Het is een vraag waarmee ik mij al jarenlang mee bezighoud: wat is de essentie van het leven? Is dat voor ieder persoon verschillend? Is het verbonden met het "lot"? Afgezien van de vraag of het "lot" wel bestaat...
Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met een docent op school. Zij is tegenwoordig de zorgcoördinator en zij praat dan met bijzondere gevallen. Zo ook ik, al een aantal keer is mijn stage bijna misgelopen.
En zo niet deze stage, ook mijn vorige stage bij het JBI. Elke keer is het hetzelfde: emotionele instabiliteit.
De oorzaak? Heel simpel, het vertrek van mijn ouders. De docent noemt het "een breuk in mijn ziel". Dat brengt een hoop pijn teweeg, teveel pijn dat op sommige momenten ondraaglijk lijkt.
En toch heb ik alle pijn overleeft. Maar ik ben er nog niet, want de emotionele instabiliteit is er nog steeds. Nog steeds ben ik sommige dagen een emotioneel wrak met een gigantische brok in mijn keel. Misschien komt ook wel door wat er de afgelopen paar maanden is gebeurd. Ik voel me soms ontzettend eenzaam en ongelukkig.
Des te meer waarde hecht ik mij aan de goede positieve dingen van mijn situatie en mijn leven op het moment. De momenten dat ik met vrienden op stap ben of thuis zit bij familie is voor mij tegenwoordig een moment geworden van geluk en rust.
Mijn docent zei de volgende woorden: juist door de breuk van jouw ziel ervaar jij het leven op een diepere manier dan alle anderen.
Hoe meer ik erover nadenk, des te meer zij gelijk heeft. Hoeveel pijn het mij ook heeft gebracht, het heeft mij een wonderbaarlijk inzicht gegeven in de wegen des levens. Ik hecht tegenwoordig veel meer waarde aan de spirituele zaken van het leven dan het materialisme. Filosoferen is nu officieel een hobby van mij geworden.
En dat allemaal heb ik gevonden via mijn intense pijn, die nog steeds elke dag mijn leven beheerst. De ene dag meer of minder dan de ander.
Is dat de essentie van het leven? Dat je leert waarde te hechten aan andere zaken van het leven via intense pijn? Dat je door de pijn leert te waarderen hoe fijn warmte en geluk zijn?
Als dat zo is, dan is het leven inderdaad één grote depressie, zoals een chemicus bij Mallingcrodt ooit een keer zei.
En toch wil ik het zo niet zien. Het leven kan mooi zijn, ís mooi. Maar je moet er wel wat voor doen. Het komt niet op je afwaaien. Eigenlijk moet je best wel sterk in je schoenen staan wil je het leven overleven...Hoe makkelijk is het wel niet om je voor de trein te springen?
Op die manier hoef je niet de alledaagse problemen van het leven te trotseren. Het is de makkelijkste uitweg die er bestaat.
Ik kan begrijpen waarom de kerk zelfmoord als een zonde ziet. Het leven is een geschenk dat je moet koesteren. Het zou zonde zijn om dat zomaar weg te gooien.
De ironie hierin is echter dat het leven een hoop pijn en ellende met zich meebrengt, samen met de tegenstellingen vreugde en geluk.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik mij vroeger heb afgevraagd hoe het leven zou zijn als ik hier niet ben. Tegelijkertijd bedenk ik me dat ik dat niet zou willen. Ik zou nooit en te nimmer de reis willen missen die "Het Leven" heet!
Dát is in mijn ogen de Essentie van het Leven.
Mensen, ik wens jullie allen een hele fijne avond!
Dikke knuffel van Halbe!
