Deze blog schrijf ik naar aanleiding van de film Donnie Darko. Deze film was een tijdje geleden op televisie. Ik heb van andere mensen gehoord dat het een hele bijzondere film is en wat ik zag van de voorstukjes kwam het ook over als een hele intrigerende film die niet voor iedereen is weggelegd. Het is moeilijk te zeggen waar het om gaat...het gaat om een jongen die hoogstwaarschijnlijk last heeft van een persoonlijkheidsstoornis getuige de vele hallucinaties die hij gedurende de dag meemaakt. Door deze hallucinaties doet hij acties. Maar juist deze acties hebben een wonderbaarlijk effect op de omgeving. Hij zei zelf: "deus ex machina, god's plan for everything".
Zoals iedereen weet geloof ik niet in een god en is voor mij god niks meer of niks minder dan een natuurkracht dat ons allen omringt. Tenslotte is ons leven het volledig plaatje waarop de vele natuurkrachten invloed op uitoefenen.
Wat op mij indruk maakte was het feit dat mijn levensfilosofie perfect werd geprojecteerd in deze film. Niet dat ik mijzelf associeer met de hoofdpersonage, maar de gedachte achter de film komt angstwekkend overeen met mijn visie op het leven. Namelijk dat alles op één of andere manier verbonden is met elkaar.
Mensen zijn sociale wezens, onbewust zoeken wij altijd contact met andere mensen. Vriendschappen zijn het levende bewijs hiervan. In anime die ik kijk wordt vaak gepraat over acknoledgement, oftewel het vaststellen danwel het accepteren van het bestaan van de ander. En in een bepaald opzicht klopt dit met de realiteit, tenslotte leven wij als mens doordat andere mensen ons kunnen zien en waarnemen. Natuurlijk zijn er de nodige psychologische stoornissen met alle gevolgen van dien, maar is het niet zo dat ook deze mensen op één of andere manier communicatiekanalen hebben om contact te hebben met andere mensen? De term is "contactgestoord", maar dat betekent niet dat deze mensen helemaal geen contacten kunnen leggen met de mensen om zich heen.
Wellicht is het grootste voorbeeld van het sociale aspect de wil om een leven op te bouwen samen met die ene persoon die voor jou zo speciaal is. Mensen praten over "de ware", maar om eerlijk te zijn weet ik niet of "de ware" bestaat. Tenslotte is in mijn ogen de beste relatie één waarbij de geliefden optimaal genieten van elkanders liefde en voordelen die voortvloeien uit het verschil in elkanders karakters en de nadelen die hieruit voortvloeien geen bodem kan leggen voor onderliggende problemen. Ik denk dat een persoon deze persoon kan betitelen als "de ware".
En dan nog is het nog maar de vraag hoe lang deze liefde blijft bestaan, rationeel gezien.
Ik zag een toekomst in patricia, ik wilde oud met haar worden en misschien zelfs kinderen krijgen. In mijn dromen zag ik dit gebeuren, maar de realiteit was anders. Een harde klap en vooral een ruwe ontwakening in de realiteit. Hoe pijnlijk zo'n ervaring is, des te groter is de levensles die eruit kan worden getrokken.
Ook dit kwam naar voren in de film....ook de hoofdpersonage zag de wereld soms vanuit zijn eigen ogen op een volledig andere manier dan de mensen om hem heen het zagen. In feite bestaat er geen waarheid, de waarheid is dat wat het dichtst ligt bij de perceptie van alle mensen die een bepaalde gebeurtenis hebben meegemaakt of zien gebeuren. Zelfs nu nog ziet patricia onze tijd samen op een andere manier als dat ik het zie. En de waarheid, die ligt ergens in het midden.
De ironie in dit alles is dat je als individu maar 1 conclusie kunt trekken: de enige zekerheid in het leven is de dood, al het andere is relatief en onderhevig aan veranderingen en variabele factoren. Problemen bestaan om er een oplossing voor te bedenken. Net zoals de dood het eindpunt is van het leven. Nu maar hopen dat dit eindpunt voor menig mens onder ons ver weg in de toekomst ligt, want tenslotte leef je maar 1 keer dus geniet ervan!
Mensen, ik wens ieder een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van Halbe!
