De zin van het leven

Er zijn weinig dingen zo complex en zo moeilijk te bevatten als de eenheid dat het leven heet.
Een eenheid dat bij het beleven ervan zowel intens verdriet als intens gelukt voorbrengt, een belevenis, een rit dat kan worden vergeleken met een achtbaan.

Het leven biedt verschillende facetten bij het ervaren ervan, zoveel levensvragen.
Wie ben ik?
Wat voor een persoon ben ik?
Waar hoor ik thuis?
Waar wil ik heengaan in het leven?

Aan het begin echter is er geen sprake van deze levensvragen, want dan ben je nog een kind. Er bestaat geen groter onschuld dan die van een kind. Naarmate ervaringen worden opgedaan, groei je als persoon. En opeens ben je volwassen en gaat er een wereld voor je open.

Een wereld dat soms mooi en soms beangstigend aandoet, een wereld waarin jij als persoon een plek moet leren vinden. Het is dit punt in het leven dat de levensvragen opdoen. Ik twijfel niet dat er mensen zijn die deze levensvragen nooit zullen beantwoorden. De reden hiervan verschilt, de één heeft geen behoefte aan een zoektocht des levens. Die geniet gewoon van de rit des levens. Ignorance is bliss, zoals het spreekwoord gaat. Hoe waar is dit spreekwoord wel niet! De ander zal een leven lang zoeken naar het beantwoorden van deze vragen, om deze uiteindelijk nooit te kunnen beantwoorden.

Het is ironisch, want met diverse intense levenservaringen die ik heb opgedaan ben ik in staat om enkele vragen te beantwoorden. En toch geeft het mij geen voldoening, want ik heb de voor mijzelf gestelde doelen bij lange na nog niet bereikt.
Memento Mori – de vergankelijkheid van het leven. Het is een concept dat mij niet meer loslaat sinds ik ermee in aanraking ben gekomen. Wat mij fascineert is dat het mij aanzet om na te denken over de diepere concepten van het leven, voornamelijk in het kader van god, geloof en religie. Hoe meer ik erover nadenk, des te meer het mij intrigeert en des te meer ik voor mijzelf heb besloten dat het mij niet ligt. Dat ik kies voor de mens in mij en niet in een metafysische manifestatie dat wel of niet zou kunnen bestaan.

De filosoof Soren Kierkegaard dacht hier anders over. Als religieus persoon geloofde hij in de intense band tussen mens en god. Grappig dat de concepten van zijn werken mij op een hele bijzondere manier raken, volledig anders dan wanneer ik werken lees van een Nietzsche, Kant of Aristoteles. Ach wie weet zal ik op mijn sterfbed alsnog afwachten of ik “de Here” zal tegenkomen. Tot die tijd geniet ik van het leven zoals het is, op de manier zoals ik al dat wil en tot de tijd dat het mij gegeven is in het kader van Memento Mori.