De bitterzoete smaak van het leven

Wat doe je als je het leven door je strot gedouwd hebt gekregen? Als je het gevoel hebt dat elke dag een gevecht is overleving? Wanneer je wordt overspoeld door een intensiteit aan emoties, gedachten en jouw diepste innerlijke wensen?
Simplistisch gezegd zijn er twee mogelijkheden. 1) je pleegt zelfmoord, want dat betekent dat je niet in staat ben om de grillen van het leven te weerstaan. 2) je bljift doorgaan met het vechten, hoe intens de hoeveelheid aan emoties, gedachten en innerlijke wensen zijn, zolang je blijft leven blijft het gevecht voortgaan.

Gezien het feit dat zelfmoord nooit iets is geweest dat aan mij gelegen was, zijn de momenten waarop ik overspoeld wordt door de vloedgolf aan emoties de momenten waarin de natuur van mijn persoonlijkheid boven komt drijven. Ik weet dat er in mij een rebel zit. Het is dezelfde rebel die mij regelmatig in de problemen brengt, wanneer ik weer eens stronteigenwijs ben. Maar het is ook dezelfde rebel die mij zover heeft gebracht in het leven, het is de vechtersbaas in mij.

Sinds ik ben begonnen met het lezen van filosofie heb ik een intense ontwikkeling meegemaakt. Langzaam ben ik me gaan verdiepen in de mysteriën van het leven, in de complexiteit dat het leven is. Iets wat ik al jarenlang probeer te doordringen, dé vraag des levens: “waarom?”
Waarom lopen de dingen zoals ze lopen? Waarom gebeuren er dingen in ons leven waar wij geen macht over hebben? Is het een entiteit dat met touwtjes ons leven bepaald? Of is het onze noodlot waar wij naartoe leven en waar wij onherroepelijk danwel onbewust naar luisteren?
Determinisme is voor mij een fascinerend concept. Het is gefundeerd op ons menselijk bewustzijn en de mogelijkheid voor het kiezen van een pad des levens dat wij bewandelen. Ironisch eigenlijk als je nagaat dat de keuzes die wij maken gebaseerd zijn op de wijsheid die wij hebben verkregen uit het verleden. Het heden is een reflectie van het verleden – dwaal dus niet in het verleden maar leef in het heden met het zicht op de toekomst.
En toch kan je veronderstellen dat het toekomstige pad dat wij aanleggen gefundeerd is op ons verleden, omdat de keuzes onlosmakelijk verbonden zijn met ons verleden. Bestaat er dan wel zoiets als een menselijke wil? Kan een concept zoals het determinisme wel existeren? Ik denk wel degelijk dat wij een beperkte hoeveelheid invloed kunnen uitoefenen op ons leven, maar dat deze invloed en de daaruit volgende mogelijkheden sterk beperkt worden door ons verleden. En dat is iets wat een hoop niet kunnen bevatten, of eigenlijk willen bevatten. Wij willen niet accepteren dat er iets existeert dat bepaald hoe wij uiteindelijk ons leven zullen indelen, daarvoor zijn wij te arrogant door de illusie die wij hebben gecreëerd vanwege de invloed die wij kunnen uitoefenen door onze vrije wil.

De vrije wil is een leuk concept, maar het is nog altijd afhankelijk van de som van onze menselijke rede en onze emoties. En zijn onze emoties niet per definitie verbonden aan de associatie van denkbeelden die wij creëren met een bepaald object? Wij hebben ooit in onze hoofd een verbinding gemaakt tussen object X en een emotie die dit object bij ons oproept door de indruk die het object achterlaat. Dus dat toont de eerder gelegde correlatie aan namelijk dat ons heden een reflectie is van ons verleden.
Wat is het leven toch een mooi iets, met de illusie van de vrije wil die wij onszelf hebben opgelegd. De realisatie van dit concept laat een bitterzoete smaak achter. Ignorance is bliss en god is het equivalent van satan dat hij ons deze pijn laat ervaren. Prachtig toch, het leven! Toch maar zelfmoord plegen?

Mensen, ik wens ieder nog een fijne dag toe.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe