik dat ik een wereldverbeteraar ben, maar ben ik dan de enige persoon in Nederland die zich afvraagt hoe de toekomst van ons land of zelfs die van de mensheid eruit komt te zien?

Milieu – hoe je het wendt of keert, wij moeten met zijn allen leven op deze planeet. De meeste mensen willen kinderen nemen. Dan moeten wij als persoon ook de verantwoording nemen voor het behoud van onze planeet. Het is een kleine moeite om een blikje in je handen te houden wanneer je door de stad slentert. Blijkbaar vinden mensen het normaal om zo’n leeg blikje gewoon ergens neer te plaatsen en de echte asocialen mieteren die zooi op de grond.

Het leukste is echter als je er als persoon iets van zegt. Uit mijn eigen ervaringen is er een verschil in reacties. De ene persoon boeit het niet wat ik zegt en is simplistisch genoeg om te zeggen "dan ruim jij toch dat blikje op". De andere persoon voelt zich daadwerkelijk beledigd omdat ik hem corrigeer op zijn gedrag en dan krijg ik “hou je bek dicht!” te horen. De rebel in mij heeft dan zin om de welbekende middelvinger op te steken. Maar mijn intellectuele stemmetje weet dat ik dan onnodig aan het provoceren ben, dus dan laten we de situatie in het midden.
Ik vraag mijzelf dan altijd af, hebben zij weleens nagedacht over de hoeveelheden afval die wij mensen veroorzaken? Hebben deze mensen weleens stilgestaan bij het feit dat wij als mensheid langzaam aan het veranderen zijn van de dominerende diersoort naar een parasiet van onze ooit zo mooie groenblauwe planeet?

Sociale omgangsnormen – het lijkt erop dat deze steeds meer aan het vervagen zijn. Gedeeltelijk kan dit te wijten zijn aan de “individualisering” van onze maatschappij – anderzijds ligt een grote factor in de inmenging van andere culturen waarbij er sprake is van andere omgangsnormen. Dat is niet per definitie slecht, want een cultuur zal nooit hetzelfde blijven. De ontwikkeling van een volk gaat gelijkwaardig op de ontwikkeling van de cultuur van dat volk en vice versá. Inmenging van andere culturen kan en zal juist vaak een verrijking geven van de originele cultuur waardoor een volk zichzelf op een hoger niveau zal kunnen ontwikkelen!

Het probleem is echter wanneer dit ten koste gaat van de voor ons vertrouwde omgangsnormen. Als een groepje jongeren aan het klooien zijn in de bus, dan kan ik dat tot zekere mate begrijpen. Wij zijn allemaal jong geweest en wij hebben allemaal stomme dingen gedaan. Wat ik niet kan begrijpen dat als ik op een normale manier vraag of het iets rustiger kan, dat er dan direct een tegengeluid “uit de groep komt”. Op zo’n moment zullen zij natuurlijk de zogenaamde “gezamenlijke macht” gebruiken om mij onder de duim te krijgen. Om even een verband te leggen met onze voorouders – primaten – want in zo’n groep is er namelijk sprake van een gelijkwaardige groepsdynamiek met een gelijkwaardig niveau van intellectualiteit, zei het alpha-mannetje zelfs in het algemeen “zal ik hem slaan?". Stiekem vind ik het wel jammer, want ik had hem graag een lesje willen leren in sociale omgangsnormen. Maar ik was toen net aangekomen bij mijn eindbestemming, dus dat lesje hebben zij nog van mij tegoed.

Waar gaat dit verkeerd? Hoe is het mogelijk dat onze omgangsnormen de laatste paar jaren zo snel zijn gedegradeerd naar het niveau van een derde wereldland waarin er weinig tot geen sprake is voor respect hebben voor je medemens en diens leefomgeving? Is dit is een kwestie van perceptie, waardoor wij als mensen tegenwoordig téveel de nadruk leggen op de onderliggende sociale problematiek of is hier daadwerkelijk sprake van een potentieel falen van een nooit-werkend immigratieprogramma?
Zo ja, waarom kom ik dan ook met regelmaat mensen tegen die wél in staat zijn om hun gedrag aan te passen aan de gemiddelde omgangsnormen? Mensen die een deur open houden of helpen met het uit de tram tillen van een kinderwagen? Dat er mensen zijn die uit zichzelf hun plek aanbieden aan iemand die slecht ter been is?
Zoals iemand het heel bot zei: “er valt gewoon niet tegenaan te fokken! Zij krijgen gemiddeld 3 á 4 kinderen en wij gemiddeld 2 kinderen. Daar gaat ons intellectuele gedachtegoed”

Politiek – is ook heel goed bezig! Onze grote vrienden van de partij van de selectieve vrijheid – pardon de PVV natuurlijk heeft het plan om een zogenaamde preventieve oorlog te beginnen met Iran. Prachtig toch – iets dat de schijn heeft om een dreiging te zijn wordt direct de kop ingedrukt.
Dat is hetzelfde als dat ik op straat loop en iemand loopt naar mij toe met zijn handen in zijn véél te grote jaszakken. Daaropvolgend sla ik hem in elkaar, omdat de situatie “de schijn opwekte van een potentiële dreiging”. Proficiat, daar gaat onze conceptie van realiteit – iets wat schijn is voor waarheid aannemen. Ik dacht dat dat de taak is van onze kerk met diens aanhangers, maar blijkbaar gaat dit tegenwoordig ook op politici.
Wat is de volgende stap? Een land bij voorbaat platgooien met kernbommen omdat de schijn is opgewekt van een mogelijke oorlog? Blijkbaar hebben Plato, Aristoteles en Kant toch gefaald in hun pogingen om de mensheid een ethische ontwikkeling mee te geven…

Buitenland - kan er ook iets van. De afstammelingen van het volk dat ooit het grondfundament heeft gelegd voor de westerse filosofie is veranderd in een simplistisch volk zonder een daadwerkelijke toekomstvisie. En niet alleen in Griekenland zijn er rellen, ook Groot-Brittannië moet tegenwoordig zwichten onder het toenemende geweld. Het begint bijna te lijken op een milde vorm van een “Europese revolutie” i.p.v. de franse revolutie van vroeger. En deze keer blijven de politici leven, maar zijn ze wel het slachtoffer van de simpliciteit van de bevolking die puur handelt uit emoties en dus niet bewust in staat is om rationeel na te denken getuige de beelden die ik gisteravond op het RTL Nieuws zag.
Dan doet Ierland nog het beste – het land waar wellicht nog de grootste (economische) problematiek heerst van heel Europa. En tot heden heb ik nog geen berichtgeving gelezen of gehoord over politici of leden van een hoogstaande familie die worden bedreigd door de woede van het volk. Nee hoor, daar heeft iedereen al geaccepteerd dat zij de komende jaren een hoop moeten betalen aan de Europese unie.

Ik vraag mij af, hebben de mensen in Griekenland en Groot-Brittannië weleens nagedacht over de belangen van economie? Over het feit dat de welvaart van een land gelijk opgaat met de groei van de economie? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk zijn het dezelfde soort mensen die naar een voetbalstadium gaan om ruzie te zoeken met zogenaamde supporters van een andere voetbalclub.
Allemaal stuk voor stuk testosteron bommen die niet in staat zijn om een nuttige invulling van hun leven te vinden. De PVV wilt al laten onderzoeken of pedofielen chemisch kunnen worden gecastreerd – dan mogen ze wat mij betreft dit gerust verbreden naar hooligans die een iets te hoge concentratie aan testosteron in hun bloed hebben. Misschien dat ze dan ooit in staat zijn om een soort van normaal gedragspatroon te vertonen.

Jazeker, wij zijn goed bezig als mensheid! 2012 komt eraan – volgens de theorie zou 21 of 23 december de mensheid ten onder gaan. Om deze blog te eindigen met de woorden van grootmeester Einstein: Ik weet niet met welke wapens de derde wereldoorlog zal worden bevochten. De vierde wereldoorlog zal echter worden beslecht met stokken en zwaarden.

Zo, dat was even de langste blog die ik ooit heb geschreven met een flinke portie sarcasme die al een hele tijd niet meer tevoorschijn is gekomen in mijn blogs. Ik wilde als uitgangspunt diverse filosofische vraagstukken gebruiken, maar ik heb toch gekozen om even lekker uit branden over diverse onderwerpen.
Voor de rest wens ik ieder persoon nog een hele fijne dag toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe – wereldverbeteraar pur sang

dinsdag 7 december 2010

Het fenomeen Wikileaks

Julian Assange - één van de oprichters van wikileaks is opgepakt. Dit las ik vandaag in de kranten. De eerste emoties die ik ervaarde toen ik dit las waren verbazing en teleurstelling. Later hoorde ik dat hij zichzelf had aangegeven bij de politie van London.

Wikileaks is een fenomeen dat bekend danwel berucht was geworden na de publicatie van de gruwelijke video waarin te zien was hoe amerikaanse soldaten onschuldige burgers vermoordde ten tijde van de oorlog in Afghanistan.
Amerika ging toen met de billen bloot - de eerste scheuren van deze machtsverhouding werd zichtbaar. Vervolgens werden er andere geheime documenten gepubliceerd en opeens werd er geroepen over "een bedreiging van de staatsveiligheid". Ik vraag me af, wat houdt eigenlijk een abstract onderwerp in als staatsveiligheid? Ik zie de staatsveiligheid als de som van kennis dat de potentie beschikt om direct of indirect schade te berokennen aan een staat.
En dan komen we direct op het volgende onderwerp, wat houdt een staat in? Wat betekent het als wij spreken over de staat? Plato heeft hier een mooi werk over geschreven. Maar om mijn eigen woorden te gebruiken omschrijf ik de staat als het geheel van een groep mensen dat verbonden is aan een geografische plek waarop het leven wordt geleefd. Deze groep is secundair de samenleving waarbinnen er sprake is van intrastructurele beschermings - en werkingsmechanismen om de samenleving te laten ontwikkelen.
Politiek is een onderdeel van deze mechanismen. In weze is deze het kernmechanisme dat fungeert als het fundament waarop de samenleving tot ontplooiing kan komen. Het bevat zowel een beschermings - als (aansturende) werkingsmechanisme, afhankelijk van het perspectief waarin deze wordt toegepast.

En opeens was daar het fenomeen wikileaks - een fenomeen dat in staat was om de kern van diverse politieke mechanismen aan te tonen. Om de schijn weg te halen - een schijn waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt in combinatie met de rethoriek die wordt toegepast bij het opwerpen van deze schijn door diverse politici.
Wij leven gelukkig in een land dat hier weinig last van heeft. Afgezien van de verschillende politieke relletjes die wij de laatste paar maanden hebben gehad, allemaal die ook nog eens in het kader stonden van de grootste winnaar van de afgelopen verkiezingen. Oh, de ironie druipt ervan af!
Toch denk ik dat dát de voornaamste reden is dat wij hier in Nederland heel nuchter kijken naar dit fenomeen. Er wordt hier relatief weinig gebruik gemaakt van zogenaamde "achterkamerpolitiek", want daar is geen reden voor. En het opwerpen van een schijn wordt snel genoeg doorbroken door de diverse onderzoeksjournalistiek dat hier in Nederland wordt uitgevoerd.

Maar Amerika is heel goed in doofpotaffaires! Jaja, want "wat niet weet, wat niet deert". Verbazingwekkend is dan ook het feit dat op het moment dat wikileaks voor het eerst in de media tevoorschijn kwam, dat er geen direct verband werd gelegd met Julian Assange. Een kleine zoektocht op Google maakt duidelijk dat dit arrestatiebevel pas rond augustus was uitgevaardigd. Nu ben ik geen voorstander van complettheoriën, omdat deze nooit kunnen worden aangetoond. Maar bij een extreem opmerkelijke ontwikkeling als deze zet ik toch duidelijke vraagtekens neer bij de uitoefening van macht door diverse figuren...
Ik was in de veronderstelling dat 's werelds bekendste terrorist Osama Bin Laden public enemy number one was. Maar blijkbaar mag deze kerel nog vrolijk rondhuppelen in de bergen van Afghanistan en verder terroristische cellen aansturen met als doel het vernietigen de westerse wereld. Maar nee hoor, public enemy number one is veranderd naar meneer Assange vanwege diens dreiging van de staatsveiligheid.
Sinds wanneer is de publicatie van politiek gevoelige documenten gelijkwaardig aan die van de "dreiging van de staatsveiligheid"?

Ja, de politiek is een fundament van de werking van de staat, maar het bevat ook een dynamische werking waardoor het systeem een zogenaamd self-sustaining system is en onafhankelijk functioneert van de inhoudelijke politieke figuren. Maar daar denken ze niet aan in Amerika, nee hoor want stel je toch voor dat je moet aftreden door de publicatie van een schandaal! Geprezen zij de schijn van politici. Laten wij met z'n allen daarom dankbaar zijn voor de offers die mensen als Julian Assange maken.

Mensen, ik wens ieder weer een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang