Er zijn dagen in het leven dat ik mij afvraag: "wat is de zin van het leven?" Dat zijn de dagen dat ik moeite heb met genieten van de geneugten die het leven biedt, dat ik lach terwijl diep in mij een intens lijden zich voordoet. Want hoe mooi het leven ook kan zijn, de pijn zal altijd blijven...
Sinds een week ligt mijn gevoel behoorlijk overhoop, diverse contradictoire gedachten beheersen mij. Zoals de meeste mensen probeer ik een uitlaatklep te vinden voor mijn verdriet om vervolgens door te gaan. Maar helaas hebben niet de meeste mensen de ervaringen meegemaakt die ik heb meegemaakt en dat maakt de vergelijking tussen mij en mijn medemens er een als de vergelijking tussen appels met peren.
Het is een vreemde gewaarwording om dit gevoel opnieuw te ervaren, omdat ik het gevoel had herboren te zijn na de intensiteit aan ervaringen die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en dat ik het gevoel had al deze ervaringen te hebben afgesloten met de jaarwisseling van 2010.
Toch is er wel een groot verschil, vorig jaar werd ik overweldigd door deze emoties. Soms maakt het mij bang, soms frustreerde het mij en soms wilde ik gewoon dat alles eindigde. Nu confronteer ik het met geheven hoofd, accepteer ik mijn verdriet en mijn intens lijden en ga ik door met alles!
Dat neemt niet weg dat sommige dagen nog steeds langer en zwaarder aanvoelen dan anders en dat dat gevoel diep binnen, die innerlijke wens dat mijn leven anders zou zijn geweest dan het nu is nog steeds aanwezig is. Ik denk dat dat een goed doel is voor mij aan te werken, accepteren dat mijn dromen van hoe mijn leven er nu uit zal zien nooit waarheid zal kunnen worden - althans in deze tijdsperiode. Misschien dat als ik hard werk dat het leven mij gegund is om mijn dromen alsnog te laten uitkomen - in de toekomst.
De pijn blijft - dat heb ik nu ontdekt. Ongeacht hoe het leven is en hoe mooi het leven jou toelacht, als je dromen en wensen hebt gehad en deze zijn voor jouw ogen weggerukt en verdwenen met de noorderzon, dan laat dit een diep gat achter in je hart. En dat gat zal altijd leeg blijven, hoe goed je ook je best doet om deze te vullen. Ik denk dat er mensen zijn die hun hele leven op zoek zijn naar een invulling van dit gat en ik weet dat ik één van deze mensen zal kunnen worden. Ware het niet dat ik heb ingezien dat het enige dat dit gat zal kunnen vullen is acceptatie van het heden en het bijstellen van deze dromen en wensen naar een realistisch perspectief en hiernaartoe werken.
Fantasie is erg leuk en het kan het lijden verzachten, maar realiteit is hetgeen waarin wij leven. Durf deze fantasie los te laten en toe werken naar de vervulling van de bijgestelde dromen en wensen of leef de rest van je leven in een waas van dat wat het leven had kunnen zijn, want de pijn...zal altijd blijven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten