Trivialiteit - een moeilijk woord dat vrij lastig te definiëren valt. Je zou je dan kunnen afvragen of het überhaupt zinvol is om er een hele blog aan te wijden? Ik ben van mening dat dit wel degelijk zinvol is, ik wil namelijk met dit concept aantonen hoe simpel wij tegen dingen aankijken en hoe wij pretenderen alleswetend te zijn, terwijl wij alles behalve alleswetend zijn
Het concept van trivialiteit is onlosmakelijk verbonden met het concept van waardering. Waardering kan worden omschreven als het toekennen van individuele waarde aan een object. Echter is deze omschrijving ontoereikend voor het concept van waardering an sich, want op het moment dat een individu waarde toekent aan een object, zal er een associatie worden gemaakt tussen het verkrijgen van een prettig gevoel cq. 'geluksgevoel' wanneer het individu nabij het object bevind en dit ook daadwerkelijk waarneemt.
Hier komen we al op een interessant punt, want wanneer is er sprake van een waarneming? En is een object per definitie een materialistisch object, of mag er ook sprake zijn van een metafysische manifestatie van een situatie, die bij het ervaren ervan kan worden beschouwd als object?
Staat het ervaren van een situatie niet in het verlengde van een waarneming? Pas door de bewustwording d.m.v. onze waarneming kunnen wij stellen dat wij gewaar worden van een situatie. Afhankelijk van de situatie en de gevoelens die deze situatie oproept zullen wij een prettig gevoel of een onprettig gevoel ervaren. Het is deze ervaring, de gewaarwording welke gevoelens een situatie oproept waaraan wij een bepaalde waardering koppelen.
Laten we eens teruggaan naar een materialistisch object. Op het moment dat een verkregen object ons een prettig gevoel geeft, dan zullen wij een positieve waardering geven aan dat object. De waardering echter wordt weer bepaald door secundaire factoren, welke in het geval van een object verbonden zal zijn aan de gewaarwording van de mogelijkheden die een object biedt. Dit is volledig subjectief, want afhankelijk van het waarnemingsvermogen en het inzicht dat een persoon heeft in een object zal het in staat zijn om een adequate inschatting te maken van de mogelijkheden die een object biedt.
Als ik een horloge geef aan een "bosjesman", dan zal deze beste kerel waardering tonen voor mijn gift, echter zal deze niet dezelfde waardering kunnen hebben voor mijn horloge als ik die heb. Echter staat dit weer in de context van de bruikbaarheid van een object. In onze westerse wereld leven wij als het ware met de tijd. Wij moeten ons leven zo secuur mogelijk indelen, als het mogelijk is zouden zij zelfs van tevoren onze dood plannen! Hell, dat doen wij zelfs al door een verzekering af te sluiten waarmee wij geld sparen voor onze uitvaart, hoe paradoxaal wil je het hebben, wij sparen geld (dat per definitie alleen bruikbaar is in het leven) om fatsoenlijk dood te kunnen gaan!?
Mijn gift van een horloge aan een "bosjesman" staat echter in contrast met de bruikbaarheid van de wereld waarin de beste man leeft. Hij leeft niet met de tijd, hij leeft het leven zoals het daadwerkelijk is! Daarom zal hij ook niet dezelfde waardering kunnen hebben voor mijn gift als dat het voor mij betekent.
Nu zal de lezer zich vast afvragen "hoe staat al het bovenstaande nou in verhouding tot het concept van trivialiteit?". Heel simpel, door de bovenstaande deductie van het concept van waardering heb ik kunnen vaststellen dat wij nooit volledig zullen kunnen begrijpen wat een "ding an sich" is, want het is afhankelijk van de waarnemer en diens inzicht in het object wat de mogelijkheden zijn die dit ding biedt aan de waarnemer.
In het verlengde hiervan zullen wij nooit kunnen leren van ervaringen indien wij niet adequaat waarnemen en vaststellen wat voor waarnemingen wij hebben verricht en wat voor kennis er kan worden gededuceerd uit deze waarneming, indien dit mogelijk zou zijn.
Wij kunnen een waarneming uitvoeren en toch geen kennis hieruit deduceren. Of wij verkrijgen kennis door het leggen van een verkeerd (causaal) verband, wat per definitie de actuele waardering van de 'kennis an sich' teniet doet, want de verkregen kennis is gebaseerd op onjuiste feiten. Hoe kunnen wij weten of de verkregen kennis échte kennis is, of kennis verkregen uit een deductie en dus per definitie verbonden is aan een specifieke context? Kan je dan überhaupt wel spreken over kennis als deze alleen bruikbaar is in een bepaalde context?
Dan nu zijn wij aangekomen op de actuele inhoud van het concept van "trivialiteit". Iemand die écht leeft, zal weinig waarde hechten aan het leggen van complexe verbanden. Deze persoon zal waarde hechten aan andere dingen van het leven. Voor deze persoon zijn alle complexe verbanden niet van persoonlijke waarde, zij zijn geclassificeerd als 'triviaal'. Het is ironisch, want zijn eigenlijk niet alle zaken in het leven per definitie triviaal? Is het niet pas op het moment dat wij als individu waarde gaan hechten aan een object in de ruimste betekenis van het woord, dat deze de trivialiteit van het object teniet doet? Zo ja, dan zou het concept van trivialiteit kunnen worden gedefinieerd als de natuurlijke toestand van een object danwel situatie dat existeert los van de menselijke waardering voor het object danwel situatie.
Zoals Friedrich Nietzsche het verwoordde in zijn werk "voorbij goed en kwaad - "24. O sancta simplicitas! In welk een zonderlinge vereenvoudiging en vervalsing leeft de mens! Men kan zich niet genoeg verwonderen als men eenmaal zijn ogen voor dit wonder heeft geopend!"
Mijn vrienden, ik dank jullie voor het lezen van deze diepgaande blog!
Ik wens jullie allemaal een zeer fijne avond toe.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe!
