Enkelen zullen het wellicht zijn opgevallen, de laatste tijd is zowel de frequentie van het schrijven van mijn blogs gedaald als de thema's zijn veranderd. Toch vind ik het toepasselijk om de laatste afsluiter te schrijven van de serie "een duik in de menselijke psyche".
Mijn ontdekkingsreis op het pad des levens is vooralsnog lang niet voorbij. Het is eerder zojuist begonnen. Ik heb het gevoel dat ik een nieuwe weg ben ingeslagen. Het afgelopen jaar heb ik een hoop geleerd over het leven, maar vooral over mijzelf. Wat mij fascineert is dat ik dacht ik wist wie ik ben en wat voor een persoon ik ben. Niet voor niks maak ik al jarenlang gebruik van "zelfreflectie", waarbij ik in mijn hoofd verschillende scenario's naspeel van situaties die zijn voorgevallen. Ik probeer altijd te analyseren hoe ik heb gedragen in die situatie en waarom. Je zou kunnen zeggen dat ik al jarenlang mijn eigen gedrag probeerde te analyseren.
Het bijzondere is dat ik in de veronderstelling was mijzelf te hebben gevonden. Totdat ik tot de ontdekking kwam dat ik nog nooit diep tot de kern van mijn zijn was gekomen. Ruim een jaar geleden had ik eindelijk mijn studie afgerond. Ik dacht "nu kan het leven beginnen". Achteraf gezien was ik destijds ontzettend naïef. Naïeviteit is eigenlijk niks meer dan het uitvoeren van een onrealistische visie op de realiteit. Als persoon ben je wel aanwezig in de wereld, maar leef je nog gedeeltelijk in een droomwereld.
Pas toen dingen begonnen mis te gaan en uiteindelijk bovenop alles nog de diagnose "ADHD" kwam, werd ik wakker. Een ruwe ontwakening in het proces dat het leven heet.
Ik kan uit eigen ervaringen zeggen dat het lastige perioden zijn om doorheen te komen. Opeens is alles wat bekend was, onbekend geworden. De grond dat eerst vast was, veranderde in modder en drijfzand. En soms had ik het gevoel dat ik aan het vallen was in een zwart gat. Het enige wat je als persoon kan doen is alles over je heen laten gaan in de hoop er lering uit te halen.
Het litteken op mijn ziel bestaat nog steeds en zal altijd bestaan. Het verleden heeft mij gevormd tot de persoon die ik ben. Echter moet ik niet mijn leven vormen naar dit litteken. Het moment dat je als persoon jouw eigen leven gaat beperken en centreren rondom jouw persoonlijke levensproblematiek is het punt dat je op weg ben naar een dieptepunt in jouw leven. En wij mensen zijn in staat om heel diep te vallen in deze bijna eindeloze put. Eenmaal aangekomen op de bodem van deze put is het soms een hele lange klim om eruit te klimmen. Laat het zo niet zo ver komen! Emoties zijn nou eenmaal essentieel voor onze ervaring van het leven, maar laat je leven niet regeren door deze emoties want jij als persoon bent nog steeds heer en meester over jouw eigen lichaam met diens innerlijke belevinsgwereld.
Om terug te komen op het synoniem die ik in mijn laatste blog van deze serie hebt geschreven: de gevangenis van ons leven zit in ons hoofd. En wij hebben zelf de sleutel in onze hand om de deur te openen en naar buiten te lopen richting de belevingswereld dat het leven heet.
Ik ben herboren! Een nieuwe fase in mijn leven is ingegaan en ik ga deze met volle glorie trotseren. Binnen de gegeven kaders van ons verleden zijn wij mensen de architect van ons leven, net zoals mijn spreekwoord uitspreekt: dwaal niet in het verleden, maar leef in het heden met het zicht op de toekomst.
Mensen, ik wens ieder nog een fijne dag! Het weer is ons gunstig gezind vandaag dus geniet ervan zou ik zeggen.
Een dikke knuffel van jullie semi-filosoof, Halbe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten