Woensdag 13 januari 2010

Haïti wordt opgeschrikt door een aardbeving van 7.0 op de schaal van richter. Er kan geen enkele schatting worden gemaakt van het dodental, het is complete chaos. Mensen doen hun best om anderen levend onder het puin te halen, terwijl de doden keurig op een andere locatie worden verzameld.

Zondag 17 januari 2010

5 dagen na de aardbeving is het nog steeds chaos op Haïti, zo niet erger dan tevoren want er is nog steeds geen duidelijke coördinatie of leiding vanuit de regering. Er is nog steeds een groot tekort aan voedsel en drinkwater en tot overmaat van ramp zijn alle lijken nog steeds niet opgeruimt, met een grote kans op uitbraak van ziekten.

Afgelopen week las ik een interessant artikel in een krant, ik meen te herinneren de pers. Daarin was de vraagstelling hoe het mogelijk is dat een ramp zoals die in Haïti niet adequaat op kan worden gereageerd. Het antwoord is heel simpel: een falend regeringsbeleid en het niet aanbieden van hulp door de westerse wereld. Het probleem is echter ingewikkelder, namelijk dat het land altijd heeft moeten leven onder het juk van de blanke mens. En toen deze was verdreven, wilde zij zelf hun eigen leven reguleren. Helaas is er altijd sprake geweest van een falend regeringsbeleid.

De normale mens krijgt daar geen mogelijkheden, het gaat daar puur om overleving. Kinderen worden gedwongen door hun ouders om te gaan werken, zodat er aan het einde van de avond brood op tafel zit. Of op zijn minst iets wat eetbaars is.
Ik heb weleens gelezen over een handelsboycot dat Amerika had ingesteld op Haïti om op die manier pressie uit te drukken op de regering die schijnbaar vol corruptie zat. Wat heeft het opgeleverd? Een hoop ellende...

Ik blijf altijd verbazen over het scherp contrast tussen de westerse wereld en "de rest van de wereld". Hier is het crisis als mensen geld verliezen, terwijl het in de rest van de wereld pas crisis is als mensen hun leven verliezen.
Toegegeven, ik ben zelf nooit in Haïti geweest. Maar je hoeft er niet te zijn geweest om een beeld te krijgen van alle gevolgen die het land over zich heen heeft gekregen. De mens heeft een grote wil, maar als hij geen helpende hand krijgt aangeboden, dan kan er niks worden gedaan met die wil.

Nu er opeens sprake is van een gigantische ramp is de westerse wereld bereid om geld te steken in een arm land als Haïti. Ik durf hardop het volgende spreekwoord uit te spreken: als het kalf verdronken is, dempt men de put. Tenslotte hebben wij als westers land een hoop geld verloren aan de kredietcrisis en oh jeej, er is zelfs geen geld beschikbaar voor ontwikkelingshulp.
Maar geld inzamelen wanneer een arm land getroffen is door een natuurramp daar is de westerse wereld absoluut goed in.

Om even een amerikaanse schrijfster te quoten: een aardbeving is een daad van de natuur, extreme kwetsbaarheid voor een aardbeving is een daad van de mens.

Ik zal eerlijk zeggen dat ik mijn euro's nog niet heb gedoneert aan giro 555. Ik doneer al maandelijks mijn duurzaam gewerkte euro's aan Oxfam Novib en Artsen Zonder Grenzen. Misschien dat ik zelfs wel geld ga geven wanneer er weer zo'n inzamelingsactie op televsisie wordt gegeven.
Wat doet u?