Geld - de paradox van menselijke ontwikkeling

Wanneer dus de mensen hun arbeidsproducten als waarden met elkaar in verband brengen, dan wordt dit niet gedaan omdat ze deze zaken enkel als stoffelijke omhulsels van gelijksoortige menselijke arbeid zien. Integendeel, wanneer ze bij de ruil hun uiteenlopende producten als waardenmassa's gelijkstellen, stellen ze hun verschillende soorten arbeid als menselijke arbeid aan elkaar gelijk. Ze weten dat niet, maar ze doen het.
Dergelijke vormen maken nu precies de categorieën van de burgerlijke economie uit. Het zijn maatschappelijk geldige, dus objectieve gedachtenvormen voor de productieverhoudingen van deze historisch bepaalde, maatschappelijke productiewijze, de warenproductie. Alle mystiek van de warenwereld, al het getover en het gespook waarmee de arbeidsproducten op grondslag van de warenproductie worden omneveld, verdwijnt dus zodra we onze toevlucht nemen tot andere productievormen - Karl Marx - Het kapitaal, een kritische beschouwing over de economie

Hoe waar geschreven de bovenstaande alinea's ook zijn, het veranderd niks aan de paradox waarin wij ons als mensheid bevinden. Economie is dankzij complexe formules een zelf-reproducerend systeem verworden dat zijn weergave niet kent. Het kan in theorie oneindig groeien. Wat ik echter mis is het humane element, ironisch genoeg is dit het hele fundament van de economie en diens monetair beleid.
Wij leven in een tijd van individualiteit en daar is niks mis mee, ware het niet dat het ten koste gaat van collectieve cq. sociale voorzieningen. Doordat het individu wilt groeien zal dit de groei van een ander individu weerhouden, vanwege de maximale capaciteiten van systemen. De zorg is een voorbeeld van zo'n systeem. Dankzij wetenschap zijn wij in staat om een referentiekader op te stellen van waaruit wij gezondsheidszorg kunnen aanbieden. Vervolgens gaan zorgverzekeraars met deze informatie aan de slag en stellen zij d.m.v. diverse criteria vast welke zogenaamde ziektepakketten rendabel zijn en welke te duur zouden zijn om te worden vergoed.

Het is onethisch verantwoord mensen zorg te onthouden omdat dit teveel collectief geld zou kosten

En toch gebeurd dit elke dag in ons zorgsysteem, dat primair door onze politiek wordt gereguleerd. Ironisch eigenlijk als je nagaat dat de politiek in deze situatie niks meer is dan een pop dat danst via de touwtjes die worden getrokken door zogenaamde adviseurs die vaststellen welke zorgpakketten collectief moeten worden aanbesteed.
Ik vraag me werkelijk af hoeveel bestuurders van de grotere zorgverzekeraars verdienen. Dan doel ik dus op bestuurders van bedrijven als Univé (zónder winstoogmerk? Yeah right!), Achmea en Ohra. Toegegeven, al deze bedrijven kunnen een prachtige PR maken. Helaas is PR niks meer dan het opwerpen van een schijn en het perspectief centreren op de zogenaamde pluspunten van een bedrijf.
Hoe is het mogelijk dat de zogenaamde arbeid die een bestuurder uitvoert en het geld dat deze persoon verdiend in zo een schuine verhouding staat tot de arbeid dat wordt uitgevoerd door mensen die vele grotere verantwoordelijkheden dragen zoals artsen?

Voor een individu om te kunnen groeien, moet deze mogelijkheden verkrijgen. Wij leven in een tijd waarin deze mogelijkheden per definitie worden weggenomen door de economische consensus van deze tijd. De waardering voor een object danwel handeling staat in ons huidige tijdperk niet meer in normale verhoudingen tot de werkelijke waardering die een object danwel handeling zou moeten verkrijgen.
Het kapitalisme begint een plafond te bereiken, een plafond dat wordt veroorzaakt door het overvloed aan mensen die ieder hun eigen individuele wensen hebben voor wat betreft diens persoonlijke ontwikkeling. Dat is het goedrecht van ieder individu, diens persoonlijke vrijheden. Maar dezelfde persoonlijke vrijheden worden in ons huidige tijdperk misbruikt door mensen die over macht beschikken. En deze macht wordt verkregen door de hoeveelheden financiële middelen waarover het individu beschikt.

Geld is in het huidige tijdperk de paradox van menselijke ontwikkelingen. Een individu dat over geen geld beschikt zal niet in staat zijn om zichzelf te ontwikkelen, terwijl een individu dat over grote hoeveelheden geld beschikt wél in staat zal zijn om zichzelf op diverse gebieden te ontplooien. Hoe paradoxaal wil je het hebben!? De grote ironie is dat ieder individu meewerkt aan de instandhouding van dit systeem, simpelweg omdat er geen alternatief voor bestaat. Het kapitalisme is het toppunt van persoonlijke ontplooiing en individuele vrijheden en geen enkel individu zal dit systeem willen opgeven indien een alternatief systeem een beperking inhoudt van deze persoonlijke ontplooiing en individuele vrijheden.
Een onethische oplossing zou dan zijn om een globale geboortebeperking in te stellen, maar wederom tast dit de individuele vrijheden aan van het individu. En aldoende blijft het systeem zichzelf reproduceren -
En moge alles breken, wat aan onze waarheden breken- kan! Menig huis valt er nog te bouwen - Friedrich Nietzsche - Aldus Sprak Zarathoestra

Mensen, ik wens ieder een hele fijne week toe!
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe