Het is iets wat mij nooit ophoudt te verbazen, het wezen dat de mens heet. Ik heb redelijk wat mensenkennis, al zeg ik het zelf. Ik heb de afgelopen paar jaren toch heel wat verschillende mensen leren kennen. En op het moment dat je erover gaat nadenken hoe mensen zijn en dat je hun denkt te snappen, veranderd hun gedrag precies naar datgeen wat je het minst verwacht.
Zo is er mijn huurbaas. Al vanaf het moment dat ik hem leerde kennen had ik zoiets van "het is een vriendelijke man, maar een simpele ziel". Dat zal nooit veranderen, nog steeds zijn er dingen in dit huishouden die niet kloppen.
Maar de afgelopen paar weken zie ik iets anders...Ik zie een oude man die zich eenzaam voelt. En dat vind ik toch wel zielig. Hij zit dan maar in de keuken, te genieten van zijn biertje en zijn joint waarin een ontiegelijke hoeveelheid wiet in zit.
Meestal probeer ik hem te vermijden. Vooral de afgelopen week, ik ben ontiegelijk chagrijnig geweest en dan had ik gewoon géén zin in een praatje. Als hij stoned is, dan kan je geen normaal gesprek met hem hebben. Maarja, als je gaat afwassen loopt het toch weer uit op een gesprek. En dan ben ik niet iemand die het gesprek gaat afkappen.
Maar de afgelopen paar dagen zie ik dat het niet zo goed met hem gaat. Hij zei een paar uur geleden al "ik eet de laatste tijd bijna niks". Ik had erg trek dus het enige wat ik tegen hem zei was: "Je moet wel zorgen dat je eet. Let op jezelf, want er is niemand die het voor jou doet".
Ik heb ook met hem gepraat of het niet een idee is om dit huis te koop te zetten en terug te gaan naar een klein woninkje met zijn zoon. Hij heeft hersenen, daar ben ik overtuigd. Maar zijn drank - en wietgebruik gaat hem problemen opleveren, daar ben ik van overtuigd.
Het verbaast mij als ik om mij heen kijk en luister naar de mensen en hoor hoe sommige mensen bezig zijn met hun leven. Dan vraag ik mij af: is het echt zo moeilijk om iets van je leven te maken?
Waar gaat het mis? Heeft het te maken met iets wat een mens in zijn/haar jeugd heeft meegemaakt? Of is het simpelheid, geen zin hebben om er iets van te maken?
Ik weet dat het leven ingewikkeld is. Ook ik heb ontdekt hoe hard het leven is. Zelfregulatie kan soms een ingewikkeld iets zijn, nog steeds heb ik soms moeite met het op peil houden van mijn eigen balans. Vooral als je last heb van emoties die hoog oplopen of een hoofd dat overloopt van gedachten. Op zo'n moment is het fijn als je je kan afsluiten van de rest van de wereld. Maar zo werkt het niet! Trotseer het leven en maak er iets moois van, daarvoor leef je!
Hetzelfde geld voor daklozen. Waar is het bij hun verkeerd gegaan? Ik vind het een vreemd fenomeen, in de westerse wereld. Je zou verwachten dat iemand die geboren is in de westerse wereld blij is met hetgeen wat hem is gegunt. Maar het tegendeel is waar!
Ik vraag mij altijd af, hoe krijgt een mens het voor elkaar om dakloos te raken? Is het een kwestie van psychologische oorzaak? Financiële oorzaken?
Als ik boodschappen ga doen en ik zie zo'n mannetje voor de winkel staan met een blaadje, dan weet ik mijzelf geen houding aan te nemen. Aan de ene kant denk ik bij mijzelf "man, zoek een baan en maak iets van je leven!". Maar anderzijds heb ik medelijden met deze man. Want je weet niet zijn verhaal. Meestal zeg ik even gedag en dan loop ik gauw verder, in de hoop dat die man ooit in de toekomst nog een dak boven zijn hoofd krijgt.
En mijn huurbaas? Wie weet wordt het ooit nog wat met hem. Wie weet ziet hij het licht en gaat hij iets doen aan zijn drank - en drugsmisbruik. Ik gun het hem, want iemand met een goed hart zal goed doen.
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe. Een dikke knuffel van Halbe!
