Het is weer zover, het is zomer en de dames kleden zich dan altijd lekker luchtig dus gaan de hormoontjes bij mannen ook meespelen in "het spel der verleiding". Ok, sexy voelen is leuk en aardig, maar nog altijd een verschil en vooral een scherp contrast met verliefdheid. Een thema dat mij zowel frustreert als fascineert.
Na de zomer ben ik alweer 2 jaar vrijgezel, waarvan ik het eerste half jaar bewust voor heb gekozen. Die anderhalf jaar daarna heb ik een hoop geleerd, ook op dit gebied. Wat ik niet snap - en daar zal ik vast wel een vrouw voor moeten zijn om dat wél te kunnen snappen - is het nut van daten, terwijl er wel sprake is van een wederzijdse aantrekkingskracht.
Je voelt je aangetrokken tot elkaar, al dan wel of niet vooral fysiek met de daarbijbehorende lustgevoelens. Je probeert elkaar beter te leren kennen "om te kijken of er iets serieus uit kan komen". Waarom zo voorzichtig aan doen!? Wat is er gebeurd met de kalverliefde die wij ervaarden toen wij nog kinderen waren, jong en onschuldig en van het leven konden genieten zonder hoeven na te denken wat de dag ons morgen gaat brengen?
Ik kan nog steeds spontaan verliefd worden op iemand, heerlijk! Gewoon de hele dag rondlopen met een glimlach op mijn gezicht en alles door de roze bril kijken. Mij dunkt dat een heleboel mensen dit niet meer durven - en de beweegredenen hiervan zijn voor mij tot op heden onverklaarbaar. Zijn mensen bang om gekwetst te worden? Is het zo beangstigend om je hart open te stellen naar degene die de hele dag in je hoofd rondwandelt? Als dat zo is, dan kan je naar mijn mening beter de rest van je leven vrijgezel blijven, want gekwetst wordt je op den duur toch wel. Dat is nou eenmaal het gevolg van relaties - interacties tussen mensen met diens verwachtingen en teleurstellingen.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik verschillende dates gehad, waarvan ik sommigen via een datingsite heb leren kennen. Toegegeven, verliefd worden over internet is (theoretisch) onmogelijk. Daarvoor is de fysieke aantrekkingskracht té belangrijk om écht verliefd te kunnen worden via een semi-persoonlijk communicatiemiddel als internet. Wat wél mogelijk is dat je als persoon verwachtingen gaat maken over iemand, naar gelang je elkaar beter leert kennen via mail-contact danwel MSN. Maar de daadwerkelijke date is dan nog vaak een stap te ver, want stel je toch eens voor dat je verliefd zou worden oh oh oh wat eng....
Nah, ik laat het allemaal lekker voor wat het is. Spontaan verliefd worden is heerlijk, het zijn die zeldzame momenten in je leven dat je heerlijk euforisch mag zijn zonder dat je de consequenties ervoor moet aanvaarden. Jammer alleen dat mijn vrouwelijke tegenhanger dit blijkbaar niet vind, getuige de manier hoe ingewikkeld relaties worden naarmate je ouder wordt. Toch maar weer teruggaan naar kalverliefde?
Mensen, het weekend is begonnen! Ik ga weer verder genieten van mijn filosofie-boek over Plato en Socrates. Ik wens ieder een zeer fijn weekend.
Dikke knuffel van Halbe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten