Emotionele stabiliteit als het pad naar geluk

Emoties, naar mijn idee de kern van ons bestaan. Bewust of onbewust geven wij een emotionele waardering van een object danwel situatie afhankelijk van de betrekkelijkheid tussen het object danwel situatie en het ik als persoon, als bewustzijn. Voor het gemak zal ik hierna gebruik maken van de analogie “entiteit” als substituut voor de onbepaalde invulling van het object danwel situatie.

De betrekkelijkheid is op haar beurt ook afhankelijk van diverse factoren, te weten de indruk die de entiteit op ons heeft. Deze indruk creëert een denkbeeld in onze geest, als projectie van de realiteit.
Dit impliceert dat de emotionele waardering primair afhankelijk is van de denkbeelden in onze geest. En hier komen we op een interessant punt, want onze denkbeelden zijn een projectie van onze geest gebaseerd op de individuele ervaring van de realiteit. Dat betekent dat de indruk die het individu heeft van een entiteit nooit conform de realiteit is, want deze is betrekkelijk t.o.v. de denkbeelden van het individu.
Dat is ook de grondreden dat elke entiteit andere emoties oproept bij het individu. Elk individu zal namelijk anders reageren op de entiteit, afhankelijk van diens persoonlijke instelling, emotionele samenhang en algehele perceptie op de realiteit. Uitspraken zoals “een entiteit dat een collectief gedachtengoed veroorzaakt” is gebaseerd op de perceptie van een grote groep mensen dat wordt geclassificeerd als “algemeen”, terwijl ook dit begrip betrekkelijk is in zijn gebruik. Dat deze entiteit onder een grote groep dezelfde soort emoties oproept hoeft niet per definitie te betekenen dat dit geld voor de gehele mensheid.

Afijn, ik wijk af van het te analyseren onderwerp. Ik ervaar mijn emoties vaak de muur die mijn ontwikkeling weerhoudt. Denkbeelden uit mijn verleden roepen een bepaalde hoeveelheid emoties op waardoor er een zelf-geïnduceert effect ontstaat in mijn hoofd. Echter is er een lineaire correlatie tussen de intensiteit van het denkbeeld en de intensiteit van de emoties die worden opgewekt. Hoe intenser een denkbeeld van een indruk, des te intenser wordt de emoties dat erbij wordt opgeroepen.
Dat is ook de reden dat emotionele onbalans een negatief effect teweegbrengt op jouw hele persoonlijkheid. Een persoon dat blijft hangen in emoties, blijft hangen in zijn perceptie op een entiteit dat niet representatief is voor de realiteit. In de gewaarwording op dat moment is er wel degelijk sprake van een realiteit, maar dan een pseudorealiteit als een entiteit dat wordt opgeroepen door onze denkbeelden en waarop onze perceptie op dat moment zich heeft gevestigd. Hieruit impliceert het voorgaande de bevestiging van de bewering dat onze emoties de kern zijn van ons bestaan, als de grondredenatie hoe essentieel balans in onze emoties zijn voor onze gewaarwording van de realiteit ongeacht de betrekkelijkheid hiervan.

Helaas hebben wij de pech dat er in onze menselijke natuur een proces bestaat genaamd “macht der gewoonte”. Het zorgt ervoor dat wij uit gemak een directe verbinding leggen tussen twee entiteiten, maar ook een verbinding tussen de entiteit en de persoon die het “ik” is, ons bewustzijn. Het is dit proces dat de kern is van het ‘blijven hangen in emoties” waaruit een lijden wordt voortgebracht. Het is deze ‘macht der gewoonte’ dat er direct een associatie wordt gemaakt tussen een denkbeeld als perceptie van de realiteit en de entiteit dat hierbij betrokken is.
En dat is uiteindelijk de reden waarom emoties een persoon kan weerhouden in diens ontwikkeling. Door te blijven hangen in diens perceptie op realiteit als gevolg van een associatie tussen denkbeelden en emoties wordt er een pseudorealiteit gecreëerd gebaseerd op diens denkbeelden en alle secundaire denkbeelden die hieruit voortkomen als gevolg van een fantasie als representatie van de pseudorealiteit.

Dan blijft de volgende vraag: hoe voorkom je als persoon dat je je grip op realiteit niet verliest en verloren raakt in de voorgestelde pseudorealiteit?
Ik als persoon denk dat je eerst bewust moet worden van de processen die gaande zijn in het hoofd. Dat maakt een traumatische ervaring moeilijk om te verwerken, vanwege de intensiteit aan denkbeelden en de geassocieerde emoties. De crux bevindt zich in het feit dat je in staat moet zijn om de intensiteit aan denkbeelden te verminderen door ofwel acceptatie danwel het creëren van een tijdelijke pseudorealiteit in je fantasie om het lijden te verminderen zonder daadwerkelijk de perceptie op de realiteit te verliezen.
En als langzaam de intensiteit aan denkbeelden dusdanig zijn geminimaliseerd met behoud van de originele denkbeelden, dan kan je spreken over het bereiken van een emotionele stabiliteit. Secundair kan dit een pad tevoorschijn brengen voor het bereiken van geluk.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Een nieuwe week met nieuwe kansen, grijp deze aan.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!

Nederland in de rel - een nieuwe missie naar Afghanistan

Het is weer eens tijd voor een heerlijk politiek beladen blog over een actueel onderwerp. Nederland is namelijk in de rel want de nieuwste missie naar Afghanistan, Kunduz is goedgekeurd door onze regering. Militairen worden naar erheen gestuurd om ondersteuning te bieden bij het opleiden van politie-agenten. En natuurlijk zijn er weer een hoop mensen die hard schreeuwen hoe slecht dit is.

Ik vind het altijd bijzonder wat voor argumenten er worden gegeven. Het voornaamste argument dat ik tegenkom is "dat zij eens zelf hun zonen erheen moesten sturen". Het is een feit dat de politiek in zekere zin bepaald over de levens van andere mensen. Wat mensen echter vergeten is dat wij de luxe hebben om te leven in een land waar je zelf bepaald wat voor vak jij als persoon uitoefent. Iedereen die ervoor kiest om een militair beroep uit te oefenen, kiest hier bewust voor.
De missie is goedgekeurd door onze regering en ik hoor net al op het nieuws dat 200 leden hun lidmaatschap van groenlinks per direct hebben beëindigd. Toegegeven, ik kan de symboliek van zo'n actie zeker waarderen. Maar heeft het ook een daadwerkelijk toegevoegde waarde aan deze kwestie? Waarom kunnen wij niet accepteren dat wij daadwerkelijk iets kunnen betekenen wat zich in Afghanistan gebeurd? Waarom is de wereldvisie van mensen zo bekrompen?

Het enige argument dat ik enigszins sterk vond was die van de SP: "wij zijn tegen deze missie omdat wij het niet moreel verantwoord vinden om mensenlevens in te ruilen voor economische invloed in dat gebied". Een bijzonder sterk argument, maar opnieuw getuigt dit van een beperkte visie op de zaak.
Als eerste wordt er niet gesproken over een militaire missie, de opzet is dusdanig dat de militairen die erheen worden gestuurd puur ter ondersteuning zijn voor het opleiden van politieagenten. Een lange termijn gevolg is inderdaad een grotere invloed op het wereldtoneel door ons aandeel in bepaalde missies dat door verschillende naties wordt uitgevoerd en logischerwijs kun je inderdaad stellen dat wij er economisch op vooruit gaan. Dit lijkt mij echter een positief argument voor deze missie, want vooruitgang in de economie brengt een vooruitgang teweeg in de welvaart.

Ten tweede moeten wij als westerse wereld onze verantwoordelijkheden nakomen - gesproken over moraliteit. De inval van Afghanistan is zoals wij weten voortgekomen uit de bekrompen visie van Amerika dat ieder land wilde invaderen dat een potentiële bedreiging kon zijn voor de zogenaamde vrijheid van het land. Wij hebben dit land geinvadeerd en dan is het onverantwoord om zomaar weg te gaan. Daarnaast is er wel degelijk sprake van een positieve ontwikkeling van het omvergooien van een bewind dat door moest gaan voor een overheid, maar nooit de bevolking vrijheden heeft gegeven zoals dat behoort in het huidige tijdperk van de mensheid. Wij kunnen bijdragen aan deze vrijheden en het bezorgen van stabiliteit in die regio, is dat geen goede reden voor een missie uit het oogpunt van humaniteit? Dat wij hier in Nederland een goed leven hebben betekent niet dat dit voor ieder mens in de wereld geld en is het niet belangrijk uit het oogpunt van moraliteit dat wij ieder mens op deze planeet een goed leven kunnen bieden?
Ten derde is er het argument dat wij moeten bezuinigen. Het loon van al die militairen moet echter wel worden betaald, of deze militairen zich hier in Nederland bevinden of uitgezonden zijn naar een ver land maakt hiervoor weinig uit.

Schreeuwen om aandacht is altijd leuk, maar het heeft helaas geen toegevoegde waarde aan deze kwestie. Argumenten zijn er te over, maar ijzersterke argumenten schieten tekort. En zelfs een sterk argument zoals de uitspraak van de SP kan worden weerlegd. Kortom, het is een goede zaak dat wij als Nederland ons bevinden in gebieden van het wereldtoneel!

Mensen, ik wens ieder een fijn weekend toe!
Dikke :grouphug: van Halbe - wereldverbeteraar pur sang

Een filosofisch intermezzo - Gedachteexperimenten

Een blog voor de liefhebbers van filosofie waarin ik een uiteenzetting maak van diverse onderwerpen

Laten we eens beginnen met een voor mij favoriet onderwerp: ADHD. Sinds half december ben ik namelijk gestopt met medicatie. Het zogenaamde "netto-effect" was verdwenen. Nu vraagt men zich waarschijnlijk af "wat is een netto-effect?".
Netto-effect is mijn eigen bewoording voor het effect waarbij de gevolgen direct waarneembaar zijn. Toen ik net begon met mijn medicatie ervoer ik voor het eerst wat het was om "rust te hebben" in mijn hoofd. Langzaam werd er echter naar mijn idee een soort proces van "gewenning geïnduceerd". Wat mensen altijd vergeten is dat medicatie een effect heeft op de menselijke psyche - een dynamisch systeem waarbij diverse factoren van invloed zijn en wij als mensen naar mijn mening nog steeds veel te weinig over weten.
Zoals wij weten wordt ADHD gediagnosticeerd door een psycholoog.

In feite is de pyschologie hoe wetenschappelijk onderbouwt het ook is, niks anders dan het vastleggen van een causaal verband tussen gedragspatronen waarvan de crux gefundeerd is om zo objectief mogelijk waarnemingen te verrichten op het te onderzoeken object. Dit object is dus breed invulbaar, maar meestal is hier sprake van een mens waarbij er dus ook nog sprake is van een wederzijdse interactie dat naar mijn mening niet altijd bevoordelijk is voor de waarneming. Maar dat terzijde.
Ik had een tijd geleden nog een discussie met een vriend van mij over het concept "objectiviteit". Hij zei: "objectiviteit bestaat niet, want wij nemen per definitie waar door middel van onze emoties".
Dit kan ik beamen, tenslotte heb ik zelf ook het nodige over dit thema geschreven. Toch was ik het niet met hem eens, want ik ben van mening dat je als persoon daadwerkelijk in staat ben om een bepaalde situatie achteraf "objectief te analyseren".
Herinneringen zijn andere substanties dan cognities, hoewel het verschil tussen beiden de grootte is van een atoomlaag om een bijzondere analogie te gebruiken. Waar een cognitie de som is van een waarneming waarbij er sprake is van een emotionele invulling van de desbetreffende waarneming is een herinnering het terughalen van het desbetreffende cognitie en dat gaat niet per definitie gepaard met de emoties die op dat moment werden opgeroepen door de waarneming.

Secundair zou je kunnen stellen dat er ook sprake moet zijn van een drempelwaarde dat bereikt moet worden willen emoties tot uiting komen. Angst kan zich in elk willekeurig object manifesteren. Uit eigen ervaringen durf ik te stellen dat deze emotie de laagste drempelwaarde bevat van alle emoties van ons lichaam, want angst gaat altijd gepaard met diverse cognities die worden voortgebracht door ons verbeeldingsvermogen en dus niet representief zijn voor de realiteit. En juist dat is hetgeen dat het zo lastig maakt, dat "onderscheid leren maken tussen realiteit en voorstelling".
Probleem is dat er vlak daarna andere emoties de kop opsteken, want de aanwezigheid van een langdurig gevoel van angst zal resulteren in een gedragspatroon dat wordt beheerst door de gewaarwording van deze emotie. Hierdoor zullen andere emoties ook in het gedrang komen, want deze krijgen dan niet de mogelijkheid om tot uiting te komen in het gedrag, de ironie is dat deze gefundeerd zijn op het gemis van het ervaren van diverse emoties waarvan wij op dat moment alleen een voorstelling kunnen maken zonder deze daadwerkelijk te ervaren. En ook hiervoor bestaan er verschillende medicatie.

Het meest bijzondere is wellicht het feit dat de wetenschap ook nog steeds niet bekend is wat nou de precieze werking is van de diverse psychostimulantia, waar dus ritalin en aanverwante medicijnen onder vallen. Dat is niet zo vreemd, omdat de enige verkrijgbare meetbare data hetgeen is dat wordt verkregen uit in vitro experimenten - experimenten die worden uitgevoerd "buiten het lichaam".
Indien er sprake is van een monsterafname (bloed, weefsel, noem maar op) dan is het nog maar de vraag hoe representatief het monster is voor de toestand in het lichaam, want het monster bevindt zich nog altijd buiten het lichaam. Ook dit is weliswaar wetenschappelijk vastgesteld, maar alleen doordat er sprake is van een vooropgesteld referentiekader.
Helaas kunnen wij niet zomaar metingen verrichten in het lichaam, afgezien van methoden waarbij een radioactief label wordt ingespoten. Maar voor onderzoek naar de bioelektrochemische werking van hersenen gaat dat zo lastig, het is niet aan te raden om een radioactief labeltje in je hersenen te laten rondzweven.
Gelukkig zijn wij in staat om hersenscans te maken door in kaart te brengen wat de bioelektrochemische werking is van diverse hersenhelften. En toch weet men uiteindelijk nog steeds niet wat nou precies het mechanisme is dat ADHD veroorzaakt.

Vandaag heb ik bij wijze van een experimentje voor het eerst sinds een maand tijd een pilletje ingenomen. En wonder boven wonder kreeg ik waarschijnlijk hoofdpijn ervan!? De vraag die ik mijzelf echter stel is de volgende: zou de hoofdpijn ook een zelf-geïnduceert effect zijn als gevolg van mijn onderliggende angst om toch tot de ontdekking te komen dat ik afhankelijk ben van medicatie of is dit een signaal dat mijn hersenen dusdanig in staat is om prima te functioneren zonder de hulp van methylfenidaat?.
Ik heb hem nog niet beantwoord, maar ik sluit deze blog wel af met de volgende quote: "Het enige dat ik weet, is dat ik helemaal niks weet" - Socrates

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe

Wonen in Nederland

Wij leven in een land van welvaart, een welvaart dat is ontstaan door verschillende factoren waarvan de waarde in vastgoed met name de laatste decennia behoorlijk is gestegen.

De ironie is dat deze stijging in waardering ook heeft geresulteerd in gierigheid. Mensen die eigenaren zijn van verschillende panden hebben alleen oren naar 1 object: geld. Want iemand met geld heeft nooit genoeg geld en is tot in de diepste krochten van zijn verotte ziel bang om dat geld kwijt te raken, een soort dagobert duck. Dus deze mensen zullen alles doen om zoveel mogelijk geld te vergaren waardoor de innerlijke angst telkens wordt gevoed door hetzelfde mechanisme die de gierigheid van deze mensen aanwakkert, de ironie!

Ik heb ooit gehoord van de term huisjesmelkers. Dat is een van de manifestaties van de mensen die hierboven staan omschreven. Deze mensen zijn niet per definitie werkzaam in de vastgoedwereld, nee hoor want mensen in de financiële sector zijn vaak net zo bang om hun kostbare goedje kwijt te raken.
Gisteren hoorde ik zelfs op het nieuws dat één of andere grote bobo van barclays (wat schijnbaar één van de grootste banken van de UK is) zat is van al die discussies rondom de bonussen van "bankieren" omdat "zij nou eenmaal risico's moeten lopen en dat brengt vanzelfsprekend bonussen teweeg". Afijn, ik wijk af van de kern van het verhaal.
Punt is, er zijn diverse manieren om aan geld te komen. De ene methode is door mensen op te lichten, danwel illegaal of legaal wat de afgelopen jaren in de westerse wereld is gebeurd (oeps, zei dat ik dat nou echt?).

Een hele hufterige manier is dus door middel van huisjesmelkers. Dat zijn mensen met een eveneens verotte ziel die huizen opkopen, een likje verf eroverheen gooien zodat het huis de schijn heeft om een mooi huis te zijn, maar ondertussen van ellende uit elkaar valt.
Nu heb ik het geluk dat mijn huis weliswaar niet van ellende uit elkaar valt, maar een huisjesmelker is mijn huurbaas wel. Soms heb ik dan ook een hele felle discussie met hem bijvoorbeeld een jaar geleden toen er in het hartje van de winter een "wietcontrole" werd uitgevoerd door de gemeente. Toen bleek dat de zegel van de elektrameter was verbroken en dat degene die de controle uitvoerde "gemachtigd was om de gasmeter per direct in beslag te nemen, maar dan zouden wij in de kou zitten. De persoon in kwestie zou de huurbaas een brief sturen met daarin een datum dat de meter moest zijn vervangen". Ik was toen niet thuis, maar ik hoorde het later van mijn buurvrouw.
Zodra ik dit hoorde heb ik mijn huurbaas duidelijk gemaakt dat als hij niet zorgt dat dit probleem zo snel mogelijk is opgelost dat hij naar de huur kan fluiten en als hij problemen gaat lopen maken dat ik gerust een juridisch proces wilt opstarten. Blijkbaar zijn zaken dan ineens wél mogelijk, zodra je gaat dreigen met het niet overmaken van de huur. Logisch, want geld is het enige dat voor deze mensen van waarde is.

Misschien dat het eens tijd gaat worden dat ik ga uitzoeken wat de juridische aspecten zijn van het beheren van meerdere panden. Het lijkt mij dat er regels zijn voor het vaststellen van de huur, naar mijn idee staan deze namelijk totaal niet in verhouding met hetgeen ik en mijn buurvrouw huren. Het meest komische van deze situatie is wellicht nog het feit dat ik erg goed contact heb met mijn overbuurvrouw. En ik heb weleens gehoord dat mijn huurbaas extra elektrakosten bij ons in rekening wilt brengen omdat deze zo hoog zouden zijn. Ik hoor hier alleen nooit van, want zulke communicatie wordt alleen besproken met mijn overbuurvrouw!? Ik vraag mij soms af, zou dit betekenen dat er mogelijk in die diepste krochten van zijn verotte ziel toch een kern aanwezig is dat een soort representatie bevat van iets dat lijkt op een geweten? Of komt het gewoon omdat hij weet dat hij een arrogante hufter is die rijk wordt over de ruggen van andere mensen en dat er grenzen zijn die ik duidelijk opstel?

Het meest frusterende van deze situatie is het feit dat wij hier in Nederland graag praten over onze problemen, maar er nooit een oplossing voor kunnen (willen?) vinden.
Makelaars zitten met het handen in de haren, want zij beschikken over woningen die zij niet verkocht krijgen. Maar als je een huis wilt kopen zonder een vast inkomen (sinds wanneer is een tijdelijk contract geen vast inkomen?), dan kan dat weer niet want dan zijn diezelfde makelaren bang om geld te verliezen vanwege het tekort aan vertrouwen. Alsof een vast contract een garantie is dat iemand in de toekomst geen financiële tegenslagen zal krijgen, hoe bedoel je tunnelvisie!?
Diverse politieke partijen willen heel graag die hele woningmarkt veranderen, maar die worden weer tegengewerkt doordat men bang is dat men geld gaat verliezen vanwege het afschaffen van de hypotheekrenteafrek. Iets dat bijna nergens meer voorkomt in Europa behalve in ons land van welvaart, een welvaart dat naar mijn idee synthetisch in stand wordt gehouden door een aantal mensen die geen flauw benul hebben van ethiek en alleen maar kunnen denken in termen van gierigheid pardon, geld want gierigheid bestaat niet in een moderne maatschappij zoals het Nederland van vandaag.
Geprezen zij het kapitalisme - de grondlegger van de kredietcrisis!

Een filosofische analyse - het concept geloof vs. mens

Na het nodige te hebben gelezen over het geloof (lees: het christendom) en mijn huidige kennis over het wezen dat de mens heet vond ik het weer eens tijd om een diepgaande analyse te houden over het verband tussen de twee.

Soren Kierkegaard was een religieus persoon (hij geloofde in god), maar tegelijk was hij ook een felle criticus van het christelijk geloof of om specifiek te zijn, de christelijke kerk. Hij was van mening dat hetgeen het christendom voor staat niet overeenkomt met hetgeen de christendom zou moeten uitspreken. Hij heeft hier dan ook een bijzonder woord voor gemaakt: de christenheid. Wat mij fascineert is dat deze persoon zo geleerd was en toch diep overtuigd was van de existentie van de entiteit "god". Hij zag dan ook de verschillende thema's van het menselijke leven terug in de begrippen van de bijbel - de ethiek in het verhaal van Abraham, de mogelijkheid van herhaling bestaat in het verhaal van Job, de liefde dat wordt geproclameerd door het christelijk geloof en de zonde als grond van het begrip angst.

En dan hebben we het wezen genaamd "mens". Een wezen dat voorkomt met een grote diversiteit aan milieu, samenlevingen en culturen. Al deze begrippen bevatten een historische grondslag. In weze zou je kunnen veronderstellen dat het deze drie factoren zijn plus de mogelijkheid voor een indoctrinatie van het geloof die de grootste invloed uitoefenen op de ontwikkeling van een individu.
Ik kies bewust voor de woordenkeuze van "indoctrinatie", ongeacht de negativiteit die mensen doorgaans associëren met dit woord. Laten we eerlijk zijn, het is de mate van invloed van jouw ouders die bepalen hoe groot jouw waarde van "het geloof" is.
De ironie is echter dat dit secundair wordt bepaald door de samenleving en de desbetreffende cultuur waarin het individu opgroeit. Tenslotte is het niet helemaal ondenkbaar dat indien een persoon geen aanhanger is van een geloof, dat deze persoon zal worden verstoten door de samenleving vanwege de (soms uitzonderlijke) waardering die een samenleving heeft van een bepaald geloof. En dat bij elkaar vormt de cultuur dat onlosmakelijk verbonden is met een samenleving.

De gevolgen zijn dan ook destraseus en zouden bijna een grondreden zijn voor het afschaffen van het geloof: namelijk de afsplitsing dat een geloof kan veroorzaken tussen bevolkingsgroepen.
Een voorbeeld is wat zich nu voltrekt in Sudan, waar de zuidelijke deel grotendeels christelijk gelovig is en het noordelijke deel islamitisch. De onderliggende redenen om een zelfstandige natie te worden zijn logisch en begrijpelijk voor een ongelovig persoon als ik. Het zuidelijke deel krijgt de islam door zijn strot gedouwd, terwijl zij niet in staat zijn om hun eigen geloof te praktiseren.

Laten we eens een kijkje nemen op onze samenleving. Er is ooit een onderzoek gedaan door de Quest naar de "geloofs-samenstelling van Nederland". Hieruit bleek dat iets van 60% van Nederland gelovig is. En hetgeen ik tegenwoordig vaak hoor is het "iets". Blijkbaar voltrekt zich hier in Nederland een beweging van een soort geloof dat niet hoeft te worden gepraktiseert maar waarbij er wel sprake is van het geloof in een hogere macht dat wordt betiteld als iets.
Ik vraag mij dan altijd af, waarom kunnen wij niet als object van dat "iets" ons eigen lichaam invullen en zodoende een soort afsplitsing maken tussen ons bewustzijn en het lichaam dat dient als een soort "behuizing" van ons bewustzijn, als een soort analogie naar de existentie van de ziel? Waarom moeten wij altijd grote gebeurtenissen in ons leven herleiden naar een hogere macht terwijl de oorzaak meestal ligt in de toevalligheden van het leven zelf?
Ik denk dat dat komt omdat bij mensen onbewust danwel bewust weten dat het leven té complex is om te omvatten in onze simpele hersenen. Wij hebben de wil om te redeneren en wanneer deze redernatie niet kan uitten in een conclusie of een syllogisme (= sluitrede) dat wij uit een soort onmacht de reden neerleggen bij "die hogere macht".

En dat zou betekenen dat het concept genaamd geloof nooit en te nimmer zal kunnen verdwijnen uit onze samenlevingen, hoe hard wij ook onze best doen. Het ene geloof is gebaseerd op praktiseren en een bepaalde levensovertuiging, terwijl bij de ander al een levensovertuiging voldoende is om een aanhanger te zijn van dat "geloof", als het zou voldoen aan zogenaamde vooropgestelde "eisen van een geloof".
Dan vraag ik mij toch af, waarom doen sommige bevolkingen dan zo hard hun best om zich af te zonderen van andere bevolkingen? Zijn zij zo blind in hun vooronderstellingen van hun geloof dat zij niet zien hoe zij zichzelf aan het distantiëren zijn van andere bevolkingen? Terwijl het toch echt een vereiste van overleving is om met elkaar te kunnen samen te werken? Welke van de twee volgende woorden is dan hét sleutelwoord: minimaliseren (van de invloed van het geloof in onze gedachtenpatronen) of tolereren (dat er ook mensen bestaan die een andere levensvisie hebben).
Ik als persoon kies voor de gulden middenweg: de invloed van een potentieel geloof dusdanig minimaliseren zodat wij als persoon een zo helder mogelijke visie op het leven kunnen uitoefenen en tegelijk de gedachtenpatronen cq. geloof van andere mensen tolereren, zonder daarbij de ander uit te sluiten.

Mijn vrienden, ik wens ieder een hele fijne zondagavond toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe

Een filosofisch intermezzo - vrijheid van meningsuiting

Sinds enkele jaren roepen wij hier in Nederland "vrijheid van meningsuiting!", de één schreeuwt harder dan de ander. Wat mij echter fascineert of moet ik zeggen, verbaast is dat dit thema tegenwoordig bijna op alles van toepassing is.

Het bekendste voorbeeld is natuurlijk neerlands bekendste politicus dhr. Wilders die zich hard heeft gemaakt voor "de vrijheid van meningsuiting". Het is alleen zo jammer dat dit concept juist door zijn proclameerder is veranderd naar "de vrijheid van belediging", want kennelijk zijn de fatsoensnormen in de hedendaagse samenleving ver te zoeken in de onderlinge communicatiekanalen tussen mensen onderling.
Laten we eens gaan vaststellen, wat houdt dit concept eigenlijk in, de "vrijheid van meningsuiting"?

Vrijheid van meningsuiting impliceert zoals de inhoud van deze woorden al aangeven dat je als persoon vrij bent om jouw mening te uiten. In dit geval gaat dus over een mening dat betrekking heeft op elk willkeurig object - zij het god, godsdienst, islam, auto's noem maar op. Elke schrijver bedient zich van dit zogenaamde "recht", hoewel dit naar mijn idee deze vrijheid van meningsuiting ondergeschikt is aan artikel 1 van de grondwet die als volgt gaat:
'Art 1. Allen die zich in Nederland bevinden , worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.'

Kijk, nu wordt het interessant. Want wanneer is er sprake van discriminatie? Is het discriminatie als ik roep "dat alle gelovige mensen dommer zijn dan het achterwerk van god"? Nou nee, dit is gewoon pure belediging. Hetzelfde geld ook als ik roep "dat hare majesteit achterlijk is dat zij de PVV een onderdeel heeft laten worden van de regering" (de AIVD kan vast wel aan mijn persoonlijke gegevens komen via diverse kanalen van mensen die tegenwoordig ook heel goed zijn in het doorverkopen van zogenaamde persoonlijke informatie).
Deze opmerkingen zijn weliswaar gebaseerd op mijn persoonlijke mening (ervan uitgaande dat dit ook daadwerkelijk zo is, want dat is niet zo ter preventie van ongewenst kwetsen van mensen), maar ze overschrijden de fatsoensnormen van verre! Maar ik als individu mag mij graag beroepen op de "vrijheid van meningsuiting" zoals wij hier in Nederland zo graag mogen doen sinds de tijd van Pim Fortuyn.

Er is een grens tussen vrijheid van meningsuiting en de fatsoensnormen zoals deze maatschappelijk acceptabel zijn, deze grens is in de hedendaagse maatschappij langzaam aan het vervagen.
De ironie is echter dat deze grens toepasbaar is binnen de context waar deze wordt toegepast. Een cabaratier hoeft niet te letten op fatsoensnormen, want men gaat ervan uit dat het een onderdeel is van zijn show. Net zoals een politicus ook in staat moet zijn om deze grenzen op te zoeken in het belang van een maatschappelijke discussie en net zoals een politiecommisaris in staat moet zijn om haar mening te uiten op een sociaal medium zoals twitter, zonder dat er consequenties aan verbonden moeten zijn.

En hier komen wij op een interessant fenomeen: aannames. Wij mensen vinden het heerlijk om onze eigen invulling te geven aan hetgeen wij lezen, horen of zien. Dat is ook het gevaar van communicatie, want ongeacht de universele consensus over diverse objecten is er nog altijd sprake van de individuele interpretatie van hetgeen dat wordt gelezen, gehoord of gezien. Het gevolg is dat er een probleem ontstaat, namelijk dat het een ingewikkeld proces wordt om onderscheid te maken tussen de persoon die het zegt en binnen welke context - is het de persoonlijke mening of is het de persoon in functie die dit uitspreekt. En omdat veel mensen geen zin hebben om hierin energie te steken, wordt er uitgegaan van de meest plausibele verklaring. De kernvraag wordt dan echter, is die verklaring wel zo plausibel?

En dat mijn lezer, mogen julie zelf beantwoorden.
Ik wens ieder alvast een zeer prettig weekend toe!
Dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe.