Geloof, het spreekt tot de verbeelding en toch laat het begrip een hoop mensen in het ongewisse. Wat houdt een concept als “geloof” eigenlijk in? Is eigenlijk niet alles per definitie verbonden aan een soort van geloof? Sommigen houden namelijk meetbare concepten zoals die voorkomen in de wetenschap ook voor een geloof. Het is dat er sprake is van een causaal verband tussen twee of meerdere objecten dat het fundament legt voor een wetenschap. De eerste vraag die wij onszelf kunnen stellen is: “bestaat dit verband wel echt, of is er sprake van de ontwikkeling van een dogmatiek?
Voor het vervolg van deze blog, klik hier
zaterdag 23 april 2011
Een filosofisch intermezzo - God, geloof, religie - Inleiding in de metafysica
Metafysica, er zullen mensen zijn die ooit weleens van dit fenomeen hebben gehoord, maar geen enkel idee hebben wat dit concept nou daadwerkelijk inhoudt. Deze mensen, maar ook liefhebbers als tegenstanders van metafysica ga ik met deze blog inleiden in de wereld van metafysica. Dit is nog maar het begin, mijn doel is om uiteindelijk een scherp filosofisch intermezzo te schrijven over drie verschillende thema’s: God, Geloof en Religie. Als afsluiter komt er een afsluitend intermezzo.
Voor nu wil ik het hebben over het concept genaamd metafysica
Voor het vervolg van de rest van deze blog, klik hier
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!
Voor nu wil ik het hebben over het concept genaamd metafysica
Voor het vervolg van de rest van deze blog, klik hier
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!
maandag 11 april 2011
De verloren romanticus - De illusie dat (ware) liefde is
Er is ooit een tijd geweest dat ik geloofde in ware liefde – een liefde dat gebaseerd was op niks anders dan pure gevoelens, een gezamenlijke toekomstvisie. De eerste keer dat ik liefdesverdriet ervoer was voor mij tot dusver de meest pijnlijke ervaring dat ik had meegemaakt. Het lijden om het verlies van wat ik dacht mijn grote liefde te zijn geweest. Hoe ironisch is het wel niet dat ik daarna nog verschillende andere liefdes heb mogen ervaren.
Echter heeft het mij altijd getekend voor het leven. Iedere ervaring dat ik meemaakte probeerde ik van te leren, elk moment van genot ervoer ik tot het uiterste en elke fout die ik maakte zag ik als een leermoment. Er komt een moment in het leven dat je niet meer weet wat goed en fout is, dat er sprake is van contradicties in alle leermomenten.
Op dat punt in mijn leven ben ik nu beland. Niet dat ik depressief ben, absoluut niet. Dat station ben ik allang gepasseerd en ik heb mijn verdriet en mijn lijden geaccepteerd. Nee, ik ben nu op het punt in mijn leven aangekomen dat ik aan het zoeken ben wat voor betekenis de woorden “ware liefde” nu nog voor mij hebben. Enkele jaren geleden dacht ik deze te hebben gevonden. Ik stortte mij in het onbekende, in de (wan)hoop dat het goed zou komen als ik maar zou vechten voor onze relatie.
Hoe hard wij beiden ook hadden gevochten, de situatie was onomkeerbaar. Juist door alles wat zich had afgespeeld tussen ons realiseerde ik mij dat zij en ik geen toekomst hadden. Eerlijkheid en vertrouwen zijn de fundamenten voor een relatie, ongeacht de intensiteit en diepte van de liefde. Eigenlijk is het bizar als je nagaat dat een liefde tussen twee personen zo hecht kan zijn, dat er waarlijk kan worden gesproken over ware liefde, maar dat de realiteit zo bitter en hard is dat deze ware liefde geen toekomstperspectief herbergt.
Hoe is dit mogelijk? Waarom kan ware liefde bestaan en toch geen plek toegekend krijgen in onze realiteit? Heeft dit te maken met een misconceptie over realiteit of ligt de aard in een misconceptie van ware liefde? Wat houdt ware liefde eigenlijk precies in?
Ik zie ware liefde als elkaar begrijpen zonder een woord te zeggen – elkaar aanvoelen door elkaar aan te kijken, weten wie de ander is. Natuurlijk zou je verder een brug kunnen slaan naar het concept van “de ware”, maar persoonlijk ben ik er nog niet over uit of beide begrippen elkanders analogieën zijn of dat er een wezenlijk verschil tussen zit.
Gisteravond zat ik televisie te kijken en hoorde ik een ander concept dat onlosmakelijk verbonden is met thema’s als ‘de ware’ en ‘ware liefde’ – lot. Mensen die iemand ontmoeten waarbij het lijkt alsof hij of zij diens zielsverwant heeft gevonden betrekken direct een thema aan deze ontmoeting genaamd lot – alsof het voorbestemd was dat beide personen elkaar zouden ontmoeten.
Ook ik heb ooit geloofd dat er wel iets zou bestaan dat gelijkwaardig is aan het construct van een lotsbestemming, een voorbestemde ontmoeting. Echter ben ik hedendaags bijzonder sceptisch geworden over dit fenomeen, niet in het minst te danken aan mijn heden geworven antipathie jegens het volledige concept van liefde.
Eerlijk gezegd walg ik nu een beetje van dit fenomeen. Als ik het park zit en er komt een stelletje aanlopen, dan worden er in mijn hoofd een scala aan gedachteprocessen geactiveerd.
Primair is het mijn innerlijke wens om wederom die ware liefde te kunnen ervaren die ik ooit heb ervaren, realiserend dat dit nooit zal gebeuren, want als er ooit zoiets als een ware liefde kan bestaan, dan is dit een éénmalige ontmoeting. Eenmaal verloren zal het nooit meer terugkeren.
Secundair vraag ik mij af of het desbetreffende stelletje wel waarlijk liefde kent of dat het niet een misplaatste conceptie is van fysieke aantrekkingskracht. Ik merk aan mijzelf dat ik tegenwoordig heel erg gefocust ben op de fysieke aantrekkingskracht. Uiteraard maak ik hierbij de nodige perverse denkbeelden die alleen maar gericht zijn op 1 ding: seks.
Ironisch is echter dat vervolgens de aard van mijn persoonlijkheid naar boven komt drijven. Hoe groot mijn drijfveer ook is geworden om af te gaan op fysieke aantrekkingskracht, mijn primaire instelling weerhoudt mij ervan om daadwerkelijk actie te ondernemen op dit vlak. Seks is een geweldige aangelegenheid, mits het uiteraard in een prettige omgeving plaatsvindt. Maar ik ben bewust van het feit dat het mij geen voldoening zal geven, want liefdeloze seks is niks meer dan lichamelijke oefeningen waarbij het doel is het kwijtraken van spanningen. En daarvoor ken ik genoeg andere mechanismen om de spanningen in mijn lichaam kwijt te raken.
Het gevolg is dat ik voor de eerste keer in mijn leven in een volledige impasse bevind – ingesloten tussen fysieke spanningen en emotionele spanningen, niet in staat om een keuze te maken en bang om wederom te worden gekwetst bij een mogelijke vondst van nieuwe liefde. Ik merk dat ik opnieuw metershoge muren heb opgebouwd rondom mijn hart en dat doet mij verdriet want dat ben ik niet. Des te groter is dan ook mijn verbazing dat ik opnieuw ben teruggekropen in mijn schulp, want dat is niet mijn aard.
Ooit heb ik dit beleefd, toen mijn ware liefde uit mijn leven verdween. Toen had ik voor de eerste keer in mijn leven liefde afgezworen en besloot ik mijn leven alleen te leiden. Naarmate tijd vorderde, werd mijn litteken ook draaglijker. Ik durfde mettertijd opnieuw te geloven in liefde. Maar zoals gewoonlijk moet je als persoon eerst pijn ervaren wil je ergens van kunnen leren. Mijn hart ligt opnieuw aan gruzelementen en eerlijk gezegd heb ik geen zin meer om alle stukjes bij elkaar te rapen. Laat mijn hart maar aan gruzelementen liggen, want dan hoef ik tenminste niet meer de pijn ervaren dat gepaard gaat met het ervaren van (ware) liefde.
Liefde is waarlijk een geloof en ik ben mijn geloof verloren.
Echter heeft het mij altijd getekend voor het leven. Iedere ervaring dat ik meemaakte probeerde ik van te leren, elk moment van genot ervoer ik tot het uiterste en elke fout die ik maakte zag ik als een leermoment. Er komt een moment in het leven dat je niet meer weet wat goed en fout is, dat er sprake is van contradicties in alle leermomenten.
Op dat punt in mijn leven ben ik nu beland. Niet dat ik depressief ben, absoluut niet. Dat station ben ik allang gepasseerd en ik heb mijn verdriet en mijn lijden geaccepteerd. Nee, ik ben nu op het punt in mijn leven aangekomen dat ik aan het zoeken ben wat voor betekenis de woorden “ware liefde” nu nog voor mij hebben. Enkele jaren geleden dacht ik deze te hebben gevonden. Ik stortte mij in het onbekende, in de (wan)hoop dat het goed zou komen als ik maar zou vechten voor onze relatie.
Hoe hard wij beiden ook hadden gevochten, de situatie was onomkeerbaar. Juist door alles wat zich had afgespeeld tussen ons realiseerde ik mij dat zij en ik geen toekomst hadden. Eerlijkheid en vertrouwen zijn de fundamenten voor een relatie, ongeacht de intensiteit en diepte van de liefde. Eigenlijk is het bizar als je nagaat dat een liefde tussen twee personen zo hecht kan zijn, dat er waarlijk kan worden gesproken over ware liefde, maar dat de realiteit zo bitter en hard is dat deze ware liefde geen toekomstperspectief herbergt.
Hoe is dit mogelijk? Waarom kan ware liefde bestaan en toch geen plek toegekend krijgen in onze realiteit? Heeft dit te maken met een misconceptie over realiteit of ligt de aard in een misconceptie van ware liefde? Wat houdt ware liefde eigenlijk precies in?
Ik zie ware liefde als elkaar begrijpen zonder een woord te zeggen – elkaar aanvoelen door elkaar aan te kijken, weten wie de ander is. Natuurlijk zou je verder een brug kunnen slaan naar het concept van “de ware”, maar persoonlijk ben ik er nog niet over uit of beide begrippen elkanders analogieën zijn of dat er een wezenlijk verschil tussen zit.
Gisteravond zat ik televisie te kijken en hoorde ik een ander concept dat onlosmakelijk verbonden is met thema’s als ‘de ware’ en ‘ware liefde’ – lot. Mensen die iemand ontmoeten waarbij het lijkt alsof hij of zij diens zielsverwant heeft gevonden betrekken direct een thema aan deze ontmoeting genaamd lot – alsof het voorbestemd was dat beide personen elkaar zouden ontmoeten.
Ook ik heb ooit geloofd dat er wel iets zou bestaan dat gelijkwaardig is aan het construct van een lotsbestemming, een voorbestemde ontmoeting. Echter ben ik hedendaags bijzonder sceptisch geworden over dit fenomeen, niet in het minst te danken aan mijn heden geworven antipathie jegens het volledige concept van liefde.
Eerlijk gezegd walg ik nu een beetje van dit fenomeen. Als ik het park zit en er komt een stelletje aanlopen, dan worden er in mijn hoofd een scala aan gedachteprocessen geactiveerd.
Primair is het mijn innerlijke wens om wederom die ware liefde te kunnen ervaren die ik ooit heb ervaren, realiserend dat dit nooit zal gebeuren, want als er ooit zoiets als een ware liefde kan bestaan, dan is dit een éénmalige ontmoeting. Eenmaal verloren zal het nooit meer terugkeren.
Secundair vraag ik mij af of het desbetreffende stelletje wel waarlijk liefde kent of dat het niet een misplaatste conceptie is van fysieke aantrekkingskracht. Ik merk aan mijzelf dat ik tegenwoordig heel erg gefocust ben op de fysieke aantrekkingskracht. Uiteraard maak ik hierbij de nodige perverse denkbeelden die alleen maar gericht zijn op 1 ding: seks.
Ironisch is echter dat vervolgens de aard van mijn persoonlijkheid naar boven komt drijven. Hoe groot mijn drijfveer ook is geworden om af te gaan op fysieke aantrekkingskracht, mijn primaire instelling weerhoudt mij ervan om daadwerkelijk actie te ondernemen op dit vlak. Seks is een geweldige aangelegenheid, mits het uiteraard in een prettige omgeving plaatsvindt. Maar ik ben bewust van het feit dat het mij geen voldoening zal geven, want liefdeloze seks is niks meer dan lichamelijke oefeningen waarbij het doel is het kwijtraken van spanningen. En daarvoor ken ik genoeg andere mechanismen om de spanningen in mijn lichaam kwijt te raken.
Het gevolg is dat ik voor de eerste keer in mijn leven in een volledige impasse bevind – ingesloten tussen fysieke spanningen en emotionele spanningen, niet in staat om een keuze te maken en bang om wederom te worden gekwetst bij een mogelijke vondst van nieuwe liefde. Ik merk dat ik opnieuw metershoge muren heb opgebouwd rondom mijn hart en dat doet mij verdriet want dat ben ik niet. Des te groter is dan ook mijn verbazing dat ik opnieuw ben teruggekropen in mijn schulp, want dat is niet mijn aard.
Ooit heb ik dit beleefd, toen mijn ware liefde uit mijn leven verdween. Toen had ik voor de eerste keer in mijn leven liefde afgezworen en besloot ik mijn leven alleen te leiden. Naarmate tijd vorderde, werd mijn litteken ook draaglijker. Ik durfde mettertijd opnieuw te geloven in liefde. Maar zoals gewoonlijk moet je als persoon eerst pijn ervaren wil je ergens van kunnen leren. Mijn hart ligt opnieuw aan gruzelementen en eerlijk gezegd heb ik geen zin meer om alle stukjes bij elkaar te rapen. Laat mijn hart maar aan gruzelementen liggen, want dan hoef ik tenminste niet meer de pijn ervaren dat gepaard gaat met het ervaren van (ware) liefde.
Liefde is waarlijk een geloof en ik ben mijn geloof verloren.
vrijdag 1 april 2011
Durf
Durf
Durf jouw littekens te accepteren - Ieder mens verkrijgt een of meerdere littekens door de rit dat het leven heet. Hoe meer littekens, des te groter wordt de wens om verbitterd te raken over het leven. Maar waarom verbitterd raken terwijl er zoveel is om voor te leven? Ja, je hebt als persoon geleden, maar na het lijden kan je verder leven mét het litteken dat jou heeft getekend voor het leven. Lijdt met het litteken, maar ervaar het leven in al zijn glorie.
Durf los te laten - Alle zaken in het leven die wij meemaken, zoveel zaken waaraan wij een emotionele waarde aan hechten. Hoe beangstigend is het wel niet om dit los te laten? Dat waaraan wij ons vastklampen zal uiteindelijk toch verdwijnen, want aan alle goede dingen komt een einde. Dat is een onderdeel van het leven...Loslaten is moeilijk, maar het wordt een hel wanneer je niet kunt loslaten...
Durf vooruit te komen - Hoe makkelijk is het wel niet om alleen de bekende paden te betreden. Het weerhoudt ons van het ervaren van pijn en verdiet, het zorgt ervoor dat wij niet kunnen worden gekwetst door de grillen die het leven biedt. Maar is het niet dankzij deze grillen dat wij het leven leren te waarderen? Zijn het niet de slechte dagen in het leven die de goede dagen in het leven het waard maken om het te ervaren?
Durf jezelf te kennen - Hoe makkelijk is het leven wel niet, als wij blindelings afgaan op alles wat het leven ons biedt. Maar denken wij weleens over de gevolgen van onze keuzes? Staan wij weleens stil bij het moment dat het leven ons laat ervaren wie wij echt zijn? Het kan beangstigend zijn om jezelf te leren kennen, maar na het overwinnen van deze angst gaat er een wereld voor jezelf open...Het is eng om jezelf te leren kennen, maar het is nog meer beangstigender om op je sterfbed tot de ontdekking te komen dat je nooit hebt geweten wie jij bent.
Durf te leven - Het leven kan soms overweldigend zijn en sommige dagen wens je dat nooit had bestaan. De grillen van het leven voelt soms als een loodzwaar pak op je schouders en dat maakt je zo zwak waardoor je het gevoel hebt dat het onmogelijk is om ooit nog een stap te verzetten. Maar zodra je met twee stevige benen op de grond staat, dan zal je altijd vooruit komen in het leven. Ongeacht de grootte van dit pakket, al dan wel of niet gecombineerd met een scala aan littekens. De toekomst is nog altijd onzeker. Misschien wacht er in de toekomst wel nog meer onheil, maar een ding is zeker, de toekomst bevat ook een hoop goeds zolang jij als mens iets hebt om voor te leven.
Mijn vrienden, ik wens iedereen een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van Halbe - levensgenieter pur sang
Durf jouw littekens te accepteren - Ieder mens verkrijgt een of meerdere littekens door de rit dat het leven heet. Hoe meer littekens, des te groter wordt de wens om verbitterd te raken over het leven. Maar waarom verbitterd raken terwijl er zoveel is om voor te leven? Ja, je hebt als persoon geleden, maar na het lijden kan je verder leven mét het litteken dat jou heeft getekend voor het leven. Lijdt met het litteken, maar ervaar het leven in al zijn glorie.
Durf los te laten - Alle zaken in het leven die wij meemaken, zoveel zaken waaraan wij een emotionele waarde aan hechten. Hoe beangstigend is het wel niet om dit los te laten? Dat waaraan wij ons vastklampen zal uiteindelijk toch verdwijnen, want aan alle goede dingen komt een einde. Dat is een onderdeel van het leven...Loslaten is moeilijk, maar het wordt een hel wanneer je niet kunt loslaten...
Durf vooruit te komen - Hoe makkelijk is het wel niet om alleen de bekende paden te betreden. Het weerhoudt ons van het ervaren van pijn en verdiet, het zorgt ervoor dat wij niet kunnen worden gekwetst door de grillen die het leven biedt. Maar is het niet dankzij deze grillen dat wij het leven leren te waarderen? Zijn het niet de slechte dagen in het leven die de goede dagen in het leven het waard maken om het te ervaren?
Durf jezelf te kennen - Hoe makkelijk is het leven wel niet, als wij blindelings afgaan op alles wat het leven ons biedt. Maar denken wij weleens over de gevolgen van onze keuzes? Staan wij weleens stil bij het moment dat het leven ons laat ervaren wie wij echt zijn? Het kan beangstigend zijn om jezelf te leren kennen, maar na het overwinnen van deze angst gaat er een wereld voor jezelf open...Het is eng om jezelf te leren kennen, maar het is nog meer beangstigender om op je sterfbed tot de ontdekking te komen dat je nooit hebt geweten wie jij bent.
Durf te leven - Het leven kan soms overweldigend zijn en sommige dagen wens je dat nooit had bestaan. De grillen van het leven voelt soms als een loodzwaar pak op je schouders en dat maakt je zo zwak waardoor je het gevoel hebt dat het onmogelijk is om ooit nog een stap te verzetten. Maar zodra je met twee stevige benen op de grond staat, dan zal je altijd vooruit komen in het leven. Ongeacht de grootte van dit pakket, al dan wel of niet gecombineerd met een scala aan littekens. De toekomst is nog altijd onzeker. Misschien wacht er in de toekomst wel nog meer onheil, maar een ding is zeker, de toekomst bevat ook een hoop goeds zolang jij als mens iets hebt om voor te leven.
Mijn vrienden, ik wens iedereen een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van Halbe - levensgenieter pur sang
Abonneren op:
Posts (Atom)