Hartzeer

Nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden als van haar, nog nooit had ik mij zo intens verbonden gevoeld als met haar. Het mocht niet zo zijn, het leven had anders bepaald.

Het is een vreemde gewaarwording, om deze pijn jaren later alsnog te herbeleven. Tegelijk is het ironisch, want ik weet wat de prikkel is die deze vloedgolf aan emoties heeft veroorzaakt. Het moeilijkste zijn alle contradictoire gedachten in mijn hoofd - de intense wens om haar op te bellen en een fijne dag te wensen. Helaas weet ik dat het wijsheid is om dit niet te doen, om bewust die afstand tussen ons te behouden.

Verbittering - is het goede woord om deze situatie te omschrijven. Er is teveel gebeurd, want wij zouden samen nooit gelukkig worden. De ervaringen die wij beiden hebben opgedaan zijn té intens en zullen nooit meer worden vergeten. Ondanks alle liefde die wij voor elkaar hadden gevoeld en wellicht nog steeds voelen kan er geen fundament meer worden gelegd op de brokstukken van het oude fundament.
Eigenlijk is het vreemd, want je zou kunnen veronderstellen dat wij allebei ouder en wijzer zijn geworden, dus dat er wellicht toch een nieuw fundament zou kunnen worden gelegd. Echter is dit een schijn, want wanneer eenmaal iets gebroken is, kan het wel worden gerepareerd, maar het zal nooit terugkeren naar de oude toestand.

Herhaling bestaat niet - zoals Soren Kierkegaard beschreef in zijn boek met de gelijknamige titel. Er zal alleen een representatie zijn van een situatie dat onder gelijkwaardige omstandigheden plaatsvindt waardoor de schijn ontstaat van herhaling. Maar een échte herhaling in het breedste begrip van het woord kan niet bestaan, dat is de dynamiek van het leven.

Hartzeer is het gevoel dat ik nu ervaar. Verbitterd dat het zo moest lopen, wetende dat wij mensen primair afgaan op onze ervaringen cq. "onderbuikgevoelens". Zelfs in een professioneel werkgebied is het de kunst om deze "onderbuikgevoelens" dusdanig te minimaliseren dat het geen invloed zal hebben op de uiteindelijke conclusie. Hoe anders is het op het persoonlijke vlak, waarin je als persoon lering probeert te trekken uit een situatie, terwijl de innerlijke wens is dat deze lering nooit zou zijn voortgekomen en dat ik mij nog steeds bevond in de waas van geluk.

Het spijt me dat het zo is gelopen en het spijt mij nog meer dat ik jou nu zo mis - ik zal altijd van je blijven houden