Velen zullen deze titel beschouwen als "pessimistisch" of het idee hebben dat ik vandaag of morgen zelfmoord zal gaan plegen. Zelfmoord is iets wat in mijn ogen het toppunt van zelfvernietiging is of om in filosofische termen te spreken "de complete vernietiging van je eigen existentie om in het niets te verdwijnen". Ik zeg expliciet "niets", want ik heb geen behoefte om in dit blog dieper in te gaan op andere thema's m.b.t. "het naleven".
Pessimisme is gelukkig nog altijd afhankelijk van het individu. Ik vind deze titel niet pessimistische, maar ook zeker niet optimistisch. Dat zijn twee uitersten waartussen wij als mensen constant tussen schipperen. Nee, ik zie deze titel puur als een filosofisch thema hoe wij als mensen "de dood" kunnen plaatsen in ons leven dat wij onze "existentie" noemen.
De dood is namelijk een interessant thema waar vele filosofen zich over hebben gebogen en komt ook met enige regelmaat terug in de verschillende werken. Afgezien van de filosofische gedachtenstroming, is er ook tussen de verschillende filosofen grote verschillen merkbaar over hun mening en hun gedachtengoed over dit onderwerp. En natuurlijk zijn er ook filosofen die hun werken vooral concentreren op de zgn. levensproblematiek, waarbij de dood compleet buiten beschouwing wordt gelaten. Ik noem dan een Nietzsche maar ook een Jean Paul Sartre waarbij zelfs raakvlakken ontstaan met de psychologie.
Heidegger daarentegen is een filosoof die mij heel erg intrigeert. Een van zijn producten is het "systeem van zijn". Essentieel hierbij is de structuur van verleden, heden (ogenblik) en toekomst.
Het verleden is verbonden aan de tijdshorizont reeds-zijn-in, waarbij wij als ons bewustzijn ons zijn reflecteren op het verleden en daarbij onze persoonlijkheid vormen tot de "persoon" die wij vandaag zijn".
Het heden of ogenblik is het zijn-bij waarbij wij als persoon ons bevinden in ons zijn als persoon. Echter is dit een tijdshorizont dat constant vervalt, want het moment van zijn-in vervalt direct in het verleden] met diens reeds-zijn-in.
Als laatste is er de toekomst waarbij er sprake is van het zich-vooruit-zijn. En het is juist dit toekomstperspectief van wie wij willen zijn als persoon dat wij onze existentie "maken".
Leggen wij vervolgens een link met de dood, dan kan je niks anders concluderen dat de dood het doel is van ons existeren. Want wij existeren allemaal als persoon om uiteindelijk dood te gaan. Iets wat niet existeert als bewustzijn kan nooit dood gaan, getuige de vele materialistische dingen waaruit onze wereld bestaat.
Ik vraag mij dan nu af, is het zo slecht dat wij als mens dood gaan? Afgezien van het feit dat goed en slecht verbonden zijn aan het persoonlijke moraal van het individu. Het is niet leuk als iemand dood gaat, vanwege de waarde die wij als persoon geven aan degene die is dood gegaan. Maar leven als een kluizenaar is iets wat weinig mensen doen, niet omdat wij bij willens en wetens de pijn opzoeken wanneer een voor ons waardevol persoon of wezen dood gaat, maar omdat wij op die manier een bevestiging maken voor het leven dat ooit aanwezig was in de persoon of dat wezen.
Mensen, ik wens ieder een fijn weekend toe! Een dikke knuffel van Halbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten