Het is vreemd hoe snel verdriet kan komen. Althans, hoe zo ervaar ik het. Het ene moment ben ik aan het praten met iemand en het andere moment krijg ik last van een brok in mijn keel. Vooral als het gesprek een wending krijgt die ik niet zo prettig vind. Waarbij ik het gevoel heb dat het gesprek een richting opgaat waarvan ik weet dat het onderwerp voor mij heel gevoelig is.
Vandaag ging het anders. Een collega van mij was aan het springen van blijdschap en kerstliedjes aan het zingen. Zij ging vanavond de kerstboom optuigen. Het deed mij eerst niks, maar al gauw kwamen de herinneringen van vroeger naar boven. Mijn moeder was altijd in de weer rond deze tijd. Ook al was ze ziek, elk jaar werd er een kerstboom opgetuigt. Soms waren alleen mams en ik bezig, terwijl andere jaren paps er ook bij was en dan gingen wij met z'n drieën de kerstboom optuigen.
Even deed het pijn, het besef dat dit alweer een jaar is waarbij het niet mogelijk is. Een jaar waarin een hoop is gebeurd. Een jaar waarbij ik mijzelf heb hervonden in het leven, hoe mijn gedachtengoed over het leven is gematureerd. En toch voelde het bitter aan, want ook dit jaar zal het een kerst worden zonder mijn ouders. Zij daar helemaal in Colombia en ik hier in het "verre" Nederland.
Even kwamen de tranen en voelde ik mijn ogen branden van verdriet. En plotseling deed ik onbewust iets wat ik al tijden niet meer heb gedaan: ik heb mijn verdriet omarmt.
Toen ik nog op school zat, had ik een keer gesproken met een docent van mij. Diezelfde docent die mij vertelde dat ik "een breuk in mijn ziel heb". Zij gaf mij de tip om het verdriet dat ik ervaar niet proberen weg te duwen, maar in plaats daarvan moest ik het omarmen zodat ik het een plek kan geven in mijn hart.
Zij vertelde mij het volgende: "Omarm je verdriet en accepteer het feit dat je verdrietig ben. Laat het rustig over je heen komen en wanneer je het gevoel heb dat het voldoende is geweest zal het vanzelf weggaan. En ga daarna iets voor jezelf doen, je zal merken dat je jezelf veel beter voel daarna."
Hoe bitter ik was toen ik de trein instapte, hoe overdonderd ik was toen ik de trein uitstapte. Het is een gewaarwording die ik al heel lang niet meer heb ervaren.
Ik merk al aan mijzelf dat ik dit jaar zoveel ben gegroeid, dat ik nog nooit zo stabiel ben geweest in een decembermaand als dit jaar. Maar wat mij vanavond overkwam is niet om te omschrijven in woorden. Ik mistte mijn ouders, dat is een feit. Ik voelde ook een lichte vorm van bitterheid in mijn hart. Maar bovenal voelde ik mij gelukkig. Ik heb geaccepteert dat ik verdrietig ben en dat ik mijn ouders mis, maar tegelijk ben ik gelukkig met het leven dat ik nu heb. Ik kom tevreden thuis in een huis waar ik mij gelukkig voel. En er is niemand in de hele wereld die dat gevoel van mij kan afpakken!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne avond!
Geniet van deze decembermaand, maar bovenal geniet van de warmte van je medemens. Durf de persoon die naast je zit in de bus of tegenover je zit in de trein een fijne avond te wensen. Buiten is het al zo koud, probeer het dan binnen lekker warm te maken, ook al is het in het openbaar vervoer.
Een hele dikke knuffel van Halbe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten