Er is geen liefde belangrijker dan de liefde die wij voelen en verkrijgen van onze moeders. Er zijn weinig littekens op onze ziel die zo diep gaan dan het gemis van deze liefde.
Al jaren probeer ik de diepere betekenis te doorgronden van concepten als liefde en de emotionele band die bestaat tussen ons als het individu en de andere mens dat rondom ons leeft in een grote variatie aan intersociale betrekkingen.
Ik heb tijden gehad dat ik mij afzette tegenover mijn ouders, vanwege alles wat mij is overkomen, de jaren die mij zijn ontnomen omdat ik niet mocht genieten van het leven zoals dat iedere tiener betaamt. En toch kan ik niet ontkennen dat er geen enkele liefde bestaat als die tussen ouders en kind met in het bijzonder de band tussen moeder en kind.
Zelfs in het boek getiteld "liefde voor gevorderden" wordt er een verband gelegd tussen de oneindige zoektocht naar de liefde van ons leven in de vorm van de geslachtelijke liefde en de liefde die wij voelen voor onze ouders, of zij nou wel of niet aanwezig zijn in dit leven.
Ook ik heb uit eigen ervaring meegemaakt dat ik alle aandacht dat vroeger uitging naar mijn moeder ging reflecteren op mijn relatie met Kirsten en hoe ik daarmee een ontzagwekkende druk uitoefende op onze relatie en waardoor deze zelfs uiteindelijke strandde omdat ik gewoonweg geen onderscheid kon maken in de intensiteit aan emoties die ik ervoer wanneer ik bij Kirsten was of wanneer ik in mijn gedachten verzonken was met al het verdriet aan mijn ouders en mijn moeder in het specifiek.
Mijn tijd met Patricia zie ik nog steeds als ware liefde, ongeacht hoe het verder was verlopen, ik heb nooit zoveel van iemand gehouden als van haar. De ironie wilt echter dat zij een net zo diep litteken had in haar band met haar moeder als ik. Dat zet mij toch wel aan tot denken, is het een axioma om te stellen dat er in ons leven geen liefde zo belangrijk voor ons is als de liefde die wij voelen van onze ouders met in het specifiek onze moeder? Of ligt het probleem in het feit dat een persoon die een litteken heeft overgehouden aan een verkapte emotionele band met diens moeder altijd op zoek zal blijven gaan naar liefde in de (wan)hoop om ooit diezelfde geborgenheid en liefde te mogen ervaren als hetgeen de persoon gedurende de rest van zijn/haar leven zal moeten missen?
Dat, mijn beste lezer, laat ik aan jou over om te beantwoorden.
Mams, deze blog draag ik aan jou toe met al mijn liefde. Ik mis je :(.
Ik hou van je.
Een dikke knuffel van Halbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten