Emoties - het is de kern van ons bestaan. Het kleurt ons leven met een prachtig kleurenpallet. Het zorgt ervoor dat wij de essentie van het leven leren waarderen. Kennis daarentegen, veroorzaakt door ons rationaal gedachtengoed laat ons vooruit komen in het leven. Maar kennis an sich is onvoldoende, want waarom hebben wij kennis als wij dit niet in staat zijn om dit te kunnen implementeren in ons leven?
Ik ben een emotioneel ingesteld persoon, dat weet ik al heel lang. Vanaf het eerste moment dat ik gewaar werd van de chaos waarin ik opgroeide ontdekte ik diverse facetten van mijn persoonlijkheid. Vooral de hoeveelheid emoties die zich manifesteerde in mijn bewustzijn zorgde destijds al voor de nodige problemen. Hoe ironisch is het wel niet dat ik op het moment dat ik moet kiezen tussen een rationele inslag en een emotionele inslag dat ik toch kies voor de emotionele inslag?
Ik vraag mij af, wat is het mechanisme dat dit veroorzaakt?
De menselijke psyche is een fascinerend iets. Het is een puur dynamisch metafysisch wezen dat wel bestaat, maar nooit wordt voortgebracht door één enkel singulair punt. Je zou kunnen zeggen dat de menselijke psyche, nee niet alleen de menselijke psyche maar de psyche in het algemeen van elk levend wezen wordt voortgebracht door de eenheid van het fysische lichaam dat het inhibeerd - hoewel ik eigenlijk dit woord niet mag toepassen binnen deze context want inhibatie impliceert het binnendringen van een substantie in een andere substantie.
De wetenschap heeft zoveel kennis verkregen over de werking van het menselijke lichaam. De psychologie bevat een inmense kennis over de werking van onze menselijke psyche - althans de werkingen zoals deze is vastgelegd volgens specifieke normen, van waaruit de psychopathologiën zijn vastgelegd.
Maar het leven? Dat is de taak van de filosofie. Natuurlijk zou je kunnen stellen dat de biologie juist de tak van wetenschap is dat onderzoek doet naar dit fenomeen. Maar leven an sich is naar mijn mening een volledig ander concept, dat moet een veel groter werkveld omvatten. Een werkveld dat niet in de biologie kan bestaan, evenals de natuurkunde. Nee, om het leven te kunnen begrijpen moeten we ons weiden aan filosofie, zoals de oude grieken dat destijds deden.
En toch zullen wij nooit de essentie van het leven kunnen begrijpen, hoe hard wij ook ons best doen. Want kennis an sich heeft zijn beperkingen. Het is toegespitst op een specifiek kader van toepassingen. Waarom gaan we dan af op deze kennis? Waarom delen wij ons leven in conform deze kennis?
Ik hoor vaak genoeg mensen praten over zaken waarin zij uiteindelijk toch een keuze maken puur gebaseerd op hun emotionele input en met recht!? Want laten we eerlijk wezen, wij laten ons primair leiden door onze emoties. Elk object, elke situatie dat is opgeslagen in ons geheugen wordt gekoppeld aan emoties waardoor er een cognitie ontstaat. En wij kunnen nou eenmaal niet functioneren cq. leven zonder de input van deze cognities. Dus om een versimpelde deductie te maken, cognities zijn per definitie verbonden aan emoties, dus kunnen wij ook nooit leven zonder de input van onze emoties.
Sterker, onbewust zullen wij zelfs een poging doen om een rationele verklaring te geven aan een keuze die wij maken op basis van emotionele input. En hoe sterk analytisch deze verklaring ook mag zijn, de primaire input zijn nog altijd onze emoties met diens betrekkingen over de concepten van goed en kwaad.
Dan blijft toch de volgende vraagstelling overeind: als kennis an sich zijn beperkingen bevat, waarom gaan wij dan toch altijd af op deze kennis? Waarom delen wij ons leven in conform deze kennis?
Op het moment heb ik hier geen antwoord op, maar misschien dat jij als lezer zijnde hier wel een antwoord op kunt geven.
Ik wens ieder nog een hele fijne dag.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten