Geluk...het is de spil van ons bestaan. Het hoogtepunt van onze emoties waarbij wij ons in een euforie bevinden. Alles is mooi en alles is goed. Het is een thema dat mij sinds een week heel erg bezighoudt in mijn hoofd. Afgelopen week was ik aan het werk en ik was aan het praten met mijn collega's. Ik kreeg opeens de vraag naar mijn hoofd toe geslingerd: "halbe, ben jij gelukkig?"
Tot mijn grote verbazing en onderliggend angst had ik moeite met het beantwoorden van deze vraag. Er kwam een "ja" uit mijn mond, maar mijn hoofd en lichaam zei nee. Is geluk niet meer een soort momentopname? Tenslotte is het tegenovergestelde, ongeluk, ook vaak een momentopname. Niet voor niks wordt een "ongeluk" vaak bestempeld als een negatieve gebeurtenis. Het is een nare gebeurtenis met een hoop negatieviteit dat erom heen hangt.
Hetzelfde geld voor ongelukkig zijn. Iemand die ongelukkig is kan niet genieten van het leven. Zo iemand vervloekt eerder het leven en zijn bestaan. Sommigen leven jarenlang met dit gevoel, ook bekend als "manische depressie". Het is nog maar afwachten of deze mensen alle jaren volhouden. Afgelopen 2 weken heb ik verschillende keren vertraging gehad met de NS. Tweemaal was er sprake van een aanrijding met een persoon. En als het niet hier in Zuid-Holland is, dan is het wel het beruchte stuk tussen Alkmaar en Castricum. Ook daar is de afgelopen 2 weken iemand voor de trein terecht gekomen. Direct wanneer ik zoiets hoor volg het woord "zelfmoord" in mijn hoofd. Ik ril bij de gedachte van zelfmoord.
En toch heb ik begrip voor deze mensen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen intentie om zelfmoord te plegen of iets in die richting. Ik zou nooit en te nimmer het mes op mijn polsen kunnen leggen of mijzelf voor de trein gooien. Nee, daarvoor is mijn liefde van het leven te groot. Maar soms vraag ik me af "is het het waard, om ongeluk te ervaren?"
Ik zeg vaak, geluk maak je zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzen die jij maak in het leven. Maar het zijn de gevolgen van de keuzes die soms niet te overzien zijn. Dat maakt mensen ongelukkig, het gevoel hebben de controle over je eigen leven te verliezen.
Afgelopen week heb ik toch weer een paar tranen moeten laten vallen. Even doemden allerlei vragen op in mijn hoofd. "Ben ik gelukkig?" "Ben ik ongelukkig?" "Waarom kan ik niet genieten van het leven dat ik nu leid" "Waarom heb ik het gevoel dat mijn leven altijd een chaos is geweest?"
De tranen waren net zo snel weer verdwenen. Ik was aan het werk en ik moest mij richten op mijn werk, niet op mijn verdriet. Ik heb toen al mijn energie gericht op mijn werkzaamheden en dat lukte! Dat was fijn, heel fijn. Ik moest zelfs overwerken tot half 8. Ik had er geen problemen mee, het zorgde ervoor dat mijn gedachten niet afdwaalden naar mijn verdriet.
Later de afgelopen week kwam ik toevallig foto's tegen van vroeger. Dan bedoel ik ook echt vroeger, toen ik een kind was. Soms verlang ik naar die tijd. Hoe fijn het leven is, als je een kind ben. Alleen genieten van het leven, spelen, eten. Natuurlijk maak je soms ruzie, maar na ruzie maak je het altijd goed met je vriendjes.
Maar ik vond ook foto's van mijn tienerjaren. De beruchte jaren van mijn moeder's ziekte. Tot mijn grote verbazing keek ik vaak erg vrolijk op die foto's. Natuurlijk waren er in die dagen een hoop momenten van verdriet en tranen, maar er was ook een hoop blijdschap en geluk. Je bent gelukkig met dat wat je hebt. Ik kan me vaak genoeg herinneren dat ik mijn tranen zijn beloop liet gaan wanneer het mij teveel werd. Maar nooit deed ik dit in het bijzijn van mijn moeder. Ik wilde sterk zijn voor haar, ik wilde haar steunpilaar zijn.
En dat was ik ook ik, dat weet ik. Mijn vader had altijd moeite gehad met de ziekte van mijn moeder. Ik denk dat hij dit nooit heeft kunnen accepteren, dat zij zo ziek was geworden. Ik had geen keuze. Ik kreeg alle omstandigheden door mijn strot gedouwd. En vreemd genoeg heb ik tot de dag van vandaag geen spijt van mijn leven.
Hoe verdrietig ik ook ook soms ben, het leven heeft mij gevormd tot de man die ik vandaag ben. Ik durf niet volop te zeggen dat ik gelukkig ben, maar ik ben ook niet ongelukkig. Ik bevind me nu op het punt in mijn leven dat ik werk aan mijn toekomst, zodat ik met de tijd gelukkig kan worden. Wie weet wanneer deze tijd aanbreekt. Misschien duurt het nog wel jaren voordat deze tijd aanbreekt. Maar ooit zal deze tijd aanbreken. Tot dan maak ik er het beste van!
Mensen, werk ze deze week. Ik heb morgen een sollicitatiegesprek, dus ik kan uitslapen! Tenminste, voor mijn doen is half 7 uitslapen even ter informatie haha.
Dikke knuffel van Halbe!
