De ziekte dat liefde heet

Gezien het feit dat de intensiteit aan emoties mij ervan weerhoudt om te kunnen genieten van een optimale nachtrust, leek het mij een goed plan om mijn gedachten op digitaal papier over te zetten. Een duistere titel voor een blog die weinig duisters zal bevatten, afgezien van de verbitterde ondertoon en hoogstens hier en daar cynische opmerkingen die voornamelijk wordt gevoed door mijn huidige antipathie jegens dit fenomeen.

Soren Kierkegaard schreef in zijn werk Wat de liefde doet de volgende woorden:"wat de liefde doet, dat is ze, en wat ze is, dat doet ze". Het lijkt een simplistische cirkelberedenering en toch is het een beknopte omschrijving van de essentie van dit fenomeen. Een metafysicus zou liefde hoogstwaarschijnlijk omschrijven als de 'zijnsmanifestatie tussen twee personen'.
Zelf beschouw ik liefde als een psychologisch mechanisme dat de som is van fysieke aantrekkingskracht, wederzijdse interesse in bepaalde zaken/hobby's danwel een gezamelijke overeenkomstige gedachtengang over een visie op het leven. De ironie is echter dat ik wel een poging kan doen om liefde rationeel te benaderen, maar zoals wij allen weten bestaat liefde niet op het rationele niveau. Rationeel is logica en als er iets onlogisch is dan is het concept van liefde, een puur irrationeel concept.

Toch durf ik liefde nu een ziekte te noemen - geheel en al onder invloed van mijn huidige antipathie jegens dit fenomeen. Je zou bijna kunnen veronderstellen dat liefde een soort 'mindsetting' is, voornamelijk verbonden aan de intensiteit aan emoties waarover een persoon beschikt. Waarvoor kan er anders een verklaring worden gevonden voor het feit dat voor sommige mensen een enkele misstap in de liefde reden genoeg is om voor altijd de liefde af te zweren terwijl een ander keer op keer het hart wordt gebroken?
Ik weet uit eigen ervaring dat geen enkel verdriet intenser is dan liefdesverdriet, afgezien van het feit dat ook liefde zich op diverse manieren kan manifesteren in een persoon, maar hier heb ik al eerder een filosofisch intermezzo over geschreven. En eerlijk is eerlijk, gedurende een onbepaalde tijd erna heb ik ook geen behoefte aan liefde. Dan ben ik nog verzadigd van de pijn en het verdriet die de liefde heeft veroorzaakt. Maar na verloop van tijd lukt het mij toch altijd om te herstellen en stel ik mijn hart wederom open voor liefde.

Eigenlijk is het heel krom, want waarom stel ik mijn hart open, keer op keer, met de mogelijkheid dat ik verliefd wordt op een persoontje en als die persoon mij verlaat dat er een leegte achterblijft in mijn hart en opnieuw het intense lijden veroorzaakt. Elke keer verbaas ik mijzelf dat ik toch over het lef beschik om mijn hart open te stellen. En juist hierdoor stel ik mijzelf kwetsbaar op en kan ik op de meest simpele manier diep worden gekwetst terwijl een ander persoon mij nooit op dit niveau zou kunnen pijnigen.
Het antwoord is wederom simpel: geluk. Als er iets is dat mij en samen met mij een heleboel andere mensen heel snel gelukkig kan maken, dan is het de mogelijkheid dat een persoon mij liefhebt. De gedachte dat er een persoon rondloopt dat net zoveel om mij geeft als ik om haar maakt mij gelukkig. Het maakt de grillen van het leven draaglijker. Want dan sta je niet meer alleen als je ziek bent, of wanneer je verdrietig ben of wanneer je gelukkig voelt en dit wilt delen met een persoon.
Natuurlijk kan je al het bovenstaande delen met vrienden en familie, maar laten we eerlijk zijn, de liefde die je als persoon voelt voor een partner is een ander soort liefde dan de liefde die je voelt voor vrienden en familie. De band die wordt gevormt is de innigste vorm die je maar kunt voorstellen. Dat maakt liefde zo complex, want het is juist deze innige vorm die tegelijk zo stevig als fragiel is.

Daarom noem ik liefde een ziekte - wederom onder invloed van mijn nieuw verkregen antipathie. Want ongeacht het feit dat het het snelste pad is naar geluk, is het ook tegelijk het snelste pad naar ongeluk en een intens lijden.
Want hoe innig de gesmeden band der liefde is, des te fragieler is de draad die twee personen bij elkaar houdt. Twee personen die niet in staat zijn om elkaar los te laten en elkanders vrijheid te geven, zullen een ontzagwekkende druk uitoefenen op de band der liefde en binnen korte tijd zal deze breken. En dan kan er een poging worden gedaan om deze band opnieuw te smeden, maar deze zal nog fragieler zijn als de vorige. Want er is geen angst zo groot als de mogelijkheid van het verliezen van een geliefde.

Liefde is een ziekte en wij zijn allemaal diens slachtoffers. Er bestaat geen medicijn hiertegen - de enige genezing hiervan is de dood