Na dagen van onrust beginnen mijn emoties eindelijk weer een plekje te vinden in mijn hart. En nu begint het proces van verwerking en begrijpen. Geheel in de lijn van Soren Kierkegaards' woorden: het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen.
De eerste vraag ik mij nu stel is de volgende: Wat was de kern van mijn onrust? . Een simpele reflectieanalyse toont het volgende antwoord: pijn. Daaropvolgende vraag ik mij nu af: wat is eigenlijk pijn? Wat is de essentie van pijn? Wat betekent het eigenlijk als iemand zegt: "ik heb pijn"? Laten we eens een analyse loslaten op het begrip pijn.
Pijn - plastisch gezegd zijn het prikkels die vanuit een lokale plaats naar onze hersenen worden gestuurd en daar de classificatie "pijn" krijgt. Het zorgt ervoor dat schade aan ons menselijk lichaam wordt beperkt, door bewust te worden van de schade dat al is aangericht door een object. Maar wat is dan emotionele pijn? Onder wat voor classificatie kan de pijn worden ingedeeld als er sprake is van een intensiteit aan emoties? Dat de tsunami aan emoties zo intens is dat er sprake is van een intens lijden - valt dit ook onder pijn?
Lijden impliceert in mijn optiek het piekmoment van pijn - de momentopname waarop de hoeveelheid aan pijnprikkels zo groot is dat onze hele wereld op dat moment is beperkt tot het kader van het menselijk lichaam met diens intense beleving van pijn.
Als we een poging doen om een verband te leggen naar het begrip "emotionele pijn" wat kunnen we dan vaststellen? Wat voor informatie cq. kennis kan ons dit opleveren? Is emotionele pijn niet per definitie verbonden aan onze beleving van het leven? Ik heb al eerder vastgesteld dat wij als mensen ons leven inkleuren door middel van emoties - dat emoties in zekere mate de beleving is van ons bewustzijn van het "in-de-wereld-zijn", als ik even een Heideggerse term erin mag gooien.
Wat houdt emotionele pijn dan in? Door het deduceren van het eerder vastgestelde kan ik vaststellen dat emotionele pijn pijnprikkels zijn die worden veroorzaakt door onze emoties. Maar de oorzaak van emotionele pijn ligt anders dan normale pijn - er is geen fysiologische basis voor emotionele pijn. De emotionele pijn ligt veel dieper - op het niveau van de metafysica.
Het is niet aantoonbaar en toch bestaat cq. existeert het. Net zoals ieder persoon die liefdesverdriet heeft ervaren weet hoe intens emotionele pijn kan zijn. Zou dit niet dan de essentie zijn van lijden? Dat er een transcendentie is van "fysische pijn" naar "emotionele pijn"? Dat er sprake is van lijden zodra deze transcendentie is bereikt? Wat is dan het nut van pijn? Wat is dan de zin van pijn?
Ik zeg, het is dankzij deze ervaring van pijn dat ik begrip ontwikkel voor de trigger die pijn veroorzaakt. Mijn emotionele pijn veroorzaakt door een complex netwerk van diverse factoren dat uiteindelijk uit in een intens lijden. Maar het is dankzij dit intens lijden dat ik verder kom in het leven. Het is dankzij deze pijn dat ik genot en warmte leer te waarderen. Hoe dieper het lijden - des te dieper gaat mijn waardering voor het genot en de warmte - des te dieper zal mijn beleving zijn van het leven. En of dat nou iets goeds of slecht is laat ik in het midden voor de andere semi-filosofen en psychologen onder ons.
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe! Ga naar buiten en geniet van de sneeuw, ik weet dat ik geniet van deze witte schoonheid!
Een dikke knuffel van Halbe - levensgenieter pur sang
Geen opmerkingen:
Een reactie posten