Het jaar 2009 loopt op zijn einde. Het jaar waarin ik een kwart eeuw oud ben geworden, terwijl ik voor mijn gevoel al vele jaren ouder ben dan 25.
Mijn jaar begon niet al te positief. December 2008 was voor mij een lange lange héle lange maand. Ik herinner het mij als de dag van gisteren, dat gevoel van verloren te zijn. Anderhalf uur kapot van verdriet in de kantine van mijn stage. Maar na tranen komt de kracht. Zelfs toen ik halsoverkop bij mijn zus uit huis ging en op kamers ging wonen had ik de drang om er wat moois van te maken en dat is mij gelukt!
Mijn stage stond toen even op een wankel evenwicht...in januari had ik mij op een dag ziek gemeld. Ik had mijzelf overgewerkt...ondertussen had ik namelijk ook een bijbaan bij het Albert Heijn en daar maakte ik toch best wel veel uren. Ik heb toen 2 maanden achter elkaar weken gemaakt dat ik 32 uur op mijn stage werkte en daarnaast nog 16 uur bij de AH. Tenzij het een koopzondag was...dan werkte ik 13 dagen achter elkaar. Als je dat 3 maanden lang doet, dan vind je lichaam dat niet zo prettig vreemd he...Dus op een ochtend werd ik wakker met rugpijn en kapotte enkels. Ze hadden er opzich wel begrip voor, maar niet voor het feit dat ik mijn lichaam kapot werkte bij de AH terwijl ik nog mijn verantwoordelijkheden had op mijn stage oeps....
En toen ik op een zekere dag in januari ook nog eens niet kwam opdagen had ik het toch weer erg bont gemaakt op mijn stage...Ik werd wakker met een hoofd vol chaos en ik wist dat ik niet optimaal zou kunnen functioneren die dag. Dus ik bleef liggen en liggen....totdat ik werd opgebeld door mijn stage. "Halbe, ik had jou vanmorgen verwacht op de werkvloer. Is er iets aan de hand?" "Oh nee hoor, ik ben door mijn wekker geslapen! Ik kom gelijk jullie richting op". Op mijn stage aangekomen had ik direct een heftig gesprek met mijn twee stagebegeleiders.
2 maanden later kreeg ik een beangstigende boodschap. Ik moest mijzelf gaan bewijzen dat ik echt een analist kon worden, want mijn stagebegeleiders merkten amper vooruitgang in mij. Het was maart dat ik dat te horen kreeg, dus in principe had ik nog 4 hele maanden. Maar in die 4 maanden moest ik wel gaan afstuderen en dat was toch andere koek. Even leek het erop dat ik de handdoek in de ring zou gooien. Ik had zelfs gekeken op het internet naar een universitaire studie. Mijn gedachten waren "als zij mijn inzet niet kunnen waarderen, dan hoeft het voor mij ook niet. Dan ga ik wel biologie of biomedische wetenschappen studeren aan de VU of het UVA".
Al met al heb ik het beste gemaakt van alles, ook dankzij 2 hele lieve stagebegeleiders die echt hun best hebben gedaan voor mij. En ook alle mensen om mij heen, iedereen die mij het afgelopen jaar op wat voor manier dan ook heeft gesteunt: BEDANKT!
Het heeft uiteindelijk geleidt tot het behalen van mijn diploma in juni. Mijn diplomauitreiking was mijn dag! Niet alleen was mijn moeder aanwezig op die dag, het was voor mij erkenning van 2 hele lange jaren keihard werken, ook op persoonlijk vlak met de nodige tegenslagen die ik moest verwerken.
Ik begon daarna met werken bij Crucell, in de biotechnologie. Mijn mams was maar een maand hier in NL en na die maand ging zij weer terug. Het afscheid viel toch erg tegen...maar het leven gaat door, dus uiteindelijk heb ik mijzelf erbij neergelegd en vreemd genoeg had ik er toen erg snel vrede mee. Toen ik mijn eigen woning had, merkte ik het gemis van mijn vader...ook toen was het een kwestie van een paar traantjes laten vallen en daarna doorgaan. Je moet er zelf het beste van maken! Ik heb de nodige steun gehad van de mensen om mij heen en mijn verhuizing had ik niet kunnen redden zonder Maarten, Jhon, de vriend van mij nicht en mijn oom en tante. Allemaal: BEDANKT voor jullie hulp!
Ik had mijn plekje gevonden bij Crucell, helaas was dat gevoel niet wederzijds. Toegegeven, ik had al een vermoeden dat ik niet op mijn plek zat op de afdeling waar ik kwam te werken. Maar ik heb een "can do"-werkmentaliteit. Jammer alleen dat ik uiteindelijk toch ruzie heb gekregen met mijn trainer en dat het van daaruit verder een negatief spoor naar beneden bracht. Ik weet zeker dat als ik een tweede kans had gekregen, dat ik mijzelf kon bewijzen. Maar zij hadden het gevoel dat er al teveel vertrouwen verloren is gegaan, dus exit Halbe.
Dat was pijnlijk en een hele harde klap in mijn gezicht. Vooral je zelfvertrouwen komt op zo'n moment in gevaar, ook omdat ik een week later de diagnose ADHD te horen kreeg....Tja, dat verklaart een groot gedeelte van de chaos in mijn hoofd. En juist door die chaos heb ik enkele hele domme fouten gemaakt, dat geef ik toe.
Heel toevallig werd ik opgebeld door een uitzendbureau, op de dag dat ik de ontbindingsovereenkomst had getekend bij Crucell. Zij zochten per direct analisten voor een project bij het NVI, het Nederlands Vaccin Instituut. Het ging om een project met de mexicaanse griep. Het eerste wat ik dacht was "ho...ik heb net een baan verprutst en dat staat al niet mooi op je cv. Is dit wel verstandig?". Toch klonk het werk mij wel leuk en niet al te moeilijk, dus ik had zoiets van "wat heb ik te verliezen?"
Ik denk dat het één van de beste keuzes is die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Toegegeven, het werk was niet al te ingewikkeld. Maar het was wel een prachtige ervaring die ik zeker niet had willen missen. Ik werkte toch mee in een wetenschappelijk onderzoek en voor mij is dat een prachtervaring die ik zeker ga meenemen naar de toekomst. Het biedt voor mij inzichten, want ik merkte gelijk het verschil hoe bij het NVI werd gewerkt en bij het NIOZ. Daarnaast was het ook goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb kunnen bewijzen naar mijzelf dat ik zeker geschikt ben om te werken in het laboratorium! Crucell was een misstap, maar wel één waarvan ik een hoop heb geleerd.
Het heeft vervolgens de deur geopent naar mijn nieuwe baan bij het RIVM. Vroeger was het NVI een onderdeel van het RIVM (rijkinstituut voor volksgezondheid en milieu, voor de leken onder ons ;)). Echter heeft het NVI een productieafdeling dat dus winst maakt. En winst maken gaat niet samen met een overheidsinstantie, dus is er van het NVI een aparte organisatie gemaakt, dat parallel loopt met het RIVM.
Ik heb mijn sporen verdiend bij het NVI en nu ga ik een nieuw spoor in bij het RIVM. Nog steeds voel ik de blijheid met deze baan! Het belangrijkste voor mij is dat ik extra begeleiding kan krijgen i.v.m. mijn ADHD en dat is een hele rustgevende gedachte. Het belangrijkste is echter dat ik nog beter weet waar mijn valkuilen zich bevinden. Ik moet goed letten dat ik mijzelf niet voorbijloopt, want ik realiseer me heel goed dat als ik deze baan verprutst, dat ik een heel slecht toekomstperspectief heb in de wetenschap.
2010 komt eraan! 2009 is voorbij, een veelbewogen jaar waarin een hoop is gebeurd. Behalve op het gebied van relaties haha.....een hoop blauwtjes gelopen maar ach, toch heb ik het wel gewaagd om het nummer te vragen van enkele charmante jongedames en nog gekregen ook! Jammer alleen dat ze daarna niet meer terugsmsen *zucht* vrouwen....
Ach, ik zie het voorlopig wel. Ik heb een date gehad en zij is zeker weten erg leuk! Maar ik heb geleerd om objectief te blijven dus ik zie wel hoe dit gaat aflopen...tot dit tijd geniet van mijn eigen leven!
Mensen, ik wil ieder persoon een voorspoedig, liefdevol, gezond en vreugdevol 2010 toewensen! Dat het een mooi jaar mag worden!
Een hele dikke knuffel van Halbe!
donderdag 31 december 2009
woensdag 9 december 2009
Het omarmen van verdriet
Het is vreemd hoe snel verdriet kan komen. Althans, hoe zo ervaar ik het. Het ene moment ben ik aan het praten met iemand en het andere moment krijg ik last van een brok in mijn keel. Vooral als het gesprek een wending krijgt die ik niet zo prettig vind. Waarbij ik het gevoel heb dat het gesprek een richting opgaat waarvan ik weet dat het onderwerp voor mij heel gevoelig is.
Vandaag ging het anders. Een collega van mij was aan het springen van blijdschap en kerstliedjes aan het zingen. Zij ging vanavond de kerstboom optuigen. Het deed mij eerst niks, maar al gauw kwamen de herinneringen van vroeger naar boven. Mijn moeder was altijd in de weer rond deze tijd. Ook al was ze ziek, elk jaar werd er een kerstboom opgetuigt. Soms waren alleen mams en ik bezig, terwijl andere jaren paps er ook bij was en dan gingen wij met z'n drieën de kerstboom optuigen.
Even deed het pijn, het besef dat dit alweer een jaar is waarbij het niet mogelijk is. Een jaar waarin een hoop is gebeurd. Een jaar waarbij ik mijzelf heb hervonden in het leven, hoe mijn gedachtengoed over het leven is gematureerd. En toch voelde het bitter aan, want ook dit jaar zal het een kerst worden zonder mijn ouders. Zij daar helemaal in Colombia en ik hier in het "verre" Nederland.
Even kwamen de tranen en voelde ik mijn ogen branden van verdriet. En plotseling deed ik onbewust iets wat ik al tijden niet meer heb gedaan: ik heb mijn verdriet omarmt.
Toen ik nog op school zat, had ik een keer gesproken met een docent van mij. Diezelfde docent die mij vertelde dat ik "een breuk in mijn ziel heb". Zij gaf mij de tip om het verdriet dat ik ervaar niet proberen weg te duwen, maar in plaats daarvan moest ik het omarmen zodat ik het een plek kan geven in mijn hart.
Zij vertelde mij het volgende: "Omarm je verdriet en accepteer het feit dat je verdrietig ben. Laat het rustig over je heen komen en wanneer je het gevoel heb dat het voldoende is geweest zal het vanzelf weggaan. En ga daarna iets voor jezelf doen, je zal merken dat je jezelf veel beter voel daarna."
Hoe bitter ik was toen ik de trein instapte, hoe overdonderd ik was toen ik de trein uitstapte. Het is een gewaarwording die ik al heel lang niet meer heb ervaren.
Ik merk al aan mijzelf dat ik dit jaar zoveel ben gegroeid, dat ik nog nooit zo stabiel ben geweest in een decembermaand als dit jaar. Maar wat mij vanavond overkwam is niet om te omschrijven in woorden. Ik mistte mijn ouders, dat is een feit. Ik voelde ook een lichte vorm van bitterheid in mijn hart. Maar bovenal voelde ik mij gelukkig. Ik heb geaccepteert dat ik verdrietig ben en dat ik mijn ouders mis, maar tegelijk ben ik gelukkig met het leven dat ik nu heb. Ik kom tevreden thuis in een huis waar ik mij gelukkig voel. En er is niemand in de hele wereld die dat gevoel van mij kan afpakken!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond!
Geniet van deze decembermaand, maar bovenal geniet van de warmte van je medemens. Durf de persoon die naast je zit in de bus of tegenover je zit in de trein een fijne avond te wensen. Buiten is het al zo koud, probeer het dan binnen lekker warm te maken, ook al is het in het openbaar vervoer.
Een hele dikke knuffel van Halbe!
Vandaag ging het anders. Een collega van mij was aan het springen van blijdschap en kerstliedjes aan het zingen. Zij ging vanavond de kerstboom optuigen. Het deed mij eerst niks, maar al gauw kwamen de herinneringen van vroeger naar boven. Mijn moeder was altijd in de weer rond deze tijd. Ook al was ze ziek, elk jaar werd er een kerstboom opgetuigt. Soms waren alleen mams en ik bezig, terwijl andere jaren paps er ook bij was en dan gingen wij met z'n drieën de kerstboom optuigen.
Even deed het pijn, het besef dat dit alweer een jaar is waarbij het niet mogelijk is. Een jaar waarin een hoop is gebeurd. Een jaar waarbij ik mijzelf heb hervonden in het leven, hoe mijn gedachtengoed over het leven is gematureerd. En toch voelde het bitter aan, want ook dit jaar zal het een kerst worden zonder mijn ouders. Zij daar helemaal in Colombia en ik hier in het "verre" Nederland.
Even kwamen de tranen en voelde ik mijn ogen branden van verdriet. En plotseling deed ik onbewust iets wat ik al tijden niet meer heb gedaan: ik heb mijn verdriet omarmt.
Toen ik nog op school zat, had ik een keer gesproken met een docent van mij. Diezelfde docent die mij vertelde dat ik "een breuk in mijn ziel heb". Zij gaf mij de tip om het verdriet dat ik ervaar niet proberen weg te duwen, maar in plaats daarvan moest ik het omarmen zodat ik het een plek kan geven in mijn hart.
Zij vertelde mij het volgende: "Omarm je verdriet en accepteer het feit dat je verdrietig ben. Laat het rustig over je heen komen en wanneer je het gevoel heb dat het voldoende is geweest zal het vanzelf weggaan. En ga daarna iets voor jezelf doen, je zal merken dat je jezelf veel beter voel daarna."
Hoe bitter ik was toen ik de trein instapte, hoe overdonderd ik was toen ik de trein uitstapte. Het is een gewaarwording die ik al heel lang niet meer heb ervaren.
Ik merk al aan mijzelf dat ik dit jaar zoveel ben gegroeid, dat ik nog nooit zo stabiel ben geweest in een decembermaand als dit jaar. Maar wat mij vanavond overkwam is niet om te omschrijven in woorden. Ik mistte mijn ouders, dat is een feit. Ik voelde ook een lichte vorm van bitterheid in mijn hart. Maar bovenal voelde ik mij gelukkig. Ik heb geaccepteert dat ik verdrietig ben en dat ik mijn ouders mis, maar tegelijk ben ik gelukkig met het leven dat ik nu heb. Ik kom tevreden thuis in een huis waar ik mij gelukkig voel. En er is niemand in de hele wereld die dat gevoel van mij kan afpakken!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond!
Geniet van deze decembermaand, maar bovenal geniet van de warmte van je medemens. Durf de persoon die naast je zit in de bus of tegenover je zit in de trein een fijne avond te wensen. Buiten is het al zo koud, probeer het dan binnen lekker warm te maken, ook al is het in het openbaar vervoer.
Een hele dikke knuffel van Halbe!
maandag 9 november 2009
Geluk
Geluk...het is de spil van ons bestaan. Het hoogtepunt van onze emoties waarbij wij ons in een euforie bevinden. Alles is mooi en alles is goed. Het is een thema dat mij sinds een week heel erg bezighoudt in mijn hoofd. Afgelopen week was ik aan het werk en ik was aan het praten met mijn collega's. Ik kreeg opeens de vraag naar mijn hoofd toe geslingerd: "halbe, ben jij gelukkig?"
Tot mijn grote verbazing en onderliggend angst had ik moeite met het beantwoorden van deze vraag. Er kwam een "ja" uit mijn mond, maar mijn hoofd en lichaam zei nee. Is geluk niet meer een soort momentopname? Tenslotte is het tegenovergestelde, ongeluk, ook vaak een momentopname. Niet voor niks wordt een "ongeluk" vaak bestempeld als een negatieve gebeurtenis. Het is een nare gebeurtenis met een hoop negatieviteit dat erom heen hangt.
Hetzelfde geld voor ongelukkig zijn. Iemand die ongelukkig is kan niet genieten van het leven. Zo iemand vervloekt eerder het leven en zijn bestaan. Sommigen leven jarenlang met dit gevoel, ook bekend als "manische depressie". Het is nog maar afwachten of deze mensen alle jaren volhouden. Afgelopen 2 weken heb ik verschillende keren vertraging gehad met de NS. Tweemaal was er sprake van een aanrijding met een persoon. En als het niet hier in Zuid-Holland is, dan is het wel het beruchte stuk tussen Alkmaar en Castricum. Ook daar is de afgelopen 2 weken iemand voor de trein terecht gekomen. Direct wanneer ik zoiets hoor volg het woord "zelfmoord" in mijn hoofd. Ik ril bij de gedachte van zelfmoord.
En toch heb ik begrip voor deze mensen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen intentie om zelfmoord te plegen of iets in die richting. Ik zou nooit en te nimmer het mes op mijn polsen kunnen leggen of mijzelf voor de trein gooien. Nee, daarvoor is mijn liefde van het leven te groot. Maar soms vraag ik me af "is het het waard, om ongeluk te ervaren?"
Ik zeg vaak, geluk maak je zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzen die jij maak in het leven. Maar het zijn de gevolgen van de keuzes die soms niet te overzien zijn. Dat maakt mensen ongelukkig, het gevoel hebben de controle over je eigen leven te verliezen.
Afgelopen week heb ik toch weer een paar tranen moeten laten vallen. Even doemden allerlei vragen op in mijn hoofd. "Ben ik gelukkig?" "Ben ik ongelukkig?" "Waarom kan ik niet genieten van het leven dat ik nu leid" "Waarom heb ik het gevoel dat mijn leven altijd een chaos is geweest?"
De tranen waren net zo snel weer verdwenen. Ik was aan het werk en ik moest mij richten op mijn werk, niet op mijn verdriet. Ik heb toen al mijn energie gericht op mijn werkzaamheden en dat lukte! Dat was fijn, heel fijn. Ik moest zelfs overwerken tot half 8. Ik had er geen problemen mee, het zorgde ervoor dat mijn gedachten niet afdwaalden naar mijn verdriet.
Later de afgelopen week kwam ik toevallig foto's tegen van vroeger. Dan bedoel ik ook echt vroeger, toen ik een kind was. Soms verlang ik naar die tijd. Hoe fijn het leven is, als je een kind ben. Alleen genieten van het leven, spelen, eten. Natuurlijk maak je soms ruzie, maar na ruzie maak je het altijd goed met je vriendjes.
Maar ik vond ook foto's van mijn tienerjaren. De beruchte jaren van mijn moeder's ziekte. Tot mijn grote verbazing keek ik vaak erg vrolijk op die foto's. Natuurlijk waren er in die dagen een hoop momenten van verdriet en tranen, maar er was ook een hoop blijdschap en geluk. Je bent gelukkig met dat wat je hebt. Ik kan me vaak genoeg herinneren dat ik mijn tranen zijn beloop liet gaan wanneer het mij teveel werd. Maar nooit deed ik dit in het bijzijn van mijn moeder. Ik wilde sterk zijn voor haar, ik wilde haar steunpilaar zijn.
En dat was ik ook ik, dat weet ik. Mijn vader had altijd moeite gehad met de ziekte van mijn moeder. Ik denk dat hij dit nooit heeft kunnen accepteren, dat zij zo ziek was geworden. Ik had geen keuze. Ik kreeg alle omstandigheden door mijn strot gedouwd. En vreemd genoeg heb ik tot de dag van vandaag geen spijt van mijn leven.
Hoe verdrietig ik ook ook soms ben, het leven heeft mij gevormd tot de man die ik vandaag ben. Ik durf niet volop te zeggen dat ik gelukkig ben, maar ik ben ook niet ongelukkig. Ik bevind me nu op het punt in mijn leven dat ik werk aan mijn toekomst, zodat ik met de tijd gelukkig kan worden. Wie weet wanneer deze tijd aanbreekt. Misschien duurt het nog wel jaren voordat deze tijd aanbreekt. Maar ooit zal deze tijd aanbreken. Tot dan maak ik er het beste van!
Mensen, werk ze deze week. Ik heb morgen een sollicitatiegesprek, dus ik kan uitslapen! Tenminste, voor mijn doen is half 7 uitslapen even ter informatie haha.
Dikke knuffel van Halbe!
Tot mijn grote verbazing en onderliggend angst had ik moeite met het beantwoorden van deze vraag. Er kwam een "ja" uit mijn mond, maar mijn hoofd en lichaam zei nee. Is geluk niet meer een soort momentopname? Tenslotte is het tegenovergestelde, ongeluk, ook vaak een momentopname. Niet voor niks wordt een "ongeluk" vaak bestempeld als een negatieve gebeurtenis. Het is een nare gebeurtenis met een hoop negatieviteit dat erom heen hangt.
Hetzelfde geld voor ongelukkig zijn. Iemand die ongelukkig is kan niet genieten van het leven. Zo iemand vervloekt eerder het leven en zijn bestaan. Sommigen leven jarenlang met dit gevoel, ook bekend als "manische depressie". Het is nog maar afwachten of deze mensen alle jaren volhouden. Afgelopen 2 weken heb ik verschillende keren vertraging gehad met de NS. Tweemaal was er sprake van een aanrijding met een persoon. En als het niet hier in Zuid-Holland is, dan is het wel het beruchte stuk tussen Alkmaar en Castricum. Ook daar is de afgelopen 2 weken iemand voor de trein terecht gekomen. Direct wanneer ik zoiets hoor volg het woord "zelfmoord" in mijn hoofd. Ik ril bij de gedachte van zelfmoord.
En toch heb ik begrip voor deze mensen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen intentie om zelfmoord te plegen of iets in die richting. Ik zou nooit en te nimmer het mes op mijn polsen kunnen leggen of mijzelf voor de trein gooien. Nee, daarvoor is mijn liefde van het leven te groot. Maar soms vraag ik me af "is het het waard, om ongeluk te ervaren?"
Ik zeg vaak, geluk maak je zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzen die jij maak in het leven. Maar het zijn de gevolgen van de keuzes die soms niet te overzien zijn. Dat maakt mensen ongelukkig, het gevoel hebben de controle over je eigen leven te verliezen.
Afgelopen week heb ik toch weer een paar tranen moeten laten vallen. Even doemden allerlei vragen op in mijn hoofd. "Ben ik gelukkig?" "Ben ik ongelukkig?" "Waarom kan ik niet genieten van het leven dat ik nu leid" "Waarom heb ik het gevoel dat mijn leven altijd een chaos is geweest?"
De tranen waren net zo snel weer verdwenen. Ik was aan het werk en ik moest mij richten op mijn werk, niet op mijn verdriet. Ik heb toen al mijn energie gericht op mijn werkzaamheden en dat lukte! Dat was fijn, heel fijn. Ik moest zelfs overwerken tot half 8. Ik had er geen problemen mee, het zorgde ervoor dat mijn gedachten niet afdwaalden naar mijn verdriet.
Later de afgelopen week kwam ik toevallig foto's tegen van vroeger. Dan bedoel ik ook echt vroeger, toen ik een kind was. Soms verlang ik naar die tijd. Hoe fijn het leven is, als je een kind ben. Alleen genieten van het leven, spelen, eten. Natuurlijk maak je soms ruzie, maar na ruzie maak je het altijd goed met je vriendjes.
Maar ik vond ook foto's van mijn tienerjaren. De beruchte jaren van mijn moeder's ziekte. Tot mijn grote verbazing keek ik vaak erg vrolijk op die foto's. Natuurlijk waren er in die dagen een hoop momenten van verdriet en tranen, maar er was ook een hoop blijdschap en geluk. Je bent gelukkig met dat wat je hebt. Ik kan me vaak genoeg herinneren dat ik mijn tranen zijn beloop liet gaan wanneer het mij teveel werd. Maar nooit deed ik dit in het bijzijn van mijn moeder. Ik wilde sterk zijn voor haar, ik wilde haar steunpilaar zijn.
En dat was ik ook ik, dat weet ik. Mijn vader had altijd moeite gehad met de ziekte van mijn moeder. Ik denk dat hij dit nooit heeft kunnen accepteren, dat zij zo ziek was geworden. Ik had geen keuze. Ik kreeg alle omstandigheden door mijn strot gedouwd. En vreemd genoeg heb ik tot de dag van vandaag geen spijt van mijn leven.
Hoe verdrietig ik ook ook soms ben, het leven heeft mij gevormd tot de man die ik vandaag ben. Ik durf niet volop te zeggen dat ik gelukkig ben, maar ik ben ook niet ongelukkig. Ik bevind me nu op het punt in mijn leven dat ik werk aan mijn toekomst, zodat ik met de tijd gelukkig kan worden. Wie weet wanneer deze tijd aanbreekt. Misschien duurt het nog wel jaren voordat deze tijd aanbreekt. Maar ooit zal deze tijd aanbreken. Tot dan maak ik er het beste van!
Mensen, werk ze deze week. Ik heb morgen een sollicitatiegesprek, dus ik kan uitslapen! Tenminste, voor mijn doen is half 7 uitslapen even ter informatie haha.
Dikke knuffel van Halbe!
zaterdag 24 oktober 2009
Tranen
Tranen...van verdriet. Teveel gebeurd en te weinig tijd gegeven voor verwerking. Altijd doorgaan en nooit de tijd nemen om het een plek in het hart te geven. Het wegdrukken van emoties zodat de mensen om mij heen niet zien wat er in mij omgaat. Blijven glimlachen, ook al hebben emoties geen betekenis meer.
Tranen...van eenzaamheid. Alleen thuiskomen en alleen in slaap vallen. Alleen wakker worden en alleen koken. Alleen gelukkig zijn, terwijl geluk iets is wat je moet delen met de mensen om je heen. Er bestaat niks mooiers dan een glimlach tevoorschijn toveren op het gezicht van andere mensen.
Tranen...van angst. Angst om te stikken, wanneer ik last krijg van een emotionele brok in mijn keel. Angst om dezelfde fouten te maken, angst dat wat ik doe niks uitmaakt. Angst om de kracht te verliezen dat mij gaande houdt. Angst om mijzelf te verliezen in mijn emoties.
Tranen...van woede. Boosheid dat het mij moest overkomen. Dat het leven op zo'n manier door mijn strot wordt gedouwd. Dat ik niet kan genieten van het leven zoals andere mensen dat doen. Dat zaken voor mij altijd gecompliceerd zijn. Het gevoel hebben dat mijn leven zo anders had kunnen lopen.
Tranen...van radeloosheid. Niet weten wat wijsheid is. Zoeken naar mijn eigen weg. Moe worden van mijn verdriet. Hopen dat ik in de nabije toekomst mijn eigen leven in handen heb. Dat de chaos dat mijn leven is structuur wordt. Niet meer het gevoel hebben om eenzaam te zijn en geen angst meer om te stikken. Geen woede, maar rationaliseren van emoties.
Ik heb ADHD. Ik heb onderzoeken gedaan bij het GGZ en de diagnose ADHD is gemaakt. Maar er is mogelijk sprake van een onderliggend probleem. Dat lijkt mij erg aannemelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik al op de helft van mijn leven ben. Zoveel dingen die zijn gebeurd, zoveel verdriet dat blijft. Zoveel emoties die soms door mijn lichaam gieren dat ik er gek van wordt. Zoveel chaos in mijn hoofd dat ik het liefste wil wegrennen.
Maar ik ga het niet doen. Ik trotseer het leven. Hoe zwaar het ook is, hoe pijnlijk sommige dagen zijn, hoe beangstigend ik mij soms voel; het leven gaat door. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal. Ik weet dat ik aandacht zoek, omdat ik zelf nog steeds elke dag zoek naar een plekje voor mijn verdriet.
Nog steeds vraag ik mij af, is wat ik heb meegemaakt echt zo erg? Of hebben andere mensen het zwaarder? Wat voor impact hebben problemen op het alledaagse leven? Waarom heb ik het gevoel dat ik de énige persoon ben bij wie deze problemen daadwerkelijk invloed heeft op mijn leven? Op wat voor manier gaan mensen om met hun problemen en hoe is dat anders dan de manier hoe ik omga met mijn problemen?
Dit zijn enkele vragen die ik hoop te beantwoorden wanneer mijn behandeling start voor ADHD bij het GGZ. Tot die tijd moet ik het doen met de wijsheid die ik bezit. Moet ik mij neerleggen bij het leven dat ik nu leidt. Genieten van dat wat ik heb en mijn blik op de toekomst richten. Maar de tranen blijven...en die zullen nooit verdwijnen. Het litteken op mijn ziel blijft en zal altijd aanwezig zijn.
Ik wens ieder een hele fijne avond. Werk ze/studeer ze/luier ze. Pluk de dag en maak wat van het leven. Het is zo zonde om het weg te gooien, tenslotte leef je maar 1 keer.
Dikke knuffel van Halbe!
Tranen...van eenzaamheid. Alleen thuiskomen en alleen in slaap vallen. Alleen wakker worden en alleen koken. Alleen gelukkig zijn, terwijl geluk iets is wat je moet delen met de mensen om je heen. Er bestaat niks mooiers dan een glimlach tevoorschijn toveren op het gezicht van andere mensen.
Tranen...van angst. Angst om te stikken, wanneer ik last krijg van een emotionele brok in mijn keel. Angst om dezelfde fouten te maken, angst dat wat ik doe niks uitmaakt. Angst om de kracht te verliezen dat mij gaande houdt. Angst om mijzelf te verliezen in mijn emoties.
Tranen...van woede. Boosheid dat het mij moest overkomen. Dat het leven op zo'n manier door mijn strot wordt gedouwd. Dat ik niet kan genieten van het leven zoals andere mensen dat doen. Dat zaken voor mij altijd gecompliceerd zijn. Het gevoel hebben dat mijn leven zo anders had kunnen lopen.
Tranen...van radeloosheid. Niet weten wat wijsheid is. Zoeken naar mijn eigen weg. Moe worden van mijn verdriet. Hopen dat ik in de nabije toekomst mijn eigen leven in handen heb. Dat de chaos dat mijn leven is structuur wordt. Niet meer het gevoel hebben om eenzaam te zijn en geen angst meer om te stikken. Geen woede, maar rationaliseren van emoties.
Ik heb ADHD. Ik heb onderzoeken gedaan bij het GGZ en de diagnose ADHD is gemaakt. Maar er is mogelijk sprake van een onderliggend probleem. Dat lijkt mij erg aannemelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik al op de helft van mijn leven ben. Zoveel dingen die zijn gebeurd, zoveel verdriet dat blijft. Zoveel emoties die soms door mijn lichaam gieren dat ik er gek van wordt. Zoveel chaos in mijn hoofd dat ik het liefste wil wegrennen.
Maar ik ga het niet doen. Ik trotseer het leven. Hoe zwaar het ook is, hoe pijnlijk sommige dagen zijn, hoe beangstigend ik mij soms voel; het leven gaat door. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal. Ik weet dat ik aandacht zoek, omdat ik zelf nog steeds elke dag zoek naar een plekje voor mijn verdriet.
Nog steeds vraag ik mij af, is wat ik heb meegemaakt echt zo erg? Of hebben andere mensen het zwaarder? Wat voor impact hebben problemen op het alledaagse leven? Waarom heb ik het gevoel dat ik de énige persoon ben bij wie deze problemen daadwerkelijk invloed heeft op mijn leven? Op wat voor manier gaan mensen om met hun problemen en hoe is dat anders dan de manier hoe ik omga met mijn problemen?
Dit zijn enkele vragen die ik hoop te beantwoorden wanneer mijn behandeling start voor ADHD bij het GGZ. Tot die tijd moet ik het doen met de wijsheid die ik bezit. Moet ik mij neerleggen bij het leven dat ik nu leidt. Genieten van dat wat ik heb en mijn blik op de toekomst richten. Maar de tranen blijven...en die zullen nooit verdwijnen. Het litteken op mijn ziel blijft en zal altijd aanwezig zijn.
Ik wens ieder een hele fijne avond. Werk ze/studeer ze/luier ze. Pluk de dag en maak wat van het leven. Het is zo zonde om het weg te gooien, tenslotte leef je maar 1 keer.
Dikke knuffel van Halbe!
zondag 4 oktober 2009
Het toppunt van consumentendwaasheid
Gisteren ben ik naar de stad geweest. Is opzich niet zo vreemd, maar deze keer ging ik de stad in omdat ik nieuwe schoenen én een paar nieuwe spijkerbroeken nodig had. Aangezien ik een paar keer per jaar naar de stad ga voor spijkerbroeken en ongeveer 1x in de 2 jaar voor schoenen is het een uitzondering dat ik op 1 dag de stad inga voor zówel schoenen áls een paar nieuwe spijkerbroeken.
Nu ben ik niet iemand die de mode volgt. Ik vind het eerder verschrikkelijk en vooral hersenloos om "de massa" te volgen. Als ik kleren koop, dan doe ik het omdat ik het of mooi vind of stoer vind. En ja, omdat je toch vaak de mooiere spullen in die "hippe, modieuze zaken" kan vinden, ben ik dus verschillende winkels ingelopen.
Ik was erg succesvol en als toppunt van ironie heb ik modieuze schoenen gekocht, die zowel lekker warm zitten als stoer eruit zien. En aangezien ik toch alleen in de stad was, helaas want de persoon die ik had meegevraagd kon niet *zucht*, ben ik gelijk een loopje gaan doen. Opeens liep ik langs de bijenkorf. Ik bedacht me dat ik ook nog nieuwe lakens nodig had en ik zag opeens allemaal reclameborden staan over de 3 dolle dwaze dagen.
Aangezien ik een echte Nederlander ben, ging ik ervan uit dat ik hier wel met flinke korting nieuwe lakens kon kopen. Ik liep de winkel in en tot mijn grote verbazing doet de reclamenaam zijn eer aan. Elke 5 minuten brulde er één of andere kerel door de microfoon welke aanbiedingen op de desbetreffende etage aanwezig waren. Het viel nog mee dat de mensen er niet als bijen op honing afgingen. Het leek bijna alsof heel Den Haag rondliep in de bijenkorf.
Terwijl ik daar rondliep vroeg ik mij verschillende keren af ]"hoeveel mensen komen wel niet elk weekend de stad in om kleren dan wel schoenen te kopen?".
Op zulke momenten voel ik mij direct wereldvreemd. Nieuwe kleren zijn leuk en aardig, maar mijn hart gaat er niet sneller van. Nieuwe schoenen zitten altijd lekker en zien er ook mooi uit, maar oude schoenen zitten vaak toch iets lekkerder.
En toch lijkt het alsof er mensen zijn die altijd de stad ingaan om nieuwe spullen te kopen. Natuurlijk is het leuk om te kijken, maar is het nou echt nodig om altijd iets nieuws te moeten kopen?
Kunnen mensen niet eens tevreden zijn met wat zij hebben?
Afijn, na een kwartier te hebben rondgelopen in deze gekte en mij compleet vervreemd voelen van de rest van de wereld, besloot ik maar weg te lopen uit de bijenkorf. De lakens die ik te koop had gezien waren alsnog peperduur en beslist niet mijn geld waar. Ik zou mijn geluk wel bij de hema beproeven, kijken of een mens daar wél normaal spullen kan kopen.
Ik had geen zin om te koken, dus heb ik mijzelf getraktreerd op een broodje döner. In de tram naar huis bedacht ik mijzelf "goh toch bijzonder, ik dacht dat het crisistijd was?".
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe!
Dikke knuffel van Halbe!
Nu ben ik niet iemand die de mode volgt. Ik vind het eerder verschrikkelijk en vooral hersenloos om "de massa" te volgen. Als ik kleren koop, dan doe ik het omdat ik het of mooi vind of stoer vind. En ja, omdat je toch vaak de mooiere spullen in die "hippe, modieuze zaken" kan vinden, ben ik dus verschillende winkels ingelopen.
Ik was erg succesvol en als toppunt van ironie heb ik modieuze schoenen gekocht, die zowel lekker warm zitten als stoer eruit zien. En aangezien ik toch alleen in de stad was, helaas want de persoon die ik had meegevraagd kon niet *zucht*, ben ik gelijk een loopje gaan doen. Opeens liep ik langs de bijenkorf. Ik bedacht me dat ik ook nog nieuwe lakens nodig had en ik zag opeens allemaal reclameborden staan over de 3 dolle dwaze dagen.
Aangezien ik een echte Nederlander ben, ging ik ervan uit dat ik hier wel met flinke korting nieuwe lakens kon kopen. Ik liep de winkel in en tot mijn grote verbazing doet de reclamenaam zijn eer aan. Elke 5 minuten brulde er één of andere kerel door de microfoon welke aanbiedingen op de desbetreffende etage aanwezig waren. Het viel nog mee dat de mensen er niet als bijen op honing afgingen. Het leek bijna alsof heel Den Haag rondliep in de bijenkorf.
Terwijl ik daar rondliep vroeg ik mij verschillende keren af ]"hoeveel mensen komen wel niet elk weekend de stad in om kleren dan wel schoenen te kopen?".
Op zulke momenten voel ik mij direct wereldvreemd. Nieuwe kleren zijn leuk en aardig, maar mijn hart gaat er niet sneller van. Nieuwe schoenen zitten altijd lekker en zien er ook mooi uit, maar oude schoenen zitten vaak toch iets lekkerder.
En toch lijkt het alsof er mensen zijn die altijd de stad ingaan om nieuwe spullen te kopen. Natuurlijk is het leuk om te kijken, maar is het nou echt nodig om altijd iets nieuws te moeten kopen?
Kunnen mensen niet eens tevreden zijn met wat zij hebben?
Afijn, na een kwartier te hebben rondgelopen in deze gekte en mij compleet vervreemd voelen van de rest van de wereld, besloot ik maar weg te lopen uit de bijenkorf. De lakens die ik te koop had gezien waren alsnog peperduur en beslist niet mijn geld waar. Ik zou mijn geluk wel bij de hema beproeven, kijken of een mens daar wél normaal spullen kan kopen.
Ik had geen zin om te koken, dus heb ik mijzelf getraktreerd op een broodje döner. In de tram naar huis bedacht ik mijzelf "goh toch bijzonder, ik dacht dat het crisistijd was?".
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe!
Dikke knuffel van Halbe!
donderdag 24 september 2009
Het einde van de nederlandse zorgstaat
NRC Next - woensdag 16 september 2009
De verzorgingsstaat wordt onbetaalbaar
Dit waren de woorden die ik las op de voorpagina van deze kwaliteitskrant. Een 4 pagina lang artikel over prinjesdag en het begrotingstekort van dit land. De afgelopen jaren was er sprake van een mooie wisselwerking. 2006 hadden wij een begrotingsoverschot van 0,6 bbp, in 2007 werd het een tekort van 0,4 bbp en 2008 was het weer een overschot van 0,5 bbp.
Ondanks dat waren er al jaren problemen met de zorg. Critici waren van mening dat de zorg te duur is en nog duurder gaat worden. Allerlei onderzoeken worden er door de regering gedaan om te analyseren waar het probleem ligt. Waar gaan al die miljoenen naartoe?
En opeens was daar de kredietcrisis. Banken vielen om en de gevolgen van het jarenlange graaien heeft zijn tol moeten eisen.
Proviciat heren, dankjullie jullie gierigaards heeft ons land een begrotingstekort van 6,3 bbp! Nogmaals, ik heb niks te vrezen. Ik heb een goeie baan met een goed toekomstperspectief. En zelfs al wordt ik ontslagen bij het bedrijf waar ik nu werk, er is een groot tekort aan analisten. Dus dan ga ik ofwel werken bij een ander bedrijf of terug naar het ziekenhuis. Ik drink er nog een op de mensen die dit allemaal hebben veroorzaakt en ik hoop dat zij hun straf niet zullen ontkomen. Iemand die slecht doet, zal slecht ontmoeten.
Want het is dankzij hun dat het geld nu op is. Bos heeft zijn best gedaan om de crisis te bestrijden. En nu is onze zorgstaat aan het wankelen, want het geld is op. In het overzicht in deze krant is te zien waar het afgelopen fiscale jaar al het geld naartoe is gegaan. 67,1 miljard v.d. 272,1 miljard is uitgegeven aan sociale zaken en werkgelegenheid. En daaronder de nummer 2 is: volksgezondheid, welzijn en sport.
Op nummer 3 staat het onderwijs, cultuur en wetenschap.
Het is ironisch dat economische zaken "maar" op een uitgave staat van 2,7 miljard euro. Wellicht dat alle zaken rondom het crisisakkoord onder de noemer valt van sociale zaken? Ik durf het niet te zeggen.
Wat ik wel durf te zeggen is dat ik hoop dat onze regering eens daadkrachtig zal zijn en actie onderneemt naar de financiële sector. Hebben wij geld nodig? Pluk maar van de bankdirecteuren. Ik wil niet eens weten hoeveel miljoenen zij op hun rekeningen hebben staan. Wanbeleid moet worden gestraft en in mijn ogen mogen alle beloningen die zijn uitgegeven aan de desbetreffende bestuurders worden teruggevordert.
Helaas gaat dat niet zo makkelijk. Economie is een onderdeel geworden van onze maatschappij. Zonder geld kan er tegenwoordig niks meer worden gedaan. En geld maakt geld, dankzij het kapitalistisch systeem. Daar is opzich niks mee, maar het moet niet ten koste gaan van de zaken die ertoe doen. Er worden plannen gemaakt dat mensen niet meer zomaar naar de SEH (spoedeisende hulp voor de outsiders) kunnen gaan. Iemand die toch gaat voor een niet levensbedreigende situatie krijgt vanzelf de rekening gepresenteert.
Ik vraag me af, betaal ik dan mijn ziektekostenverzekering voor jan-lul? Ik betaal verdorie mee aan de lonen van hun die mij moeten behandelen. En dan wordt er van mij verwacht ik nog eens extra ga betalen? Bekijk het toch eens lekker. Als ik mijn vinger eraf zaag tijdens het klussen dan bel ik de ambulance om mij naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis te begeleiden. En dan is mijn argument dat dit levensbedreigend is, want ik had kunnen doodbloeden.
Net zoals die ene keer dat ik met pijn op de borst en een benauwd gevoel in mijn keel bij de SEH van het slotervaart ziekenhuis terecht kwam. Ik was bang en ik had toen een nare tijd achter de rug. Mijn argument zal dan worden: het was voor mij belangrijk genoeg om langs te gaan bij de SEH. Het is niet levensbedreigend, maar zorg is er voor iedereen die dat nodig heeft.
Meneer Klink heeft geen achtergrond dat verbonden is aan een ziekenhuis. Nee, onze minister van volksgezondheid heeft sociologie gestudeerd. Aan de universiteit, heel belangrijk natuurlijk. Ik durf te wedden dat deze man nog nooit op de werkvloer van een ziekenhuis heeft gestaan.
Kan iemand mij vertellen waarom er geen arts is die minister van volksgezondheid kan worden?
Ik geef het toe, efficiëntie en communicatie zijn wellicht zaken die verkeerd gaan in zorginstellingen. Maar dat neemt niet weg dat zorg een ingewikkeld systeem is. Fouten zijn er niet geoorloofd, want dat kan mensenlevens kosten. Goed opgeleid persoon kost ook geld. Moet er nu hierop worden gekort? Of gaat er een tijd komen dat zelfs ambulance's niet meer worden ingezet wanneer dit te duur blijkt te zijn?
Ik hoop echt dat er iets gaat veranderen, anders is dit daadwerkelijk het einde van de Nederlandse Zorgstaat.
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe.
Dikke knuffel van Halbe!
De verzorgingsstaat wordt onbetaalbaar
Dit waren de woorden die ik las op de voorpagina van deze kwaliteitskrant. Een 4 pagina lang artikel over prinjesdag en het begrotingstekort van dit land. De afgelopen jaren was er sprake van een mooie wisselwerking. 2006 hadden wij een begrotingsoverschot van 0,6 bbp, in 2007 werd het een tekort van 0,4 bbp en 2008 was het weer een overschot van 0,5 bbp.
Ondanks dat waren er al jaren problemen met de zorg. Critici waren van mening dat de zorg te duur is en nog duurder gaat worden. Allerlei onderzoeken worden er door de regering gedaan om te analyseren waar het probleem ligt. Waar gaan al die miljoenen naartoe?
En opeens was daar de kredietcrisis. Banken vielen om en de gevolgen van het jarenlange graaien heeft zijn tol moeten eisen.
Proviciat heren, dankjullie jullie gierigaards heeft ons land een begrotingstekort van 6,3 bbp! Nogmaals, ik heb niks te vrezen. Ik heb een goeie baan met een goed toekomstperspectief. En zelfs al wordt ik ontslagen bij het bedrijf waar ik nu werk, er is een groot tekort aan analisten. Dus dan ga ik ofwel werken bij een ander bedrijf of terug naar het ziekenhuis. Ik drink er nog een op de mensen die dit allemaal hebben veroorzaakt en ik hoop dat zij hun straf niet zullen ontkomen. Iemand die slecht doet, zal slecht ontmoeten.
Want het is dankzij hun dat het geld nu op is. Bos heeft zijn best gedaan om de crisis te bestrijden. En nu is onze zorgstaat aan het wankelen, want het geld is op. In het overzicht in deze krant is te zien waar het afgelopen fiscale jaar al het geld naartoe is gegaan. 67,1 miljard v.d. 272,1 miljard is uitgegeven aan sociale zaken en werkgelegenheid. En daaronder de nummer 2 is: volksgezondheid, welzijn en sport.
Op nummer 3 staat het onderwijs, cultuur en wetenschap.
Het is ironisch dat economische zaken "maar" op een uitgave staat van 2,7 miljard euro. Wellicht dat alle zaken rondom het crisisakkoord onder de noemer valt van sociale zaken? Ik durf het niet te zeggen.
Wat ik wel durf te zeggen is dat ik hoop dat onze regering eens daadkrachtig zal zijn en actie onderneemt naar de financiële sector. Hebben wij geld nodig? Pluk maar van de bankdirecteuren. Ik wil niet eens weten hoeveel miljoenen zij op hun rekeningen hebben staan. Wanbeleid moet worden gestraft en in mijn ogen mogen alle beloningen die zijn uitgegeven aan de desbetreffende bestuurders worden teruggevordert.
Helaas gaat dat niet zo makkelijk. Economie is een onderdeel geworden van onze maatschappij. Zonder geld kan er tegenwoordig niks meer worden gedaan. En geld maakt geld, dankzij het kapitalistisch systeem. Daar is opzich niks mee, maar het moet niet ten koste gaan van de zaken die ertoe doen. Er worden plannen gemaakt dat mensen niet meer zomaar naar de SEH (spoedeisende hulp voor de outsiders) kunnen gaan. Iemand die toch gaat voor een niet levensbedreigende situatie krijgt vanzelf de rekening gepresenteert.
Ik vraag me af, betaal ik dan mijn ziektekostenverzekering voor jan-lul? Ik betaal verdorie mee aan de lonen van hun die mij moeten behandelen. En dan wordt er van mij verwacht ik nog eens extra ga betalen? Bekijk het toch eens lekker. Als ik mijn vinger eraf zaag tijdens het klussen dan bel ik de ambulance om mij naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis te begeleiden. En dan is mijn argument dat dit levensbedreigend is, want ik had kunnen doodbloeden.
Net zoals die ene keer dat ik met pijn op de borst en een benauwd gevoel in mijn keel bij de SEH van het slotervaart ziekenhuis terecht kwam. Ik was bang en ik had toen een nare tijd achter de rug. Mijn argument zal dan worden: het was voor mij belangrijk genoeg om langs te gaan bij de SEH. Het is niet levensbedreigend, maar zorg is er voor iedereen die dat nodig heeft.
Meneer Klink heeft geen achtergrond dat verbonden is aan een ziekenhuis. Nee, onze minister van volksgezondheid heeft sociologie gestudeerd. Aan de universiteit, heel belangrijk natuurlijk. Ik durf te wedden dat deze man nog nooit op de werkvloer van een ziekenhuis heeft gestaan.
Kan iemand mij vertellen waarom er geen arts is die minister van volksgezondheid kan worden?
Ik geef het toe, efficiëntie en communicatie zijn wellicht zaken die verkeerd gaan in zorginstellingen. Maar dat neemt niet weg dat zorg een ingewikkeld systeem is. Fouten zijn er niet geoorloofd, want dat kan mensenlevens kosten. Goed opgeleid persoon kost ook geld. Moet er nu hierop worden gekort? Of gaat er een tijd komen dat zelfs ambulance's niet meer worden ingezet wanneer dit te duur blijkt te zijn?
Ik hoop echt dat er iets gaat veranderen, anders is dit daadwerkelijk het einde van de Nederlandse Zorgstaat.
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe.
Dikke knuffel van Halbe!
woensdag 22 juli 2009
De mens
Het is iets wat mij nooit ophoudt te verbazen, het wezen dat de mens heet. Ik heb redelijk wat mensenkennis, al zeg ik het zelf. Ik heb de afgelopen paar jaren toch heel wat verschillende mensen leren kennen. En op het moment dat je erover gaat nadenken hoe mensen zijn en dat je hun denkt te snappen, veranderd hun gedrag precies naar datgeen wat je het minst verwacht.
Zo is er mijn huurbaas. Al vanaf het moment dat ik hem leerde kennen had ik zoiets van "het is een vriendelijke man, maar een simpele ziel". Dat zal nooit veranderen, nog steeds zijn er dingen in dit huishouden die niet kloppen.
Maar de afgelopen paar weken zie ik iets anders...Ik zie een oude man die zich eenzaam voelt. En dat vind ik toch wel zielig. Hij zit dan maar in de keuken, te genieten van zijn biertje en zijn joint waarin een ontiegelijke hoeveelheid wiet in zit.
Meestal probeer ik hem te vermijden. Vooral de afgelopen week, ik ben ontiegelijk chagrijnig geweest en dan had ik gewoon géén zin in een praatje. Als hij stoned is, dan kan je geen normaal gesprek met hem hebben. Maarja, als je gaat afwassen loopt het toch weer uit op een gesprek. En dan ben ik niet iemand die het gesprek gaat afkappen.
Maar de afgelopen paar dagen zie ik dat het niet zo goed met hem gaat. Hij zei een paar uur geleden al "ik eet de laatste tijd bijna niks". Ik had erg trek dus het enige wat ik tegen hem zei was: "Je moet wel zorgen dat je eet. Let op jezelf, want er is niemand die het voor jou doet".
Ik heb ook met hem gepraat of het niet een idee is om dit huis te koop te zetten en terug te gaan naar een klein woninkje met zijn zoon. Hij heeft hersenen, daar ben ik overtuigd. Maar zijn drank - en wietgebruik gaat hem problemen opleveren, daar ben ik van overtuigd.
Het verbaast mij als ik om mij heen kijk en luister naar de mensen en hoor hoe sommige mensen bezig zijn met hun leven. Dan vraag ik mij af: is het echt zo moeilijk om iets van je leven te maken?
Waar gaat het mis? Heeft het te maken met iets wat een mens in zijn/haar jeugd heeft meegemaakt? Of is het simpelheid, geen zin hebben om er iets van te maken?
Ik weet dat het leven ingewikkeld is. Ook ik heb ontdekt hoe hard het leven is. Zelfregulatie kan soms een ingewikkeld iets zijn, nog steeds heb ik soms moeite met het op peil houden van mijn eigen balans. Vooral als je last heb van emoties die hoog oplopen of een hoofd dat overloopt van gedachten. Op zo'n moment is het fijn als je je kan afsluiten van de rest van de wereld. Maar zo werkt het niet! Trotseer het leven en maak er iets moois van, daarvoor leef je!
Hetzelfde geld voor daklozen. Waar is het bij hun verkeerd gegaan? Ik vind het een vreemd fenomeen, in de westerse wereld. Je zou verwachten dat iemand die geboren is in de westerse wereld blij is met hetgeen wat hem is gegunt. Maar het tegendeel is waar!
Ik vraag mij altijd af, hoe krijgt een mens het voor elkaar om dakloos te raken? Is het een kwestie van psychologische oorzaak? Financiële oorzaken?
Als ik boodschappen ga doen en ik zie zo'n mannetje voor de winkel staan met een blaadje, dan weet ik mijzelf geen houding aan te nemen. Aan de ene kant denk ik bij mijzelf "man, zoek een baan en maak iets van je leven!". Maar anderzijds heb ik medelijden met deze man. Want je weet niet zijn verhaal. Meestal zeg ik even gedag en dan loop ik gauw verder, in de hoop dat die man ooit in de toekomst nog een dak boven zijn hoofd krijgt.
En mijn huurbaas? Wie weet wordt het ooit nog wat met hem. Wie weet ziet hij het licht en gaat hij iets doen aan zijn drank - en drugsmisbruik. Ik gun het hem, want iemand met een goed hart zal goed doen.
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe. Een dikke knuffel van Halbe!
Zo is er mijn huurbaas. Al vanaf het moment dat ik hem leerde kennen had ik zoiets van "het is een vriendelijke man, maar een simpele ziel". Dat zal nooit veranderen, nog steeds zijn er dingen in dit huishouden die niet kloppen.
Maar de afgelopen paar weken zie ik iets anders...Ik zie een oude man die zich eenzaam voelt. En dat vind ik toch wel zielig. Hij zit dan maar in de keuken, te genieten van zijn biertje en zijn joint waarin een ontiegelijke hoeveelheid wiet in zit.
Meestal probeer ik hem te vermijden. Vooral de afgelopen week, ik ben ontiegelijk chagrijnig geweest en dan had ik gewoon géén zin in een praatje. Als hij stoned is, dan kan je geen normaal gesprek met hem hebben. Maarja, als je gaat afwassen loopt het toch weer uit op een gesprek. En dan ben ik niet iemand die het gesprek gaat afkappen.
Maar de afgelopen paar dagen zie ik dat het niet zo goed met hem gaat. Hij zei een paar uur geleden al "ik eet de laatste tijd bijna niks". Ik had erg trek dus het enige wat ik tegen hem zei was: "Je moet wel zorgen dat je eet. Let op jezelf, want er is niemand die het voor jou doet".
Ik heb ook met hem gepraat of het niet een idee is om dit huis te koop te zetten en terug te gaan naar een klein woninkje met zijn zoon. Hij heeft hersenen, daar ben ik overtuigd. Maar zijn drank - en wietgebruik gaat hem problemen opleveren, daar ben ik van overtuigd.
Het verbaast mij als ik om mij heen kijk en luister naar de mensen en hoor hoe sommige mensen bezig zijn met hun leven. Dan vraag ik mij af: is het echt zo moeilijk om iets van je leven te maken?
Waar gaat het mis? Heeft het te maken met iets wat een mens in zijn/haar jeugd heeft meegemaakt? Of is het simpelheid, geen zin hebben om er iets van te maken?
Ik weet dat het leven ingewikkeld is. Ook ik heb ontdekt hoe hard het leven is. Zelfregulatie kan soms een ingewikkeld iets zijn, nog steeds heb ik soms moeite met het op peil houden van mijn eigen balans. Vooral als je last heb van emoties die hoog oplopen of een hoofd dat overloopt van gedachten. Op zo'n moment is het fijn als je je kan afsluiten van de rest van de wereld. Maar zo werkt het niet! Trotseer het leven en maak er iets moois van, daarvoor leef je!
Hetzelfde geld voor daklozen. Waar is het bij hun verkeerd gegaan? Ik vind het een vreemd fenomeen, in de westerse wereld. Je zou verwachten dat iemand die geboren is in de westerse wereld blij is met hetgeen wat hem is gegunt. Maar het tegendeel is waar!
Ik vraag mij altijd af, hoe krijgt een mens het voor elkaar om dakloos te raken? Is het een kwestie van psychologische oorzaak? Financiële oorzaken?
Als ik boodschappen ga doen en ik zie zo'n mannetje voor de winkel staan met een blaadje, dan weet ik mijzelf geen houding aan te nemen. Aan de ene kant denk ik bij mijzelf "man, zoek een baan en maak iets van je leven!". Maar anderzijds heb ik medelijden met deze man. Want je weet niet zijn verhaal. Meestal zeg ik even gedag en dan loop ik gauw verder, in de hoop dat die man ooit in de toekomst nog een dak boven zijn hoofd krijgt.
En mijn huurbaas? Wie weet wordt het ooit nog wat met hem. Wie weet ziet hij het licht en gaat hij iets doen aan zijn drank - en drugsmisbruik. Ik gun het hem, want iemand met een goed hart zal goed doen.
Mensen, ik wens ieder een fijne avond toe. Een dikke knuffel van Halbe!
vrijdag 19 juni 2009
Wat er mis is in dit land
Zaterdagnacht 28 juni 4:30,
Na een gezellig avondje stappen met Jack zit ik in de nachtbus op weg naar huis. De bus komt aan op het leidseplein en er stappen 3 allochtone jongemannen in. Ik zeg bewust allochtoon, niet om een specifieke doelgroep in een kwaad licht te zetten maar om het individu uit te lichten.
Een ervan loopt door en gaat zitten, terwijl de ander moeilijk aan het doen is. Blijkbaar willen ze niet betalen. Ik heb echt zoiets van "WTF, 3,50 is niks in vergelijking met de prijs van een taxi". Maar ik zeg niks en ik observeer de situatie.
Uiteindelijk gaat degene die moeilijk doet 3x met zijn 1-ritkaartje langs die scanner en wilt hij doorlopen.
Opeens grijpt een andere jongeman in, ik schat hem in iets ouder dan mij. Hij grijpt hem vast en ik hoor boze woorden. Uiteindelijk laat hij die allochtone persoon los en gaat hij zitten, naast mij. Ik hoor hem vervolgens praten met zijn vrienden over "bedreiging".
Komt later diezelfde kerel aanlopen en begint aggressief te praten. Toegegeven, misschien had deze kerel teveel alcohol op en was zijn toon aggressief. Maar deze kerel durft er tenminste wel iets van te zeggen als één of andere eikel denkt iemand ongenegeerd durft te bedreigen.
Na wat geimponeer van beide kanten "wat moet je nou man, rot op naar je eigen land" "krijg toch de kanker kleuter die je bent", loopt die andere man door.
Maar die allochtone vent die naast mij zit blijft opgefokt praten en zoekt die andere man op. Weer geimponeer-gedrag en grote woorden. Het enige wat die andere jongeman zei was "je gaat geen mensen bedreigen. Je betaalt gewoon voor een kaartje. Die man doet zijn werk en dan moet jij hem niet gaan bedreigen omdat hij zijn werk doet".
De bus blijft staan en gaat niet verder. Opeens hoor ik de hoorn van een auto en stappen een aantal beveiligers van de GVB de bus binnen. De buschauffeur loopt met hun mee en wijst die ene allochtone jongeman aan die de buschauffeur heeft bedreigd. Deze wordt meegenomen en de bus rijdt verder.
Maar enkele andere reizigers gaan weer in discussie met de jongeman die de allochtone jongeman had aangesproken (wellicht iets te aggressief, dat even terzijde) op zijn ongepast gedrag. Nadat de discussie is gaan liggen zeg ik tegen die jongeman "kerel, ik geef je helemaal gelijk. Je gaat geen mensen bedreigen, punt!"
En uiteraard krijg ik ook van een persoon achter mij te horen "hou je kankerbek voor je man. Jij weet geen ene fuck wat er is gebeurd"
Ik wilde wat zeggen, maar ik wist dat dat alleen op ruzie zou uitlopen. Dus ik hield mijn mond dicht.
De rest van de busreis voelde ik me onprettig in deze situatie. Ik hoorde die man achter mij praten met iemand anders.
"stelletje kankerlijers. Zij weten niet waar zij over praten. Die man heeft geluk dat ik mijn pistool niet bij me heb. Ik heb in schilderswijk gewoond weet je"
"ja, ik heb daar ook weleens gechilled. Lafaard die buschauffeur *prevelt één of andere arabische term*"
"stelletje kankerlijers, die gaat vast en zeker op de PVV stemmen. Net zoals die kankerlijer hier *wijst naar mij*"
Serieus, op dat moment stond ik klaar om elk moment in een gevecht verwikkeld te geraken met deze man. Hij was zo ongelovelijk aggressief ingesteld, niet normaal.
De PVV krijgt steeds meer aanhang. Op straat is het natuurlijk het gesprek van de dag, vooral voor moslims. Toegegeven, de manier hoe wilders moslims polariseert is niet goed. Ik ken verschillende moslims die achter hun geloof staan en ook daadwerkelijk iets bijdragen aan de samenleving.
Maar individuen zoals die 3 personen hierboven zorgen ervoor dat mensen PVV-aanhangers worden. Ik heb nu zelf in een situatie gezeten waarin ik mij zeer onprettig voelde. Waarom? Omdat één of andere idioot geen 3,50 wilde betalen voor een buskaartje. Stelletje idioten. Mensen moeten eens meer gaan nadenken over hun omgangsnormen. Dát is het probleem van een groep moslims die het verpesten voor de goede groep moslims die daadwerkelijk een goede maatschappelijke functie uitoefenen.
De omgangsnormen van een selectieve groep moslims strookt niet samen met de omgangsnormen van de huidige samenleving. Het gevolg is een hoop polarisatie en aggressie van beiden kanten.
Wat is er mis in dit land? Dit is wat er mis is: polarisatie en aggressie! Durf andere mensen aan te spreken op zijn/haar gedrag, maar doe het op een normale manier en niet op een aggressieve manier.
De ironie hierin is dat een hoop mensen al van zichzelf uitermate aggressief zijn. Zij willen niet luisteren naar andere mensen, want hun wil is wet. Dát is wat er mis is in dit land. Deze mensen moeten keihard worden aangepakt. En als wilders denkt deze mensen keihard te zullen aanpakken, dan heeft wilders mijn stem.
Mensen, ik wens ieder nog een fijne zondag toe.
Met vriendelijke groeten van Halbe
Na een gezellig avondje stappen met Jack zit ik in de nachtbus op weg naar huis. De bus komt aan op het leidseplein en er stappen 3 allochtone jongemannen in. Ik zeg bewust allochtoon, niet om een specifieke doelgroep in een kwaad licht te zetten maar om het individu uit te lichten.
Een ervan loopt door en gaat zitten, terwijl de ander moeilijk aan het doen is. Blijkbaar willen ze niet betalen. Ik heb echt zoiets van "WTF, 3,50 is niks in vergelijking met de prijs van een taxi". Maar ik zeg niks en ik observeer de situatie.
Uiteindelijk gaat degene die moeilijk doet 3x met zijn 1-ritkaartje langs die scanner en wilt hij doorlopen.
Opeens grijpt een andere jongeman in, ik schat hem in iets ouder dan mij. Hij grijpt hem vast en ik hoor boze woorden. Uiteindelijk laat hij die allochtone persoon los en gaat hij zitten, naast mij. Ik hoor hem vervolgens praten met zijn vrienden over "bedreiging".
Komt later diezelfde kerel aanlopen en begint aggressief te praten. Toegegeven, misschien had deze kerel teveel alcohol op en was zijn toon aggressief. Maar deze kerel durft er tenminste wel iets van te zeggen als één of andere eikel denkt iemand ongenegeerd durft te bedreigen.
Na wat geimponeer van beide kanten "wat moet je nou man, rot op naar je eigen land" "krijg toch de kanker kleuter die je bent", loopt die andere man door.
Maar die allochtone vent die naast mij zit blijft opgefokt praten en zoekt die andere man op. Weer geimponeer-gedrag en grote woorden. Het enige wat die andere jongeman zei was "je gaat geen mensen bedreigen. Je betaalt gewoon voor een kaartje. Die man doet zijn werk en dan moet jij hem niet gaan bedreigen omdat hij zijn werk doet".
De bus blijft staan en gaat niet verder. Opeens hoor ik de hoorn van een auto en stappen een aantal beveiligers van de GVB de bus binnen. De buschauffeur loopt met hun mee en wijst die ene allochtone jongeman aan die de buschauffeur heeft bedreigd. Deze wordt meegenomen en de bus rijdt verder.
Maar enkele andere reizigers gaan weer in discussie met de jongeman die de allochtone jongeman had aangesproken (wellicht iets te aggressief, dat even terzijde) op zijn ongepast gedrag. Nadat de discussie is gaan liggen zeg ik tegen die jongeman "kerel, ik geef je helemaal gelijk. Je gaat geen mensen bedreigen, punt!"
En uiteraard krijg ik ook van een persoon achter mij te horen "hou je kankerbek voor je man. Jij weet geen ene fuck wat er is gebeurd"
Ik wilde wat zeggen, maar ik wist dat dat alleen op ruzie zou uitlopen. Dus ik hield mijn mond dicht.
De rest van de busreis voelde ik me onprettig in deze situatie. Ik hoorde die man achter mij praten met iemand anders.
"stelletje kankerlijers. Zij weten niet waar zij over praten. Die man heeft geluk dat ik mijn pistool niet bij me heb. Ik heb in schilderswijk gewoond weet je"
"ja, ik heb daar ook weleens gechilled. Lafaard die buschauffeur *prevelt één of andere arabische term*"
"stelletje kankerlijers, die gaat vast en zeker op de PVV stemmen. Net zoals die kankerlijer hier *wijst naar mij*"
Serieus, op dat moment stond ik klaar om elk moment in een gevecht verwikkeld te geraken met deze man. Hij was zo ongelovelijk aggressief ingesteld, niet normaal.
De PVV krijgt steeds meer aanhang. Op straat is het natuurlijk het gesprek van de dag, vooral voor moslims. Toegegeven, de manier hoe wilders moslims polariseert is niet goed. Ik ken verschillende moslims die achter hun geloof staan en ook daadwerkelijk iets bijdragen aan de samenleving.
Maar individuen zoals die 3 personen hierboven zorgen ervoor dat mensen PVV-aanhangers worden. Ik heb nu zelf in een situatie gezeten waarin ik mij zeer onprettig voelde. Waarom? Omdat één of andere idioot geen 3,50 wilde betalen voor een buskaartje. Stelletje idioten. Mensen moeten eens meer gaan nadenken over hun omgangsnormen. Dát is het probleem van een groep moslims die het verpesten voor de goede groep moslims die daadwerkelijk een goede maatschappelijke functie uitoefenen.
De omgangsnormen van een selectieve groep moslims strookt niet samen met de omgangsnormen van de huidige samenleving. Het gevolg is een hoop polarisatie en aggressie van beiden kanten.
Wat is er mis in dit land? Dit is wat er mis is: polarisatie en aggressie! Durf andere mensen aan te spreken op zijn/haar gedrag, maar doe het op een normale manier en niet op een aggressieve manier.
De ironie hierin is dat een hoop mensen al van zichzelf uitermate aggressief zijn. Zij willen niet luisteren naar andere mensen, want hun wil is wet. Dát is wat er mis is in dit land. Deze mensen moeten keihard worden aangepakt. En als wilders denkt deze mensen keihard te zullen aanpakken, dan heeft wilders mijn stem.
Mensen, ik wens ieder nog een fijne zondag toe.
Met vriendelijke groeten van Halbe
maandag 1 juni 2009
Dierproeven - noodzakelijk of onethisch?
Ik ben al gedurende een paar jaar lid op het semi-wetenschappelijk blad genaamd "National Geographic Magazine". Het is een blad waarin allerlei razend interessante artikelen staan over allerlei verschillende onderwerpen. Ecologie, biologie/biochemie, Religie, Geschiedenis, alles paseert de revue.
Soms heb ik er geen tijd voor en blijft het blad een tijd lang liggen en soms lees ik alleen specifieke artikelen die mij aanspreken.
En in de editie van mei 2009 staat een zeer interessant artikel. Het gaat over een onderwerp wat bij mij een hoop gevoelens losmaakt: dierproeven.
Ik ben een dierenvriend. Wanneer ik ga hardlopen in het park of op een bankje in het zonnetje aan het genieten ben van mijn boek en ik zie een vogel voorbij huppelen, dan springt mijn hart. Ik vind het heerlijk, al dat leven. Het leven is iets prachtigs en moet zeker worden gekoesterd.
Mijn kindje is mijn katje, een lapjeskat die ik na de zomer van 2006 van de straat hebt geplukt. Ik hou van haar en ik kan mij geen leven indenken zonder haar.
Maar ik ben niet tegen dierproeven. Nee, ik ben van mening dat dierproeven tot een bepaald punt noodzakelijk zijn.
Het probleem is als volgt, de natuur heeft met dieren en mensen iets prachtigs ontwikkeld. Het is zo complex dat de wetenschap nog maar de helft weet van het functioneren van het menselijk lichaam op biochemisch/biomoleculair niveau.
Kijk maar naar kanker, dat is een typisch geval waarbij er teveel factoren aanwezig zijn die de bevordering dan wel de tegenwerking van het ontwikkelen van een tumor tegengaat.
Bio-informatici houden zich bezig met het ontwikkelen van computermodellen van biologische processen. Op die manier kan er theoretisch worden geanalyseerd hoe bepaalde processen te werk gaan.
De vraag die er nu wordt gesteld is: als er bio-informatica bestaat, waarom zijn dierproeven noodzakelijk?
Omdat bio-informatica gebaseerd is op theoretische modellen en dat sommige processen té complex zijn om theoretisch te worden nagebootst. Een voorbeeld zijn de hersenen. Ik las een lange tijd geleden een artikel waarin iemand dierproeven op de werking van de hersenen bekritiseerde en dat deze d.m.v. computers moet worden nagebootst.
De wetenschap weet té weinig van de werking van de hersenen om waarheidsgetrouwe computermodellen te ontwikkelen. Daarvoor is meer onderzoek nodig. En daarvoor zijn dierproeven noodzakelijk.
Voordat ik 100 haatmailtjes krijg, ik ben niet voor dierproeven. Maar het is wel dankzij dierproeven dat de wetenschap en indirect de hedendaagse maatschappij zo weinig ziekten kent.
Wat ik persoonlijk beaam is de ontwikkeling van bio-informatica en dergelijke onderzoeksmethoden. Wie weet worden dierproeven in de toekomst onnoodzakelijk en kunnen ze worden afgeschaft. Dat zou voor iedereen een grote stap vooruit zijn. Vergeet niet: ook wetenschappers zijn mensen.
Dat is iets wat dierenactivisten in mijn ogen vaak vergeten. Zij zoeken vaak de grenzen op van het fatsoen. Gelukkig zijn er nog redelijke mensen die vreedzaam acties voeren. Het is dankzij deze mensen dat de wetenschap dynamisch blijft en constant zichzelf moet ontwikkelen. Ook daarom doneer ik regelmatig geld aan Oxfam Novib en ga ik in de toekomst zeker geld doneren aan een andere liefdadigheidsinstelling.
Echter moet het wel bij een vreedzaam aspect blijven. In mijn ogen mogen dierenactivisten die mensen bedreigen worden opgepakt. Dat is geen fatsoen meer, nee dat is gewoon pure bedreiging. Het doel heiligt niet de middelen mensen, denk na over deze woorden.
Ik wens ieder een hele fijne pinksterdag toe!
Vriendelijke groeten van Halbe!
Soms heb ik er geen tijd voor en blijft het blad een tijd lang liggen en soms lees ik alleen specifieke artikelen die mij aanspreken.
En in de editie van mei 2009 staat een zeer interessant artikel. Het gaat over een onderwerp wat bij mij een hoop gevoelens losmaakt: dierproeven.
Ik ben een dierenvriend. Wanneer ik ga hardlopen in het park of op een bankje in het zonnetje aan het genieten ben van mijn boek en ik zie een vogel voorbij huppelen, dan springt mijn hart. Ik vind het heerlijk, al dat leven. Het leven is iets prachtigs en moet zeker worden gekoesterd.
Mijn kindje is mijn katje, een lapjeskat die ik na de zomer van 2006 van de straat hebt geplukt. Ik hou van haar en ik kan mij geen leven indenken zonder haar.
Maar ik ben niet tegen dierproeven. Nee, ik ben van mening dat dierproeven tot een bepaald punt noodzakelijk zijn.
Het probleem is als volgt, de natuur heeft met dieren en mensen iets prachtigs ontwikkeld. Het is zo complex dat de wetenschap nog maar de helft weet van het functioneren van het menselijk lichaam op biochemisch/biomoleculair niveau.
Kijk maar naar kanker, dat is een typisch geval waarbij er teveel factoren aanwezig zijn die de bevordering dan wel de tegenwerking van het ontwikkelen van een tumor tegengaat.
Bio-informatici houden zich bezig met het ontwikkelen van computermodellen van biologische processen. Op die manier kan er theoretisch worden geanalyseerd hoe bepaalde processen te werk gaan.
De vraag die er nu wordt gesteld is: als er bio-informatica bestaat, waarom zijn dierproeven noodzakelijk?
Omdat bio-informatica gebaseerd is op theoretische modellen en dat sommige processen té complex zijn om theoretisch te worden nagebootst. Een voorbeeld zijn de hersenen. Ik las een lange tijd geleden een artikel waarin iemand dierproeven op de werking van de hersenen bekritiseerde en dat deze d.m.v. computers moet worden nagebootst.
De wetenschap weet té weinig van de werking van de hersenen om waarheidsgetrouwe computermodellen te ontwikkelen. Daarvoor is meer onderzoek nodig. En daarvoor zijn dierproeven noodzakelijk.
Voordat ik 100 haatmailtjes krijg, ik ben niet voor dierproeven. Maar het is wel dankzij dierproeven dat de wetenschap en indirect de hedendaagse maatschappij zo weinig ziekten kent.
Wat ik persoonlijk beaam is de ontwikkeling van bio-informatica en dergelijke onderzoeksmethoden. Wie weet worden dierproeven in de toekomst onnoodzakelijk en kunnen ze worden afgeschaft. Dat zou voor iedereen een grote stap vooruit zijn. Vergeet niet: ook wetenschappers zijn mensen.
Dat is iets wat dierenactivisten in mijn ogen vaak vergeten. Zij zoeken vaak de grenzen op van het fatsoen. Gelukkig zijn er nog redelijke mensen die vreedzaam acties voeren. Het is dankzij deze mensen dat de wetenschap dynamisch blijft en constant zichzelf moet ontwikkelen. Ook daarom doneer ik regelmatig geld aan Oxfam Novib en ga ik in de toekomst zeker geld doneren aan een andere liefdadigheidsinstelling.
Echter moet het wel bij een vreedzaam aspect blijven. In mijn ogen mogen dierenactivisten die mensen bedreigen worden opgepakt. Dat is geen fatsoen meer, nee dat is gewoon pure bedreiging. Het doel heiligt niet de middelen mensen, denk na over deze woorden.
Ik wens ieder een hele fijne pinksterdag toe!
Vriendelijke groeten van Halbe!
donderdag 14 mei 2009
God is dood
Gott ist tot, God is dood. Volgens mij is dit één van de meest controversieelste uitspraken van de vorige eeuw. Tegenwoordig zijn we wel wat gewend, met het doorbreken van verschillende taboes. Toch werd er destijds een groot deel van de bevolking aangesproken op deze uitspraak. Als ik even ga speculeren, dan gok ik dat minstens 80% van de westerse wereld danwel christelijk danwel katholiek gelovig was. (ik weet niet of het toen al gereformeerde kerk was)
Dan nu, anno 2009, met alle technologie en kennis durf ik deze uitspraak opnieuw te doen: God is Dood.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet mijn bedoeling om mensen expres het harnas in te jagen of expliciet te kwetsen. Nee, ik wil graag weten wat de beweegredenen zijn voor de mensen die in god geloven, om nog steeds in god te geloven.
Eigenlijk is het best wel vreemd dat ik nog steeds niet in een god geloof. Mijn zus en mijn moeder zijn allebei katholiek gelovig en dan ook echt het oude katholiek zoals in Colombia en verschillende andere landen wordt aangehangen. Mijn vader en ook de rest van mijn familie (dus mijn vader's broer en zussen) zijn katholiek opgevoed.
Mijn broer praat soms over god en ik weet niet zeker of hij gelovig is, maar ik denk dat hij in hart wel gelooft.
Als ik de quest mag geloven is de helft van Nederland gelovig.
En dan komt daar de wetenschapper in spé.
Toegegeven, ik zou wel redenen kunnen hebben om te geloven in een almachtig wezen. Ik heb één en ander meegemaakt en als mijn leven anders was gelopen, dan weet ik niet hoe de uitkomst van mijn leven zou zijn geweest.
Het probleem is het rationalisme van mijn persoon. Hoewel mijn beweegredenen vaak gebaseerd zijn op emoties (ik ben een emotioneel ingesteld persoon), maak ik vaak keuzes dat tussen het emotionele en het rationele aspect in ligt.
Mijn visie op het leven strookt niet met "religie" of "gelovig". Totaal niet. Misschien komt het doordat er een klein rebeltje huist in mijn hart, maar ik zou nooit en te nimmer mijn denken opgeven voor iets als "het geloof".
En toch zoek ik elke dag naar spiritualiteit, de zin van het leven, de diepere betekenis van waarom ik leef. Ik stel vragen bij simpele dingen, omdat ik de complexe zaken al snap. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn bewustzijn naar een breder horizon heb verplaatst.
Waarom ik niet geloof? Omdat het in mijn visie onmogelijk is van 1 almachtig wezen. Gelovigen zeggen dat god almachtig, oneindig. Dat strookt niet met de natuur, alles is eindig, zelfs het heelal waarin wij leven is eindig. Er is een begin en een einde. Het heelal begon bij de big bang en de vraag is waar deze eindigd.
Er bestaat geen almachtig wezen. Zelfs de natuur heeft haar beperkingen binnen de natuurwetten.
Dan komen we op het volgende, misschien wel het meest controversieelste stukje van deze blog. Na alles wat ik heb meegemaakt geloof ik niet in een god. Nee het dichtste wat voor mijn beleving bij geloven komt, is het geloven in het leven en de mens. Voorzover ik weet ben ik een rasechte humanist, iemand die leeft voor de mens en niet denkt in termen als religie en/of geloof.
En misschien bestaat er wel een natuurkracht dat ervoor zorgt dat mensen daar zijn waar ze moeten zijn; de natuurkracht die zorgt voor onverklaarbare fenomenen zoals 'het lot'.
Als dat zo is en er een bestaat een natuurkracht die hiervoor verantwoordelijk is, dan is deze natuurkracht het equivalent van god. Dan is god in mijn ogen niks meer en niks minder dan een natuurkracht, dat onderdanig is aan moeder natuur en diens natuurwetten.
Tot die tijd leef ik mijn leven zoals ik dat wil en maak ik keuzes op basis van ervaringen, kennis en emoties.
En tot die tijd hou ik het bij de uitspraak "God is Dood".
Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe!
Dan nu, anno 2009, met alle technologie en kennis durf ik deze uitspraak opnieuw te doen: God is Dood.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet mijn bedoeling om mensen expres het harnas in te jagen of expliciet te kwetsen. Nee, ik wil graag weten wat de beweegredenen zijn voor de mensen die in god geloven, om nog steeds in god te geloven.
Eigenlijk is het best wel vreemd dat ik nog steeds niet in een god geloof. Mijn zus en mijn moeder zijn allebei katholiek gelovig en dan ook echt het oude katholiek zoals in Colombia en verschillende andere landen wordt aangehangen. Mijn vader en ook de rest van mijn familie (dus mijn vader's broer en zussen) zijn katholiek opgevoed.
Mijn broer praat soms over god en ik weet niet zeker of hij gelovig is, maar ik denk dat hij in hart wel gelooft.
Als ik de quest mag geloven is de helft van Nederland gelovig.
En dan komt daar de wetenschapper in spé.
Toegegeven, ik zou wel redenen kunnen hebben om te geloven in een almachtig wezen. Ik heb één en ander meegemaakt en als mijn leven anders was gelopen, dan weet ik niet hoe de uitkomst van mijn leven zou zijn geweest.
Het probleem is het rationalisme van mijn persoon. Hoewel mijn beweegredenen vaak gebaseerd zijn op emoties (ik ben een emotioneel ingesteld persoon), maak ik vaak keuzes dat tussen het emotionele en het rationele aspect in ligt.
Mijn visie op het leven strookt niet met "religie" of "gelovig". Totaal niet. Misschien komt het doordat er een klein rebeltje huist in mijn hart, maar ik zou nooit en te nimmer mijn denken opgeven voor iets als "het geloof".
En toch zoek ik elke dag naar spiritualiteit, de zin van het leven, de diepere betekenis van waarom ik leef. Ik stel vragen bij simpele dingen, omdat ik de complexe zaken al snap. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn bewustzijn naar een breder horizon heb verplaatst.
Waarom ik niet geloof? Omdat het in mijn visie onmogelijk is van 1 almachtig wezen. Gelovigen zeggen dat god almachtig, oneindig. Dat strookt niet met de natuur, alles is eindig, zelfs het heelal waarin wij leven is eindig. Er is een begin en een einde. Het heelal begon bij de big bang en de vraag is waar deze eindigd.
Er bestaat geen almachtig wezen. Zelfs de natuur heeft haar beperkingen binnen de natuurwetten.
Dan komen we op het volgende, misschien wel het meest controversieelste stukje van deze blog. Na alles wat ik heb meegemaakt geloof ik niet in een god. Nee het dichtste wat voor mijn beleving bij geloven komt, is het geloven in het leven en de mens. Voorzover ik weet ben ik een rasechte humanist, iemand die leeft voor de mens en niet denkt in termen als religie en/of geloof.
En misschien bestaat er wel een natuurkracht dat ervoor zorgt dat mensen daar zijn waar ze moeten zijn; de natuurkracht die zorgt voor onverklaarbare fenomenen zoals 'het lot'.
Als dat zo is en er een bestaat een natuurkracht die hiervoor verantwoordelijk is, dan is deze natuurkracht het equivalent van god. Dan is god in mijn ogen niks meer en niks minder dan een natuurkracht, dat onderdanig is aan moeder natuur en diens natuurwetten.
Tot die tijd leef ik mijn leven zoals ik dat wil en maak ik keuzes op basis van ervaringen, kennis en emoties.
En tot die tijd hou ik het bij de uitspraak "God is Dood".
Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe!
woensdag 25 maart 2009
De essentie van het leven
Het is een vraag waarmee ik mij al jarenlang mee bezighoud: wat is de essentie van het leven? Is dat voor ieder persoon verschillend? Is het verbonden met het "lot"? Afgezien van de vraag of het "lot" wel bestaat...
Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met een docent op school. Zij is tegenwoordig de zorgcoördinator en zij praat dan met bijzondere gevallen. Zo ook ik, al een aantal keer is mijn stage bijna misgelopen.
En zo niet deze stage, ook mijn vorige stage bij het JBI. Elke keer is het hetzelfde: emotionele instabiliteit.
De oorzaak? Heel simpel, het vertrek van mijn ouders. De docent noemt het "een breuk in mijn ziel". Dat brengt een hoop pijn teweeg, teveel pijn dat op sommige momenten ondraaglijk lijkt.
En toch heb ik alle pijn overleeft. Maar ik ben er nog niet, want de emotionele instabiliteit is er nog steeds. Nog steeds ben ik sommige dagen een emotioneel wrak met een gigantische brok in mijn keel. Misschien komt ook wel door wat er de afgelopen paar maanden is gebeurd. Ik voel me soms ontzettend eenzaam en ongelukkig.
Des te meer waarde hecht ik mij aan de goede positieve dingen van mijn situatie en mijn leven op het moment. De momenten dat ik met vrienden op stap ben of thuis zit bij familie is voor mij tegenwoordig een moment geworden van geluk en rust.
Mijn docent zei de volgende woorden: juist door de breuk van jouw ziel ervaar jij het leven op een diepere manier dan alle anderen.
Hoe meer ik erover nadenk, des te meer zij gelijk heeft. Hoeveel pijn het mij ook heeft gebracht, het heeft mij een wonderbaarlijk inzicht gegeven in de wegen des levens. Ik hecht tegenwoordig veel meer waarde aan de spirituele zaken van het leven dan het materialisme. Filosoferen is nu officieel een hobby van mij geworden.
En dat allemaal heb ik gevonden via mijn intense pijn, die nog steeds elke dag mijn leven beheerst. De ene dag meer of minder dan de ander.
Is dat de essentie van het leven? Dat je leert waarde te hechten aan andere zaken van het leven via intense pijn? Dat je door de pijn leert te waarderen hoe fijn warmte en geluk zijn?
Als dat zo is, dan is het leven inderdaad één grote depressie, zoals een chemicus bij Mallingcrodt ooit een keer zei.
En toch wil ik het zo niet zien. Het leven kan mooi zijn, ís mooi. Maar je moet er wel wat voor doen. Het komt niet op je afwaaien. Eigenlijk moet je best wel sterk in je schoenen staan wil je het leven overleven...Hoe makkelijk is het wel niet om je voor de trein te springen?
Op die manier hoef je niet de alledaagse problemen van het leven te trotseren. Het is de makkelijkste uitweg die er bestaat.
Ik kan begrijpen waarom de kerk zelfmoord als een zonde ziet. Het leven is een geschenk dat je moet koesteren. Het zou zonde zijn om dat zomaar weg te gooien.
De ironie hierin is echter dat het leven een hoop pijn en ellende met zich meebrengt, samen met de tegenstellingen vreugde en geluk.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik mij vroeger heb afgevraagd hoe het leven zou zijn als ik hier niet ben. Tegelijkertijd bedenk ik me dat ik dat niet zou willen. Ik zou nooit en te nimmer de reis willen missen die "Het Leven" heet!
Dát is in mijn ogen de Essentie van het Leven.
Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne avond!
Dikke knuffel van Halbe!
Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met een docent op school. Zij is tegenwoordig de zorgcoördinator en zij praat dan met bijzondere gevallen. Zo ook ik, al een aantal keer is mijn stage bijna misgelopen.
En zo niet deze stage, ook mijn vorige stage bij het JBI. Elke keer is het hetzelfde: emotionele instabiliteit.
De oorzaak? Heel simpel, het vertrek van mijn ouders. De docent noemt het "een breuk in mijn ziel". Dat brengt een hoop pijn teweeg, teveel pijn dat op sommige momenten ondraaglijk lijkt.
En toch heb ik alle pijn overleeft. Maar ik ben er nog niet, want de emotionele instabiliteit is er nog steeds. Nog steeds ben ik sommige dagen een emotioneel wrak met een gigantische brok in mijn keel. Misschien komt ook wel door wat er de afgelopen paar maanden is gebeurd. Ik voel me soms ontzettend eenzaam en ongelukkig.
Des te meer waarde hecht ik mij aan de goede positieve dingen van mijn situatie en mijn leven op het moment. De momenten dat ik met vrienden op stap ben of thuis zit bij familie is voor mij tegenwoordig een moment geworden van geluk en rust.
Mijn docent zei de volgende woorden: juist door de breuk van jouw ziel ervaar jij het leven op een diepere manier dan alle anderen.
Hoe meer ik erover nadenk, des te meer zij gelijk heeft. Hoeveel pijn het mij ook heeft gebracht, het heeft mij een wonderbaarlijk inzicht gegeven in de wegen des levens. Ik hecht tegenwoordig veel meer waarde aan de spirituele zaken van het leven dan het materialisme. Filosoferen is nu officieel een hobby van mij geworden.
En dat allemaal heb ik gevonden via mijn intense pijn, die nog steeds elke dag mijn leven beheerst. De ene dag meer of minder dan de ander.
Is dat de essentie van het leven? Dat je leert waarde te hechten aan andere zaken van het leven via intense pijn? Dat je door de pijn leert te waarderen hoe fijn warmte en geluk zijn?
Als dat zo is, dan is het leven inderdaad één grote depressie, zoals een chemicus bij Mallingcrodt ooit een keer zei.
En toch wil ik het zo niet zien. Het leven kan mooi zijn, ís mooi. Maar je moet er wel wat voor doen. Het komt niet op je afwaaien. Eigenlijk moet je best wel sterk in je schoenen staan wil je het leven overleven...Hoe makkelijk is het wel niet om je voor de trein te springen?
Op die manier hoef je niet de alledaagse problemen van het leven te trotseren. Het is de makkelijkste uitweg die er bestaat.
Ik kan begrijpen waarom de kerk zelfmoord als een zonde ziet. Het leven is een geschenk dat je moet koesteren. Het zou zonde zijn om dat zomaar weg te gooien.
De ironie hierin is echter dat het leven een hoop pijn en ellende met zich meebrengt, samen met de tegenstellingen vreugde en geluk.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik mij vroeger heb afgevraagd hoe het leven zou zijn als ik hier niet ben. Tegelijkertijd bedenk ik me dat ik dat niet zou willen. Ik zou nooit en te nimmer de reis willen missen die "Het Leven" heet!
Dát is in mijn ogen de Essentie van het Leven.
Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne avond!
Dikke knuffel van Halbe!
dinsdag 10 februari 2009
Angst voor de toekomst
Wie kent het niet? Die vervelende emotie genaamd 'angst', dat soms op de raarste momenten je gedachten beheerst?
Angst kan zich op vele manier manifesteren in je gedachten. Je kan voor zoveel dingen bang zijn, maar uiteindelijk wordt je er toch mee geconfronteerd zodat je er niet meer bang voor hoeft te zijn.
Maar angst voor de toekomst, angst voor het onbekende is een andere soort angst. Het is een onrationele angst, gebaseert op de ervaringen en gedachten van het individu.
Mensen die hun leven prima in orde hebben, hebben bijna geen angst voor de toekomst. Waarom zou je? Je hebt je leven op orde, dus er is geen gegronde reden voor angst.
Iemand die net uit een puinzooi komt en zijn/haar leven probeert op te bouwen uit de resten van de voorgaande gebeurtenissen heeft wel vaak reden voor angst.
Vragen...héél veel vragen... "Wat zou er gebeuren als ik deze keuze maak?"
Zelfreflectie "wat als ik deze keuze zou hebben gemaakt? Had ik dan iets kunnen veranderen?"
Wijsheid, de mogelijkheid om te leren van het verleden.
De wil voor het behalen van zijn/haar dromen.
De angst dat het allemaal niets meer uitmaakt en dat er toch weer nieuwe moeilijkheden op komst zijn.
Het verleden is de blauwdruk van het heden en de deur naar de toekomst
Ik zit nu op het punt in mijn leven dat ik bang ben om keuzes te maken. Omdat ik bang ben dat ik de verkeerde keuze maak.
Angst, onrationele angst veroorzaakt door het verleden houdt mij tegen. En toch moet ik ook deze angst confronteren. Angst voor het onbekende is een ingewikkeld iets. Het is hetzelfde als bang bent om te vallen wanneer je ren.
Ik moet mijzelf herinneren aan het feit dat ik zo ver ben gekomen met alles ondanks mijn verleden. Ik heb al verschillende bergen beklommen, ik ben al uit verschillende dalen gekropen. En elke keer lukt het mij weer om een nieuwe leven te bouwen op de puinzooi van het vorige.
Maar ik begin moe te worden. Moe van het constant herhalende proces. Maar dat is het leven, zo gaat het leven nou eenmaal.
Het leven is soms een bittere pil om te slikken, maar als die bittere pil eenmaal in de maag zit voel je er niks meer van.
Goh, als ik nu kijk naar het bovenstaande dan klink ik behoorlijk depressief. Toch ben ik het niet, verre van.
Nee, ik ben aan het veranderen. Ik ben veel integerder geworden, veel minder extravert. Ik ben niet meer dat wereldvreemde jochie van 20 dat de wereld zag als een vreemde plek. Ik wordt dit jaar 25, een kwart eeuw oud.
Het is afwachten hoe het komende jaar gaat lopen. Ik heb weer een paar bijzonder ideeën gekregen. Mijn wens is om de wetenschap in te gaan. En ik heb via de site van de UVA een studie gevonden waarvan het lijkt alsof het speciaal voor mij ontwikkeld is: bio-exact.
Maarja...dan blijf ik wel in deze onzekerheid van geen vast inkomen. Het is nu echt afwegen wat ik belangrijker vind. Ik denk dat als ik het niet op z'n minst ga proberen, dat ik er in de verre toekomst spijt van zal hebben dat ik toen nooit die gevaarlijke stap heb genomen.
Het leven bestaat nou eenmaal uit onzekerheid. De enige zekerheid die wij als mensen hebben, is het feit dat wij leven en dat wij dood gaan.
Het is de weg naar de dood dat ons leven is. En die weg wil ik ten volste benutten! Stiekem neig ik toch weer naar het volgen van de studie. En dat is niet alles, nee, bio-exact is een bachelor. Deze bachelor is een vooropleiding voor de master Life Science. In totaal ben ik dan nog 5 jaar bezig! Maarja, wat is 5 jaar in vergelijking met de rest van mijn leven? Als het nu niet doe, dan zal ik de stap nooit wagen.
En toch is er dat kleine stukje angst...angst voor het onbekende, angst voor de toekomst. Maarja, als ik deze keuze niet maak, dan zal het gevoel van spijt waarschijnlijk vele malen groter zijn dan het gevoel van angst.
Mensen, ik wens jullie een hele fijne dag!
Werk ze/studeer ze!
Een hele dikke knuffel van Halbe!
Angst kan zich op vele manier manifesteren in je gedachten. Je kan voor zoveel dingen bang zijn, maar uiteindelijk wordt je er toch mee geconfronteerd zodat je er niet meer bang voor hoeft te zijn.
Maar angst voor de toekomst, angst voor het onbekende is een andere soort angst. Het is een onrationele angst, gebaseert op de ervaringen en gedachten van het individu.
Mensen die hun leven prima in orde hebben, hebben bijna geen angst voor de toekomst. Waarom zou je? Je hebt je leven op orde, dus er is geen gegronde reden voor angst.
Iemand die net uit een puinzooi komt en zijn/haar leven probeert op te bouwen uit de resten van de voorgaande gebeurtenissen heeft wel vaak reden voor angst.
Vragen...héél veel vragen... "Wat zou er gebeuren als ik deze keuze maak?"
Zelfreflectie "wat als ik deze keuze zou hebben gemaakt? Had ik dan iets kunnen veranderen?"
Wijsheid, de mogelijkheid om te leren van het verleden.
De wil voor het behalen van zijn/haar dromen.
De angst dat het allemaal niets meer uitmaakt en dat er toch weer nieuwe moeilijkheden op komst zijn.
Het verleden is de blauwdruk van het heden en de deur naar de toekomst
Ik zit nu op het punt in mijn leven dat ik bang ben om keuzes te maken. Omdat ik bang ben dat ik de verkeerde keuze maak.
Angst, onrationele angst veroorzaakt door het verleden houdt mij tegen. En toch moet ik ook deze angst confronteren. Angst voor het onbekende is een ingewikkeld iets. Het is hetzelfde als bang bent om te vallen wanneer je ren.
Ik moet mijzelf herinneren aan het feit dat ik zo ver ben gekomen met alles ondanks mijn verleden. Ik heb al verschillende bergen beklommen, ik ben al uit verschillende dalen gekropen. En elke keer lukt het mij weer om een nieuwe leven te bouwen op de puinzooi van het vorige.
Maar ik begin moe te worden. Moe van het constant herhalende proces. Maar dat is het leven, zo gaat het leven nou eenmaal.
Het leven is soms een bittere pil om te slikken, maar als die bittere pil eenmaal in de maag zit voel je er niks meer van.
Goh, als ik nu kijk naar het bovenstaande dan klink ik behoorlijk depressief. Toch ben ik het niet, verre van.
Nee, ik ben aan het veranderen. Ik ben veel integerder geworden, veel minder extravert. Ik ben niet meer dat wereldvreemde jochie van 20 dat de wereld zag als een vreemde plek. Ik wordt dit jaar 25, een kwart eeuw oud.
Het is afwachten hoe het komende jaar gaat lopen. Ik heb weer een paar bijzonder ideeën gekregen. Mijn wens is om de wetenschap in te gaan. En ik heb via de site van de UVA een studie gevonden waarvan het lijkt alsof het speciaal voor mij ontwikkeld is: bio-exact.
Maarja...dan blijf ik wel in deze onzekerheid van geen vast inkomen. Het is nu echt afwegen wat ik belangrijker vind. Ik denk dat als ik het niet op z'n minst ga proberen, dat ik er in de verre toekomst spijt van zal hebben dat ik toen nooit die gevaarlijke stap heb genomen.
Het leven bestaat nou eenmaal uit onzekerheid. De enige zekerheid die wij als mensen hebben, is het feit dat wij leven en dat wij dood gaan.
Het is de weg naar de dood dat ons leven is. En die weg wil ik ten volste benutten! Stiekem neig ik toch weer naar het volgen van de studie. En dat is niet alles, nee, bio-exact is een bachelor. Deze bachelor is een vooropleiding voor de master Life Science. In totaal ben ik dan nog 5 jaar bezig! Maarja, wat is 5 jaar in vergelijking met de rest van mijn leven? Als het nu niet doe, dan zal ik de stap nooit wagen.
En toch is er dat kleine stukje angst...angst voor het onbekende, angst voor de toekomst. Maarja, als ik deze keuze niet maak, dan zal het gevoel van spijt waarschijnlijk vele malen groter zijn dan het gevoel van angst.
Mensen, ik wens jullie een hele fijne dag!
Werk ze/studeer ze!
Een hele dikke knuffel van Halbe!
Abonneren op:
Posts (Atom)