2010, een jaar dat zo goed begon om uiteindelijk toch te veranderen in het jaar dat ik mijzelf moest hervinden - ik ging op ontdekkingsreis in mijzelf met als doel te ontdekken wie Halbe nu werkelijk is.
Het begon zo mooi, ik had een baan, de diagnose ADHD was gemaakt dus ik zou beginnen met medicatie en een behandeling bij het GGZ (PsyQ voor de insiders). Liefde stond nog op een redelijk laag pitje, maar ik had stiekem de hoop dat ik dit jaar weleens de liefde van mijn leven zou vinden.
Mijn droombaan veranderde al snel in een nachtmerrie. Ik begon mij steeds onprettiger te voelen en het feit dat ik het gevoel had om in een verdomhoekje te worden gezet vanwege het feit dat ik ADHD had maakte het er allemaal niet makkelijker op.
Even kon ik alle problemen op mijn werk vergeten, toen mijn paps voor een maand hier in Nederland op vakantie kwam. Heerlijk was dat! Twee volle weken heeft hij hier gelogeert, twee volle weken mocht ik weer even de jongste zoon zijn van mijn vader. De jongste zoon die wel degelijk volwassen was geworden - de jongste zoon die had bewezen dat hij vooruit was gekomen in het leven.
Ironisch genoeg was het in diezelfde vakantie dat twee grote veranderingen plaatsvonden - de één zeer gewenst en de ander een grote verassing. Eindelijk was ik begonnen met mijn medicatie. Op die beruchte maandag 8 maart 2010 nam ik voor het eerst mijn medicatie in. Voor de eerste keer in mijn leven kon ik ervaren hoe het was om geen "chaos in mijn hoofd" te hebben. Eindelijk had ik het gevoel dat ik een nieuwe fase in ging van mijn leven - een fase waarin ik kon leren om te gaan met mijn "ziekte".
De andere ontwikkeling was mijn fascinatie voor filosofie. Ik ging met mijn vader naar een boekenwinkel. Om de één of andere reden heb ik nooit de tijd en moeite genomen om te verdiepen in filosofie. Ik zag een aantal werken te koop van Friedrich Nietzsche en ik besloot te beginnen bij zijn "grootste werk" als ik de critici mag geloven. Dat was het begin van de zoektocht om de mysteriën van het leven op te lossen - om te beginnen bij mijzelf.
Helaas moest het tijdelijk op de achtergrond te staan, want toen ik na twee weken vakantie terugging naar mijn werk had ik een aantal intensieve gesprekken. Mijn contract werd gewijzigd en ik kon niet meer werken bij de afdeling waar ik was begonnen.
Hoe groot mijn angst ook was, na twee weken voelde ik mij volledig op mijn plek op de andere afdeling. Zij hebben een hoop werk in mij gestoken, maar ik denk dat ik zelf ook een hoop heb kunnen betekenen voor hun.
De maanden vlogen daarna voorbij - evenals mijn filosofische kennis. Toen uiteindelijk ook nog eens de kernbehandeling bij PsyQ was begonnen, had ik echt het gevoel dat ik een nieuw pad in mijn leven zou behandelen. Het begin was zwaar en intensief - ik ging terug naar de kern van mijn persoonlijkheid. Niet door filosofie deze keer, maar puur door het nadenken over mijn verleden en alles dat hetgeen is voorgekomen in mijn leven.
Langzaam maar zeker begon alles op zijn plek te vallen - inclusief mijn inzicht in de menselijke psyche met in het specifiek de persoon die ik ben. Halbe was herboren en hoe! Ik besloot het roer om te gooien en mijn dromen achterna te gaan, hoewel dit vanzelfsprekend in een realistisch kader gebeurdde. Ik ben begonnen met een deeltijd-HBO opleiding. De volgende dag was ook nog eens mijn laatste dag bij het RIVM - ik heb toen een warm en naar mijn idee meer dan waardig afscheid gekregen. Ik had het gevoel dat een andere Halbe die laatste dag bij het RIVM vertrok.
Helaas kwam ik ook tot de ontdekking hoe koud de arbeidsmarkt is geworden...Het is veranderd - in het negatieve.
Na twee maanden thuis te hebben gezeten werd ik zomaar opgebeld door de projectleider van het NVI - of ik even hun een maandje kon helpen! Heerlijk, na twee maanden aan het werk te zijn geweest kon ik weer een maand gaan werken. Het mooiste waren alle reacties van mijn collega's, ik had het gevoel alsof ik nooit ben weggeweest. Ik kwam terecht in een "warm bad".
De laatste maand is ook een van veranderingen geweest...Ik had het gevoel dat er iets was wat mij tegenhield - als een soort blok aan mijn been. Na lang nadenken kwam ik tot de ontdekking dat een persoon uit het verleden nog steeds een grote plek in mijn hart had - een plek die ik eigenlijk jarenlang heb genegeerd. Een plek dat ik had afgesloten uit zelfbescherming. En elke keer wanneer ik contact had met haar dan voelde ik ik toch weer alle emoties tevoorschijn komen.
Maar zij en ik hebben geen toekomst - om gelukkig te worden moet je soms je hart negeren en luisteren naar je verstand. Het hart heeft de neiging om illusies te maken, waardoor je niet meer in staat ben om met een heldere blik de realiteit onder ogen te zien. Er zijn mensen die dit nooit hebben geleerd en wellicht ook nooit kunnen, maar ik wel. Ik heb geleerd om die bittere realiteit te trotseren!
Met pijn in mijn hart heb ik besloten om het contact te verbreken. En nu, nu heb ik het gevoel dat ik écht vooruit kan komen in mijn leven. Nu heb ik het gevoel dat ik met volle glorie het nieuwe pad in mijn leven kan behandelen. Niet alleen zonder medicatie, waar ik sinds enkele weken mee aan het experimenteren ben, maar met de inhoud van de grote rugzak die ik bij mij draag.
Want mijn heden is een reflectie van mijn verleden en dit verleden heeft mij gevormt tot de persoon die ik vandaag ben!
Mensen, mijn vrienden en iedereen die ik ben vergeten, ik wens jullie allemaal bij deze GELUKKIG NIEUWJAAR - MOGEN AL JULLIE WENSEN EN DROMEN VOOR HET KOMEND JAAR UITKOMEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten