De verloren romanticus - De illusie dat (ware) liefde is

Er is ooit een tijd geweest dat ik geloofde in ware liefde – een liefde dat gebaseerd was op niks anders dan pure gevoelens, een gezamenlijke toekomstvisie. De eerste keer dat ik liefdesverdriet ervoer was voor mij tot dusver de meest pijnlijke ervaring dat ik had meegemaakt. Het lijden om het verlies van wat ik dacht mijn grote liefde te zijn geweest. Hoe ironisch is het wel niet dat ik daarna nog verschillende andere liefdes heb mogen ervaren.

Echter heeft het mij altijd getekend voor het leven. Iedere ervaring dat ik meemaakte probeerde ik van te leren, elk moment van genot ervoer ik tot het uiterste en elke fout die ik maakte zag ik als een leermoment. Er komt een moment in het leven dat je niet meer weet wat goed en fout is, dat er sprake is van contradicties in alle leermomenten.
Op dat punt in mijn leven ben ik nu beland. Niet dat ik depressief ben, absoluut niet. Dat station ben ik allang gepasseerd en ik heb mijn verdriet en mijn lijden geaccepteerd. Nee, ik ben nu op het punt in mijn leven aangekomen dat ik aan het zoeken ben wat voor betekenis de woorden “ware liefde” nu nog voor mij hebben. Enkele jaren geleden dacht ik deze te hebben gevonden. Ik stortte mij in het onbekende, in de (wan)hoop dat het goed zou komen als ik maar zou vechten voor onze relatie.

Hoe hard wij beiden ook hadden gevochten, de situatie was onomkeerbaar. Juist door alles wat zich had afgespeeld tussen ons realiseerde ik mij dat zij en ik geen toekomst hadden. Eerlijkheid en vertrouwen zijn de fundamenten voor een relatie, ongeacht de intensiteit en diepte van de liefde. Eigenlijk is het bizar als je nagaat dat een liefde tussen twee personen zo hecht kan zijn, dat er waarlijk kan worden gesproken over ware liefde, maar dat de realiteit zo bitter en hard is dat deze ware liefde geen toekomstperspectief herbergt.
Hoe is dit mogelijk? Waarom kan ware liefde bestaan en toch geen plek toegekend krijgen in onze realiteit? Heeft dit te maken met een misconceptie over realiteit of ligt de aard in een misconceptie van ware liefde? Wat houdt ware liefde eigenlijk precies in?
Ik zie ware liefde als elkaar begrijpen zonder een woord te zeggen – elkaar aanvoelen door elkaar aan te kijken, weten wie de ander is. Natuurlijk zou je verder een brug kunnen slaan naar het concept van “de ware”, maar persoonlijk ben ik er nog niet over uit of beide begrippen elkanders analogieën zijn of dat er een wezenlijk verschil tussen zit.

Gisteravond zat ik televisie te kijken en hoorde ik een ander concept dat onlosmakelijk verbonden is met thema’s als ‘de ware’ en ‘ware liefde’ – lot. Mensen die iemand ontmoeten waarbij het lijkt alsof hij of zij diens zielsverwant heeft gevonden betrekken direct een thema aan deze ontmoeting genaamd lot – alsof het voorbestemd was dat beide personen elkaar zouden ontmoeten.
Ook ik heb ooit geloofd dat er wel iets zou bestaan dat gelijkwaardig is aan het construct van een lotsbestemming, een voorbestemde ontmoeting. Echter ben ik hedendaags bijzonder sceptisch geworden over dit fenomeen, niet in het minst te danken aan mijn heden geworven antipathie jegens het volledige concept van liefde.
Eerlijk gezegd walg ik nu een beetje van dit fenomeen. Als ik het park zit en er komt een stelletje aanlopen, dan worden er in mijn hoofd een scala aan gedachteprocessen geactiveerd.
Primair is het mijn innerlijke wens om wederom die ware liefde te kunnen ervaren die ik ooit heb ervaren, realiserend dat dit nooit zal gebeuren, want als er ooit zoiets als een ware liefde kan bestaan, dan is dit een éénmalige ontmoeting. Eenmaal verloren zal het nooit meer terugkeren.
Secundair vraag ik mij af of het desbetreffende stelletje wel waarlijk liefde kent of dat het niet een misplaatste conceptie is van fysieke aantrekkingskracht. Ik merk aan mijzelf dat ik tegenwoordig heel erg gefocust ben op de fysieke aantrekkingskracht. Uiteraard maak ik hierbij de nodige perverse denkbeelden die alleen maar gericht zijn op 1 ding: seks.

Ironisch is echter dat vervolgens de aard van mijn persoonlijkheid naar boven komt drijven. Hoe groot mijn drijfveer ook is geworden om af te gaan op fysieke aantrekkingskracht, mijn primaire instelling weerhoudt mij ervan om daadwerkelijk actie te ondernemen op dit vlak. Seks is een geweldige aangelegenheid, mits het uiteraard in een prettige omgeving plaatsvindt. Maar ik ben bewust van het feit dat het mij geen voldoening zal geven, want liefdeloze seks is niks meer dan lichamelijke oefeningen waarbij het doel is het kwijtraken van spanningen. En daarvoor ken ik genoeg andere mechanismen om de spanningen in mijn lichaam kwijt te raken.
Het gevolg is dat ik voor de eerste keer in mijn leven in een volledige impasse bevind – ingesloten tussen fysieke spanningen en emotionele spanningen, niet in staat om een keuze te maken en bang om wederom te worden gekwetst bij een mogelijke vondst van nieuwe liefde. Ik merk dat ik opnieuw metershoge muren heb opgebouwd rondom mijn hart en dat doet mij verdriet want dat ben ik niet. Des te groter is dan ook mijn verbazing dat ik opnieuw ben teruggekropen in mijn schulp, want dat is niet mijn aard.
Ooit heb ik dit beleefd, toen mijn ware liefde uit mijn leven verdween. Toen had ik voor de eerste keer in mijn leven liefde afgezworen en besloot ik mijn leven alleen te leiden. Naarmate tijd vorderde, werd mijn litteken ook draaglijker. Ik durfde mettertijd opnieuw te geloven in liefde. Maar zoals gewoonlijk moet je als persoon eerst pijn ervaren wil je ergens van kunnen leren. Mijn hart ligt opnieuw aan gruzelementen en eerlijk gezegd heb ik geen zin meer om alle stukjes bij elkaar te rapen. Laat mijn hart maar aan gruzelementen liggen, want dan hoef ik tenminste niet meer de pijn ervaren dat gepaard gaat met het ervaren van (ware) liefde.

Liefde is waarlijk een geloof en ik ben mijn geloof verloren.