Hartzeer

Nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden als van haar, nog nooit had ik mij zo intens verbonden gevoeld als met haar. Het mocht niet zo zijn, het leven had anders bepaald.

Het is een vreemde gewaarwording, om deze pijn jaren later alsnog te herbeleven. Tegelijk is het ironisch, want ik weet wat de prikkel is die deze vloedgolf aan emoties heeft veroorzaakt. Het moeilijkste zijn alle contradictoire gedachten in mijn hoofd - de intense wens om haar op te bellen en een fijne dag te wensen. Helaas weet ik dat het wijsheid is om dit niet te doen, om bewust die afstand tussen ons te behouden.

Verbittering - is het goede woord om deze situatie te omschrijven. Er is teveel gebeurd, want wij zouden samen nooit gelukkig worden. De ervaringen die wij beiden hebben opgedaan zijn té intens en zullen nooit meer worden vergeten. Ondanks alle liefde die wij voor elkaar hadden gevoeld en wellicht nog steeds voelen kan er geen fundament meer worden gelegd op de brokstukken van het oude fundament.
Eigenlijk is het vreemd, want je zou kunnen veronderstellen dat wij allebei ouder en wijzer zijn geworden, dus dat er wellicht toch een nieuw fundament zou kunnen worden gelegd. Echter is dit een schijn, want wanneer eenmaal iets gebroken is, kan het wel worden gerepareerd, maar het zal nooit terugkeren naar de oude toestand.

Herhaling bestaat niet - zoals Soren Kierkegaard beschreef in zijn boek met de gelijknamige titel. Er zal alleen een representatie zijn van een situatie dat onder gelijkwaardige omstandigheden plaatsvindt waardoor de schijn ontstaat van herhaling. Maar een échte herhaling in het breedste begrip van het woord kan niet bestaan, dat is de dynamiek van het leven.

Hartzeer is het gevoel dat ik nu ervaar. Verbitterd dat het zo moest lopen, wetende dat wij mensen primair afgaan op onze ervaringen cq. "onderbuikgevoelens". Zelfs in een professioneel werkgebied is het de kunst om deze "onderbuikgevoelens" dusdanig te minimaliseren dat het geen invloed zal hebben op de uiteindelijke conclusie. Hoe anders is het op het persoonlijke vlak, waarin je als persoon lering probeert te trekken uit een situatie, terwijl de innerlijke wens is dat deze lering nooit zou zijn voortgekomen en dat ik mij nog steeds bevond in de waas van geluk.

Het spijt me dat het zo is gelopen en het spijt mij nog meer dat ik jou nu zo mis - ik zal altijd van je blijven houden

Filosofisch intermezzo - De zin van het leven - Memento Mori

De zin van het leven - als er één thema is waar ieder mens ooit in zijn/haar leven op stuit dan is het deze vraag des levens. Al jaren vraag ik mij af wat de zin van het leven is, wat de zin van mijn leven is. Misschien zal ik wel nooit een antwoord vinden op deze vraag, maar wat ik wel heb geleerd is memento mori - de vergankelijkheid van het leven

Zonder de dood zal er geen leven zijn, want van leven ga je dood. Dat maakt een concept als onsterfelijkheid een non-existentiële substantie, want iets dat leeft zal altijd dood moeten gaan anders heeft het in de eerste instantie nooit geleefd.
Hoe anders is het met eeuwigheid. Het heeft altijd bestaan en het zal altijd bestaan. Planeten, sterren, al dat leeft is vergankelijk en gaat dood. Maar de bouwstenen van het leven, de deeltjes waaruit alles bestaat zullen voor eeuwig blijven bestaan. Eigenlijk is het een bizar concept, want hoe kunnen wij weten dat atomen, elektronen, quarks en fotonen voor altijd zullen bestaan? Kan er dan wel een concept bestaan als eeuwigheid?
Het is een axioma om te stellen dat het heelal zoals dat nu is voor eeuwig zal bestaan. Hoe bijzonder is het wel niet dat zich een manifestatie heeft ontwikkeld genaamd leven. Je zou bijna gaan denken aan een hogere macht, ware het niet dat er onderhand hele interessante theoriën bestaan voor wat betreft het ontstaan van leven.

De zin van het leven - eigenlijk bestaat er geen eenduidig antwoord hierop. Voor mijn katjes is het al voldoende om elke dag te slapen, eten, jagen, spelen. Voor ons mensen is dat niet voldoende, nee wij moeten onszelf vermaken, wij moeten vooruit komen in het leven. Hoewel dit volgens mij eerder een ziekte is van de hedendaagse maatschappij en de consensus zoals deze wordt voortgebracht door het gedachtengoed dat wij hebben geërfd van onze voorvaderen. Ik denk dat wij als mensheid ooit op een punt van verzadiging gaan komen. Sterker nog, ik denk dat wij dit wellicht zullen meemaken in de huidige generatie!
De signalen zijn langzaam maar zeker zichtbaar aan het worden. Ten eerste is zo'n beetje de hele westerse wereld geldziek aan het worden, als het al niet geldziek was. Geluk? Nee hoor, geld eerst, daarna pas komt geluk erachter aan hobbelen! Ik sta soms versteld over de waardering van geld in onze maatschappij en tot overmaat van ramp werk ik net zo hard aan mee als mijn medemens. Conclusie: wij zijn elkaar geldziek aan het maken door constant de consensus te leggen op het materialisme i.p.v. na te denken over de diepere betekenis van dingen en hieraan waarde hechten.
Ten tweede beginnen langzaam maar zeker de verschillen tussen mensen grotere proporties aan te nemen. De afgelopen eeuwen heeft de mensheid een gigantische groei meegemaakt. Waar het vroeger landen waren die oorlog gingen voeren, komt het in de hedendaagse wereld steeds vaker tot conflict tussen andersdenkende mensen. Hoe meer mensen, hoe meer verschillen. Een evenredige hoeveelheid verminderde tolerantie t.o.v. deze verschillen zal onvermijdelijk leiden tot conflicten. Zelfs in ons ooit zo mooie landje zijn deze conflicten zich langzaam maar zeker aan het manifesteren in de maatschappij door de tunnelvisie die wij mensen hanteren.

Misschien denk ik nu wel heel zwartgallig, maar ik ben blij dat er een einde komt aan het leven. Waarvoor moet je anders leven? Natuurlijk moet ieder mens een eigen pad vormen in het leven, maar dat gebeurd niet eerder voordat een mens bewust wordt van het concept van memento mori - de vergankelijkheid van het leven. Dat maakt een kind onschuldig, een kind zal niet begrijpen dat het leven ooit ophoudt. En zelfs als een kind voor het eerst met de dood in aanraking komt zal het niet de bewuste ervaring zijn die het later in het leven meekrijgt op het moment dat het een eigen pad des levens gaat vormen.
Het is dankzij memento mori dat wij gewaar worden van de beperkingen van het leven. Zou memento mori dan niet tegelijk de zin kunnen zijn van het leven? Is het niet de realisatie dat wij ooit doodgaan de reden dat wij willen leven?

Dat, mijn lezer, is aan jou om te beantwoorden.
Ik wens je een hele fijne avond toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!

Moedersliefde - De (on)eindige zoektocht naar liefde

Er is geen liefde belangrijker dan de liefde die wij voelen en verkrijgen van onze moeders. Er zijn weinig littekens op onze ziel die zo diep gaan dan het gemis van deze liefde.

Al jaren probeer ik de diepere betekenis te doorgronden van concepten als liefde en de emotionele band die bestaat tussen ons als het individu en de andere mens dat rondom ons leeft in een grote variatie aan intersociale betrekkingen.
Ik heb tijden gehad dat ik mij afzette tegenover mijn ouders, vanwege alles wat mij is overkomen, de jaren die mij zijn ontnomen omdat ik niet mocht genieten van het leven zoals dat iedere tiener betaamt. En toch kan ik niet ontkennen dat er geen enkele liefde bestaat als die tussen ouders en kind met in het bijzonder de band tussen moeder en kind.

Zelfs in het boek getiteld "liefde voor gevorderden" wordt er een verband gelegd tussen de oneindige zoektocht naar de liefde van ons leven in de vorm van de geslachtelijke liefde en de liefde die wij voelen voor onze ouders, of zij nou wel of niet aanwezig zijn in dit leven.
Ook ik heb uit eigen ervaring meegemaakt dat ik alle aandacht dat vroeger uitging naar mijn moeder ging reflecteren op mijn relatie met Kirsten en hoe ik daarmee een ontzagwekkende druk uitoefende op onze relatie en waardoor deze zelfs uiteindelijke strandde omdat ik gewoonweg geen onderscheid kon maken in de intensiteit aan emoties die ik ervoer wanneer ik bij Kirsten was of wanneer ik in mijn gedachten verzonken was met al het verdriet aan mijn ouders en mijn moeder in het specifiek.
Mijn tijd met Patricia zie ik nog steeds als ware liefde, ongeacht hoe het verder was verlopen, ik heb nooit zoveel van iemand gehouden als van haar. De ironie wilt echter dat zij een net zo diep litteken had in haar band met haar moeder als ik. Dat zet mij toch wel aan tot denken, is het een axioma om te stellen dat er in ons leven geen liefde zo belangrijk voor ons is als de liefde die wij voelen van onze ouders met in het specifiek onze moeder? Of ligt het probleem in het feit dat een persoon die een litteken heeft overgehouden aan een verkapte emotionele band met diens moeder altijd op zoek zal blijven gaan naar liefde in de (wan)hoop om ooit diezelfde geborgenheid en liefde te mogen ervaren als hetgeen de persoon gedurende de rest van zijn/haar leven zal moeten missen?



Dat, mijn beste lezer, laat ik aan jou over om te beantwoorden.
Mams, deze blog draag ik aan jou toe met al mijn liefde. Ik mis je :(.
Ik hou van je.
Een dikke knuffel van Halbe

Filosofisch intermezzo - God, geloof, religie - Religie als het fundament voor het moraal

In deze derde blog in de serie van “een filosofisch intermezzo – god, geloof, religie”, ga ik dieper in op de concepten m.b.t. religie. Eigenlijk is het bijzonder dat er in het hedendaagse tijdperk nog steeds religies bestaan. Je zou kunnen veronderstellen dat religies een reliek zijn uit verloren gaande tijden, de tijd dat het christendom de wereld domineerde en kruistochten uitvaardigde voor de verspreiding van het christendom. De tijd dat de islam opkwam in de arabische wereld waarmee tegelijk een tijdperk van culturele ontwikkeling plaatsvond zodat een heel volk zich op een ander niveau kon ontwikkelen. Naast het feit dat er in onze samenleving een soort van “islamofobie” is ontstaan, is het toch opmerkelijk om te zien dat naast de twee bovengenoemde religies ook alle andere religies nog steeds bestaan. Hoe komt dat? Kunnen religies daadwerkelijk nog iets betekenen in de wereld van vandaag dat gefundeerd is op wetenschap met diens toepassingen?

Voordat ik een poging ga doen om deze vragen te beantwoorden, stel ik mijzelf eerst de volgende vraag: “wat is religie eigenlijk?”. Ik ben gedoopt als katholiek, althans naar mijn weten, ik durf niet exact te zeggen bij welke religieuze gemeenschap ik sta ingeschreven. Mijn onwetendheid hierover is echter een kenmerk van mijn persoonlijkheid en hoeveel waarde ik hieraan hecht, vrij weinig dus.
Dat neemt niet weg dat religie mij altijd heeft geïntrigeerd. Naast het feit dat mijn moeder wél geloofd in god, heeft het mij altijd bezig gehouden in die zin dat ik wilde weten wat de beweegredenen waren voor mensen om nog steeds een aanhanger te zijn van een bepaalde religie. Sociologisch gezien is het niet moeilijk om een aantal argumenten aan te voeren. De voornaamste is de drang van mensen om op zoek te gaan naar gelijkgezinde mensen die allemaal uiting willen geven aan hun liefde voor god. Antropologisch gezien wordt het echter interessant, want dan gaan we kijken naar het individu dat onderdeel uitmaakt van een geloofsgemeenschap.

Als eerste mogen we onze vrienden van de katholieke kerk bedanken voor alle negatieve PR die zij hebben veroorzaakt met alle schandalen rondom het sexueel misbruik. Het moge duidelijk zijn dat iedereen die zich al minder verbonden voelde met de katholieke kerk, deze ontwikkelingen de spreekwoordelijke druppel was die de emmer deed overlopen en besloten uit de gemeenschap te stappen. Echter is de ontkerkelijking van ons land al heel wat decennia in volle gang. Dat komt omdat de functie die de kerk had langzaam maar zeker werd overgenomen door de staat. Het zorgen voor armen wordt in ons land uitgevoerd door de sociale dienst, voedselbanken verzorgen het voedsel voor hen die niet in staat zijn om op een normale wijze hun monden te voeden. De sociale zorgfunctie van kerken is langzaam maar zeker verspreid over allerlei verschillende instanties, al dan wel of niet verbonden aan overheden.
Opmerkelijk is het feit dat als wij kijken naar de Islam, dat deze religie juist in opkomst is. Afgaande op de beschikbare gegevens op de site van het CBS, durf ik te stellen dat deze religie juist in opkomst is. Eigenlijk is dit zelfs een contradictoire ontwikkeling in vergelijking met de ontkerkelijking van Nederland. Waar een kerk dat van oudsher een christelijke/katholieke kerk was, wordt deze tegenwoordig gebruikt als moskee voor de islam.

Helaas hebben we nog steeds niet de vraagstelling beantwoord, namelijk “wat is religie?”. De filosoof Soren Kierkegaard zou religie bestempelen als een ‘persoonlijke band tussen god en mij’. Ik denk dat religie in vroegere tijden het mechanisme was waarmee mensen konden worden gecontroleerd. Niet voor niks leeft er in onze hedendaagse maatschappij een zekere consensus over religie dat het altijd aanleiding zal zijn voor oorlog. Dit is een argument dat voornamelijk wordt aangevoerd door mensen die zichzelf als atheïst bestempelen. Er is zelfs een tijd geweest dat ik ook mijzelf in deze groep plaatste, niet in het minst te danken aan mijn persoonlijke mening over een goddelijke entiteit. Maar daar ga ik pas in de volgende blog over schrijven.
Toch is er een wezenlijk verschil tussen het concept van religie an sich en het mechanisme waarbij religie wordt gebruikt om een hele groep mensen te controleren. Hoe vaak wordt er wel niet gezegd dat er een oorlog wordt gevoerd in de naam van god, terwijl de oorlog een daadwerkelijk doel nastreefde? Zoals het vergroten van de macht van een natie of het verspreiden van gods woord (beter bekend als de kruistochten) dat niks meer was dan het verspreiden van het christelijke gedachtengoed, waarvan mensen in die tijd overtuigd waren dat het enige juiste manier was om te leven. Tegenwoordig weten wij wel beter, maar dit toont gelijk een zeer interessant effect aan van religie – het toont de beperkingen aan tussen mensen en diens gedachten over het leven en de bekrompenheid van het accepteren van andersdenkenden.

Als er iets eng is, dan zijn het mensen die anders denken over bepaalde onderwerpen dan dat de algemene consensus over ditzelfde onderwerp is opgesteld. Ik denk dat hier wellicht een sociologische verklaring voor nodig is. Voor groeperingen om te kunnen bestaan moet er een algemene consensus bestaan over alle collectieve aangelegenheden, want anders zal de groepering in chaos ontaarden en zal deze mettertijd uit elkaar vallen en ophouden te bestaan. Zodra deze consensus is bereikt, moet deze ook worden gehanteerd, al dan wel of niet d.m.v. verschillende controlemechanismen zoals sociale controle.
De ironie die wij hierin ontwaren is dat het individu verdwijnt, want deze is verplicht om zich te conformeren naar de groep. Doet deze dat niet en zal deze andere ideeën ontwikkelen over collectieve aangelegenheden die botsen met de algemene consensus over dit onderwerp, dan kan dit in potentie de hele groep in chaos laten ontaarden, afhankelijk van de impact die het nieuwe idee heeft.
Dit sociologisch mechanisme is in principe een directe analogie met hetgeen dat zich voltrekt binnen de grenzen van de religie. Voor een religieus persoon in de westerse wereld is het volstrekt onaanvaardbaar om niet in god te geloven, want dat is het fundament van een westerse religie. Echter zorgt ditzelfde sociologisch mechanisme wel voor orde, waardoor een groepering kan blijven bestaan. En zijn niet zo’n beetje alle landen in de westerse wereld gebaseerd op het gedachtegoed dat gefundeerd is op christelijke normen en waarden? Het is dankzij diverse slimme heren (en dames voor de feministen onder ons) dat er uiteindelijk een scheiding is gemaakt tussen kerk en staat, maar feit blijft dat religie nog altijd een fundament kan leveren voor het vormen van een groep dat uniforme ideeën heeft over diverse collectieve ideeën.

Een zo’n collectief idee is naar mijn mening in de hedendaagse maatschappij een vrij onderbelicht verschijnsel, namelijk: moraal. Moraal zal indirect leiden tot de ontwikkeling van een ethisch gedachtegoed, dat mensen weer in staat zal stellen voor het ontwikkelen van deugdzaam gedrag. En is dat geen nobel streven dan? Het uitvoeren van een deugdzaam gedrag in een samenleving – dit zou namelijk op termijn leiden tot een samenleving waarin de mensen in harmonie met elkaar kunnen leven. Ook de filosoof Immanuel Kant zag dit en besloot dit om te vormen in zijn filosofisch systeem van het categorisch imperatief van de plicht.
Ondanks zijn grote invloed verbaast het mij dat de samenleving nog steeds niet diezelfde harmonie heeft bereikt als Kant destijds voorzag. Blijkbaar bestaat er diep in de aard van de mens toch een rebel dat zich weigert te conformeren naar de norm. Misschien is dat wel de zogenaamde postmoderne mens, persoonlijk zie ik de oorzaak meer in het individualisme dat zich in de hedendaagse maatschappijen langzaam maar zeker begint te manifesteren.
Dat neemt niet weg dat ook al is er sprake van de individualisering van de maatschappij, dat er nog steeds collectieve ideeën bestaan. Het verschil zit hem in de denkbeelden van deze ideeën. De algemene consensus is niks meer dan een transcendent verschijnsel van het collectief idee. Pas in het individu manifesteert dit transcendent idee zich in het individu en zal het concretiseren, waarbij dit soms tot handelen leidt.

Uit het bovenstaande kan ik deduceren dat collectieve ideeën uiteindelijk een uitwerking zal hebben op het individu. Het is een axioma om te stellen dat indien er een handelen uit voorkomt, dat dit handelen weer een effect zal geven op een collectief gegeven. Desondanks toont dit aan dat het bestaan van collectieve ideeën wel degelijk een functie hebben op het bestaan van een groepering, in de breedste zin van het woord.
Ik denk dat dát de reden is dat religie nog steeds in de hedendaagse maatschappij bestaat. Persoonlijk zie ik religie als een collectief idee dat mensen kan helpen bij het leggen van een fundament voor een moraal, ongeacht of dit nou in het teken staat van een goddelijke entiteit of niet. In die zin fungeert religie als een sociologisch mechanisme dat mensen in staat stelt om contact met elkaar te zoeken. Voor een hoop mensen is het leven an sich een hele beangstigende ervaring, religie biedt deze mensen houvast en dat zorgt ervoor dat zij niet voortijdig uit het leven stappen. Dat is naar mijn mening de reden dat mensen die een hele intensieve ervaring hebben ondergaan (al dan wel of niet in combinatie met een grote mogelijkheid om te komen overlijden) deze toewijden aan God, omdat het in hun ogen een wonder is dat zij die intensieve ervaring hebben overleeft.
Of dat waar is of niet, daar ga ik in mijn volgende blog over wijden. Deze zal dieper ingaan op alle concepten m.b.t. het bestaan van God.

Mijn beste lezers, ik dank iedereen voor het lezen van dit diepgaand stukje filosofie. Ik wens ieder nog een hele fijne dag toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe

Waarom terrorisme zal blijven bestaan

Osama bin laden is dood! - dat was hét grootste nieuws van vandaag. Nee, niet alleen van vandaag, van deze hele week, eigenlijk zelfs deze hele maand! Waar de ogen van de hele wereld gericht waren op de revolutie dat momenteel gaande is in de arabische wereld, vergat iedereen de aanstichter waarmee een hele generatie westerlingen bekend werd met het fenomeen genaamd terrorisme. Deze aanstichter, het brein achter wat mogelijk de grootste terroristische aanslag dat ooit is gepleegd, vond na een jarenlange zoektocht zijn einde aan de hand van enkele amerikaanse SEALs. Dé grote vraag is nu: "is dit het einde van terrorisme?

Laat ik iedereen gelijk uit zijn droom helpen, het antwoord is een volmondige NEE. Wij in de westerse wereld kennen terrorisme alleen als mannen met lange wollige baarden met een hoofdtooi (of hoe dat kreng op hun hoofd ook mag heten), die zichzelf opblazen in de naam van Allah om in de hemel te worden omringd door 72 maagden.
Maar hen die verder kijken zien de mens achter de terrorist. Hoe eng hun ideeën ook mogen zijn, in hun kern zijn het nog altijd mensen die ooit wensen en dromen hebben gehad. De eerste persoon die is opgegroeid in een oorlog en hier geen littekens op zijn ziel van heeft overgehouden moet ik nog leren kennen. De ene persoon leert hiermee om te gaan, terwijl de ander persoon zich zal afzetten tegen de mensheid. Eigenlijk is dat de kern waarom terrorisme ontstaat, het is het ongenoegen van mensen die zich afzetten tegenover een beweging dat hun raakt tot in hun innerlijkste ziel. En omdat hun macht beperkt is om hiertegen in opzet te gaan, gaan zij zich toeleggen op het uitvoeren van handelingen dat uiteindelijk een groot effect teweegbrengt. En welk effect is groter dan een angst dat zich als een olievlek onder de bevolking langzaam maar zeker aan het groeien is.

Terrorisme an sich is inhumaan - maar de mens achter de terrorist zal altijd een mens blijven, ongeacht hoe andere mensen hem/haar zullen zien, het veranderd niks aan de aard van het beestje dat ooit een mens is geweest met wensen en dromen.
Wat zich bijna 10 jaar geleden heeft voltrokken is het openen van de ogen van mensen, ons westerlingen die onze zorgeloze leventjes leiden zonder dat wij ons hoeven te bekommeren om al die levens die verloren gaan in ver-van-ons-bed-landen. Landen waar mensen vechten voor de overleving, voor hun brood! Wat zich daarna heeft voltrokken is een conflict dat gefundeerd is op culturele verschillen, een verschil tussen twee compleet andere werelden: die van de westerse en het midden-oosterse.
Het is ironisch, na de twee wereldoorlogen kwam de koude oorlog, die gevaarlijke spanning tussen oost & west. Met het einde van de koude oorlog ontstond er een nieuwe tijdperk, een tijdperk van welvaart. Dat hebben wij meegemaakt in de jaren '90 van de vorige eeuw. Technologie, economie, welvaart, alles ontwikkelde zich in sneltreinvaart. Zelfs het knappen van de internetbubbel ergens eind jaren '90 kon de groei van de economie en welvaart niet stoppen. Nee, wat ervoor nodig was was het schudden van de grondvesten van de westerse wereld. En dat gebeurde op die noodlottige 11 september 2001!

Natuurlijk vergeten wij voor het gemak de ellende dat zich dagelijks voltrekt in het midden oosten. Wat hebben wij daar nou mee te maken? Helemaal niks, ik heb mijn autootje, mijn werk, huisje, boompje, beestje, het leven is prachtig toch!
Ja, voor ons is het leven prachtig. Maar voor andere mensen is het leven nog dagelijks een hel en moeten zij vechten voor hun leven!
Waarom zal terrorisme blijven bestaan? Door de ongelijkwaardigheid tussen rassen, naties en mensen. Doordat wij westerlingen rijk zijn geworden over de ruggen van andere mensen, doordat wij in het westen zo goed zijn in het uitbuiten cq. profiteren van de zwakke positie van armere landen. Daarom zal terrorisme blijven bestaan en met recht! Want zolang deze ongelijkwaardigheid blijft bestaan, zal de vechtersbaas dat de mens heet altijd blijven vechten in welke vorm dan ook, zelfs terorrisme.

Mijn vrienden, ik wens iedereen een hele fijne avond toe. Het is het begin van een prachtige week, ik zou zeggen laat deze woorden zinken in je diepste gedachten en probeer dan eens op een andere manier naar de wereld te kijken. De wereld kan prachtig zijn, mits wij er met z'n allen iets van maken.
Een extra dikke knuffel van Halbe - wereldverbeteraar pur sang

Het leven gaat door - De pijn blijft

Er zijn dagen in het leven dat ik mij afvraag: "wat is de zin van het leven?" Dat zijn de dagen dat ik moeite heb met genieten van de geneugten die het leven biedt, dat ik lach terwijl diep in mij een intens lijden zich voordoet. Want hoe mooi het leven ook kan zijn, de pijn zal altijd blijven...

Sinds een week ligt mijn gevoel behoorlijk overhoop, diverse contradictoire gedachten beheersen mij. Zoals de meeste mensen probeer ik een uitlaatklep te vinden voor mijn verdriet om vervolgens door te gaan. Maar helaas hebben niet de meeste mensen de ervaringen meegemaakt die ik heb meegemaakt en dat maakt de vergelijking tussen mij en mijn medemens er een als de vergelijking tussen appels met peren.
Het is een vreemde gewaarwording om dit gevoel opnieuw te ervaren, omdat ik het gevoel had herboren te zijn na de intensiteit aan ervaringen die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en dat ik het gevoel had al deze ervaringen te hebben afgesloten met de jaarwisseling van 2010.

Toch is er wel een groot verschil, vorig jaar werd ik overweldigd door deze emoties. Soms maakt het mij bang, soms frustreerde het mij en soms wilde ik gewoon dat alles eindigde. Nu confronteer ik het met geheven hoofd, accepteer ik mijn verdriet en mijn intens lijden en ga ik door met alles!
Dat neemt niet weg dat sommige dagen nog steeds langer en zwaarder aanvoelen dan anders en dat dat gevoel diep binnen, die innerlijke wens dat mijn leven anders zou zijn geweest dan het nu is nog steeds aanwezig is. Ik denk dat dat een goed doel is voor mij aan te werken, accepteren dat mijn dromen van hoe mijn leven er nu uit zal zien nooit waarheid zal kunnen worden - althans in deze tijdsperiode. Misschien dat als ik hard werk dat het leven mij gegund is om mijn dromen alsnog te laten uitkomen - in de toekomst.

De pijn blijft - dat heb ik nu ontdekt. Ongeacht hoe het leven is en hoe mooi het leven jou toelacht, als je dromen en wensen hebt gehad en deze zijn voor jouw ogen weggerukt en verdwenen met de noorderzon, dan laat dit een diep gat achter in je hart. En dat gat zal altijd leeg blijven, hoe goed je ook je best doet om deze te vullen. Ik denk dat er mensen zijn die hun hele leven op zoek zijn naar een invulling van dit gat en ik weet dat ik één van deze mensen zal kunnen worden. Ware het niet dat ik heb ingezien dat het enige dat dit gat zal kunnen vullen is acceptatie van het heden en het bijstellen van deze dromen en wensen naar een realistisch perspectief en hiernaartoe werken.

Fantasie is erg leuk en het kan het lijden verzachten, maar realiteit is hetgeen waarin wij leven. Durf deze fantasie los te laten en toe werken naar de vervulling van de bijgestelde dromen en wensen of leef de rest van je leven in een waas van dat wat het leven had kunnen zijn, want de pijn...zal altijd blijven