2010 - het jaar waarin ik herboren werd

2010, een jaar dat zo goed begon om uiteindelijk toch te veranderen in het jaar dat ik mijzelf moest hervinden - ik ging op ontdekkingsreis in mijzelf met als doel te ontdekken wie Halbe nu werkelijk is.

Het begon zo mooi, ik had een baan, de diagnose ADHD was gemaakt dus ik zou beginnen met medicatie en een behandeling bij het GGZ (PsyQ voor de insiders). Liefde stond nog op een redelijk laag pitje, maar ik had stiekem de hoop dat ik dit jaar weleens de liefde van mijn leven zou vinden.

Mijn droombaan veranderde al snel in een nachtmerrie. Ik begon mij steeds onprettiger te voelen en het feit dat ik het gevoel had om in een verdomhoekje te worden gezet vanwege het feit dat ik ADHD had maakte het er allemaal niet makkelijker op.
Even kon ik alle problemen op mijn werk vergeten, toen mijn paps voor een maand hier in Nederland op vakantie kwam. Heerlijk was dat! Twee volle weken heeft hij hier gelogeert, twee volle weken mocht ik weer even de jongste zoon zijn van mijn vader. De jongste zoon die wel degelijk volwassen was geworden - de jongste zoon die had bewezen dat hij vooruit was gekomen in het leven.

Ironisch genoeg was het in diezelfde vakantie dat twee grote veranderingen plaatsvonden - de één zeer gewenst en de ander een grote verassing. Eindelijk was ik begonnen met mijn medicatie. Op die beruchte maandag 8 maart 2010 nam ik voor het eerst mijn medicatie in. Voor de eerste keer in mijn leven kon ik ervaren hoe het was om geen "chaos in mijn hoofd" te hebben. Eindelijk had ik het gevoel dat ik een nieuwe fase in ging van mijn leven - een fase waarin ik kon leren om te gaan met mijn "ziekte".
De andere ontwikkeling was mijn fascinatie voor filosofie. Ik ging met mijn vader naar een boekenwinkel. Om de één of andere reden heb ik nooit de tijd en moeite genomen om te verdiepen in filosofie. Ik zag een aantal werken te koop van Friedrich Nietzsche en ik besloot te beginnen bij zijn "grootste werk" als ik de critici mag geloven. Dat was het begin van de zoektocht om de mysteriën van het leven op te lossen - om te beginnen bij mijzelf.

Helaas moest het tijdelijk op de achtergrond te staan, want toen ik na twee weken vakantie terugging naar mijn werk had ik een aantal intensieve gesprekken. Mijn contract werd gewijzigd en ik kon niet meer werken bij de afdeling waar ik was begonnen.
Hoe groot mijn angst ook was, na twee weken voelde ik mij volledig op mijn plek op de andere afdeling. Zij hebben een hoop werk in mij gestoken, maar ik denk dat ik zelf ook een hoop heb kunnen betekenen voor hun.
De maanden vlogen daarna voorbij - evenals mijn filosofische kennis. Toen uiteindelijk ook nog eens de kernbehandeling bij PsyQ was begonnen, had ik echt het gevoel dat ik een nieuw pad in mijn leven zou behandelen. Het begin was zwaar en intensief - ik ging terug naar de kern van mijn persoonlijkheid. Niet door filosofie deze keer, maar puur door het nadenken over mijn verleden en alles dat hetgeen is voorgekomen in mijn leven.

Langzaam maar zeker begon alles op zijn plek te vallen - inclusief mijn inzicht in de menselijke psyche met in het specifiek de persoon die ik ben. Halbe was herboren en hoe! Ik besloot het roer om te gooien en mijn dromen achterna te gaan, hoewel dit vanzelfsprekend in een realistisch kader gebeurdde. Ik ben begonnen met een deeltijd-HBO opleiding. De volgende dag was ook nog eens mijn laatste dag bij het RIVM - ik heb toen een warm en naar mijn idee meer dan waardig afscheid gekregen. Ik had het gevoel dat een andere Halbe die laatste dag bij het RIVM vertrok.
Helaas kwam ik ook tot de ontdekking hoe koud de arbeidsmarkt is geworden...Het is veranderd - in het negatieve.

Na twee maanden thuis te hebben gezeten werd ik zomaar opgebeld door de projectleider van het NVI - of ik even hun een maandje kon helpen! Heerlijk, na twee maanden aan het werk te zijn geweest kon ik weer een maand gaan werken. Het mooiste waren alle reacties van mijn collega's, ik had het gevoel alsof ik nooit ben weggeweest. Ik kwam terecht in een "warm bad".

De laatste maand is ook een van veranderingen geweest...Ik had het gevoel dat er iets was wat mij tegenhield - als een soort blok aan mijn been. Na lang nadenken kwam ik tot de ontdekking dat een persoon uit het verleden nog steeds een grote plek in mijn hart had - een plek die ik eigenlijk jarenlang heb genegeerd. Een plek dat ik had afgesloten uit zelfbescherming. En elke keer wanneer ik contact had met haar dan voelde ik ik toch weer alle emoties tevoorschijn komen.
Maar zij en ik hebben geen toekomst - om gelukkig te worden moet je soms je hart negeren en luisteren naar je verstand. Het hart heeft de neiging om illusies te maken, waardoor je niet meer in staat ben om met een heldere blik de realiteit onder ogen te zien. Er zijn mensen die dit nooit hebben geleerd en wellicht ook nooit kunnen, maar ik wel. Ik heb geleerd om die bittere realiteit te trotseren!

Met pijn in mijn hart heb ik besloten om het contact te verbreken. En nu, nu heb ik het gevoel dat ik écht vooruit kan komen in mijn leven. Nu heb ik het gevoel dat ik met volle glorie het nieuwe pad in mijn leven kan behandelen. Niet alleen zonder medicatie, waar ik sinds enkele weken mee aan het experimenteren ben, maar met de inhoud van de grote rugzak die ik bij mij draag.
Want mijn heden is een reflectie van mijn verleden en dit verleden heeft mij gevormt tot de persoon die ik vandaag ben!

Mensen, mijn vrienden en iedereen die ik ben vergeten, ik wens jullie allemaal bij deze GELUKKIG NIEUWJAAR - MOGEN AL JULLIE WENSEN EN DROMEN VOOR HET KOMEND JAAR UITKOMEN!

De paradox van het kerstfeest

Bijna iedereen kent het kerstfeest en weet wat dit inhoudt. Afhankelijk van de cultuurcontext en het land is er sprake van diverse tradities en gewoonten rondom dit fenomeen.
De algemene "kerstgedachte" zoals deze wordt geproclameerd door het christendom is echter die van "vrede op aarde". En hoe mooi en idealistisch ik deze gedachte ook vindt, het is niet realiteitsgetrouw en bevat naar mijn mening een diepe paradox.

Kerst is volgens het christelijk geloof de geboorte van Jezus Christus. In de westerse wereld wordt deze gedachte vaak overspoeld door de enorme hoeveelheden objecten die wij consumeren, gezien het feit dat in landen zoals Engeland al aan het einde van de zomer wordt begonnen met het stallen van kerstspullen. Kapitalisme ten top!
Een klein kind denkt met kerst aan cadeautjes en met recht. Een kind moet kunnen genieten en waar kan een kind nou meer plezier aan beleven dan het ontvangen van een prachtig kerstcadeau van onze vriendelijke kerstman.
Alleen waar "volwassenen" aan denken is mij soms nog een raadsel. Wat ik het meeste hoor zijn de woorden "overvloed aan eten en gezelligheid met de familie". En toch stromen wij met enorme massa's de winkels in om allemaal cadeau's te kopen, het liefst zo duur mogelijk want liefde kan alleen maar worden uitgedrukt in materialistische objecten of niet?

"Vrede op aarde" roepen wij allemaal tijdens het kerstfeest. "Voor het gemak" vergeten wij de ongemakken van de wereld van vandaag, vergeten wij de ongelijkheid dat de mensheid is. Ik vraag mij af hoe mensen in Haïtie hun kerstfeest vieren, ervan uitgaande dat ook bij hun de nodige christelijke roots aanwezig zijn om kerstfeest te kunnen vieren?
Gisteren ging ook ik cadeau's kopen en ik zag toen twee mannen voor de V&D staan met een opstelling waarin een soort ketel hing. Deze mannen waren van het leger des heils. Nu heb ik het zelf ook niet al te breed, maar het aangezicht van twee grote mannen die de kou trotseerden warmde mijn hart zo op dat ik al mijn kleingeld die ik op dat moment had toch met de grootste liefde had gedoneert.
Is het slecht dat wij "westerlingen" zo uitbundig genieten van ons kerstfeest? Absoluut niet! Wij hebben nou eenmaal het voorrecht om te zijn geboren in een welvarend land met een voorspoedig toekomstperspectief. En er is niks mis mee om hier als burger uitbundig van te genieten op wat voor manier dan ook.

Wat mij alleen heel erg tegenstaat is de naar mijn idee paradox van kerst, proclameren dat wij allemaal hard roepen dat er vrede moet komen op aarde om vervolgens onze ogen te sluiten zodat wij kunnen genieten in een moment van bezinning van ons persoonlijk geluk.Je zou natuurlijk stellen dat geluk ook een kwestie is van perceptie en in wezen is dat ook gedeeltelijk zo. Of een diepgelovig persoon zou wellicht beargumenteren dat het "de wil is van god dat er ongelijkwaardigheid bestaat".
Als dat inderdaad de wil is van god, waarom zijn wij mensen dan niet in staat om hier een tegenwerkende kracht voor te bieden? Wij hebben van "god" niet voor niks een "eigen wil" verkregen, een eigen wil dat een wereld van mogelijkheden biedt!
Deze blog verdiend naar mijn idee als afsluiter de volgende quote van Einstein: "I am not only a pacifist but a militant pacifist. I am willing to fight for peace. Nothing will end war unless the people themselves refuse to go to war.

Mensen, desalniettemin wens ik iedereen een heel fijn, sneeuwig, warm en vooral vrolijk kerstfeest toe! Laat je door mijn idealisme niet van de kaart brengen, ik ben ook maar een simpel persoontje...
Dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang

Een filosofisch intermezzo - geloven in de liefde

Liefde - hoe je het wendt of keert is toch een universeel fenomeen. Ongeacht de taal, leeftijd, cultuur of religie, liefde is liefde.

De subtiele verschillen is het object waarop deze liefde wordt geprojecteerd, alsmede het subject die deze liefde projecteert. Een religieus persoon zal zijn liefde voornamelijk richten op het object van zijn religie - of dat nou een god of anderszijdig metafysische substantie is, dat veranderd niks aan de projectie.
De liefde die wij als persoon projecteren naar onze familie en vrienden is van een andere soort dan hetgeen wij projecteren naar onze partner - diverse psychopathologieën daar nagelaten.

Ik vraag mij altijd af, waarom doen wij dit? Wat is de onderliggende reden voor het überhaupt projecteren van liefde?
Doen wij het in de verwachting er iets voor terug te mogen ontvangen? Dat betekent dat er sprake is van een oppertunisme - terwijl dat de essentie van liefde zou ondermijnen. Wat is dan de essentie van liefde? Is de essentie van liefde niet het projecteren van een prettig gevoel cq. "gelukkig gevoel" naar het object van projectie zonder er iets voor terug te verwachten - als een soort altruïsme? Dat zou moeten betekenen dat er nooit een vorm van oppertunisme aanwezig kan zijn in liefde - tenzij er sprake is van een schijn-liefde, een liefde dat in wezen geen liefde is.

In wat de liefde doet van Soren Kierkegaard lees ik de volgende zin: liefde gelooft alles - en wordt toch nooit bedrogen. De liefde gelooft alles en juist hierdoor zullen wij ook alles geloven - het geloven in de liefde zoals menig malen wordt geproclameerd in onze neerlandse film "alles is liefde".
Ik zie het bovenstaande als een duidelijk onderscheid tussen het "object liefde" en het "subject mens" die deze liefde projecteert. De ironie zit hem namelijk in het feit dat wij mensen heel goed in staat zijn om waanbeelden te maken die wij aannemen voor realiteit - een schijn van het object. Is geloof niet per definitie gebaseerd op de aanname van het individu? Zo ja, dan geldt dit dus ook voor alle invullingen op dit mechanisme - liefde in dit geval.

Het gevaar zit hem nu in het individu die als het ware een "self-fulfilling prophecy" voor zichzelf creeërt - idem opnieuw een invulling van het geloofs-mechanisme in een contradictoir perspectief. Dat gebeurd door selectief te toetsen hoe betrouwbaar dit "geloven in liefde is". De paradox zit hem in het feit dat geloof niet kan worden getoetst! Het enige dat zou kunnen worden getoetst is de eerder beschreven "schijn-liefde", omdat deze een feedback regeneert van oppertunisme. Dus dat geeft een negatieve meerwaarde voor de toetsing, waardoor alsnog de primaire vraagstelling blijft staan: waarom uitten wij liefde?

En deze vraagstelling krijg ik helaas niet beantwoord, want eerlijk gezegd weet ik er geen antwoord op. Ik zou zeggen, weet jij als lezer een antwoord dan hoor ik dit graag!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe!
Dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe

Een psychologisch intermezzo - een goed tijdstip

Een psychologisch intermezzo over het fenomeen van keuzes maken op een goed tijdstip geïnspireerd door Soren Kierkegaard.

Wij mensen zijn geneigd met het wachten op een zogenaamd "goed tijdstip", wanneer wij voor een moeilijke keuze staan. Waar komt dit fenomeen toch vandaan? Dat je als persoon een bepaalde keuze moet overdenken is begrijpelijk, maar wij mensen bestempelen dit als het zogenaamde "goed tijdstip". Wat houdt dit "goede tijdstip" eigenlijk in?

Eigenlijk is het heel simpel, op het moment dat wij dit "goede tijdstip" bereiken, dan zijn wij in staat om de desbetreffende keuze te maken. Of het nou gaat tussen keuze A of B, of tussen A,B,C,D of E maakt in dit geval niks uit, het gaat om de emotionele lading die een keuze met zich meebrengt.
Als eenmaal de keuze is gemaakt, dan blijven wij meestal bij de gemaakte keuze. Wij zien dit vaak als een zogenaamd "keuze-zonder-terugkeer".
Maar als we deze situatie met in het bijzonder het fenomeen "goed tijdstip" onder de loep nemen, dan is dit niks anders dan een schijnmechanisme die wij onszelf hebben opgeworpen!? Want wij "denken" dat wij de keuze hebben gemaakt - op basis van diverse proposities, maar vooral op basis van wijsheid (hierbij ga ik dus niet verder in op het filosofisch concept van wijsheid "an sich").

Wij hebben in ons hoofd het idee dat op het moment dat wij dit zogenaamde "goede tijdstip" hebben bereikt, dat wij dan d.m.v. wijsheid een keuze hebben kunnen maken door de diverse gevolgen van het maken van elke keuze te beredeneren en wat de zogenaamde voor - en nadelen zijn van het maken van de desbetreffende keuze.
De ironie is echter dat dit allemaal een schijnmechanisme is, want elke keer dat wij kiezen voor A verliezen wij de kans om keuze B te maken. Wij zullen altijd de spijt moeten meedragen van dit verlies - wij zullen nooit kunnen weten wat de gevolgen zouden zijn geweest als keuze B was gemaakt i.p.v. keuze A. Ons menselijke beredeneringsvermogen heeft nou eenmaal een maximumcapaciteit, eenmaal bereikt kunnen wij niks anders doen dan berusten in de gemaakte keuze. Dit zorgt voor de ervaring genaamd "smart" - het innerlijke lijden.

Er bestaat geen "goede tijdstip", want er is totaal geen sprake van enige goedheid in deze situatie evenmin als van enige slechtheid. Er is hoogstens sprake van een balans die uiteindelijk doorschiet in het maken van de desbetreffende keuze. Dat moment bestempelen wij als het "goede tijdstip", terwijl dit helemaal niet zo is.
Wij worden gesteld voor een keuze en door het maken van deze keuze(s) creeëren wij als het ware ons eigen pad des levens waarmee wij onze eigen existentie verifiëren via onze smart - via ons innerlijk lijden dat een tegengesteld effect zal bereiken in ons hoofd. En hierin bevindt zich de paradox - door het ervaren van smart proberen wij in de toekomst deze smart te ontwijken om aldoende ons geluk te bereiken.
Keuzes maken blijft verdomd moeilijk, ik ken verschillende mensen waaronder mijzelf die bijzonder veel moeite hebben met het maken van keuzes. Maar dat is nou eenmaal een onderdeel van de rit dat ons leven heet - is dat dan niet onze smart waard?

Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond toe! Ik ga weer verder genieten van mijn boeken en een poging doen mijn verdriet een plekje te geven.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe

Een semi-filosofische analyse van het concept humaniteit

Sinds jaar en dag verbaas ik mij over mijn medemens – over het feit hoe simpel sommige mensen zijn in hun gedachtepatronen en hoe ondoordacht hun gedrag is. Nu weet ik dat ik een wereldverbeteraar ben, maar ben ik dan de enige persoon in Nederland die zich afvraagt hoe de toekomst van ons land of zelfs die van de mensheid eruit komt te zien?

Milieu – hoe je het wendt of keert, wij moeten met zijn allen leven op deze planeet. De meeste mensen willen kinderen nemen. Dan moeten wij als persoon ook de verantwoording nemen voor het behoud van onze planeet. Het is een kleine moeite om een blikje in je handen te houden wanneer je door de stad slentert. Blijkbaar vinden mensen het normaal om zo’n leeg blikje gewoon ergens neer te plaatsen en de echte asocialen mieteren die zooi op de grond.

Het leukste is echter als je er als persoon iets van zegt. Uit mijn eigen ervaringen is er een verschil in reacties. De ene persoon boeit het niet wat ik zegt en is simplistisch genoeg om te zeggen "dan ruim jij toch dat blikje op". De andere persoon voelt zich daadwerkelijk beledigd omdat ik hem corrigeer op zijn gedrag en dan krijg ik “hou je bek dicht!” te horen. De rebel in mij heeft dan zin om de welbekende middelvinger op te steken. Maar mijn intellectuele stemmetje weet dat ik dan onnodig aan het provoceren ben, dus dan laten we de situatie in het midden.
Ik vraag mijzelf dan altijd af, hebben zij weleens nagedacht over de hoeveelheden afval die wij mensen veroorzaken? Hebben deze mensen weleens stilgestaan bij het feit dat wij als mensheid langzaam aan het veranderen zijn van de dominerende diersoort naar een parasiet van onze ooit zo mooie groenblauwe planeet?

Sociale omgangsnormen – het lijkt erop dat deze steeds meer aan het vervagen zijn. Gedeeltelijk kan dit te wijten zijn aan de “individualisering” van onze maatschappij – anderzijds ligt een grote factor in de inmenging van andere culturen waarbij er sprake is van andere omgangsnormen. Dat is niet per definitie slecht, want een cultuur zal nooit hetzelfde blijven. De ontwikkeling van een volk gaat gelijkwaardig op de ontwikkeling van de cultuur van dat volk en vice versá. Inmenging van andere culturen kan en zal juist vaak een verrijking geven van de originele cultuur waardoor een volk zichzelf op een hoger niveau zal kunnen ontwikkelen!

Het probleem is echter wanneer dit ten koste gaat van de voor ons vertrouwde omgangsnormen. Als een groepje jongeren aan het klooien zijn in de bus, dan kan ik dat tot zekere mate begrijpen. Wij zijn allemaal jong geweest en wij hebben allemaal stomme dingen gedaan. Wat ik niet kan begrijpen dat als ik op een normale manier vraag of het iets rustiger kan, dat er dan direct een tegengeluid “uit de groep komt”. Op zo’n moment zullen zij natuurlijk de zogenaamde “gezamenlijke macht” gebruiken om mij onder de duim te krijgen. Om even een verband te leggen met onze voorouders – primaten – want in zo’n groep is er namelijk sprake van een gelijkwaardige groepsdynamiek met een gelijkwaardig niveau van intellectualiteit, zei het alpha-mannetje zelfs in het algemeen “zal ik hem slaan?". Stiekem vind ik het wel jammer, want ik had hem graag een lesje willen leren in sociale omgangsnormen. Maar ik was toen net aangekomen bij mijn eindbestemming, dus dat lesje hebben zij nog van mij tegoed.

Waar gaat dit verkeerd? Hoe is het mogelijk dat onze omgangsnormen de laatste paar jaren zo snel zijn gedegradeerd naar het niveau van een derde wereldland waarin er weinig tot geen sprake is voor respect hebben voor je medemens en diens leefomgeving? Is dit is een kwestie van perceptie, waardoor wij als mensen tegenwoordig téveel de nadruk leggen op de onderliggende sociale problematiek of is hier daadwerkelijk sprake van een potentieel falen van een nooit-werkend immigratieprogramma?
Zo ja, waarom kom ik dan ook met regelmaat mensen tegen die wél in staat zijn om hun gedrag aan te passen aan de gemiddelde omgangsnormen? Mensen die een deur open houden of helpen met het uit de tram tillen van een kinderwagen? Dat er mensen zijn die uit zichzelf hun plek aanbieden aan iemand die slecht ter been is?
Zoals iemand het heel bot zei: “er valt gewoon niet tegenaan te fokken! Zij krijgen gemiddeld 3 á 4 kinderen en wij gemiddeld 2 kinderen. Daar gaat ons intellectuele gedachtegoed”

Politiek – is ook heel goed bezig! Onze grote vrienden van de partij van de selectieve vrijheid – pardon de PVV natuurlijk heeft het plan om een zogenaamde preventieve oorlog te beginnen met Iran. Prachtig toch – iets dat de schijn heeft om een dreiging te zijn wordt direct de kop ingedrukt.
Dat is hetzelfde als dat ik op straat loop en iemand loopt naar mij toe met zijn handen in zijn véél te grote jaszakken. Daaropvolgend sla ik hem in elkaar, omdat de situatie “de schijn opwekte van een potentiële dreiging”. Proficiat, daar gaat onze conceptie van realiteit – iets wat schijn is voor waarheid aannemen. Ik dacht dat dat de taak is van onze kerk met diens aanhangers, maar blijkbaar gaat dit tegenwoordig ook op politici.
Wat is de volgende stap? Een land bij voorbaat platgooien met kernbommen omdat de schijn is opgewekt van een mogelijke oorlog? Blijkbaar hebben Plato, Aristoteles en Kant toch gefaald in hun pogingen om de mensheid een ethische ontwikkeling mee te geven…

Buitenland - kan er ook iets van. De afstammelingen van het volk dat ooit het grondfundament heeft gelegd voor de westerse filosofie is veranderd in een simplistisch volk zonder een daadwerkelijke toekomstvisie. En niet alleen in Griekenland zijn er rellen, ook Groot-Brittannië moet tegenwoordig zwichten onder het toenemende geweld. Het begint bijna te lijken op een milde vorm van een “Europese revolutie” i.p.v. de franse revolutie van vroeger. En deze keer blijven de politici leven, maar zijn ze wel het slachtoffer van de simpliciteit van de bevolking die puur handelt uit emoties en dus niet bewust in staat is om rationeel na te denken getuige de beelden die ik gisteravond op het RTL Nieuws zag.
Dan doet Ierland nog het beste – het land waar wellicht nog de grootste (economische) problematiek heerst van heel Europa. En tot heden heb ik nog geen berichtgeving gelezen of gehoord over politici of leden van een hoogstaande familie die worden bedreigd door de woede van het volk. Nee hoor, daar heeft iedereen al geaccepteerd dat zij de komende jaren een hoop moeten betalen aan de Europese unie.

Ik vraag mij af, hebben de mensen in Griekenland en Groot-Brittannië weleens nagedacht over de belangen van economie? Over het feit dat de welvaart van een land gelijk opgaat met de groei van de economie? Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk zijn het dezelfde soort mensen die naar een voetbalstadium gaan om ruzie te zoeken met zogenaamde supporters van een andere voetbalclub.
Allemaal stuk voor stuk testosteron bommen die niet in staat zijn om een nuttige invulling van hun leven te vinden. De PVV wilt al laten onderzoeken of pedofielen chemisch kunnen worden gecastreerd – dan mogen ze wat mij betreft dit gerust verbreden naar hooligans die een iets te hoge concentratie aan testosteron in hun bloed hebben. Misschien dat ze dan ooit in staat zijn om een soort van normaal gedragspatroon te vertonen.

Jazeker, wij zijn goed bezig als mensheid! 2012 komt eraan – volgens de theorie zou 21 of 23 december de mensheid ten onder gaan. Om deze blog te eindigen met de woorden van grootmeester Einstein: Ik weet niet met welke wapens de derde wereldoorlog zal worden bevochten. De vierde wereldoorlog zal echter worden beslecht met stokken en zwaarden.

Zo, dat was even de langste blog die ik ooit heb geschreven met een flinke portie sarcasme die al een hele tijd niet meer tevoorschijn is gekomen in mijn blogs. Ik wilde als uitgangspunt diverse filosofische vraagstukken gebruiken, maar ik heb toch gekozen om even lekker uit branden over diverse onderwerpen.
Voor de rest wens ik ieder persoon nog een hele fijne dag toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof Halbe – wereldverbeteraar pur sang

Het fenomeen Wikileaks

Julian Assange - één van de oprichters van wikileaks is opgepakt. Dit las ik vandaag in de kranten. De eerste emoties die ik ervaarde toen ik dit las waren verbazing en teleurstelling. Later hoorde ik dat hij zichzelf had aangegeven bij de politie van London.

Wikileaks is een fenomeen dat bekend danwel berucht was geworden na de publicatie van de gruwelijke video waarin te zien was hoe amerikaanse soldaten onschuldige burgers vermoordde ten tijde van de oorlog in Afghanistan.
Amerika ging toen met de billen bloot - de eerste scheuren van deze machtsverhouding werd zichtbaar. Vervolgens werden er andere geheime documenten gepubliceerd en opeens werd er geroepen over "een bedreiging van de staatsveiligheid". Ik vraag me af, wat houdt eigenlijk een abstract onderwerp in als staatsveiligheid? Ik zie de staatsveiligheid als de som van kennis dat de potentie beschikt om direct of indirect schade te berokennen aan een staat.
En dan komen we direct op het volgende onderwerp, wat houdt een staat in? Wat betekent het als wij spreken over de staat? Plato heeft hier een mooi werk over geschreven. Maar om mijn eigen woorden te gebruiken omschrijf ik de staat als het geheel van een groep mensen dat verbonden is aan een geografische plek waarop het leven wordt geleefd. Deze groep is secundair de samenleving waarbinnen er sprake is van intrastructurele beschermings - en werkingsmechanismen om de samenleving te laten ontwikkelen.
Politiek is een onderdeel van deze mechanismen. In weze is deze het kernmechanisme dat fungeert als het fundament waarop de samenleving tot ontplooiing kan komen. Het bevat zowel een beschermings - als (aansturende) werkingsmechanisme, afhankelijk van het perspectief waarin deze wordt toegepast.

En opeens was daar het fenomeen wikileaks - een fenomeen dat in staat was om de kern van diverse politieke mechanismen aan te tonen. Om de schijn weg te halen - een schijn waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt in combinatie met de rethoriek die wordt toegepast bij het opwerpen van deze schijn door diverse politici.
Wij leven gelukkig in een land dat hier weinig last van heeft. Afgezien van de verschillende politieke relletjes die wij de laatste paar maanden hebben gehad, allemaal die ook nog eens in het kader stonden van de grootste winnaar van de afgelopen verkiezingen. Oh, de ironie druipt ervan af!
Toch denk ik dat dát de voornaamste reden is dat wij hier in Nederland heel nuchter kijken naar dit fenomeen. Er wordt hier relatief weinig gebruik gemaakt van zogenaamde "achterkamerpolitiek", want daar is geen reden voor. En het opwerpen van een schijn wordt snel genoeg doorbroken door de diverse onderzoeksjournalistiek dat hier in Nederland wordt uitgevoerd.

Maar Amerika is heel goed in doofpotaffaires! Jaja, want "wat niet weet, wat niet deert". Verbazingwekkend is dan ook het feit dat op het moment dat wikileaks voor het eerst in de media tevoorschijn kwam, dat er geen direct verband werd gelegd met Julian Assange. Een kleine zoektocht op Google maakt duidelijk dat dit arrestatiebevel pas rond augustus was uitgevaardigd. Nu ben ik geen voorstander van complettheoriën, omdat deze nooit kunnen worden aangetoond. Maar bij een extreem opmerkelijke ontwikkeling als deze zet ik toch duidelijke vraagtekens neer bij de uitoefening van macht door diverse figuren...
Ik was in de veronderstelling dat 's werelds bekendste terrorist Osama Bin Laden public enemy number one was. Maar blijkbaar mag deze kerel nog vrolijk rondhuppelen in de bergen van Afghanistan en verder terroristische cellen aansturen met als doel het vernietigen de westerse wereld. Maar nee hoor, public enemy number one is veranderd naar meneer Assange vanwege diens dreiging van de staatsveiligheid.
Sinds wanneer is de publicatie van politiek gevoelige documenten gelijkwaardig aan die van de "dreiging van de staatsveiligheid"?

Ja, de politiek is een fundament van de werking van de staat, maar het bevat ook een dynamische werking waardoor het systeem een zogenaamd self-sustaining system is en onafhankelijk functioneert van de inhoudelijke politieke figuren. Maar daar denken ze niet aan in Amerika, nee hoor want stel je toch voor dat je moet aftreden door de publicatie van een schandaal! Geprezen zij de schijn van politici. Laten wij met z'n allen daarom dankbaar zijn voor de offers die mensen als Julian Assange maken.

Mensen, ik wens ieder weer een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang

Een duik in de menselijke psyche - het begrip (emotionele) pijn

Na dagen van onrust beginnen mijn emoties eindelijk weer een plekje te vinden in mijn hart. En nu begint het proces van verwerking en begrijpen. Geheel in de lijn van Soren Kierkegaards' woorden: het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen.

De eerste vraag ik mij nu stel is de volgende: Wat was de kern van mijn onrust? . Een simpele reflectieanalyse toont het volgende antwoord: pijn. Daaropvolgende vraag ik mij nu af: wat is eigenlijk pijn? Wat is de essentie van pijn? Wat betekent het eigenlijk als iemand zegt: "ik heb pijn"? Laten we eens een analyse loslaten op het begrip pijn.

Pijn - plastisch gezegd zijn het prikkels die vanuit een lokale plaats naar onze hersenen worden gestuurd en daar de classificatie "pijn" krijgt. Het zorgt ervoor dat schade aan ons menselijk lichaam wordt beperkt, door bewust te worden van de schade dat al is aangericht door een object. Maar wat is dan emotionele pijn? Onder wat voor classificatie kan de pijn worden ingedeeld als er sprake is van een intensiteit aan emoties? Dat de tsunami aan emoties zo intens is dat er sprake is van een intens lijden - valt dit ook onder pijn?
Lijden impliceert in mijn optiek het piekmoment van pijn - de momentopname waarop de hoeveelheid aan pijnprikkels zo groot is dat onze hele wereld op dat moment is beperkt tot het kader van het menselijk lichaam met diens intense beleving van pijn.
Als we een poging doen om een verband te leggen naar het begrip "emotionele pijn" wat kunnen we dan vaststellen? Wat voor informatie cq. kennis kan ons dit opleveren? Is emotionele pijn niet per definitie verbonden aan onze beleving van het leven? Ik heb al eerder vastgesteld dat wij als mensen ons leven inkleuren door middel van emoties - dat emoties in zekere mate de beleving is van ons bewustzijn van het "in-de-wereld-zijn", als ik even een Heideggerse term erin mag gooien.

Wat houdt emotionele pijn dan in? Door het deduceren van het eerder vastgestelde kan ik vaststellen dat emotionele pijn pijnprikkels zijn die worden veroorzaakt door onze emoties. Maar de oorzaak van emotionele pijn ligt anders dan normale pijn - er is geen fysiologische basis voor emotionele pijn. De emotionele pijn ligt veel dieper - op het niveau van de metafysica.
Het is niet aantoonbaar en toch bestaat cq. existeert het. Net zoals ieder persoon die liefdesverdriet heeft ervaren weet hoe intens emotionele pijn kan zijn. Zou dit niet dan de essentie zijn van lijden? Dat er een transcendentie is van "fysische pijn" naar "emotionele pijn"? Dat er sprake is van lijden zodra deze transcendentie is bereikt? Wat is dan het nut van pijn? Wat is dan de zin van pijn?

Ik zeg, het is dankzij deze ervaring van pijn dat ik begrip ontwikkel voor de trigger die pijn veroorzaakt. Mijn emotionele pijn veroorzaakt door een complex netwerk van diverse factoren dat uiteindelijk uit in een intens lijden. Maar het is dankzij dit intens lijden dat ik verder kom in het leven. Het is dankzij deze pijn dat ik genot en warmte leer te waarderen. Hoe dieper het lijden - des te dieper gaat mijn waardering voor het genot en de warmte - des te dieper zal mijn beleving zijn van het leven. En of dat nou iets goeds of slecht is laat ik in het midden voor de andere semi-filosofen en psychologen onder ons.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Ga naar buiten en geniet van de sneeuw, ik weet dat ik geniet van deze witte schoonheid!
Een dikke knuffel van Halbe - levensgenieter pur sang

Het litteken op mijn ziel

Een blog gewijd aan het litteken op mijn ziel

Bewustwording - bewustwording van het heden. Weten dat mijn leven is zoals het is en dat de toekomst zoals ik deze voorzag nooit waarheid zal worden. Accepteren dat dit zo is en dat ik zelf hard moet werken om zo dicht mogelijk bij dit beeld te kunnen komen.

Pijn - intense pijn van de leegte in mijn hart - een leegte dat met moeite wordt gevuld. Een leegte dat een intens lijden met zich meebrengt. Een intens lijden dat tot in de diepste krochten van mijn ziel voelbaar is - een intens lijden dat mij laat ervaren wat de essentie is van het leven.

Eenzaamheid - eenzaam voelen terwijl ik wordt omringd door de mensen die een plek in mijn hart hebben. Eenzaamheid dat wordt gevoed door de leegte in mijn hart en het lijden van mijn ziel.

Verdriet - de tranen blijven komen, hoe hard ik ook mijn best doe om deze in te houden. Maar het is juist door deze emotionele ontlading dat ik weer een stapje dichter ben om de leegte in mijn hart te vullen met de warmte en liefde van de mensen om mij heen.

Verbitterd - verbitterd door het feit dat ik het leven door mijn strot gedouwd kreeg. Verbitterd door hetgeen mij moest overkomen - door het intens lijden dat mij nooit bespaard werd. Verbitterd dat de verschillende pogingen die ik deed om mijn toekomst te vormen naar hetgeen ik wilde werd verscheurd in het moment dat ik voor mijzelf moest kiezen.

Accepteren - accepteren dat mijn leven is zoals het is. Accepteren dat het verleden nooit zal veranderen, hoe hard ik ook mijn best doe. Dat het heden een reflectie is van mijn verleden en dat ik mijn verleden moest loslaten, hoe eng het ook is.

Zoeken naar geluk - hopen dat ik ooit mijn geluk zal vinden, wetend dat het een oneindige zoektocht is. Dat de ironie van het leven is dat echt geluk nooit zal kunnen worden verkregen. Dat wij alleen een vorm van geluk kunnen vinden in onszelf, maar dat het pad naar innerlijke geluk wordt gevormd door het leven om ons heen.

I'll will try to a-fix you - hopen dat ik verder kan gaan op het pad des levens dat ik dusver voor mijzelf hebt gevormd. En tegelijkertijd bewust ben van het feit dat hoop niet bestaat, dat ik zelf de architect ben van mijn leven.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Morgen begint een nieuwe week met nieuwe kansen, laat deze niet lopen want voor je het weet leef je met de spijt dat je nooit die ene kans hebt gegrepen.
Een dikke knuffel van Halbe!

Een filosofische analyse - keuzes, wijsheid en geluk

Geheel in lijn met mijn vorige blogs ga ik nu een stapje verder. Ik ga een poging doen om een analyse te maken van de invloed van onze emoties op onze keuzes en hoe in het verlengde hiervan uiteindelijk een vorm van geluk wordt bepaald.
Als persoon kom je terecht in een variatie aan situaties en de uitkomst hiervan bepaald in zekere zin het pad waarop je als persoon loopt. De ironie hiervan is dat je nooit zal (kunnen) weten wat het vervolg van dit pad inhoudt - voorspoed of tegenspoed.

Voorspoed laat je groeien als persoon - in rustig vaarwater maak je als persoon bewuste keuzes. Als persoon vorm je in weze zelf het pad dat jouw leven is. Een klein hobbeltje op de weg wordt met het grootste gemak overwonnen. Een grote heuvel kost iets meer tijd, maar juist door de extra inspanning is de overwinning hiervan van grotere waarde!
Tegenspoed laat je in weze ook groeien als persoon - maar de intensiteit waarmee dit gebeurd staat in schril contrast met die van voorspoed. Binnen korte tijd wordt je als persoon geconfrontreerd met de bittere realiteit van het leven. Keuzes die binnen een te kort tijdsbestek moeten worden gemaakt - waardoor de gemaakte keuze een keuze blijft zonder welbewust erover te hebben nagedacht. Wat is dan de meerwaarde van deze keuze? Wat maakt deze keuze zo complex ten opzichte van een keuze in tijden van voorspoed?

Is het niet gewoon dat het maken van keuzes moeilijk blijft? Of het nou een keuze is dat wordt gemaakt in voorspoed of tegenspoed, de gevolgen van de gemaakte keuzes zijn soms nou eenmaal niet te overzien.
Des te gruwelijker is de realiteit als blijkt dat de gemaakte keuze nog meer tegenspoed heeft gebracht, want tegenspoed impliceert niks anders dan een analogie naar "ongelukkig zijn". En dat betekent dat er sprake is van een scala aan negatieve emoties. Het gevolg is dat er daaropvolgend keuzes worden gemaakt die volledig binnen het kader van emoties liggen - buiten het rationele gedachtengoed en dus opnieuw geen welbewuste keuzes zijn.
Een welbewuste keuze impliceert niks meer dan dat er bewust is gedacht over de gevolgen van de gemaakte keuze - dat er door middel van wijsheid een keuze wordt gemaakt.

Maar kunnen wij als persoon wijsheid verkrijgen? Is wijsheid niet dezelfde metafysische substantie als geluk? Zo ja, dan betekent het evenmin als de oneindige zoektocht naar geluk dat de ultieme wijsheid nooit zal worden bereikt! En dat betekent dat er nooit volledig sprake zal kunnen zijn van een welbewuste keuze - want elke keuze die wij maken is beïnvloed door onze emoties en de huidige situatie waarin de desbetreffende keuze wordt gemaakt. Hieruit volgt dat elke keuze onbewust toch welbewust is, maar dat de énige variatie de inkleuring is van emoties. En zijn emoties niet hetgeen die ons de ervaring geven van het leven?
Uiteindelijk zullen wij dus moeten kiezen tussen hetgeen wat onze emoties (cq. hart) ons ingeeft en hetgeen ons verstand ingeeft. Maar wat is nou de weg naar geluk? Is dat hetgeen ons hart ons ingeeft of toch ons rationele gedachtengoed?

Als wij luisteren naar ons hart, dan zullen wij wellicht geluk vinden. Maar soms kan ons hart niet worden vertrouwd, soms zien wij de dingen niet zoals ze daadwerkelijk zijn. En dat zijn de momenten waarop wij moeten luisteren naar ons verstand. Ik denk dat de weg naar geluk een balans is tussen het maken van de keuze zoals deze wordt gegeven door ons hart en het maken van de keuze zoals deze wordt gegeven door ons verstand. Aldus besluiten wij met een uitspraak van Friedrich Nietzsche: zijn wij niet uiteindelijk allemaal - gelukzoekers in het leven?

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Het is weer een nieuwe week met nieuwe kansen. Grijp deze kansen ten volste, want je weet nooit wanneer de kans zich opnieuw zal voordoen.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!

Een filosofische analyse - subjectieve waarnemingen vs. objectieve kennis

In navolging van mijn vorige blog waarin ik een uiteenzetting heb gemaakt tussen emoties en rationaliteit wil ik nu verder gaan richting ons waarnemingsvermogen. Of om specifieker te zijn wil ik nu een filosofische analyse maken waarin ik een schril contrast probeer te maken tussen onze subjectieve waarneming en onze objectieve kennis.

Laten we eerst eens beginnen met een vraagstelling: hoe is het mogelijk dat waarnemingen op een dusdanige manier worden geïnterpreteert om deze vervolgens om te zetten in kennis?.
Alles wat wij waarnemen kunnen wij alleen waarnemen door middel van onze zintuigen. Maar ook deze zintuigen bevatten maximale capaciteiten. Met onze ogen kunnen wij een hoop zaken zien, maar hoe hard ik ook mijn best doe, wanneer ik op mijn werk bloed analyseer lukt het mij echt niet om cellen te onderscheiden.
De manier om deze cellen toch te kunnen analyseren kan worden bereikt door middel van verschillende analysemethoden. Indirect ben ik dus uiteindelijk in staat om toch cellen te waarnemen, vaak wordt hierbij gebruik gemaakt van hulpmiddelen.
De conclusie die hieruit kan worden getrokken is dat iets wat meetbaar is het makkelijker maakt om door middel van waarnemingen deze om te zetten in kennis. Echter, dankzij Kant's kentheorie "weten" wij dat wij nooit "de essentie van iets kunnen weten". Het enige wat wij kunnen weten is een transcendentie - een vorm dat gelijkwaardig is aan de kennis die je als mens zal opdoen. Maar dat zal nooit "echte kennis" zijn - want "echte kennis" wordt verkregen door middel van objectieve waarnemingen van een ding an sich. En objectief waarnemen is juist een thema dat wij ironisch genoeg nooit zullen kunnen.

Laten we eens een stap verder gaan richting niet-meetbare thema's. Ik ben tegenwoordig in staat om door middel van verschillende signalen op te vangen een veronderstelling te maken van wat er in het hoofd van die persoon gebeurt - echter is de menselijke psyche een onmeetbaar gegeven. Daarbij is er sprake van een essentiéle nuance - namelijk dat hetgeen ik veronderstel géén kennis is maar pure speculatie.
Deze signalen kunnen variëren in vormen - directe communicatie door middel van een gesprek of indirecte communicatie door het waarnemen van lichaamstaal. En dan nog is het géén kennis - want kennis an sich wordt verkregen door a-priori ervaringen - het ervaren van een directe waarneming waarbij directe kennis ("kennis an sich") wordt verkregen.
De ironie is echter dat hetgeen ik waarneem bij die persoon direct wordt gekleurt door mijn emoties - in weze is er géén sprake van een objectieve waarneming want elke waarneming die ik poog te doen wordt beïnvloed door mijn emotionele waarneming van de situatie. Het enige wat je dan kan doen is een soort synthese te maken tussen je ratio en emoties - op die manier stelt het jou in staat om als persoon door middel van "rationele emoties" een "emotionele situatie rationeel in te schatten".

De vraagstelling die ik nu wil stellen is het volgende: bestaan er dan wel 'pure emoties' en 'pure rationaliteit'?.
Eigenlijk niet, ieder mens leeft in balans met zijn emoties en zijn rationaliteit. Ons logisch denkvermogen wordt altijd beïnvloed door onze emoties - of wij dit nou willen of niet, wij zijn allemaal slaven van onze emoties!
Het is juist dankzij onze cognities - de "beeldende gedachten", als het ware een "ultieme synthese van waarnemingsvermogen, emoties en ratio" - dat het ons in staat stelt om onderscheid te maken tussen elke situatie en afhankelijk van het doel zullen wij rationeel danwel emotioneel handelen. Maar deze twee thema's zullen nooit los van elkaar kunnen existeren - je zou kunnen veronderstellen dat deze twee thema's een dualiteit vormen van ons bewustzijn. Hetzelfde is ook aanwezig in onze hersenen - waar de ene helft ons rationeel denkvermogen maakt en de ander ons abstract denkvermogen maakt - opnieuw een dualiteit, deze keer een dualiteit in onze hersenen. En dan komen we toch weer op onze vertrouwde vriend - Immanuel Kant met diens "Kantse dualisme".

Mensen, bedankt voor het lezen! Het was een pittige blog, maar voor enkelen die op zoek zijn naar balans tussen ratio en emoties wellicht interessant. Ik wens ieder nog een hele fijne avond!
Dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe!

Analyse van de huidige arbeidsmarkt

Het afgelopen jaar heb ik weer een hoop geleerd over de arbeidsmarkt. Tot mijn grote frustratie heb ik ontdekt dat er toch een hele dikke onderlaag is waar je als "simpele werknemer" niet zomaar doorheen kunt prikken.

Een paar jaar geleden was de arbeidsmarkt behoorlijk florisant. Ik heb altijd al de 'pech' dat voor mij vacatures behoorlijk krap zijn vanwege mijn specialistische opleiding. Niettemin had ik toen alsnog binnen een paar weken tijd mijn eerste baan gekregen.
Vorig jaar merkte ik al dat er meer krapte was ontstaan op de arbeidsmarkt. Ook al had ik eindelijk mijn welbegeerde diploma klinische chemie/hematologie viel het toch erg tegen om een baan te zoeken. Uiteindelijk had ik een baan gevonden en kon ik direct vanuit mijn opleiding gaan werken.

Nu anno 2010 is er sprake van een gigantische krapte op de arbeidsmarkt. Want de economie bevond zich in een recessie, daarvoor mogen wij onze grote vrienden van de economische sector bedanken - hulde heren, proficiat met jullie werk en bedankt dat jullie de globale economie hebben opgeblazen!
Vanuit het oogpunt van de werkgever is het logisch dat ze selectiever zijn geworden in het aanbieden van banen. Wat ik echter niet kan begrijpen is waarom werkgevers zoveel druk leggen op het persoonlijke aspect. Een sollicitant afwijzen omdat "de persoon niet in het team past" is een afwijzing op ongegronde basis - dit impliceert namelijk dat er al sprake moet zijn van een bepaalde confirmatie van de sollicitant t.o.v. een "beeld" dat de potentiële werkgever heeft gemaakt. Wat is dan überhaupt de meerwaarde van het voeren van een sollicitatiegesprek - als er al van tevoren is "vastgelegd" wat voor sollicitant de werkgever wilt hebben?

Ik heb hier een hele simpele benaming voor: tunnelvisie. Blijkbaar is er op de achtergrond al sprake van een vastgestelde eisen-lijst waar de sollicitant zich naar moet confirmeren. Maar dit wordt natuurlijk niet in de vacature gezet, want stel je toch eens voor dat je overkomt als iemand met een bekrompen visie - dat schrikt per definitie al potentiële sollicitanten af waardoor de kans op het vinden van dé perfecte werknemer bijna wordt gereduceerd tot 0,1.
En wij maar druk maken over het feit dat er op termijn miljarden euro's moeten worden bezuinigd - maar ondertussen moet ik leven van de staat met diens WW-uitkering terwijl ik bijzonder gemotiveerd ben om aan het werk te gaan. De wereld op zijn kop!

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe. Ik ga lekker verder genieten van mijn zogenaamde "vrijheid"...
Dikke knuffel van een zwaar gefrustreerde Halbe

De ironie van geluk - de oneindige zoektocht ernaar

In navolging van mijn vorige blog ga ik deze keer dieper in op het concept van geluk, de tegenstelling van de menselijke levensproblematiek. Hoewel het niet zozeer de tegenstelling is, is het wel dankzij geluk dat wij als mens in staat zijn om te kunnen genieten van het leven. Je zou kunnen veronderstellen dat geluk de metafysische manifestatie is waarmee wij als persoon waarde geven aan ons leven.

Laten we eens beginnen met een filosofisch vraagstuk: wat is geluk?. Tot heden zijn al mijn pogingen om een definitie hiervan te geven mislukt. Ik heb al verschillende blogs hieraan gewijd en toch mis ik nét de essentie van het concept genaamd geluk.
Geluk is - zoals ik eerder heb vastgesteld - ondefinieerbaar in concrete danwel absolute termen. Het is subjectief, afhankelijk van het individu met diens levensvisie. Echter ben ik er nu wél in geslaagd om een manifestatie te geven aan dit concept - namelijk de waarde dat een individu hecht aan het leven. Afgezien van het feit dat ook dit subjectief is, geeft dit een extra dimensie aan het concept van geluk en ben ik wellicht in staat om er een definitie aan te geven dat overeenkomt met het bovenstaande.

Ik heb veronderstelt dat geluk een metafysische manifestatie is. Dat impliceert dat geluk een idee is dat kan worden geplaatst onder de categorie van het goede - om even een versimpelde synthese te maken van Plato's ideeën en Aristoteles' catogorieën.
Dat betekent dat het een object is dat buiten ons voorstellingsvermogen gaat. Er zal nooit een geluk an sich kunnen bestaan, omdat het een subjectief begrip is. Dat betekent niet dat wij het niet kunnen waarnemen - geluk is namelijk ontologisch zeker waarneembaar als manifestatie van vreugde. Op het moment dat wij als persoon genot en vreugde ervaren, ervaren wij op datdezelfde moment een moment van geluk. Hoe dicht de lijn tussen bovenstaande thema's ook liggen - genot en vreugde bevinden zich op een ander niveau van existentie dan geluk. Deze twee ervaren wij als een esthetisch gegeven - iets wat wij waarnemen en ervaren buiten ons bewustzijn om. Het vindt zijn manifestatie in prikkels die wij verkrijgen van buitenaf. Terwijl geluk hetgeen is dat zich manifesteert in ons bewustzijn.

Langzaam beginnen we toch tot een soort definitie te komen van geluk. Uit het bovenstaande kan er worden gededuceert dat een persoon dat een moment van vreugde en genot ervaart niet per definitie een moment van geluk zal ervaren want dit zijn losstaande thema's die alle drie los van elkaar existeren.
Toch is het zeker mogelijk om via vreugde en genot een kort moment van geluk te ervaren. De ironie van hetgeen wij hierin tegenkomen is dat het moment dat de vreugde en genot voorbij zijn, het geluk ook snel daarna zal verdwijnen. Maar ook zonder toedoen van externe factoren eindigt de zoektocht naar geluk per definitie in een vondst van geluk als metafysische manifestatie in een gekozen object; het moment dat wij als persoon ons "geluk hebben gevonden" verliezen wij het direct om dit vervolgens opnieuw na te jagen.
Lukt dit ons niet - zijn wij als persoon niet in staat om dit object na te jagen - dan zullen wij dit ervaren als een gemis van geluk - wij worden dan ongelukkig. En zo zie je, geluk kan niet bestaan zonder ongeluk. Maar waar het éne zich manifesteert als een metafysische substantie van een object, zal het ander zich manifesteren in de persoon zelf als een soort manifestatie van niet-geluk.

Mensen, het was weer een pittig stukje filosofie. Bedankt voor het lezen! Het is weekend, tijd dus om te kunnen genieten van genot en vreugde om aldoende een moment te ervaren van geluk.
Ik wens ieder een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe

Subjectiviteit van de menselijke levensproblematiek

Klinkt als een moeilijke titel en dat is het ook. Geen sociologie deze keer, maar een diepgaand en vooral beladen stuk filosofie met raakvlakken richting de psychologie. Het hoofdthema is zoals de titel verklapt: de menselijke levensproblematiek.

Een thema dat mij al jarenlang fascineert - hoewel op de verkeerde manier door hetgeen ik heb meegemaakt als persoon. Neemt niet weg dat je op die manier een wonderbaarlijk inzicht krijgt in de wegen des levens. Je zou bijna kunnen veronderstellen dat ik de persoon ben geworden juist door hetgeen ik heb meegemaakt. Kan je dan wel spreken over een levensproblematiek? Is dat niet gewoon ons lotbestemming?
De existentiefilosofie houdt zich al jaren bezig met deze vraag. De vage grens tussen de vrije wil en de lotsbestemming van het individu. Waar een Friedrich Nietzsche zich concentreert op de wil van macht dat het invididu uitoefent - indirect impliceert dit dus de vrije wil van de mens - heeft een Jean Paul Sartre een systeem ontwikkelt dat uitgaat van het intellectuele bewustzijn van ons zijn.

Hoezeer mij dit systeem ook intrigeert mis ik nog altijd de essentie van ons leven, de kleur dat ons leven maakt - emoties.
Je zou kunnen veronderstellen dat het emoties zijn die ervoor zorgen dat wij een daadwerkelijke belevenis ervaren van het leven. Is dat niet tenslotte een vereiste om te kunnen leven? Dat wij in staat zijn om te kunnen genieten van de geneugten dat het leven ons biedt? Zo ja, waarom blijft onze levensproblematiek ons dan in de weg staan? Waarom zou een probleem an sich de ontwikkeling van ons zijn in de weg staan richting vervolmaking van het zijn van een volledig mens? Waar ligt de grens tussen een probleem an sich en een probleem dat een volledig leven in beslag neemt? Ligt dit aan het individu of ligt dit aan een samenloop van omstandigheden genaamd toeval?

In dat geval kunnen we beter gaan leven volgens ons intellectuele bewustzijn. Emoties zorgen er tenslotte voor dat wij niet in staat zijn om situaties objectief te bekijken. Nee, zodra er emoties bij komen kijken staat alles in het teken van het subject - de subjectiviteit van de menselijke levensproblematiek.
Hoe triest is het wel niet als een persoon niet meer in staat is om zaken in een objectief kader te bekijken en besluit een einde te maken aan zijn leven? Wat voor zin heeft het leven dan? Staat de zogenaamde zin van het leven ook niet per definitie in een subjectief kader? Ieder individu vult deze tenslotte in naar eigen inzicht. Wat is de vrije wil toch een mooi iets - dat wij mensen in staat zijn om ons eigen geluk na te streven! Het zal een probleem worden wanneer een persoon niet meer in staat is om zijn eigen geluk na te streven.

Ik denk dat dát de essentie is van een depressie - niet meer in staat zijn om een eigen invulling van het leven teneinde gelukkig te worden. Als dat zo is, dan betekent dit dat wij mensen nog altijd heer en meester zijn van hetgeen dat ons leven is. Dat wij mensen in staat zijn om de subjectiviteit om te buigen naar een objectiviteit en objectief onze menselijke levensproblematiek te confrontreren. Dit impliceert dat ieder persoon dat besluit zelfmoord te plegen wel degelijk bewust was van zijn handelen en vooral van de gevolgen van zijn handelen. En toch verkiezen mensen de dood boven de emotionele pijn dat het leven veroorzaakt. Blijkbaar ben je dan als persoon niet in staat om voldoende genot in je leven te brengen - of een ander soortgelijk middel teneinde een soort moment van geluk te kunnen ervaren.
Dan is de dood toch een beter alternatief - want waarom leven als het leven geen waarde voor je heeft?

Een hele bittere afsluiter, volgens mij heb ik nog nooit eerder zo'n bitter einde geschreven in een blog. En toch is het pure waarheid - ga het maar na bij jezelf. Waardeer het leven in al zijn glorie, want zodra je deze waardering kwijt bent heeft het leven geen zin meer.
Vooralsnog wens ik iedere lezer een heel fijn weekend toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof - Halbe

Een duik in de menselijke psyche - Herboren

Enkelen zullen het wellicht zijn opgevallen, de laatste tijd is zowel de frequentie van het schrijven van mijn blogs gedaald als de thema's zijn veranderd. Toch vind ik het toepasselijk om de laatste afsluiter te schrijven van de serie "een duik in de menselijke psyche".

Mijn ontdekkingsreis op het pad des levens is vooralsnog lang niet voorbij. Het is eerder zojuist begonnen. Ik heb het gevoel dat ik een nieuwe weg ben ingeslagen. Het afgelopen jaar heb ik een hoop geleerd over het leven, maar vooral over mijzelf. Wat mij fascineert is dat ik dacht ik wist wie ik ben en wat voor een persoon ik ben. Niet voor niks maak ik al jarenlang gebruik van "zelfreflectie", waarbij ik in mijn hoofd verschillende scenario's naspeel van situaties die zijn voorgevallen. Ik probeer altijd te analyseren hoe ik heb gedragen in die situatie en waarom. Je zou kunnen zeggen dat ik al jarenlang mijn eigen gedrag probeerde te analyseren.

Het bijzondere is dat ik in de veronderstelling was mijzelf te hebben gevonden. Totdat ik tot de ontdekking kwam dat ik nog nooit diep tot de kern van mijn zijn was gekomen. Ruim een jaar geleden had ik eindelijk mijn studie afgerond. Ik dacht "nu kan het leven beginnen". Achteraf gezien was ik destijds ontzettend naïef. Naïeviteit is eigenlijk niks meer dan het uitvoeren van een onrealistische visie op de realiteit. Als persoon ben je wel aanwezig in de wereld, maar leef je nog gedeeltelijk in een droomwereld.
Pas toen dingen begonnen mis te gaan en uiteindelijk bovenop alles nog de diagnose "ADHD" kwam, werd ik wakker. Een ruwe ontwakening in het proces dat het leven heet.

Ik kan uit eigen ervaringen zeggen dat het lastige perioden zijn om doorheen te komen. Opeens is alles wat bekend was, onbekend geworden. De grond dat eerst vast was, veranderde in modder en drijfzand. En soms had ik het gevoel dat ik aan het vallen was in een zwart gat. Het enige wat je als persoon kan doen is alles over je heen laten gaan in de hoop er lering uit te halen.
Het litteken op mijn ziel bestaat nog steeds en zal altijd bestaan. Het verleden heeft mij gevormd tot de persoon die ik ben. Echter moet ik niet mijn leven vormen naar dit litteken. Het moment dat je als persoon jouw eigen leven gaat beperken en centreren rondom jouw persoonlijke levensproblematiek is het punt dat je op weg ben naar een dieptepunt in jouw leven. En wij mensen zijn in staat om heel diep te vallen in deze bijna eindeloze put. Eenmaal aangekomen op de bodem van deze put is het soms een hele lange klim om eruit te klimmen. Laat het zo niet zo ver komen! Emoties zijn nou eenmaal essentieel voor onze ervaring van het leven, maar laat je leven niet regeren door deze emoties want jij als persoon bent nog steeds heer en meester over jouw eigen lichaam met diens innerlijke belevinsgwereld.

Om terug te komen op het synoniem die ik in mijn laatste blog van deze serie hebt geschreven: de gevangenis van ons leven zit in ons hoofd. En wij hebben zelf de sleutel in onze hand om de deur te openen en naar buiten te lopen richting de belevingswereld dat het leven heet.
Ik ben herboren! Een nieuwe fase in mijn leven is ingegaan en ik ga deze met volle glorie trotseren. Binnen de gegeven kaders van ons verleden zijn wij mensen de architect van ons leven, net zoals mijn spreekwoord uitspreekt: dwaal niet in het verleden, maar leef in het heden met het zicht op de toekomst.

Mensen, ik wens ieder nog een fijne dag! Het weer is ons gunstig gezind vandaag dus geniet ervan zou ik zeggen.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe.

De multiculturele samenleving - Een utopie, een illusie of een toekomstvisie

Als vervolg op mijn vorige blog ga ik in deze blog dieper in op enkele filosofische vraagstukken m.b.t. de multi-culturele samenleving. Het hoofdthema zal zijn om vast te stellen wat een multi-culturele samenleving eigenlijk inhoudt, is dit wel realistisch of is het een utopie?

Om dit vraagstuk op te kunnen lossen moeten we eerst kijken naar de fundamenten van een samenleving. Waarschijnlijk zullen deze maar gedeeltelijk overeenkomen met hetgeen een socioloog heeft vastgesteld, maar daarom maak ik ook een filosofische analyse en geen wetenschappelijke analyse.
Een fundament voor een samenleving is een saamhorigheidsgevoel. Voor hen die geen woordenboek bij de hand hebben zal ik een definitie hiervan geven: het gevoelsmatig bij elkaar horen en samen handelen. Onderliggend probleem is echter dat handelen afhankelijk is van de situatie en dat ieder persoon afhankelijk van zijn eigen positie zal handelen. Dit kan leiden tot contradicties en uiteindelijk conflicten.
Een tweede fundament is normen en waarden. Een samenleving dat waarde hecht aan thema X, zal aandacht geven hieraan. Ieder individu dat durft te tornen aan thema X zal de consequenties moeten aanvaarden. Echter zijn er natuurlijk normen die wij hanteren. Ieder thema is afhankelijk van de context waarin deze wordt geplaatst, dit maakt de waarde hiervan een rekbaar begrip. Om hier grip op te krijgen zijn normen essentieel. Sociale controle is de praktische handeling die hieruit zal volgen. En het centrum van deze drie onderwerpen is het moraal.
Het derde fundament van een samenleving is vrijheid. Vrijheid van het individu en te gaan en staan waar hij maar wilt gaan en staan. Vrijheid om zijn eigen leven een invulling te geven naar gelang de omstandigheden dit toelaten. Het probleem is echter een scherp contrast met het moraal: waar ligt de grens tussen vrijheid en plicht? Wanneer wordt een plicht een plicht en vrijheid een vrijheid?

Zoals duidelijk mogen zijn bevatten de drie fundamenten van onze samenleving een onderliggende sociale problematiek.
Saamhorigheidsgevoel is afhankelijk van de perceptie van het individu. Net zoals ik mij irriteer aan mensen die over straat lopen met hun mobieltje waaruit de nodige herrie komt, kunnen andere mensen genieten van deze muziek.
Normen en waarden zijn deels cultuursafhankelijk en indirect is religie ook weer verbonden aan cultuur. Wat voor andere verklaring kan er worden gegeven voor het feit dat de ene groep moslima's wél een hoofddoekje draagt, de andere groep géén hoofddoekje draagt en de laatste groep zelfs een volledige burka draagt? Is dit religie? Is dit cultuur? Of is dit een grijs gebied tussen religie en cultuur in? Mag het dan wel als religie danwel cultuur worden beschouwd?
Vrijheid is wellicht nog het lastigste punt. De samenleving van vandaag bezit een zekere complexiteit m.b.t. vrijheid. De wereld van vandaag is in de ban van terrorisme. Terrorisme heeft als doel angst onder een bevolking te zaaien. De ironie is dat terrorisme kan worden bestreden door de vrijheid van de mens in te perken. Indirect betekent dit dat terrorisme per definitie altijd een win/win-situatie zal opleveren voor terroristen. Als er geen angst onder de bevolking wordt gezaaid, dan worden mensen op zijn minst ingeperkt in hun vrijheid wat op lang termijn een evenredig negatief effect teweeg zal brengen op de samenleving.

Dan gaan we nu terug naar het hoofdthema van deze blog. Wat is nou een multi-culturele samenleving? Is het een samenleving dat een unieke balans weet te vinden tussen de drie eerder gestelde fundamenten van een samenleving? Of is het eerder een labiel evenwicht waarbij er sprake is van een constant conflict tussen de verschillende factoren die bij elkaar een soort van samenleving moet voorstellen?
Ik denk dat een multi-culturele samenleving haalbaar is, of tenminste realistisch. Maar de tijdsduur ervan is afhankelijk van téveel variabelen om vast te stellen wat de waarde hiervan is. Hoe groter het verschil tussen groepen mensen onderling binnen een samenleving, des te groter zal de kans zijn op een potentiële conflict tussen bevolkingsgroepen. Meer verschil tussen mensen veroorzaakt een verminderde saamhorigheidsgevoel waardoor één van de fundamenten van een samenleving broos wordt. Een strenge handhaving van de bovengenoemde normen en waarden impliceert de ontwikkeling van een wet dat gelijkwaardig is aan die van de mens-onwaardige sharia. Willen wij dit wel? Willen wij als samenleving zo ver gaan om onze normen en waarden te beschermen dat wij ons moeten wenden tot extreme beschermingsmechanismen? Het enige waartoe dit zal leiden is een inperking van onze vrijheid. En is vrijheid niet de kern van ons leven? De essentie van onze gewaarwording van het feit dat wij leven? Is vrijheid niet eigenlijk onze grootste goed en wellicht het belangrijkste fundament van dé samenleving?

Zo ja, dan is een multi-culturele samenleving zoals eerder gesteld een unieke balans tussen de fundamenten van een samenleving. En dat impliceert indirect een utopie, wat voor sommige mensen gelijkstaat aan een illusie. Gelukkig ben ik vanuit mijn persoonlijkheid een idealist en is mijn geloof in het wezen dat de mens heet nog altijd sterk. Nu maar hopen dat de realiteit niets anders zal bewijzen.

Mensen, het was weer een zware blog waarin verschillende politieke thema's werden behandeld. Bedankt voor het lezen en ik zie graag de nodige discussies ontstaan. Ik wens ieder een hele fijne dag toe!
Een dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang.

Nederland op zijn kop - een gespleten samenleving

Nederland staat op zijn kop, het is een feit. Hoe je het ook wend of keert, de multi-culturele samenleving is aan het veranderen tot in zijn kern. Dit is geen apocalyptische praat over een zogenaamde "dag des oordeels" die gaat plaatsvinden, nee dit is puur mijn visie op het Nederland van nu.

Twintig jaar geleden was alles simpel. Hoewel het aannemelijk is dat er ook toen sprake was van sociale problematiek zal deze in schril contrast staan met de sociale problematiek van ons land van vandaag. Vroeger werd deze onrust veroorzaakt door actuele problemen. Criminaliteit, werkloosheid, economie - kortom zaken die altijd normaal zijn binnen een samenleving.
Tegenwoordig zit een diepe kern van angst in onze samenleving. Vroeger kon je sociale controle op elkaar uitoefenen. Als iemand iets verkeerd deed, dan stap je erop af om die persoon aan te spreken. Langzaam hebben wij dit als samenleving afgeleerd, toen zinloos geweld in de media tevoorschijn kwam.
Saillant detail is dat de daders in sommige gevallen een buitenlands uiterlijk hadden.

Ik denk dat vanaf die tijd een lichte xenofobie is gaan nestelen in het gedachtengoed van onze samenleving. En 9/11 was de katalysator van dit gedachtengoed. Laten we niet vergeten dat het Pim Fortuyn was die in die periode de sociale problematiek op een duidelijke manier aan de kaak durfde te stellen. Toppunt van ironie is wellicht het feit dat hij uiteindelijk werd vermoord door een dierenactivist, vanwege dienst standpunten over de bont-industrie. Geprezen zij de mens!
Iedereen weet wat er daarna was gebeurd. Rene Steegmans is wellicht het bekendste slachtoffer van zinloos geweld. En als zondebok werd de Islam bestempeld. Ja, de Islam is inderdaad een religie dat moeilijk samengaat met westerse idealen. Ja, de Islam is inderdaad fundamentalistisch, dat is juist de ideologie van deze religie. Is deze religie dan per definitie slecht? Is er sprake van een inherente aansporing tot volkerenmoord? Niet per definitie. Natuurlijk kennen we allemaal het welbekende Sbrenica-debacle waarin wij Nederlanders en grote rol hebben gespeeld. Jammer alleen dat in dit geval juist moslims het slachtoffer waren van deze wrede genocide. Xenofobie ten top!

Nu anno 2010 leven we in een multi-culturele samenleving dat gespleten is in de vele ethnische minderheden van ons land waarin de Islam de zondebok is geworden van onze sociale problematiek. Om de woorden van meneer Wilders in mijn mond te nemen: de Islam is een geweldadige religie.
Elk heilig boek van elke religie bevat in zekere zin een aanzet tot genocide met woorden als "andersgelovigen moeten bekeren tot het goede geloof of sterven als ketters". De kruistochten met diens verspreiding van het christelijk geloof is een voorbeeld hiervan. Net zoals de Islam nu zijn Jihad heeft. Neemt niet weg dat er genoeg moslims zijn die wél in staat zijn om hun geloof paralel te laten lopen met hun leven in een westerse samenleving. Hoe harder wij als samenleving zullen optreden tegen andersdenkenden, des te groter zal de vervreemding, de polarisatie worden van onze samenleving!

Wees niet bang om mensen aan te spreken. Ongeacht het feit dat je wel of niet zult worden begrepen door mensen, is dat geen reden om mensen niet aan te spreken op hun gedrag. Maar wees ook niet bang om in te grijpen als dit gebeurt. Ik verbaas mij over het feit hoe bang of eigenlijk moet ik zeggen egoïstisch mensen zijn als zij een gevecht op straat zien. Een gevecht is spannend, het is sensatie! Maar ingrijpen? Nee hoor mij niet gezien, stel je toch eens voor dat je gewond raakt...
Ik heb hier één simpele term voor: zwakte. Het macht van het individu is beperkt, maar op het niveau van het individu evenredig met een ander individu. Om een oud spreekwoord in de mond te nemen: de samenleving, dat ben jij.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Ik ga verder met administratie en studeren.
Een dikke knuffel van jullie wereldverbeteraar - Halbe.

Mensheid, milieu en economie - Toekomstperspectief of Apocalypse

Zoals uit de titel af te leiden is zal deze blog verschillende thema's aan de kaart stellen. Maar alle thema's hebben een of meerdere overeenkomsten en staan allemaal met elkaar in verband. Wees voorbereid op een blog met een stevige ondertoon!

Pakistan - een land dat hier in Nederland schijnbaar meer wordt geassocieert met terrorisme dan "een land in het midden oosten". Althans, als ik de peiling op de site van het NRC mag geloven. Momenteel vind er een humanitaire ramp van ongekende grootte. Die mensen die daar wonen hebben indirect ervoor gekozen om daar te wonen. Als je eenmaal bent geboren voor een dubbeltje zal je nooit een kwartje worden, zo gaat het spreekwoord en zo is ook vaak de realiteit. Die mensen hebben nou niet eenmaal veel geld tot hun beschikking om hun geluk ergens anders te beproeven. En nu zijn al die mensen de dupe geworden van de macht van moeder natuur.

En niet alleen in Pakistan, ook in China schijnen er grote problemen te ontstaan als gevolg van overstromingen danwel modderstromingen. Is dit niet gewoon weer een signaal van onze globale klimaatverandering? Let wel op het nuance-verschil, ik kies voor het woord "verandering" i.p.v. opwarming. Feit is, het klimaat veranderd en wij mensen gaan de gevolgen ervan onderzien.
Nemen we echter de afgelopen verkiezingen in ons achterhoofd, dan is het bijzonder als je nagaat dat deze in het teken stonden van één onderwerp: economie.
Inderdaad economie, indirect de welvaart van een land. Het zorgt ervoor dat wij kunnen genieten van de genietingen dat het levens ons biedt. Tenzij je een pensioen hebt, want dankzij onze grote vrienden van de financiële sector worden ouderen gekort op hun pensioen. Maar dat is van secundair belang, want onze prioriteit ligt in het feit dat onze economie moet groeien!

Terug naar ontwikkelingshulp, wat uiteraard essentieel is voor een ontwikkeld westers land dat wij zijn. Elke keer wanneer er een ramp van formaat plaatsvindt wordt er een internationale noodoproep uitgevaardigd. Saillant detail echter is dat ik nergens in de media een oproep heb gezien van hoge politieke heren van uit Pakistan die dringend noodhulp nodig hebben. Nee, de eerste persoon die zijn mond opentrok was een pakistaanse afgevaardigde van de VN!? De VN nota bene!? Waarom? Omdat de president het blijkbaar belangrijker vond om zijn zogenaamde tour door Europa af te maken. Is dit de wereld op zijn kop? Sinds wanneer hoef je je als leider geen verantwoording te nemen voor je acties? Schijnbaar is dit al een tijd aan de gang, getuige het optreden van de Nederlandsche Bank in de kwestie DSB Bank.
Gelukkig zijn er eindelijk weer spotjes op televisie te zien waarin aandacht wordt gevraagd voor de noodsituatie in Pakistan en ook niet onbelangrijk, is giro 555 weer geopent. Ik vraag me alleen serieus af, waar gaat dat geld heen? Wie is de beheerder van deze gigantische geldstromen? Hadden wij niet als volk destijds miljoenen verzameld voor de welbekende tsunami in 2004, evenals het nodige geld verzameld voor de ramp in Haïtie een jaar geleden? Waar blijft de oh zo belangrijke transparantie van deze geldstromen? Hoe meer transparantie, des te groter zal het vertrouwen zijn en des te sneller zullen wij als mens geneigd zijn om geld te doneren.

Ik ben blij om te zien dat wij hier in Nederland altijd in staat zijn om geld te doneren aan de behoeftigen. Jammer alleen wanneer ik lees dat het blijkbaar nodig is dat een directeur van het Rode Kruis meer verdiend dan de zogenaamde "dg-norm" (€ 124.000). Maar getuige dit artikel op NRC is geld blijkbaar toch wel een essentiële factor voor enkele hoge heren. Het Rode Kruis zal in ieder geval nooit een donatie van mij ontvangen. Als ze geld tekort komen, dan heeft de directeur vast wel enkele eurootjes over zijn op rekening.
Toch zal ik voorlopig mijn zuurverdiende eurootjes blijven doneren. Ik ben nou eenmaal een vaste donateur van andere organisaties en ik heb tot zover nog geen negatief bericht gehoord dat ervoor zou zorgen dat ik per direct mijn donateurschap stopzet. Het is naar mijn mening toch een essentieel onderdeel van onze menselijkheid. Ieder mens gunt een ander zijn geluk toe. En als je een haatdragend mens zou zijn, dan denk ik niet dat je lang te leven zou hebben.
Ik denk niet dat ik geld ga doneren aan giro 555. Pas waneer de media duidelijk heeft gemaakt wat er is gebeurd met alle miljoenen euro's of welke hufter al dit geld in zijn zak heeft gestopt (en wellicht geïnvesteerd in prachtige investeringen zoals die in Dubai?) ga ik mijn euro's aan hun geven. Tot die tijd verkies ik een hulporganisatie dat mij ook nog eens maandelijks op de hoogte houdt van ontwikkelingen danwel projecten die zij willen of gaan opstarten.

Het is afwachten of er een tijd zal ontstaan dat het nationalisme zijn extremiteiten zal vertonen. Osama Bin Laden heeft nog altijd zijn voetdruk achtergelaten in het gedachtengoed van de westerse wereld met zijn 9/11. Want het is pas na die tijd dat overal in de wereld deze enge manier van denken is gaan nestelen in de alledaagse man. Ook hier in Nederland getuige de PVV met diens strijd tegen de islam. En over 50 jaar, wanneer WO 3 is gestreden zullen we allemaal zeggen hadden wij nou maar nooit toegegeven aan onze xenofobische angsten.

Mijn vrienden, ik wens ieder een hele fijne avond toe! Morgen gaat er een nieuwe week beginnen. Een dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang.

Een duik in de menselijke psyche - Acceptatie, bevrijding en loslaten

Voor de mensen die erop zaten te wachten, nummertje vijf in de serie van een duik in de menselijke psyche. Een tijd geleden alweer had een hyves-vriendin een blog geschreven over het thema loslaten. Het sprak mij zeker aan, maar ik had er nooit over gedacht dat het thema voor mij mettertijd zo belangrijk zou worden.

Een paar maanden geleden, voordat mijn behandeling was begonnen, had ik een moment van "verloren zijn". Ik werd op een dag compleet overdonderd door intense verdriet.
Uiteindelijk ben ik na de middagpauze naar huis gegaan. Mijn concentratie was weg en mijn lust om te werken was ook compleet weg. Op weg naar huis werd ik opgebeld door mijn psycholoog. Ik had even gepraat en het ging toen al stukken beter met mij. De woorden die daarna door de telefoon galmden ben ik echter nooit vergeten: volgens mij moet je eens proberen dingen te loslaten.

Eerlijk is eerlijk, ik heb er toen weinig mee gedaan. Maar het concept is sindsdien met enige regelmaat teruggekomen. Vooral toen ik ging verdiepen in de filosofie met diens semi-psychologische ideeën m.b.t. geluk kreeg dit thema steeds meer aandacht in mijn hoofd. Ik begon mijzelf af te vragen: Wat moet ik loslaten? Is het mijn verdriet? De wil om alles te veranderen naar datgeen waarin ik eindelijk gelukkig kan worden? Wat is hetgeen waar ik krampachtig aan het vasthouden ben en wat ik niet wil loslaten?

Wij mensen zijn gewoontedieren, dat is een feit. Alles wat wij kennen is vertrouwd en moet niet veranderen, want verandering brengt iets nieuws en dat is per definitie eng. Dat wat voor ons vertrouwd is, klampen wij krampachtig aan vast in de hoop dat wij het niet zullen verliezen. Wat wij (onbewust?) altijd vergeten is de dynamiek dat het leven heet. Zoals de oude grieken hadden geconstanteerd, bepaalde ideeën zijn eeuwig, oneindig. Deze ideeën worden begrepen in de ruimste betekenis van het woord. Hierbij gaat het over thema's zoals het goede en het slechte, pijn en genot, geluk en ongeluk.
Maar dat wat leeft zal ooit doodgaan. Hetzelfde geld ook voor de menselijke problematiek met diens lotsbestemming.

Ieder mens zal in zijn/haar leven ooit aankomen op het punt dat het leven overhoop wordt gegooid. Alles wat ooit vertrouwd was bestaat niet meer. Dat zijn de momenten waarop wij lijden, lijden in het moment van keuzes. Zoals Kierkegaard het noemt: de afgrond van vrijheid.
Het onbekende willen wij niet tarten, in de hoop dat het ons met rust laat. En wanneer het op ons pad komt zijn wij bevangen in het moment. Het is deze gevangenis dat onze toekomst bepaalt. Wij kunnen ervoor kiezen om jarenlang rond te dwalen in deze gevangenis, zonder enige keuze te maken. Ronddwalen in het leven om er een abstract beeld bij te creeëren.

Durf dit vertrouwde los te laten! Begin met de acceptatie van de feiten. Zonder acceptatie is er niks wat wij kunnen loslaten. Ja, het leven kan zwaar zijn en en ja, het leven brengt ons als mens een intens lijden voort. Maar wij mensen zijn de architect van ons leven, ongeacht of er sprake is van een lotsbestemming of niet. Zou het bestaan, dan betekent dit dat alle keuzes die wij al maken voorbestemt zijn. Is dat zo slecht dan? Ignorance is bliss - zolang wij niet weten of wij mensen gedoemd zijn om te leven naar de wetten des levens zijn wij nog altijd in staat om invloed uit te oefenen op ons leven. Je hoofd hoeft geen gevangenis te zijn, want jij bent jouw eigen gevangenisbewaarder.

De sleutel van de deur om uit deze gevangenis hebben wij zelf in onze hand en het énige wat wij hoeven te doen is deze in het slot steken, de deur open te doen en naar buiten te lopen, richting het pad des levens. Eenmaal buiten kunnen we dát loslaten wat wij nooit hebben durven los te laten. Gooi het weg en loop verder richting het onbekende. De toekomst is onzeker, dus waarom problemen maken die er niet zijn?

Mijn vrienden, wees niet je eigen gevangenbewaarder. Het pad des levens heeft je veel te bieden, durf erop te lopen!
Ik wens ieder nog een hele fijne avond toe. Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe.

Een duik in de menselijke psyche - Geluk vs. Ongeluk

Ik zat te twijfelen hoe ik deze blog zou noemen. Meestal neem ik pas een diepe duik in de (mijn) menselijke psyche nadat ik een gesprek heb gehad, maar toch vind ik het toepasselijk om er vandaag weer eentje te schrijven. Deze keer gaat het om een voor ons mensen universeel thema: geluk.

Socrates noemt geluk een deugd; hij is van mening dat het doel van ieder mens is om gelukkig te worden. Helaas weten wij allemaal dat geluk een abstract onderwerp is, het is ondefinieerbaar. Ieder persoon heeft een eigen concept van geluk. Dat waar ik gelukkig van wordt is niet per definitie datgene waar mijn zus gelukkig van wordt. Mijn zus wordt gelukkig van andere dingen dan mijn broer, net zoals hij gelukkig zal worden van andere dingen dan mijn ouders. En zo kan je oneindig doorgaan...
Natuurlijk zijn er "universele" begrippen waar ieder mens in meer of mindere mate gelukkig van zou worden. Gezondheid, persoonlijke welvaart, rijkdom. Echter zijn dit stuk voor stuk thema's dat voor ieder individu een andere waarde bezit. Rijkdom is leuk, maar het staat in mijn lijstje van "waar wordt ik gelukkig van" toch echt helemaal onderaan.

Aristoteles komt naar mijn mening dichter in de buurt van dit thema dan de leraar van zijn leraar (Plato). Hij was van mening dat de funderingen van geluk te vinden is in het welzijn van een heel volk. Zijn hypothese was dat als een heel volk gelukkig is, het individu óók gelukkig is. Tenslotte is een volk samengesteld uit een groep individuen die bij elkaar "het volk" zijn.
Geluk bereik je door je handelingen. Vrij logisch, als we Socrates' uitspraak in ons achterhoofd houden. Ieder mens is op zoek naar zijn geluk, of dat nou in de vorm is van thema's als rijkdom, persoonlijke welvaart (wat indirect zou leiden tot rijkdom in de breedste zin van het woord) of gewoon simpel een goede gezondheid verkrijgen. Wanneer ieder persoon dit bereikt heeft, gelukkig is geworden door zijn handelingen, kun je veronderstellen dat een volk gelukkig is. Dus dan gaat de uitspraak van Aristoteles toch weer op.
Of om een uitspraak uit diens werk Ethica Nicomachea te quoten (wat op haar beurt is voortgekomen uit een gedicht van Hesidos):
Hij is het allerbest die zelf alles inziet en ook hij is op zijn beurt goed die luistert als iemand goed heeft gesproken. Maar wie noch zelf inzicht heeft, nocht naar een ander luistert en zich diens woorden inprent, is daarentegen een nutteloze man.

Dan komen we nu op het volgende filosofisch probleem: wat is ongeluk?. Is het de staat van ons bewustzijn waarin wij ons ontwaren in een door ons ongewenste situatie? Is ongeluk een synoniem voor het ervaren van psychische pijn? Is het ongeluk niks meer en niks minder dan de toestand waarin wij ons bevinden wanneer wij pijn ervaren? Zou dat niet indirect moeten betekenen dat de uitspraak van Socrates een implicatie is van pure waarheid en dat wij als mensen allemaal op zoek zijn naar ons eigen geluk?
Wat is dan het nut van lijden? Bestaat lijden niet als tegenhanger van geluk - leren wij niet als mens het geluk te waarderen door de pijn van het lijden te ondergaan? Wij mensen zijn tot heden nog altijd simpele wezens in vergelijking met het grotere geheel. En toch zijn wij in staat om de grootste dingen te bevatten - als mens en het zijn van dit mens. Echter kunnen wij pas zaken bevatten als wij onze geest ervoor openstellen. Dit kan langzaam gebeuren, doordat wij als mensen ouder worden. Zoals een spreekwoord het zegt: wijsheid komt met de jaren.

Maar lijden, lijden zorgt voor het openrijten van je innerste zelf - je diepste ik - je ziel. Pijn is een harde leermeester, hoe meer pijn wij ervaren des te groter wordt de waarde van de ervaring die deze pijn met zich meebrengt. Dat betekent niet dat pijn kan worden gedefinieert als goed, want genot kan ook een hele goede leermeester zijn, soms zelfs beter dan pijn.
Genot en pijn zijn diens tegenstellingen in die zin dat het ons als mens in staat stelt om te leren van de gevolgen van onze handelingen met als einddoel het nastreven van ons geluk. Tot het moment dat het daar is en wij ons doel hebben bereikt. De ironie van ons leven is echter dat wij als mensen direct een ander doel zullen nastreven, want het najagen van geluk is zekere zin een oneindige zoektocht.
Om Friedrich Nietzsche te quoten: Zijn wij niet uiteindelijk allemaal - gelukzoekers van het leven?

Mensen, de kop van de week is eraf. Een nieuwe week met nieuwe kansen! Geluk bereik je niet als persoon door de makkelijkste weg te kiezen. Lukt het je wel, dan is de waarden van dit geluk niet te vergelijken met het nemen van de moeilijke weg. Tenslotte is de waarde van geluk mijns inzien afhankelijk van de lengte van de weg die wij hebben bewandeld om dit geluk te bereiken.
Ik wens ieder een fijne avond toe! Dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe.

Een duik in de menselijke psyche - Het verleden als leermeester

Het weekend is weer voorbij en vandaag heb ik alweer mijn derde gesprek gehad. Net zoals de vorige gesprekken lag de nadruk vooral op mijn verleden, maar deze keer in het kader van mijn toekomst - hoe mijn verleden kan fungeren als mijn leermeester.

Net zoals ieder persoon heb ik fouten gemaakt in mijn leven. In feite is het eigenlijk heel verkeerd om te spreken in termen als "goed en fout", want ieder mens maakt keuzes in zijn/haar leven gebaseerd op de kennis en wijsheid die de persoon in weze pacht te bezitten. Eigenlijk zijn het juist de gevolgen van deze keuzes die bepalen of een gemaakte keuze wordt bestempeld als goed of fout.
Het probleem dat wij hierbij ondervinden is dat deze begrippen altijd in kaders van een "groter onderwerp" moeten worden geplaatst. Dus dan zal ik hierbij zoveel mogelijk praten over keuzes.

Als eerste was er mijn keuze om te stoppen met mijn MBO opleiding klinische chemie/hematologie. In die periode ging het niet zo goed met mij en school had mij geadviseerd om over te stappen naar niveau 3 om uiteindelijk te gaan werken met dat diploma.
Ik wilde vanaf het begin al HBO doen en school had mij een beeld gepresenteert waarin ik alsnog later een deeltijd-MBO kon gaan doen.
Zij hadden zich echter vergist in de realiteit. Want toen ik na een jaar werken terug wilde gaan naar school om mijn opleiding af te maken, bestonden er bijna geen deeltijd-MBO laboratoriumopleidingen meer.

Ik was toen bewust van het feit hoe groot de implicaties waren dat ik opnieuw de keuze had gemaakt om te stoppen met werken en terug te gaan naar school om voltijd mijn MBO af te maken. Echter kwam er een variabele factor in het spel die ik niet had verwacht: liefde.
Hoe wij als mensen zo overrompeld kunnen raken door liefde is mij tot op heden nog onverklaarbaar. Socrates noemt het irrationele gedachten en in weze is het een onderdeel van de mens die wij zijn.

Desondanks is het mij uiteindelijk gelukt om mijn opleiding af te maken. Ik heb vele bergen beklommen en ben uit vele dalen gekropen. Mijn hart heeft de afgelopen jaren veel littekens te verduren gehad. Mensen waarvan ik had gehoopt op te kunnen steunen waren er niet toen ik ze nodig had. Maar altijd waren er andere mensen die er voor mij klaar stonden en dat zal ik nooit vergeten!
Nu sta ik opnieuw op een keerpunt in mijn leven. Ga ik alles op alles wagen en terug naar school om duaal HBO te gaan studeren? Wat direct betekent dat ik eerst een jaar voltijd moet gaan studeren alvorens ik kan gaan beginnen met de combinatie van 4 dagen werken en 1 dag in de week naar school.

Welke keuze ik ook zal gaan maken, het is een weloverwogen keuze. Net zoals ik destijds - 3 jaar geleden - de keuze maakte om terug te gaan naar school sta ik nu opnieuw voor dezelfde soort keuze. Ouder, volwassener, wijzer.
Goed en fout zijn handige begrippen om de gevolgen van een gemaakt keuze te "thematiseren", maar ik ga voorbij deze begrippen. Ik ga een keuze maken gebaseerd op mijn logisch verstand. En mijn emoties? Die probeer ik langzaam een plek te geven samen met mijn logica.
En de toekomst? Die ga ik proberen zelf te vormen zoals ik die wil. Het wordt tijd om de architect van mijn eigen leven te worden!

Mensen, de kop van de week is eraf. Werk ze en anders geniet van je vakantie.
Dikke knuffel van Halbe - jullie semi-filosoof

(niet) Alles is te koop met geld - Moraliteit vs. Immoraliteit

Wij mensen leven in een tijdperk waar macht indirect wordt verkregen door de grootte van onze portemonnee - of tegenwoordig de grootte en inhoud van onze bankrekening.
Beangstigend is het feit hoe wij als mensen afhankelijk zijn gemaakt van onze zogenaamde "beheerders van ons geld". Het schijnt dat deze mensen "bankieren" heten.

Neerlands bekenste bankier is uiteraard dhr. Scheringa, die naar het schijnt duizenden mensen heeft opgelicht door zijn klanten extra polissen aan te bieden. Ook mogen we met z'n allen vriendelijk dhr. Wellinga bedanken voor zijn uitmuntende inzet om de DSB-bank overeind te houden - of was het meer omdat hij bang was om zelf te worden meegesleurd in deze val mocht de DSB bank vallen?

De ironie die wij hierin vinden is echter dat wij indirect danwel direct afhankelijk zijn van deze mensen. Wij met zijn allen storten onze salarissen op onze rekening zodat banken op den duur van 1 eurocent, 2 eurocenten kunnen maken. Zoiets heet het "monetair beleid". Het is dankzij dit monetair beleid dat ons land de welvaart kent waardoor wij als mensen in staat zijn om een dak boven onze hoofd te hebben, om te kunnen eten en optimaal kunnen genieten van de deugden die het leven ons biedt.
De vraag die wij ons kunnen stellen - Socrates' stijl - is de volgende: bevredigt onze materialisme onze innerlijke behoeften of is het een omweg naar deze innerlijke behoeften die wij maar niet bevredigt krijgen?.

Als ik mevrouw Brink mag geloven dan is materialisme het belangrijkste in ons leven, getuige het feit dat zij beslag heeft laten leggen op zo'n beetje alle bezittingen van onderzoeksjournalist Eric Smit. Blijkbaar is het mogelijk om in een land - een rechtstaat (!) - zoals Nederland beslag te leggen op "intieme" zaken zoals zijn huis, bankrekening en verdere inkomsten. Leuk detail overigens is dat de man van Nina Brink, Pieter Storms, ooit een tv-programma heeft gepresenteert genaamd breekijzer waarmee hij opkwam voor mensen die onjuist werden behandeld en zelfs rechtshulp gaf.
Dit geeft stof tot nadenken. Waar deze man een hoog moraal had als het aankwam op het verdedigen van andere mensen, slaat deze om in immoraliteit wanneer er emotionele zaken meespelen m.b.t. zijn vrouw.

Blijkbaar is het voor sommige mensen toch moeilijk om je moraal hoog te houden wanneer de middelen tot beschikking zijn - te weten wanneer de bankrekening hoog genoeg is om mensen in te huren die wel even het vuile werk voor je opknappen.
Dat brengt ons naar de volgende vraag: wat is er niet meer te koop in de hedendaagse maatschappij?. Als je genoeg geld hebt, dan krijgen mensen respect voor je. Geheel in de lijn van het individualisme van onze huidige maatschappij.
Jij hebt geld en mensen benijden jou erom want jij representeert de dromen van deze mensen - ongeacht of er sprake is van moraal of niet. Emoties kunnen niet bestaan op hetzelfde niveau als moraal. Moraal wordt voortgebracht door ethiek en onze manier van rationalistisch denken, waar emoties irrationeel zijn - afhankelijk van het moment, tijd en situatie. Net zoals dhr. Storms de volgende uitspraak deed:"ik wil Eric Smit met de grond gelijk maken", waar hij later nog zijn excuses aanbood voor deze "emotionele uitspraak".

Zou geld dan de essentie zijn van immoraliteit in materialistische vorm? Om Karl Marx te quoten: "de progressie van het 'dialectisch materialisme' heeft geen behoefte aan morele sentimenten. Dat betekent dat geld/materialisme en moraliteit niet kunnen bestaan op hetzelfde niveau.
De volgende quote uit een ander boek genaamd "mijn denken is een hartstocht" weerspreekt echter deze uitspraak met de volgende quote: rijkdom [d.w.z. gebruikswaarde] is een attribuut van de mens, waarde een attribuut van de waar. Een mens of gemeenschap is rijk, een parel of een diamant is waardevol...Een parel of een diamant zijn waardevol als parel of diamant.
Gezien het feit dat moraal en immoraal verbonden zijn aan de normen en waarden die het individu hanteert, kunnen wij hieruit concluderen dat er zeker een parallel bestaat tussen geld/rijkdom en het gedrag van mensen dat hieruit voortvloeit. Of deze echter de oorzaak zijn van immoraliteit valt niet te zeggen, gezien het feit dat deze twee thema's niet kunnen bestaan op hetzelfde niveau.

Mensen, het weekend is voorbij en dit stukje filosofie is naar mijn mening een perfecte afsluiter ervan. Ik wens ieder een fijne avond toe en werk ze morgen!
Dikke knuffel van Halbe - de semi-filosoof.

Een duik in de menselijke psyche - Intense verdriet

Nummertje twee van mijn duik in de menselijke psyche - of moet ik zeggen die van mijzelf. Het begin was vrij simpel, het ging vooral om mijn frustraties rondom het onderwerp "liefde" en wat een goede manier is om ermee om te gaan.

Maar naarmate het gesprek vorderde ging het terug richting het verleden, dat wat voor mij zo moeilijk is om los te laten. Hoe zeer verlang ik nu wel niet naar iemand om bij uit te kunnen huilen wanneer ik verdrietig ben, om te kunnen knuffelen wanneer ik vrolijk ben, om samen mee te kunnen lachen in blijdschap.
Ook het onderwerp "Patricia" kwam weer ter sprake, hetzij nu vooral in objectieve manier. Ik had het gevoel dat ik mijzelf had "verblind" voor de situatie waarin wij ons toen bevonden. Mijn psycholoog zei het volgende: ik denk dat je juist héél bewust was van de situatie waarin jij je bevond, maar dat jij het hebt onderschat. Dat jij dacht "dat doe ik wel even", een soort ridder op het witte paard.
Dat was een vrij bijzondere ervaring of om specifieker te zijn, een hele gewaarwording!

Nu heb ik huiswerk gekregen, ik moet een biografie gaan schrijven over mijzelf. Niet specifiek over een onderwerp, maar over alles wat in mijn leven is voorgevallen en wat ik heb onthouden.
Ik ben vandaag gelijk begonnen. Natuurlijk is het niet de bedoeling om een boekwerk te schrijven, maar heb ik specifieke tijden afgesproken hoe lang ik moet schrijven.
Het was eigenlijk best wel makkelijk, totdat de tijd voorbij was...toen kwamen de tranen, het intense verdriet hoe ik deze tijd van vroeger mist.

Wat was het leven toch geweldig toen wij kleine kinderen waren! Onbekommerd kunnen spelen met vriendjes en vriendinnetjes totdat papa of mama naar buiten kwam om te roepen dat je moest eten.
Soms mis ik die tijd, de tijd waarin je zeeën van tijd had, dat je je nog kon vervelen. Nu kan ik me er moeilijk iets bij voorstellen, als "volwassen" persoon heb je allerlei verantwoordelijkheden waaraan je moet voldoen. En doe je dat niet, dan kom je in de problemen in de breedste zin van het woord.

Ik denk dat ik maar één van velen ben die dit gevoel ervaart - het gemis om te kunnen ervaren hoe wij als kinderen leefden. En dit gemis is iets wat wij als mensen moeten accepteren, want dat wat ooit was is verdwenen en komt nooit meer terug - Dwaal niet in het verleden, maar leef in het heden met het zicht op de toekomst!
Hoe waardevol zijn deze woorden niet voor mij en hoe moeilijk is het voor mij om hieraan te houden. Het enige wat mij rest is intense verdriet - het ervaren van de pijn van gemis tot in je diepste botten.

Toch is het niet zo erg om jezelf soms te reflecteren op het verleden. Tenslotte zijn wij de persoon geworden die wij nu zijn door ons verleden - het reeds-zijn-in om Martin Heidegger te quoten.
Mijn mening is dat je soms gerust verdrietig mag zijn over het verleden als dat zo moeilijk is om los te laten. Het is via dit verdriet - deze pijn - dat wij uiteindelijk leren om ons verleden te accepteren zoals het is en misschien zelfs los te laten! Lukt ons dit, dan wacht ons als persoon een glorieuze toekomst want iets wat je loslaat kan je ook weer terugpakken.

Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Het is lekker weer. Ik ga weer op mijn balkon zitten onder het genot van mijn boek over griekse filosofie!
Een dikke knuffel van Halbe!

Spontane verliefdheid - bestaat dat nog?

Het is weer zover, het is zomer en de dames kleden zich dan altijd lekker luchtig dus gaan de hormoontjes bij mannen ook meespelen in "het spel der verleiding". Ok, sexy voelen is leuk en aardig, maar nog altijd een verschil en vooral een scherp contrast met verliefdheid. Een thema dat mij zowel frustreert als fascineert.

Na de zomer ben ik alweer 2 jaar vrijgezel, waarvan ik het eerste half jaar bewust voor heb gekozen. Die anderhalf jaar daarna heb ik een hoop geleerd, ook op dit gebied. Wat ik niet snap - en daar zal ik vast wel een vrouw voor moeten zijn om dat wél te kunnen snappen - is het nut van daten, terwijl er wel sprake is van een wederzijdse aantrekkingskracht.
Je voelt je aangetrokken tot elkaar, al dan wel of niet vooral fysiek met de daarbijbehorende lustgevoelens. Je probeert elkaar beter te leren kennen "om te kijken of er iets serieus uit kan komen". Waarom zo voorzichtig aan doen!? Wat is er gebeurd met de kalverliefde die wij ervaarden toen wij nog kinderen waren, jong en onschuldig en van het leven konden genieten zonder hoeven na te denken wat de dag ons morgen gaat brengen?

Ik kan nog steeds spontaan verliefd worden op iemand, heerlijk! Gewoon de hele dag rondlopen met een glimlach op mijn gezicht en alles door de roze bril kijken. Mij dunkt dat een heleboel mensen dit niet meer durven - en de beweegredenen hiervan zijn voor mij tot op heden onverklaarbaar. Zijn mensen bang om gekwetst te worden? Is het zo beangstigend om je hart open te stellen naar degene die de hele dag in je hoofd rondwandelt? Als dat zo is, dan kan je naar mijn mening beter de rest van je leven vrijgezel blijven, want gekwetst wordt je op den duur toch wel. Dat is nou eenmaal het gevolg van relaties - interacties tussen mensen met diens verwachtingen en teleurstellingen.

In de afgelopen anderhalf jaar heb ik verschillende dates gehad, waarvan ik sommigen via een datingsite heb leren kennen. Toegegeven, verliefd worden over internet is (theoretisch) onmogelijk. Daarvoor is de fysieke aantrekkingskracht té belangrijk om écht verliefd te kunnen worden via een semi-persoonlijk communicatiemiddel als internet. Wat wél mogelijk is dat je als persoon verwachtingen gaat maken over iemand, naar gelang je elkaar beter leert kennen via mail-contact danwel MSN. Maar de daadwerkelijke date is dan nog vaak een stap te ver, want stel je toch eens voor dat je verliefd zou worden oh oh oh wat eng....

Nah, ik laat het allemaal lekker voor wat het is. Spontaan verliefd worden is heerlijk, het zijn die zeldzame momenten in je leven dat je heerlijk euforisch mag zijn zonder dat je de consequenties ervoor moet aanvaarden. Jammer alleen dat mijn vrouwelijke tegenhanger dit blijkbaar niet vind, getuige de manier hoe ingewikkeld relaties worden naarmate je ouder wordt. Toch maar weer teruggaan naar kalverliefde?

Mensen, het weekend is begonnen! Ik ga weer verder genieten van mijn filosofie-boek over Plato en Socrates. Ik wens ieder een zeer fijn weekend.
Dikke knuffel van Halbe!

Een duik in de menselijke psyche - verleden vs. heden

Vandaag was een vrij bijzondere dag. Hoewel ik al een aantal gesprekken heb gehad bij PsyQ, was er vooralsnog geen officiële behandeling gestart. De gesprekken gingen over allerlei uiteenlopende zaken die voor mij op dat moment belangrijk waren. Maar vandaag ben ik begonnen en hoe! Gelukkig zijn de gesprekken gewoon doorgegaan met dezelfde psycholoog, wat erg prettig is gezien de vertrouwensband die ik nu met haar heb opgebouwd.

Wat voor mij nu belangrijk is, is om mijn verleden te accepteren zoals het is. Hoe ironisch is het wel niet dat mijn levensmotto (dwaal niet in het verleden, maar leef in het heden met het zicht op de toekomst) zoveel waarde heeft, maar tegelijk zo moeilijk is om op te volgen. Alles wat ik doe, alle keuzes die ik maak, het blijft een reflectie op mijn verleden, op de verkregen wijsheid uit mijn verleden.
Des te confronterender is het feit dat ik tot op heden ontevreden ben over mijn verleden, omdat ik het gevoel heb dat mijn verleden mijn ontwikkeling weerhoudt van de persoon die ik wil worden!

Het gevolg is dat ik als persoon verdrink in een vloedgolf van emoties - emoties waarbij ik het gevoel heb de controle over te verliezen.
Sommige filosofen zijn van mening dat wij heer en meester zijn over onze emoties. Door ons verdrietig te willen voelen, worden we ook verdrietig. Ondanks het feit dat hier zeker een kern van waarheid in zit, wordt hierbij voorbijgegaan aan de beleving die wij als mens of specifieker - als bewustzijn - ervaren van hetgeen wat wij leven noemen. Emoties kleuren ons leven en hoe meer kennis wij krijgen over dit leven, des te ingewikkelder wordt het kleurenpatroon van ons leven - van onze emoties.

Leggen wij nu de link naar het verleden dan komen we tot de fascinerende conclusie hoe wij als mensen subjectief - en dus via onze emoties - kijken naar ons verleden. Door ons verleden in het kader te plaatsen van pijn en verdriet zullen wij ook alleen maar pijn en verdriet ervaren wanneer wij dit verleden "bekijken".
Stappen wij buiten dit kader, dus zonder de inkleuring van emoties - objectief - dan kunnen wij als mensen zaken in een veel beter perspectief waarnemen - namelijk waarheidsgetrouw voorzover er kan worden gesproken over waarheid in de zin van de waarneming van het individu.

Dan rest ons nog 1 ding: het verleden te plaatsen in een objectief kader en ervan te leren - dan het verleden te plaatsen in een subjectief kader en per definitie inkleuring te geven aan de emoties die wij erover verkiezen te ervaren. Want dat wat ooit was, is niet meer en zal ook nooit meer zijn. Dat is nou eenmaal de dynamiek dat het leven heet.

Mensen, ik wens ieder een fijne dag toe! Het is weer lekker weer, perfect weer dus om in het zonnetje te gaan zitten.
Een dikke knuffel van Halbe!