donderdag 14 mei 2009

God is dood

Gott ist tot, God is dood. Volgens mij is dit één van de meest controversieelste uitspraken van de vorige eeuw. Tegenwoordig zijn we wel wat gewend, met het doorbreken van verschillende taboes. Toch werd er destijds een groot deel van de bevolking aangesproken op deze uitspraak. Als ik even ga speculeren, dan gok ik dat minstens 80% van de westerse wereld danwel christelijk danwel katholiek gelovig was. (ik weet niet of het toen al gereformeerde kerk was)

Dan nu, anno 2009, met alle technologie en kennis durf ik deze uitspraak opnieuw te doen: God is Dood.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet mijn bedoeling om mensen expres het harnas in te jagen of expliciet te kwetsen. Nee, ik wil graag weten wat de beweegredenen zijn voor de mensen die in god geloven, om nog steeds in god te geloven.

Eigenlijk is het best wel vreemd dat ik nog steeds niet in een god geloof. Mijn zus en mijn moeder zijn allebei katholiek gelovig en dan ook echt het oude katholiek zoals in Colombia en verschillende andere landen wordt aangehangen. Mijn vader en ook de rest van mijn familie (dus mijn vader's broer en zussen) zijn katholiek opgevoed.
Mijn broer praat soms over god en ik weet niet zeker of hij gelovig is, maar ik denk dat hij in hart wel gelooft.
Als ik de quest mag geloven is de helft van Nederland gelovig.

En dan komt daar de wetenschapper in spé.
Toegegeven, ik zou wel redenen kunnen hebben om te geloven in een almachtig wezen. Ik heb één en ander meegemaakt en als mijn leven anders was gelopen, dan weet ik niet hoe de uitkomst van mijn leven zou zijn geweest.
Het probleem is het rationalisme van mijn persoon. Hoewel mijn beweegredenen vaak gebaseerd zijn op emoties (ik ben een emotioneel ingesteld persoon), maak ik vaak keuzes dat tussen het emotionele en het rationele aspect in ligt.

Mijn visie op het leven strookt niet met "religie" of "gelovig". Totaal niet. Misschien komt het doordat er een klein rebeltje huist in mijn hart, maar ik zou nooit en te nimmer mijn denken opgeven voor iets als "het geloof".
En toch zoek ik elke dag naar spiritualiteit, de zin van het leven, de diepere betekenis van waarom ik leef. Ik stel vragen bij simpele dingen, omdat ik de complexe zaken al snap. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn bewustzijn naar een breder horizon heb verplaatst.

Waarom ik niet geloof? Omdat het in mijn visie onmogelijk is van 1 almachtig wezen. Gelovigen zeggen dat god almachtig, oneindig. Dat strookt niet met de natuur, alles is eindig, zelfs het heelal waarin wij leven is eindig. Er is een begin en een einde. Het heelal begon bij de big bang en de vraag is waar deze eindigd.
Er bestaat geen almachtig wezen. Zelfs de natuur heeft haar beperkingen binnen de natuurwetten.

Dan komen we op het volgende, misschien wel het meest controversieelste stukje van deze blog. Na alles wat ik heb meegemaakt geloof ik niet in een god. Nee het dichtste wat voor mijn beleving bij geloven komt, is het geloven in het leven en de mens. Voorzover ik weet ben ik een rasechte humanist, iemand die leeft voor de mens en niet denkt in termen als religie en/of geloof.

En misschien bestaat er wel een natuurkracht dat ervoor zorgt dat mensen daar zijn waar ze moeten zijn; de natuurkracht die zorgt voor onverklaarbare fenomenen zoals 'het lot'.
Als dat zo is en er een bestaat een natuurkracht die hiervoor verantwoordelijk is, dan is deze natuurkracht het equivalent van god. Dan is god in mijn ogen niks meer en niks minder dan een natuurkracht, dat onderdanig is aan moeder natuur en diens natuurwetten.

Tot die tijd leef ik mijn leven zoals ik dat wil en maak ik keuzes op basis van ervaringen, kennis en emoties.
En tot die tijd hou ik het bij de uitspraak "God is Dood".

Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe!