Soren Kierkegaard had de volgende uitspraak gedaan: vereenzaming geeft een verdieping van je persoonlijkheid. Door het afzonderen van mensen, ga je je als persoon verdiepen in bepaalde ideeën en deze vervolgens verder uitwerken. Want, zo beredeneerde hij, door mensen worden wij constant beïnvloed in ons zijn. Door te praten met andere mensen, nemen wij de standpunten met diens ideeën over en maken wij deze ons eigen.
In feite is dat ook zo, wij als mensen zijn dynamisch in onze manier van denken. Als kind zijnde worden wij beïnvloed door onze ouders. Om even een onethische uitspraak te doen, ouders die streng-gelovig zijn zullen hun kinderen net zo streng-gelovig opvoeden als zij dat zelf willen.
Zelfs wanneer een kind zal opgroeien tot het individu waaruit de volwassen persoon zal ontstaan, als bepaalde ideeën diep genoeg geworteld zitten in de manier van denken, dan zal dit met de tijd een gedachtengoed ontstaan die het kind uiteindelijk zal gaan doorgeven aan zijn kinderen. Dit is hetgeen wat wij zien voltrekken in de volkerenhaat tussen palestijnen en israeliërs.
In feite is dit de weerspiegeling van een van de menselijke problematiek die wij tegenkomen in ons leven. Hoe weten wij dat hetgeen wat in ons hoofd zit acceptabel is en niet "extremistisch"? Dat doen wij door te praten met andere mensen. Juist hierin bevindt zich een gevaar; een gevaar waarbij een bevolking "gehersenspoelt" raakt zoals in de jaren 20 en 30 is gebeurt. Mensen die bepaalde ideeën ontwikkelden, gingen praten met andere mensen en die konden het wel vinden in elkanders ideeën. Maar het begon met 1 persoon: Adolf Hitler.
Achteraf, na de tweede wereldoorlog had niemand gedacht wat voor verschrikkingen zich hadden voltrokken. Waar ging het mis? Was het indoctrinatie van de ouderen onder ons? Hebben wij "de vrijheid die wij als volk hebben misbruikt"?
Deze "problematiek van de vrijheid" wordt door Soren Kierkegaard bestempeld als de afgrond van vrijheid. Wij mensen bevinden ons in een constante crisis tussen kiezen en willen. Het probleem dat vervolgens ontstaat is vaak het sociologische aspect ervan, namelijk hoe wij ons als individu verhouden tot "de groep" of om in grotere termen te spreken "de maatschappij".
Een vriend van mij vertelde een tijd geleden dat er tegenwoordig sprake is van een "individualisering van de maatschappij". In feite is dat ook zo, wij mensen stellen ons tegenwoordig steeds onafhankelijker op naar anderen toe. Of dit nou familie is of vrienden, wij worden steeds meer bewust van de vrijheid waarover wij als mensen beschikken. Ik ga niet verder in de sociologische implicaties hiervan, wat ik wél belangrijk vind is dat wij hierin juist de essentie vinden van het probleem van immigratie.
Mensen die uit andere landen in ons land komen wonen, weten tegenwoordig niet meer wat maatschappelijk acceptabel is. En er zijn ook geen mensen meer die hun een helpende hand kunnen geven, want vanwege de "individualisering van de maatschappij" heeft niemand meer tijd voor deze mensen. Tenzij het iemand in functie is van bv. de gemeente. Maarja, dan is de kwaliteit en de tijd die zo iemand kan geven nihiel in vergelijking met alle informatie die zo iemand nodig zal hebben.
De gevolgen zijn onderhand alom bekend in Nederland. "Wij nederlanders" hebben het gevoel dat wij "ons land" hebben "kwijtgeraakt" aan al die duizenden immigranten. Maar hebben wij dit niet misschien aan onszelf te danken door ons af te sluiten voor deze "vreemde bevolkingsgroepen"? Om even te speculeren in de richting van een alternatief heden, wat als wij als maatschappij meer aandacht hadden gegeven aan al die immigranten zodat zij meer bekend zouden raken met onze nederlandse kunst en cultuur, zou er dan op heden geen sprake zijn van een "verbonden Nederland" dan een "gespleten Nederland"? Ik vraag me af, maar dit geeft wel stof tot nadenken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten