Het afgelopen jaar heb ik weer een hoop geleerd over de arbeidsmarkt. Tot mijn grote frustratie heb ik ontdekt dat er toch een hele dikke onderlaag is waar je als "simpele werknemer" niet zomaar doorheen kunt prikken.
Een paar jaar geleden was de arbeidsmarkt behoorlijk florisant. Ik heb altijd al de 'pech' dat voor mij vacatures behoorlijk krap zijn vanwege mijn specialistische opleiding. Niettemin had ik toen alsnog binnen een paar weken tijd mijn eerste baan gekregen.
Vorig jaar merkte ik al dat er meer krapte was ontstaan op de arbeidsmarkt. Ook al had ik eindelijk mijn welbegeerde diploma klinische chemie/hematologie viel het toch erg tegen om een baan te zoeken. Uiteindelijk had ik een baan gevonden en kon ik direct vanuit mijn opleiding gaan werken.
Nu anno 2010 is er sprake van een gigantische krapte op de arbeidsmarkt. Want de economie bevond zich in een recessie, daarvoor mogen wij onze grote vrienden van de economische sector bedanken - hulde heren, proficiat met jullie werk en bedankt dat jullie de globale economie hebben opgeblazen!
Vanuit het oogpunt van de werkgever is het logisch dat ze selectiever zijn geworden in het aanbieden van banen. Wat ik echter niet kan begrijpen is waarom werkgevers zoveel druk leggen op het persoonlijke aspect. Een sollicitant afwijzen omdat "de persoon niet in het team past" is een afwijzing op ongegronde basis - dit impliceert namelijk dat er al sprake moet zijn van een bepaalde confirmatie van de sollicitant t.o.v. een "beeld" dat de potentiële werkgever heeft gemaakt. Wat is dan überhaupt de meerwaarde van het voeren van een sollicitatiegesprek - als er al van tevoren is "vastgelegd" wat voor sollicitant de werkgever wilt hebben?
Ik heb hier een hele simpele benaming voor: tunnelvisie. Blijkbaar is er op de achtergrond al sprake van een vastgestelde eisen-lijst waar de sollicitant zich naar moet confirmeren. Maar dit wordt natuurlijk niet in de vacature gezet, want stel je toch eens voor dat je overkomt als iemand met een bekrompen visie - dat schrikt per definitie al potentiële sollicitanten af waardoor de kans op het vinden van dé perfecte werknemer bijna wordt gereduceerd tot 0,1.
En wij maar druk maken over het feit dat er op termijn miljarden euro's moeten worden bezuinigd - maar ondertussen moet ik leven van de staat met diens WW-uitkering terwijl ik bijzonder gemotiveerd ben om aan het werk te gaan. De wereld op zijn kop!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe. Ik ga lekker verder genieten van mijn zogenaamde "vrijheid"...
Dikke knuffel van een zwaar gefrustreerde Halbe
dinsdag 26 oktober 2010
zaterdag 16 oktober 2010
De ironie van geluk - de oneindige zoektocht ernaar
In navolging van mijn vorige blog ga ik deze keer dieper in op het concept van geluk, de tegenstelling van de menselijke levensproblematiek. Hoewel het niet zozeer de tegenstelling is, is het wel dankzij geluk dat wij als mens in staat zijn om te kunnen genieten van het leven. Je zou kunnen veronderstellen dat geluk de metafysische manifestatie is waarmee wij als persoon waarde geven aan ons leven.
Laten we eens beginnen met een filosofisch vraagstuk: wat is geluk?. Tot heden zijn al mijn pogingen om een definitie hiervan te geven mislukt. Ik heb al verschillende blogs hieraan gewijd en toch mis ik nét de essentie van het concept genaamd geluk.
Geluk is - zoals ik eerder heb vastgesteld - ondefinieerbaar in concrete danwel absolute termen. Het is subjectief, afhankelijk van het individu met diens levensvisie. Echter ben ik er nu wél in geslaagd om een manifestatie te geven aan dit concept - namelijk de waarde dat een individu hecht aan het leven. Afgezien van het feit dat ook dit subjectief is, geeft dit een extra dimensie aan het concept van geluk en ben ik wellicht in staat om er een definitie aan te geven dat overeenkomt met het bovenstaande.
Ik heb veronderstelt dat geluk een metafysische manifestatie is. Dat impliceert dat geluk een idee is dat kan worden geplaatst onder de categorie van het goede - om even een versimpelde synthese te maken van Plato's ideeën en Aristoteles' catogorieën.
Dat betekent dat het een object is dat buiten ons voorstellingsvermogen gaat. Er zal nooit een geluk an sich kunnen bestaan, omdat het een subjectief begrip is. Dat betekent niet dat wij het niet kunnen waarnemen - geluk is namelijk ontologisch zeker waarneembaar als manifestatie van vreugde. Op het moment dat wij als persoon genot en vreugde ervaren, ervaren wij op datdezelfde moment een moment van geluk. Hoe dicht de lijn tussen bovenstaande thema's ook liggen - genot en vreugde bevinden zich op een ander niveau van existentie dan geluk. Deze twee ervaren wij als een esthetisch gegeven - iets wat wij waarnemen en ervaren buiten ons bewustzijn om. Het vindt zijn manifestatie in prikkels die wij verkrijgen van buitenaf. Terwijl geluk hetgeen is dat zich manifesteert in ons bewustzijn.
Langzaam beginnen we toch tot een soort definitie te komen van geluk. Uit het bovenstaande kan er worden gededuceert dat een persoon dat een moment van vreugde en genot ervaart niet per definitie een moment van geluk zal ervaren want dit zijn losstaande thema's die alle drie los van elkaar existeren.
Toch is het zeker mogelijk om via vreugde en genot een kort moment van geluk te ervaren. De ironie van hetgeen wij hierin tegenkomen is dat het moment dat de vreugde en genot voorbij zijn, het geluk ook snel daarna zal verdwijnen. Maar ook zonder toedoen van externe factoren eindigt de zoektocht naar geluk per definitie in een vondst van geluk als metafysische manifestatie in een gekozen object; het moment dat wij als persoon ons "geluk hebben gevonden" verliezen wij het direct om dit vervolgens opnieuw na te jagen.
Lukt dit ons niet - zijn wij als persoon niet in staat om dit object na te jagen - dan zullen wij dit ervaren als een gemis van geluk - wij worden dan ongelukkig. En zo zie je, geluk kan niet bestaan zonder ongeluk. Maar waar het éne zich manifesteert als een metafysische substantie van een object, zal het ander zich manifesteren in de persoon zelf als een soort manifestatie van niet-geluk.
Mensen, het was weer een pittig stukje filosofie. Bedankt voor het lezen! Het is weekend, tijd dus om te kunnen genieten van genot en vreugde om aldoende een moment te ervaren van geluk.
Ik wens ieder een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe
Laten we eens beginnen met een filosofisch vraagstuk: wat is geluk?. Tot heden zijn al mijn pogingen om een definitie hiervan te geven mislukt. Ik heb al verschillende blogs hieraan gewijd en toch mis ik nét de essentie van het concept genaamd geluk.
Geluk is - zoals ik eerder heb vastgesteld - ondefinieerbaar in concrete danwel absolute termen. Het is subjectief, afhankelijk van het individu met diens levensvisie. Echter ben ik er nu wél in geslaagd om een manifestatie te geven aan dit concept - namelijk de waarde dat een individu hecht aan het leven. Afgezien van het feit dat ook dit subjectief is, geeft dit een extra dimensie aan het concept van geluk en ben ik wellicht in staat om er een definitie aan te geven dat overeenkomt met het bovenstaande.
Ik heb veronderstelt dat geluk een metafysische manifestatie is. Dat impliceert dat geluk een idee is dat kan worden geplaatst onder de categorie van het goede - om even een versimpelde synthese te maken van Plato's ideeën en Aristoteles' catogorieën.
Dat betekent dat het een object is dat buiten ons voorstellingsvermogen gaat. Er zal nooit een geluk an sich kunnen bestaan, omdat het een subjectief begrip is. Dat betekent niet dat wij het niet kunnen waarnemen - geluk is namelijk ontologisch zeker waarneembaar als manifestatie van vreugde. Op het moment dat wij als persoon genot en vreugde ervaren, ervaren wij op datdezelfde moment een moment van geluk. Hoe dicht de lijn tussen bovenstaande thema's ook liggen - genot en vreugde bevinden zich op een ander niveau van existentie dan geluk. Deze twee ervaren wij als een esthetisch gegeven - iets wat wij waarnemen en ervaren buiten ons bewustzijn om. Het vindt zijn manifestatie in prikkels die wij verkrijgen van buitenaf. Terwijl geluk hetgeen is dat zich manifesteert in ons bewustzijn.
Langzaam beginnen we toch tot een soort definitie te komen van geluk. Uit het bovenstaande kan er worden gededuceert dat een persoon dat een moment van vreugde en genot ervaart niet per definitie een moment van geluk zal ervaren want dit zijn losstaande thema's die alle drie los van elkaar existeren.
Toch is het zeker mogelijk om via vreugde en genot een kort moment van geluk te ervaren. De ironie van hetgeen wij hierin tegenkomen is dat het moment dat de vreugde en genot voorbij zijn, het geluk ook snel daarna zal verdwijnen. Maar ook zonder toedoen van externe factoren eindigt de zoektocht naar geluk per definitie in een vondst van geluk als metafysische manifestatie in een gekozen object; het moment dat wij als persoon ons "geluk hebben gevonden" verliezen wij het direct om dit vervolgens opnieuw na te jagen.
Lukt dit ons niet - zijn wij als persoon niet in staat om dit object na te jagen - dan zullen wij dit ervaren als een gemis van geluk - wij worden dan ongelukkig. En zo zie je, geluk kan niet bestaan zonder ongeluk. Maar waar het éne zich manifesteert als een metafysische substantie van een object, zal het ander zich manifesteren in de persoon zelf als een soort manifestatie van niet-geluk.
Mensen, het was weer een pittig stukje filosofie. Bedankt voor het lezen! Het is weekend, tijd dus om te kunnen genieten van genot en vreugde om aldoende een moment te ervaren van geluk.
Ik wens ieder een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe
zaterdag 9 oktober 2010
Subjectiviteit van de menselijke levensproblematiek
Klinkt als een moeilijke titel en dat is het ook. Geen sociologie deze keer, maar een diepgaand en vooral beladen stuk filosofie met raakvlakken richting de psychologie. Het hoofdthema is zoals de titel verklapt: de menselijke levensproblematiek.
Een thema dat mij al jarenlang fascineert - hoewel op de verkeerde manier door hetgeen ik heb meegemaakt als persoon. Neemt niet weg dat je op die manier een wonderbaarlijk inzicht krijgt in de wegen des levens. Je zou bijna kunnen veronderstellen dat ik de persoon ben geworden juist door hetgeen ik heb meegemaakt. Kan je dan wel spreken over een levensproblematiek? Is dat niet gewoon ons lotbestemming?
De existentiefilosofie houdt zich al jaren bezig met deze vraag. De vage grens tussen de vrije wil en de lotsbestemming van het individu. Waar een Friedrich Nietzsche zich concentreert op de wil van macht dat het invididu uitoefent - indirect impliceert dit dus de vrije wil van de mens - heeft een Jean Paul Sartre een systeem ontwikkelt dat uitgaat van het intellectuele bewustzijn van ons zijn.
Hoezeer mij dit systeem ook intrigeert mis ik nog altijd de essentie van ons leven, de kleur dat ons leven maakt - emoties.
Je zou kunnen veronderstellen dat het emoties zijn die ervoor zorgen dat wij een daadwerkelijke belevenis ervaren van het leven. Is dat niet tenslotte een vereiste om te kunnen leven? Dat wij in staat zijn om te kunnen genieten van de geneugten dat het leven ons biedt? Zo ja, waarom blijft onze levensproblematiek ons dan in de weg staan? Waarom zou een probleem an sich de ontwikkeling van ons zijn in de weg staan richting vervolmaking van het zijn van een volledig mens? Waar ligt de grens tussen een probleem an sich en een probleem dat een volledig leven in beslag neemt? Ligt dit aan het individu of ligt dit aan een samenloop van omstandigheden genaamd toeval?
In dat geval kunnen we beter gaan leven volgens ons intellectuele bewustzijn. Emoties zorgen er tenslotte voor dat wij niet in staat zijn om situaties objectief te bekijken. Nee, zodra er emoties bij komen kijken staat alles in het teken van het subject - de subjectiviteit van de menselijke levensproblematiek.
Hoe triest is het wel niet als een persoon niet meer in staat is om zaken in een objectief kader te bekijken en besluit een einde te maken aan zijn leven? Wat voor zin heeft het leven dan? Staat de zogenaamde zin van het leven ook niet per definitie in een subjectief kader? Ieder individu vult deze tenslotte in naar eigen inzicht. Wat is de vrije wil toch een mooi iets - dat wij mensen in staat zijn om ons eigen geluk na te streven! Het zal een probleem worden wanneer een persoon niet meer in staat is om zijn eigen geluk na te streven.
Ik denk dat dát de essentie is van een depressie - niet meer in staat zijn om een eigen invulling van het leven teneinde gelukkig te worden. Als dat zo is, dan betekent dit dat wij mensen nog altijd heer en meester zijn van hetgeen dat ons leven is. Dat wij mensen in staat zijn om de subjectiviteit om te buigen naar een objectiviteit en objectief onze menselijke levensproblematiek te confrontreren. Dit impliceert dat ieder persoon dat besluit zelfmoord te plegen wel degelijk bewust was van zijn handelen en vooral van de gevolgen van zijn handelen. En toch verkiezen mensen de dood boven de emotionele pijn dat het leven veroorzaakt. Blijkbaar ben je dan als persoon niet in staat om voldoende genot in je leven te brengen - of een ander soortgelijk middel teneinde een soort moment van geluk te kunnen ervaren.
Dan is de dood toch een beter alternatief - want waarom leven als het leven geen waarde voor je heeft?
Een hele bittere afsluiter, volgens mij heb ik nog nooit eerder zo'n bitter einde geschreven in een blog. En toch is het pure waarheid - ga het maar na bij jezelf. Waardeer het leven in al zijn glorie, want zodra je deze waardering kwijt bent heeft het leven geen zin meer.
Vooralsnog wens ik iedere lezer een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe
Een thema dat mij al jarenlang fascineert - hoewel op de verkeerde manier door hetgeen ik heb meegemaakt als persoon. Neemt niet weg dat je op die manier een wonderbaarlijk inzicht krijgt in de wegen des levens. Je zou bijna kunnen veronderstellen dat ik de persoon ben geworden juist door hetgeen ik heb meegemaakt. Kan je dan wel spreken over een levensproblematiek? Is dat niet gewoon ons lotbestemming?
De existentiefilosofie houdt zich al jaren bezig met deze vraag. De vage grens tussen de vrije wil en de lotsbestemming van het individu. Waar een Friedrich Nietzsche zich concentreert op de wil van macht dat het invididu uitoefent - indirect impliceert dit dus de vrije wil van de mens - heeft een Jean Paul Sartre een systeem ontwikkelt dat uitgaat van het intellectuele bewustzijn van ons zijn.
Hoezeer mij dit systeem ook intrigeert mis ik nog altijd de essentie van ons leven, de kleur dat ons leven maakt - emoties.
Je zou kunnen veronderstellen dat het emoties zijn die ervoor zorgen dat wij een daadwerkelijke belevenis ervaren van het leven. Is dat niet tenslotte een vereiste om te kunnen leven? Dat wij in staat zijn om te kunnen genieten van de geneugten dat het leven ons biedt? Zo ja, waarom blijft onze levensproblematiek ons dan in de weg staan? Waarom zou een probleem an sich de ontwikkeling van ons zijn in de weg staan richting vervolmaking van het zijn van een volledig mens? Waar ligt de grens tussen een probleem an sich en een probleem dat een volledig leven in beslag neemt? Ligt dit aan het individu of ligt dit aan een samenloop van omstandigheden genaamd toeval?
In dat geval kunnen we beter gaan leven volgens ons intellectuele bewustzijn. Emoties zorgen er tenslotte voor dat wij niet in staat zijn om situaties objectief te bekijken. Nee, zodra er emoties bij komen kijken staat alles in het teken van het subject - de subjectiviteit van de menselijke levensproblematiek.
Hoe triest is het wel niet als een persoon niet meer in staat is om zaken in een objectief kader te bekijken en besluit een einde te maken aan zijn leven? Wat voor zin heeft het leven dan? Staat de zogenaamde zin van het leven ook niet per definitie in een subjectief kader? Ieder individu vult deze tenslotte in naar eigen inzicht. Wat is de vrije wil toch een mooi iets - dat wij mensen in staat zijn om ons eigen geluk na te streven! Het zal een probleem worden wanneer een persoon niet meer in staat is om zijn eigen geluk na te streven.
Ik denk dat dát de essentie is van een depressie - niet meer in staat zijn om een eigen invulling van het leven teneinde gelukkig te worden. Als dat zo is, dan betekent dit dat wij mensen nog altijd heer en meester zijn van hetgeen dat ons leven is. Dat wij mensen in staat zijn om de subjectiviteit om te buigen naar een objectiviteit en objectief onze menselijke levensproblematiek te confrontreren. Dit impliceert dat ieder persoon dat besluit zelfmoord te plegen wel degelijk bewust was van zijn handelen en vooral van de gevolgen van zijn handelen. En toch verkiezen mensen de dood boven de emotionele pijn dat het leven veroorzaakt. Blijkbaar ben je dan als persoon niet in staat om voldoende genot in je leven te brengen - of een ander soortgelijk middel teneinde een soort moment van geluk te kunnen ervaren.
Dan is de dood toch een beter alternatief - want waarom leven als het leven geen waarde voor je heeft?
Een hele bittere afsluiter, volgens mij heb ik nog nooit eerder zo'n bitter einde geschreven in een blog. En toch is het pure waarheid - ga het maar na bij jezelf. Waardeer het leven in al zijn glorie, want zodra je deze waardering kwijt bent heeft het leven geen zin meer.
Vooralsnog wens ik iedere lezer een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe
Abonneren op:
Posts (Atom)