Nummertje twee van mijn duik in de menselijke psyche - of moet ik zeggen die van mijzelf. Het begin was vrij simpel, het ging vooral om mijn frustraties rondom het onderwerp "liefde" en wat een goede manier is om ermee om te gaan.
Maar naarmate het gesprek vorderde ging het terug richting het verleden, dat wat voor mij zo moeilijk is om los te laten. Hoe zeer verlang ik nu wel niet naar iemand om bij uit te kunnen huilen wanneer ik verdrietig ben, om te kunnen knuffelen wanneer ik vrolijk ben, om samen mee te kunnen lachen in blijdschap.
Ook het onderwerp "Patricia" kwam weer ter sprake, hetzij nu vooral in objectieve manier. Ik had het gevoel dat ik mijzelf had "verblind" voor de situatie waarin wij ons toen bevonden. Mijn psycholoog zei het volgende: ik denk dat je juist héél bewust was van de situatie waarin jij je bevond, maar dat jij het hebt onderschat. Dat jij dacht "dat doe ik wel even", een soort ridder op het witte paard.
Dat was een vrij bijzondere ervaring of om specifieker te zijn, een hele gewaarwording!
Nu heb ik huiswerk gekregen, ik moet een biografie gaan schrijven over mijzelf. Niet specifiek over een onderwerp, maar over alles wat in mijn leven is voorgevallen en wat ik heb onthouden.
Ik ben vandaag gelijk begonnen. Natuurlijk is het niet de bedoeling om een boekwerk te schrijven, maar heb ik specifieke tijden afgesproken hoe lang ik moet schrijven.
Het was eigenlijk best wel makkelijk, totdat de tijd voorbij was...toen kwamen de tranen, het intense verdriet hoe ik deze tijd van vroeger mist.
Wat was het leven toch geweldig toen wij kleine kinderen waren! Onbekommerd kunnen spelen met vriendjes en vriendinnetjes totdat papa of mama naar buiten kwam om te roepen dat je moest eten.
Soms mis ik die tijd, de tijd waarin je zeeën van tijd had, dat je je nog kon vervelen. Nu kan ik me er moeilijk iets bij voorstellen, als "volwassen" persoon heb je allerlei verantwoordelijkheden waaraan je moet voldoen. En doe je dat niet, dan kom je in de problemen in de breedste zin van het woord.
Ik denk dat ik maar één van velen ben die dit gevoel ervaart - het gemis om te kunnen ervaren hoe wij als kinderen leefden. En dit gemis is iets wat wij als mensen moeten accepteren, want dat wat ooit was is verdwenen en komt nooit meer terug - Dwaal niet in het verleden, maar leef in het heden met het zicht op de toekomst!
Hoe waardevol zijn deze woorden niet voor mij en hoe moeilijk is het voor mij om hieraan te houden. Het enige wat mij rest is intense verdriet - het ervaren van de pijn van gemis tot in je diepste botten.
Toch is het niet zo erg om jezelf soms te reflecteren op het verleden. Tenslotte zijn wij de persoon geworden die wij nu zijn door ons verleden - het reeds-zijn-in om Martin Heidegger te quoten.
Mijn mening is dat je soms gerust verdrietig mag zijn over het verleden als dat zo moeilijk is om los te laten. Het is via dit verdriet - deze pijn - dat wij uiteindelijk leren om ons verleden te accepteren zoals het is en misschien zelfs los te laten! Lukt ons dit, dan wacht ons als persoon een glorieuze toekomst want iets wat je loslaat kan je ook weer terugpakken.
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Het is lekker weer. Ik ga weer op mijn balkon zitten onder het genot van mijn boek over griekse filosofie!
Een dikke knuffel van Halbe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten