Tranen

Tranen...van verdriet. Teveel gebeurd en te weinig tijd gegeven voor verwerking. Altijd doorgaan en nooit de tijd nemen om het een plek in het hart te geven. Het wegdrukken van emoties zodat de mensen om mij heen niet zien wat er in mij omgaat. Blijven glimlachen, ook al hebben emoties geen betekenis meer.

Tranen...van eenzaamheid. Alleen thuiskomen en alleen in slaap vallen. Alleen wakker worden en alleen koken. Alleen gelukkig zijn, terwijl geluk iets is wat je moet delen met de mensen om je heen. Er bestaat niks mooiers dan een glimlach tevoorschijn toveren op het gezicht van andere mensen.

Tranen...van angst. Angst om te stikken, wanneer ik last krijg van een emotionele brok in mijn keel. Angst om dezelfde fouten te maken, angst dat wat ik doe niks uitmaakt. Angst om de kracht te verliezen dat mij gaande houdt. Angst om mijzelf te verliezen in mijn emoties.

Tranen...van woede. Boosheid dat het mij moest overkomen. Dat het leven op zo'n manier door mijn strot wordt gedouwd. Dat ik niet kan genieten van het leven zoals andere mensen dat doen. Dat zaken voor mij altijd gecompliceerd zijn. Het gevoel hebben dat mijn leven zo anders had kunnen lopen.

Tranen...van radeloosheid. Niet weten wat wijsheid is. Zoeken naar mijn eigen weg. Moe worden van mijn verdriet. Hopen dat ik in de nabije toekomst mijn eigen leven in handen heb. Dat de chaos dat mijn leven is structuur wordt. Niet meer het gevoel hebben om eenzaam te zijn en geen angst meer om te stikken. Geen woede, maar rationaliseren van emoties.

Ik heb ADHD. Ik heb onderzoeken gedaan bij het GGZ en de diagnose ADHD is gemaakt. Maar er is mogelijk sprake van een onderliggend probleem. Dat lijkt mij erg aannemelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik al op de helft van mijn leven ben. Zoveel dingen die zijn gebeurd, zoveel verdriet dat blijft. Zoveel emoties die soms door mijn lichaam gieren dat ik er gek van wordt. Zoveel chaos in mijn hoofd dat ik het liefste wil wegrennen.

Maar ik ga het niet doen. Ik trotseer het leven. Hoe zwaar het ook is, hoe pijnlijk sommige dagen zijn, hoe beangstigend ik mij soms voel; het leven gaat door. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal. Ik weet dat ik aandacht zoek, omdat ik zelf nog steeds elke dag zoek naar een plekje voor mijn verdriet.
Nog steeds vraag ik mij af, is wat ik heb meegemaakt echt zo erg? Of hebben andere mensen het zwaarder? Wat voor impact hebben problemen op het alledaagse leven? Waarom heb ik het gevoel dat ik de énige persoon ben bij wie deze problemen daadwerkelijk invloed heeft op mijn leven? Op wat voor manier gaan mensen om met hun problemen en hoe is dat anders dan de manier hoe ik omga met mijn problemen?

Dit zijn enkele vragen die ik hoop te beantwoorden wanneer mijn behandeling start voor ADHD bij het GGZ. Tot die tijd moet ik het doen met de wijsheid die ik bezit. Moet ik mij neerleggen bij het leven dat ik nu leidt. Genieten van dat wat ik heb en mijn blik op de toekomst richten. Maar de tranen blijven...en die zullen nooit verdwijnen. Het litteken op mijn ziel blijft en zal altijd aanwezig zijn.

Ik wens ieder een hele fijne avond. Werk ze/studeer ze/luier ze. Pluk de dag en maak wat van het leven. Het is zo zonde om het weg te gooien, tenslotte leef je maar 1 keer.
Dikke knuffel van Halbe!