Het afgelopen jaar heb ik weer een hoop geleerd over de arbeidsmarkt. Tot mijn grote frustratie heb ik ontdekt dat er toch een hele dikke onderlaag is waar je als "simpele werknemer" niet zomaar doorheen kunt prikken.
Een paar jaar geleden was de arbeidsmarkt behoorlijk florisant. Ik heb altijd al de 'pech' dat voor mij vacatures behoorlijk krap zijn vanwege mijn specialistische opleiding. Niettemin had ik toen alsnog binnen een paar weken tijd mijn eerste baan gekregen.
Vorig jaar merkte ik al dat er meer krapte was ontstaan op de arbeidsmarkt. Ook al had ik eindelijk mijn welbegeerde diploma klinische chemie/hematologie viel het toch erg tegen om een baan te zoeken. Uiteindelijk had ik een baan gevonden en kon ik direct vanuit mijn opleiding gaan werken.
Nu anno 2010 is er sprake van een gigantische krapte op de arbeidsmarkt. Want de economie bevond zich in een recessie, daarvoor mogen wij onze grote vrienden van de economische sector bedanken - hulde heren, proficiat met jullie werk en bedankt dat jullie de globale economie hebben opgeblazen!
Vanuit het oogpunt van de werkgever is het logisch dat ze selectiever zijn geworden in het aanbieden van banen. Wat ik echter niet kan begrijpen is waarom werkgevers zoveel druk leggen op het persoonlijke aspect. Een sollicitant afwijzen omdat "de persoon niet in het team past" is een afwijzing op ongegronde basis - dit impliceert namelijk dat er al sprake moet zijn van een bepaalde confirmatie van de sollicitant t.o.v. een "beeld" dat de potentiële werkgever heeft gemaakt. Wat is dan überhaupt de meerwaarde van het voeren van een sollicitatiegesprek - als er al van tevoren is "vastgelegd" wat voor sollicitant de werkgever wilt hebben?
Ik heb hier een hele simpele benaming voor: tunnelvisie. Blijkbaar is er op de achtergrond al sprake van een vastgestelde eisen-lijst waar de sollicitant zich naar moet confirmeren. Maar dit wordt natuurlijk niet in de vacature gezet, want stel je toch eens voor dat je overkomt als iemand met een bekrompen visie - dat schrikt per definitie al potentiële sollicitanten af waardoor de kans op het vinden van dé perfecte werknemer bijna wordt gereduceerd tot 0,1.
En wij maar druk maken over het feit dat er op termijn miljarden euro's moeten worden bezuinigd - maar ondertussen moet ik leven van de staat met diens WW-uitkering terwijl ik bijzonder gemotiveerd ben om aan het werk te gaan. De wereld op zijn kop!
Mensen, ik wens ieder een hele fijne dag toe. Ik ga lekker verder genieten van mijn zogenaamde "vrijheid"...
Dikke knuffel van een zwaar gefrustreerde Halbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten