De complexiteit van het leven

Vandaag was weer zo'n dag die veel te lang duurde. Voor mijn gevoel heb ik er vandaag 48 uur op zit, in plaats van de normale 24 uur. Al sinds gisteravond loopt mijn hoofd over van informatie. Ik heb beroerd geslapen en ik was min of meer op tijd op mijn stage, maar ik voelde me echt niet top...

Ik liep helemaal vast in mijn hoofd. Teveel vragen waar ik geen antwoord op kon vinden. Er is mij weleens verteld dat ik antwoorden zoek op vragen waar menig 40-jarige niet durft over na te denken.

Sinds tijden heb ik me vandaag zo éénzaam gevoeld... Het litteken op mijn hart, waarmee ik loop sinds mijn ouders naar Colombia zijn verhuisd heeft in tijden niet zoveel pijn gedaan. Ik ben gewoon in tranen uitgebarsten op mijn stage. Van frustratie, van woede, van verdriet maar bovenal, van onmacht.

Kerst is op komst. Door omstandigheden kan Gloria er niet bij zijn. Leuk, kerst hoort een familiefeest te zijn. Waar is mijn familie wanneer ik haar nodig heb? Ik heb mijn broer gelukkig nog, maar het blijft wreed wanneer ik iemand nodig heb op te kunnen steunen en er is niemand waarop dat kan.
En met de tijd zal ik vast wel een leuke kerst kunnen maken en er het beste van maken, maar de weg ernaartoe is lang en koud, kouder dan de dagen tot nu toe zijn geweest.

De belangrijkste vraag krijg ik maar niet beantwoord: waarom is mijn leven soms zo'n enorme puinzooi? Waarom krijg ik mijn leven niet geordend zoals ik dat wil?
Vroeger kon ik alleen in tranen uitbarsten wanneer het mij teveel werd. Het liefste ging ik mij afsluiten van de hele wereld om mij heen. Maar ik heb geleerd dat dat niet de manier is. Om met de pijn van het litteken mee leren om te gaan heb ik geleerd om het te accepteren zoals het is.
Zoals het nummer van Dream Theater - The Answers Lies Within al zegt:

Life is short, to learn from your mistakes. And stand behind the choices that you make

Het leven loopt zoals het loopt, hoe crú het ook is. Soms is het een bittere pil om te slikken en krijg je hem niet helemaal doorgeslikt. Dan is het hoesten en proesten en soms zelfs bijna stikken. Dat verstikte gevoel brengt soms zoveel onrust teweeg dat het bijna moeilijk is om niet na te denken over de dood. Hoe simpel eigenlijk de dood is, in vergelijking met de complexiteit van het leven.

Soms vraag ik me af: hoe ziet mijn leven eruit als ik 80 ben? Ga ik überhaupt wel de 80 halen? Als ik een waarzegger uit Engeland moet geloven ligt mij nog een lang en vooral voorspoedig leven in het verschiet.

Daar haal ik mijn hoop uit, uit mijn visie van de toekomst. Daar haal ik mijn kracht uit, wetende dat de toekomst mooier zal zijn dan het heden.
Ik leef met de gedachte dat duisternis niet altijd zal heersen. Na duisternis komt er licht. Maar na licht komt er ook weer duisternis. Zo is de rode draad van het leven en zo zal het altijd zijn.
Maar het leven zelf is véél gecompliceerder dan dat. Ik denk dat de menselijke geest niet kan omvatten hoe gecompliceerd het leven is. En dat moet ik leren te accepteren dat ik dat ook niet kan, hoe graag ik dat ook wil.


Mensen, ik wens jullie een hele fijne dag toe.
Dikke knuffel van Halbe