Een intens verlangen naar het verlorene
een zoektocht naar het verlorene in het heden,
wetende dat wat ooit verloren is
verloren zal blijven en nooit zal wederkeren
Het ongrijpbare, dat wat ooit was
iets dat nooit zal wederkeren
Pijn, verdriet, intens lijden,
zoveel emoties, zoveel gevoel
Verlangen naar het ongrijpbare,
hopen dat het ooit grijpbaar zal zijn,
hopen dat het ooit substantie zal verkrijgen
hopen dat het ooit zal wederkeren
Weten dat het nooit zal wederkeren
donderdag 16 juni 2011
maandag 13 juni 2011
De zin van het leven
Er zijn weinig dingen zo complex en zo moeilijk te bevatten als de eenheid dat het leven heet.
Een eenheid dat bij het beleven ervan zowel intens verdriet als intens gelukt voorbrengt, een belevenis, een rit dat kan worden vergeleken met een achtbaan.
Het leven biedt verschillende facetten bij het ervaren ervan, zoveel levensvragen.
Wie ben ik?
Wat voor een persoon ben ik?
Waar hoor ik thuis?
Waar wil ik heengaan in het leven?
Aan het begin echter is er geen sprake van deze levensvragen, want dan ben je nog een kind. Er bestaat geen groter onschuld dan die van een kind. Naarmate ervaringen worden opgedaan, groei je als persoon. En opeens ben je volwassen en gaat er een wereld voor je open.
Een wereld dat soms mooi en soms beangstigend aandoet, een wereld waarin jij als persoon een plek moet leren vinden. Het is dit punt in het leven dat de levensvragen opdoen. Ik twijfel niet dat er mensen zijn die deze levensvragen nooit zullen beantwoorden. De reden hiervan verschilt, de één heeft geen behoefte aan een zoektocht des levens. Die geniet gewoon van de rit des levens. Ignorance is bliss, zoals het spreekwoord gaat. Hoe waar is dit spreekwoord wel niet! De ander zal een leven lang zoeken naar het beantwoorden van deze vragen, om deze uiteindelijk nooit te kunnen beantwoorden.
Het is ironisch, want met diverse intense levenservaringen die ik heb opgedaan ben ik in staat om enkele vragen te beantwoorden. En toch geeft het mij geen voldoening, want ik heb de voor mijzelf gestelde doelen bij lange na nog niet bereikt.
Memento Mori – de vergankelijkheid van het leven. Het is een concept dat mij niet meer loslaat sinds ik ermee in aanraking ben gekomen. Wat mij fascineert is dat het mij aanzet om na te denken over de diepere concepten van het leven, voornamelijk in het kader van god, geloof en religie. Hoe meer ik erover nadenk, des te meer het mij intrigeert en des te meer ik voor mijzelf heb besloten dat het mij niet ligt. Dat ik kies voor de mens in mij en niet in een metafysische manifestatie dat wel of niet zou kunnen bestaan.
De filosoof Soren Kierkegaard dacht hier anders over. Als religieus persoon geloofde hij in de intense band tussen mens en god. Grappig dat de concepten van zijn werken mij op een hele bijzondere manier raken, volledig anders dan wanneer ik werken lees van een Nietzsche, Kant of Aristoteles. Ach wie weet zal ik op mijn sterfbed alsnog afwachten of ik “de Here” zal tegenkomen. Tot die tijd geniet ik van het leven zoals het is, op de manier zoals ik al dat wil en tot de tijd dat het mij gegeven is in het kader van Memento Mori.
Een eenheid dat bij het beleven ervan zowel intens verdriet als intens gelukt voorbrengt, een belevenis, een rit dat kan worden vergeleken met een achtbaan.
Het leven biedt verschillende facetten bij het ervaren ervan, zoveel levensvragen.
Wie ben ik?
Wat voor een persoon ben ik?
Waar hoor ik thuis?
Waar wil ik heengaan in het leven?
Aan het begin echter is er geen sprake van deze levensvragen, want dan ben je nog een kind. Er bestaat geen groter onschuld dan die van een kind. Naarmate ervaringen worden opgedaan, groei je als persoon. En opeens ben je volwassen en gaat er een wereld voor je open.
Een wereld dat soms mooi en soms beangstigend aandoet, een wereld waarin jij als persoon een plek moet leren vinden. Het is dit punt in het leven dat de levensvragen opdoen. Ik twijfel niet dat er mensen zijn die deze levensvragen nooit zullen beantwoorden. De reden hiervan verschilt, de één heeft geen behoefte aan een zoektocht des levens. Die geniet gewoon van de rit des levens. Ignorance is bliss, zoals het spreekwoord gaat. Hoe waar is dit spreekwoord wel niet! De ander zal een leven lang zoeken naar het beantwoorden van deze vragen, om deze uiteindelijk nooit te kunnen beantwoorden.
Het is ironisch, want met diverse intense levenservaringen die ik heb opgedaan ben ik in staat om enkele vragen te beantwoorden. En toch geeft het mij geen voldoening, want ik heb de voor mijzelf gestelde doelen bij lange na nog niet bereikt.
Memento Mori – de vergankelijkheid van het leven. Het is een concept dat mij niet meer loslaat sinds ik ermee in aanraking ben gekomen. Wat mij fascineert is dat het mij aanzet om na te denken over de diepere concepten van het leven, voornamelijk in het kader van god, geloof en religie. Hoe meer ik erover nadenk, des te meer het mij intrigeert en des te meer ik voor mijzelf heb besloten dat het mij niet ligt. Dat ik kies voor de mens in mij en niet in een metafysische manifestatie dat wel of niet zou kunnen bestaan.
De filosoof Soren Kierkegaard dacht hier anders over. Als religieus persoon geloofde hij in de intense band tussen mens en god. Grappig dat de concepten van zijn werken mij op een hele bijzondere manier raken, volledig anders dan wanneer ik werken lees van een Nietzsche, Kant of Aristoteles. Ach wie weet zal ik op mijn sterfbed alsnog afwachten of ik “de Here” zal tegenkomen. Tot die tijd geniet ik van het leven zoals het is, op de manier zoals ik al dat wil en tot de tijd dat het mij gegeven is in het kader van Memento Mori.
woensdag 8 juni 2011
Filosofisch intermezzo - Beeldvorming vs. sociale media
Een aantal weken geleden had ik een discussie met een aantal mensen op facebook. De ene persoon had blijkbaar een beeldvorming van mij ontwikkeld dat niet bepaald realiteitsgetrouw was, de ander persoon sloot zich in zekere zin hierbij aan, maar zijn perspectief lag voornamelijk op het zogenaamde doel van sociale media.
In het begin raakte ik erg geïrriteerd over de toon van deze discussie, om achteraf bijzonder geïntrigeerd te raken. Hij heeft mij ooit gekend, jaren geleden. Natuurlijk veranderen wij allemaal door de jaren heen, maar de aard van het beestje veranderd niet. Afgaande op het scale aan berichtjes die hij las op facebook had hij blijkbaar zijn beeldvorming over mijn persoonlijkheid aangepast naar hetgeen hij las op facebook.
Ik begon mij af te vragen, waarom heeft hij zijn beeldvorming van mijn persoonlijkheid aangepast naar aanleiding van het scala berichtjes die hij had gelezen? Op wat voor manier tast de sociale media de beeldvorming aan en is deze zowiezo waarheidsgetrouw?
Omdat ik een filosofisch intermezzo wil schrijven, zal ik de psychologische implicaties van de onderstaande analyse buiten beschouwing laten. Wellicht interessant voor een toekomstige blog.
Om de bovenstaande vraagstelling te kunnen beantwoorden moest ik eerst naar de kern van beeldvorming: de mogelijkheid voor het waarnemen van signalen waaruit de persoonlijkheid van de uitzender kan worden gededuceerd. In het normale leven zullen een hoop mensen dit al doen op verschillende manier. De meest makkelijke (en voor de hand liggende methode) is dingen vragen aan mensen. Maar hen die in staat zijn om lichaamstaal te kunnen lezen, kunnen véél veel meer te weten komen over een persoon.
Sociale media daarentegen is weer een volledig ander concept. Hierbij zijn wij volledig overgeleverd aan de abstractie van de taal, ervan uitgaande dat de informatie de uitzender geeft de essentie correct weergeeft zodat er een optimale informatieoverdracht kan plaatsvinden.
Zoals vele mensen weten ligt mijn hart op mijn tong. Ik mag graag mijn ei kwijt op sociale media of dit nou hyves is of facebook (ik zit ook op twitter, maar daar ben ik tegenwoordig niet meer zo actief op). Of dit nou emotioneel beladen is of dat ik in een baldadige bui ben waarin ik beschrijf hoe een charmante jongedame in een rokje mij opvalt, op het moment dat ik deze informatie ben kwijtgeraakt op het internet cq. sociale media dan is het voor mij prima.
Blijkbaar was het scala aan berichtjes op facebook voldoende voor iemand die mij ooit persoonlijk heeft gekend zijn beeldvorming over mij van toen aan te passen naar een ogenschijnlijke beeldvorming van mijn persoonlijkheid in het heden. Dit bleek echter maar een halve waarheid te zijn. Gelijktijdig vroeg ik mij af "over hoeveel informatie moet een persoon bezitten om een adequate en voornamelijk realistische beeld te kunnen vormen over iemands persoonlijkheid?"
Stel je eens voor dat ik gedurende een tijd lang elke dag op facebook danwel hyves het volgende bericht zou plaatsen: "het leven is kut, ik voel me kut en ik wil dood!" Dan is het een kwestie van tijd voordat iemand daadwerkelijk zal reageren met "Halbe, dat je depressief bent en dood wil is leuk en aardig, maar waarom pleeg je niet gewoon zelfmoord. Dan zijn we tenminste van je af en hoeven wij niet meer dit zinloos gezeik van jou aan te horen".
Wat zegt de bovenstaande hypothetische situatie over mij danwel de mensen die mij "observeren" (ervan uitgaande dat het lezen van informatie over internet kan worden geclassificeerd als een observatie)? Wie zegt dat ik depressief ben? Dat ik elke dag zo'n berichtje plaatst op facebook wilt niet betekenen dat ik de waarheid uitspreek. Misschien was het wel een cynisch experimentje om vast te stellen hoe lang het zou duren voordat mensen zo'n reactie zouden geven? Deze berichtjes suggereren dat ik depressief ben en dat ik dood wil gaan, maar het is verre van de realiteit cq. waarheid (ervan uitgaande dat realiteit een analogie is van de waarheid).
Het enige wat mensen zouden kunnen destilleren uit de berichtjes die ik op facebook/hyves plaats, is hoe ik denk over bepaalde onderwerpen en wat mijn standpunten zijn t.o.v. diverse thema's. Maar mijn persoonlijkheid is er een van vele facetten. Dat ik emotioneel ingesteld ben is geen groot nieuws, evenals mijn fascinatie voor filosofie. Maar de kern van mijn persoonlijkheid, de essentie van mijn persoonlijkheid kan bij lange na niet worden gededuceerd uit enkele berichtjes die ik op facebook/hyves plaatst. Daarvoor moet een persoon veel meer over mij te weten komen. Hetgeen ik op facebook/hyves plaats is een selectie van hetgeen mij op dat moment bezighoudt. Maar de essentie van iets kan moeilijk hieruit worden gedestilleerd, want de essentie is afhankelijk van mijn perspecfief t.o.v. het ding van interesse in verhouding tot mijn persoonlijkheid.
Dan nu het ogenschijnlijke doel van sociale media. In het perspectief van de andere persoon bestaat het doel van sociale media uit vermaak. Wat ik zo interessant vind is dat de ander zich blijkbaar niet had gerealiseerd dat het ogenschijnlijke doel van sociale media afhankelijk is van het perspectief van de gebruiker. Natuurlijk ervaar ik vermaak op het moment dat ik gebruik maak van sociale media, maar tegelijk zie ik het ook als een vorm van kennisoverdracht. Ik probeer d.m.v. mijn blogs mijn kennis en inzicht in zaken over te brengen op andere mensen cq. "mijn lezers". Naar mijn idee is dat geen vermaak an sich, want vermaak impliceert het ervaren van een prettig gevoel tijdens het ervaren van iets.
Ach, ik kan zo een heel filosofisch intermezzo schrijven over dit fenomeen, maar voor nu vind ik het prima.
Aldus sluit ik af met wat naar mijn mening één van de grootste uitspraken is van mensenheugenis: "Het énige dat ik weet, is dat ik niks weet - Socrates
Mijn vrienden, ik wens jullie allen een zeer fijne avond toe!
Een extra dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe
In het begin raakte ik erg geïrriteerd over de toon van deze discussie, om achteraf bijzonder geïntrigeerd te raken. Hij heeft mij ooit gekend, jaren geleden. Natuurlijk veranderen wij allemaal door de jaren heen, maar de aard van het beestje veranderd niet. Afgaande op het scale aan berichtjes die hij las op facebook had hij blijkbaar zijn beeldvorming over mijn persoonlijkheid aangepast naar hetgeen hij las op facebook.
Ik begon mij af te vragen, waarom heeft hij zijn beeldvorming van mijn persoonlijkheid aangepast naar aanleiding van het scala berichtjes die hij had gelezen? Op wat voor manier tast de sociale media de beeldvorming aan en is deze zowiezo waarheidsgetrouw?
Omdat ik een filosofisch intermezzo wil schrijven, zal ik de psychologische implicaties van de onderstaande analyse buiten beschouwing laten. Wellicht interessant voor een toekomstige blog.
Om de bovenstaande vraagstelling te kunnen beantwoorden moest ik eerst naar de kern van beeldvorming: de mogelijkheid voor het waarnemen van signalen waaruit de persoonlijkheid van de uitzender kan worden gededuceerd. In het normale leven zullen een hoop mensen dit al doen op verschillende manier. De meest makkelijke (en voor de hand liggende methode) is dingen vragen aan mensen. Maar hen die in staat zijn om lichaamstaal te kunnen lezen, kunnen véél veel meer te weten komen over een persoon.
Sociale media daarentegen is weer een volledig ander concept. Hierbij zijn wij volledig overgeleverd aan de abstractie van de taal, ervan uitgaande dat de informatie de uitzender geeft de essentie correct weergeeft zodat er een optimale informatieoverdracht kan plaatsvinden.
Zoals vele mensen weten ligt mijn hart op mijn tong. Ik mag graag mijn ei kwijt op sociale media of dit nou hyves is of facebook (ik zit ook op twitter, maar daar ben ik tegenwoordig niet meer zo actief op). Of dit nou emotioneel beladen is of dat ik in een baldadige bui ben waarin ik beschrijf hoe een charmante jongedame in een rokje mij opvalt, op het moment dat ik deze informatie ben kwijtgeraakt op het internet cq. sociale media dan is het voor mij prima.
Blijkbaar was het scala aan berichtjes op facebook voldoende voor iemand die mij ooit persoonlijk heeft gekend zijn beeldvorming over mij van toen aan te passen naar een ogenschijnlijke beeldvorming van mijn persoonlijkheid in het heden. Dit bleek echter maar een halve waarheid te zijn. Gelijktijdig vroeg ik mij af "over hoeveel informatie moet een persoon bezitten om een adequate en voornamelijk realistische beeld te kunnen vormen over iemands persoonlijkheid?"
Stel je eens voor dat ik gedurende een tijd lang elke dag op facebook danwel hyves het volgende bericht zou plaatsen: "het leven is kut, ik voel me kut en ik wil dood!" Dan is het een kwestie van tijd voordat iemand daadwerkelijk zal reageren met "Halbe, dat je depressief bent en dood wil is leuk en aardig, maar waarom pleeg je niet gewoon zelfmoord. Dan zijn we tenminste van je af en hoeven wij niet meer dit zinloos gezeik van jou aan te horen".
Wat zegt de bovenstaande hypothetische situatie over mij danwel de mensen die mij "observeren" (ervan uitgaande dat het lezen van informatie over internet kan worden geclassificeerd als een observatie)? Wie zegt dat ik depressief ben? Dat ik elke dag zo'n berichtje plaatst op facebook wilt niet betekenen dat ik de waarheid uitspreek. Misschien was het wel een cynisch experimentje om vast te stellen hoe lang het zou duren voordat mensen zo'n reactie zouden geven? Deze berichtjes suggereren dat ik depressief ben en dat ik dood wil gaan, maar het is verre van de realiteit cq. waarheid (ervan uitgaande dat realiteit een analogie is van de waarheid).
Het enige wat mensen zouden kunnen destilleren uit de berichtjes die ik op facebook/hyves plaats, is hoe ik denk over bepaalde onderwerpen en wat mijn standpunten zijn t.o.v. diverse thema's. Maar mijn persoonlijkheid is er een van vele facetten. Dat ik emotioneel ingesteld ben is geen groot nieuws, evenals mijn fascinatie voor filosofie. Maar de kern van mijn persoonlijkheid, de essentie van mijn persoonlijkheid kan bij lange na niet worden gededuceerd uit enkele berichtjes die ik op facebook/hyves plaatst. Daarvoor moet een persoon veel meer over mij te weten komen. Hetgeen ik op facebook/hyves plaats is een selectie van hetgeen mij op dat moment bezighoudt. Maar de essentie van iets kan moeilijk hieruit worden gedestilleerd, want de essentie is afhankelijk van mijn perspecfief t.o.v. het ding van interesse in verhouding tot mijn persoonlijkheid.
Dan nu het ogenschijnlijke doel van sociale media. In het perspectief van de andere persoon bestaat het doel van sociale media uit vermaak. Wat ik zo interessant vind is dat de ander zich blijkbaar niet had gerealiseerd dat het ogenschijnlijke doel van sociale media afhankelijk is van het perspectief van de gebruiker. Natuurlijk ervaar ik vermaak op het moment dat ik gebruik maak van sociale media, maar tegelijk zie ik het ook als een vorm van kennisoverdracht. Ik probeer d.m.v. mijn blogs mijn kennis en inzicht in zaken over te brengen op andere mensen cq. "mijn lezers". Naar mijn idee is dat geen vermaak an sich, want vermaak impliceert het ervaren van een prettig gevoel tijdens het ervaren van iets.
Ach, ik kan zo een heel filosofisch intermezzo schrijven over dit fenomeen, maar voor nu vind ik het prima.
Aldus sluit ik af met wat naar mijn mening één van de grootste uitspraken is van mensenheugenis: "Het énige dat ik weet, is dat ik niks weet - Socrates
Mijn vrienden, ik wens jullie allen een zeer fijne avond toe!
Een extra dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe
Abonneren op:
Posts (Atom)